Χρειάζεται προετοιμασία για αυξημένα επίπεδα ανεργίας

• Του Γιώργου Καισάριου

Η ανεργία συνεχίζει και σκαρφαλώνει. Οι τελευταίες ενδείξεις κάνουν λόγο ότι είμαστε λίγο πάνω από το 16%. Βέβαια τα πραγματικά νούμερα είναι πολύ μεγαλύτερα, αλλά ποιος μετράει πλέον, δεν νομίζω ότι έχει και τόση σημασία.

Αυτό που έχει σημασία είναι ότι η ανεργία συνεχίζει και αυξάνεται και μάλλον θα κατασταλάξει σε πολύ υψηλότερα επίπεδα. Μέχρι που; Δεν ξέρω, αλλά το 25% δεν είναι ένα ποσοστό που πρέπει να αποκλείσουμε.

Μέχρι σήμερα η ανεργία είναι μια εσωτερική υπόθεση του ιδιωτικού τομέα. Οι του δημοσίου δεν έχουν επηρεαστεί ούτε στο ελάχιστο. Παρ΄ όλο που έχουν γίνει μειώσεις μισθών στο δημόσιο, επί της ουσίας δεν έχει απολυθεί κανένας.

Το ότι χρειάζεται να συρρικνωθεί το δημόσιο είναι κάτι που το λένε πολλοί εδώ και πολλά χρόνια. Προσωπικά θα ήθελα να δω την ελληνική κυβέρνηση να είχε πράξει από μόνη της τις βασικές αρχές του μνημονίου εδώ και πολλά χρόνια. Ως εκ τούτου, άσχετα από την όποια κατάσταση είναι η χώρα σήμερα και άσχετα αν βγαίνουν ή δεν βγαίνουν τα νούμερα του χρέους, η συρρίκνωση του κρατικού τομέα πρέπει κάποτε να ξεκινήσει. Όχι διότι αποτελεί καθοδήγηση του μνημονίου, αλλά διότι αποτελεί μακροπρόθεσμη πολιτική για την βιωσιμότητα της Ελλάδος. Είναι τόσο απλό.

Το ερώτημα είναι πώς θα συρρικνωθεί; Η πιο εύκολη λύση είναι απλά να καταργηθούν ολόκληροι οργανισμοί και να απολυθούν οι εργαζόμενοι με τα ίδια κριτήρια που υπάρχουν στον ιδιωτικό τομέα. Για μένα, δεν έχει κανένα νόημα να τους διώξουμε και στη συνέχεια να τους δίνουμε το 70% των τακτικών αποδοχών και μετά από 3 χρόνια να πάρουν και την νόμιμη αποζημίωση όπως λέει ο κ. Στέφανος Μάνος. Συνταγματολόγος δεν είμαι, αλλά νομίζω ότι υπάρχει κάποιο άρθρο εκεί μέσα που κάνει λόγο για την ίση μεταχείριση κτλ. Πέραν αυτού, νομίζω ότι είναι και ηθικά άδικη μια τέτοια μεταχείριση.

Με την συρρίκνωση του δημοσίου θα πρέπει να αναμένουμε αύξηση της ανεργίας. Πόσο; Χοντρικά νομίζω περίπου 5-8% από τα σημερινά επίπεδα.

Στη συνέχεια υπάρχει το ερώτημα, αφού μειώσουμε κατά κάποιο ποσοστό τον δημόσιο τομέα, που θα βρουν δουλειά όλοι αυτοί οι πολίτες που θα απολυθούν;

Εδώ η απάντηση είναι πιο δύσκολη, καθώς αυτό ενέχει να δούμε τον ιδιωτικό τομέα να αναπτύσσεται, κάτι που θα δημιουργήσει θέσεις εργασίας για να μπορεί να μειωθεί η ανεργία. Το πρόβλημα όμως είναι ότι η ελληνική κυβέρνηση είναι ο μεγαλύτερος πολέμιος του ιδιωτικού κεφαλαίου στην Ελλάδα και γενικά ακόμα και σήμερα, δεν βλέπω πολιτικές τέτοιες έτσι ώστε να δελεαστεί ο ιδιωτικός τομέας να αναλάβει ρίσκο και να επενδύσει στην Ελλάδα.

Προσέξετε όμως κάτι ακόμα. Ακόμα και αν θεωρητικά γίνουμε Ιρλανδία αύριο το πρωί (ή Νορβηγία αν θέλετε), χρειάζεται τουλάχιστον μια πενταετία μέχρι ο ιδιωτικός τομέας να μπορεί να αναπληρώσει τις θέσεις εργασίας που θα χαθούν στο δημόσιο.

Που σημαίνει ότι για κάποιο μεγάλο χρονικό διάστημα, θα έχουμε υψηλή ανεργία, ακόμα και αν θεωρητικά αρχίσουμε να βλέπουμε ανάπτυξη σήμερα. Που επίσης σημαίνει, θα πρέπει η πολιτική ηγεσία αυτής της χώρας να πει την αλήθεια και να προετοιμάσει το λαό για αυτό το γεγονός, έτσι ώστε να καταλάβει ο κόσμος τι θα γίνει και γιατί θα γίνει.

Βάζοντας στην άκρη το μνημόνιο και την τωρινή μας κατάσταση, οι πολιτικές ηγεσίες εδώ και 40 χρόνια δεν μπορούν να συμφωνήσουν σε ένα απλό νομοσχέδιο, θα συμφωνήσουν άραγε στο να πουν την αλήθεια στον ελληνικό λαό; Μάλλον όχι και μάλλον θα συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνουν μέχρι σήμερα. Τούτο είναι ο ένας να λέει άσπρο και ο άλλος μαύρο.

Σαφώς και θα πρέπει το κράτος να μεριμνήσει και να αυξηθούν οι κοινωνικές δαπάνες αυτό το διάστημα. Μεταξύ άλλων τα επιδόματα ανεργίας και ό,τι άλλο επίδομα μπορεί να δοθεί με σκοπό να ανακουφιστεί όσο περισσότερος κόσμος είναι δυνατόν. Αλλά για να κάνεις κοινωνική πολιτική απαιτεί μετρητό. Δεν μπορείς να κάνεις κοινωνική πολιτική με δανεικά. Που μας φέρνει πάλι στην αναγκαιότητα της μείωσης του δημοσίου, διότι ορισμένοι πόροι που θα εξοικονομηθούν από τη συρρίκνωση του δημοσίου τομέα, μπορούν να πάνε για κοινωνικές παροχές. Αλλά αυτό απαιτεί να μειωθεί ο δημόσιος τομέας και αν μην παίζουμε τις κουμπάρες.

Για μένα, αν δεν συνεννοηθεί η πολιτική ηγεσία έτσι ώστε να υπάρχει συναινέσει για ανοχή υψηλού ποσοστού ανεργίας για μεγάλο χρονικό διάστημα (πράγμα που απαιτεί να σταματήσουν οι πολιτικές ηγεσίες να κάνουν σαν μικρά παιδιά), μέχρι να μπορεί η χώρα να ορθοποδήσει, οι κοινωνικές αναταραχές απλά θα μεγαλώνουν.

Και αν νομίζετε ότι οι του Συντάγματος είναι μια αγριεμένη παρέα, περιμένετε να δείτε τι έχει να γίνει όταν στο κίνημα των αγανακτισμένων προστεθούν και οι τωρινοί βολεμένοι, που είναι δεδομένο ότι θα κάνουν περισσότερη φασαρία από τους τωρινούς αγανακτισμένους, που στην πλειοψηφία τους είναι άνεργοι και οι ξεχασμένοι του συστήματος.

Δεν έχω τίποτα με κανέναν και μακάρι να φτάσουμε κάποτε να έχουμε μηδενική ανεργία. Αλλά αν θέλει αυτή η χώρα να πάει μπροστά, θα πρέπει να γίνει μεταστροφή αυτής της οικονομίας από κρατικοδίαιτη σε μια οικονομία βασισμένη πάνω στον ιδιωτικό τομέα. Δυστυχώς έτσι ως έχουν τα πράγματα σήμερα, αυτό απαιτεί ένα είδος shock treatment (θεραπεία ΣΟΚ) που αναγκαστικά θα ανεβάσει ακόμα περισσότερο τα επίπεδα ανεργίας.

Η ελληνική πολιτεία θα πρέπει να προετοιμαστεί κατάλληλα για αυτή τη μεταστροφή και θα πρέπει οι πολιτικές ηγεσίες να είναι έτοιμες να δώσουν εξηγήσεις στους μελλοντικούς αγανακτισμένους. Προς το παρόν, δεν βλέπω καμία προετοιμασία και δεν βλέπω κανέναν να είναι έτοιμος να δώσει εξήγηση.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση