Η ιστορική ευθύνη του Σαμαρά…

• Του Γιώργου Νούτσου*
  

Οργιάζουν τα blogs, κινδυνολογούν οι εφημερίδες, σεναριολογούν οι τηλεοπτικοί σταθμοί… Κι όλα αυτά, για όσα πρόκειται να γίνουν στην αυριανή κρίσιμη συνάντηση του Αντώνη Σαμαρά με τον Πρωθυπουργό. Έκδηλη αγωνία, έντεχνα φορτισμένη όλες τις προηγούμενες μέρες, ώστε να δημιουργηθεί το κατάλληλο υπόβαθρο για έναν ακόμα «εθνικό εκβιασμό»…

Μια μικρή μόνο αναδρομή στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, είναι αρκετή για να καταδείξει με τον πλέον εμφατικό τρόπο, πως ο «λύκος μαλλί μόνο αλλάζει»… το ίδιο και η κυβέρνηση. Θα θυμάστε προφανώς τον ωμό και απροκάλυπτο εκβιασμό που επιχείρησαν για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή τον αντίστοιχο, στις Περιφερειακές εκλογές. Είναι γι αυτούς βιωματικός τρόπος σκέψης και λειτουργίας, πετσί απ το πετσί τους, κατάλοιπο των γκαιμπελικών καταβολών τους, που τον ανασύρουν κάθε φορά, που βρίσκονται κολλημένοι με την πλάτη στον τοίχο. Τότε είναι που ξεχνούν τα πάντα…τη δική τους απόλυτη άρνηση, όταν ο Κώστας Καραμανλής το Μάρτη του 2009 ζητούσε τη συναίνεσή τους, το πολιτικό savoir vivre που λογικά θα έπρεπε να χαρακτηρίζει τον πολιτικό μας πολιτισμό, την υπεύθυνη στάση που το Κοινοβουλευτικό μας σύστημα και το ίδιο το Σύνταγμά μας απαιτεί… πρωτίστως, απ την, έχουσα την ευθύνη της διακυβέρνησης της χώρας, κυβέρνηση.

Κι ερχόμαστε στο τώρα. Αφού αμόλυσαν λυτούς και δεμένους να πείσουν το Σαμαρά να βάλει νερό στο κρασί του, αφού επιστράτευσαν τους επίσημους συνομιλητές τους σε ΕΚΤ και ΔΝΤ να ρίξουν κι αυτοί καμιά αιχμηρή και γεμάτη εκβιαστικά υπονοούμενα κουβέντα, στην προσπάθειά τους να «ελέγξουν την αυτοκτονία μας» (βλ. δηλώσεις Νίκου Κοτζιά), αφού διάβασαν και τις πρώτες μετά το Ζάππειο δημοσκοπήσεις, που τείνουν να τους εξωπετάξουν απ το πολιτικό σκηνικό, αφού είδαν κι αποείδαν πως ο άνθρωπος δεν “χαμπαριάζει”, έβαλαν σε εφαρμογή το σατανικό τους σχέδιο … είμαστε που είμαστε χαμένοι, θα σκέφτηκαν, δεν «παίρνουμε» και το Σαμαρά μαζί μας, να τελειώνουμε και μ αυτόν και με τη Νέα Δημοκρατία;

Δεν ήταν δύσκολο να στήσουν το σκηνικό. Μεγιστοποίηση της κρίσης, κραυγές για πτώχευση προ των θυρών, ψίθυροι για αδυναμία του Κράτους να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, έξοδος από το ευρώ, διασπορά φόβου και πρόδηλης αναστάτωσης στους πολίτες, για να φτάσουμε στο κερασάκι της αφύσικα διογκωμένης με «τεχνικά σκευάσματα» πολιτικής τούρτας… «Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα και Μνημόνιο 2 ή ολοκληρωτική κατάρρευση». Αναμενόμενο λοιπόν, το άρτια οργανωμένο και από πολλού χρόνου μεθοδευόμενο, εκβιαστικό δίλλημα !!! Συναίνεση ή καταστροφή !!!

Τι δείχνουν όμως τελικά όλα αυτά; Το μόνο σίγουρο, είναι, πως δείχνουν να διαθέτουν αμβλεία ή να θέλετε, εξαιρετικά επιλεκτική, μνήμη…

«Η συναίνεση δεν χτίζεται με πολιτικές που ζημιώνουν τον τόπο, ούτε μπορεί να ζητείται από ανθρώπους που δεν λειτούργησαν με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον», διακήρυττε τον Σεπτέμβριο του 2009 ο Γιώργος Παπανδρέου, ενώ συμπλήρωνε το έτερον alter ego του, o Γιώργος Παπακωνσταντίνου… «Πρόκειται για άλλη μια προσπάθεια του πρωθυπουργού [Καραμανλή] να βρει συνενόχους στην καταστροφική πολιτική της κυβέρνησής του» !!!
Τελικά, αγαπητοί φίλοι, τι ακριβώς συμβαίνει; Είναι χαζοί ή παριστάνουν τους χαζούς; εκτός κι αν θεωρούν κουτούς όλους τους άλλους !!! την αντιπολίτευση, τους πολίτες, τους συναδέλφους τους υπουργούς και βουλευτές…

Αυτοί, όπως και να είναι, απλά, τη δουλειά τους κάνουν… Τώρα, είναι η σειρά μας. Τώρα είναι η ώρα του Σαμαρά να αποδείξει πως εννοεί κάθε λέξη που εκστομίζει. Είναι η ώρα να αποδείξει πως τελικά δεν είναι όλοι οι πολιτικοί ίδιοι. Πως ακόμα στον τόπο αυτό υπάρχουν και αρχές και αξίες, κυρίως όμως άνθρωποι, ταγμένοι να τις υπηρετήσουν.

Κι αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να συμβεί. Πολιτικό σύστημα και πολιτικοί αμφισβητούνται απερίφραστα. Ο κόσμος με αγανάκτηση εκδηλώνει την αντίδρασή του, χρεώνοντας σχεδόν ισόποσα την ευθύνη για την κατάντια μας, σ ολόκληρο το πολιτικό προσωπικό. Ελάχιστα τον ενδιαφέρει πλέον, το πώς φτάσαμε ως εδώ…εκείνο που κατατρέχει το νου και την ψυχή του, είναι το πώς μια ώρα αρχύτερα θα απεμπλακούμε…

Τεράστια ευκαιρία αλλά και ευθύνη για τον Αντώνη Σαμαρά. Τα όσα είπε στο Ζάππειο, χωρίς καμιά αμφιβολία άγγιξαν, ταρακούνησαν, ευαισθητοποίησαν, λειτούργησαν ευεργετικά. Για τον ίδιο, για την παράταξη, κυρίως όμως για τους καταπονημένους, εξαιρετικά ανήσυχους και φοβισμένους συντοπίτες μας... γιατί, ξαφνικά αντιλήφθηκαν, πως δεν είναι όλα μαύρα, πως δεν υπάρχουν μόνο μονόδρομοι καταστροφής και φτώχειας, αλλά και δρόμοι ελπίδας, δρόμοι αισιοδοξίας και καλύτερης προοπτικής. Αυτό ο Αντώνης, με τη μέχρι τώρα στάση του το κατάφερε…ήρθε η ώρα όμως να το κεφαλαιοποιήσει κι ο μόνος τρόπος για να συμβεί αυτό, είναι να παραμείνει πιστός στη γραμμή που απ την αρχή τράβηξε…

Σθεναρά όχι στο Μνημόνιο και στο Μεσοπρόθεσμο δρόμο της βέβαιης καταστροφής. Σταθερά όχι στο ξεπούλημα της εναπομείνασας αυτεξουσιότητας και αυτοδιαχείρισής μας. Σταθερά όχι στην ετεροδιοίκηση των εθνικών μας συμφερόντων. Σταθερά όχι στην Ελλάδα της αρπαχτής, των συμφερόντων και της διαφθοράς.

Είναι αυτό που οι Έλληνες, όλοι ανεξαιρέτως, περιμένουν απ τον αυριανό τους Ηγέτη.
Ας μη μας διαψεύσει λοιπόν, μένοντας πιστός, στα λόγια του, στα λόγια της ψυχής μας…

«Πώς μπορούν να συνεργαστούν αυτοί που έφεραν τα αδιέξοδα με αυτούς που προσπαθούν να τα ξεπεράσουν;
Πώς μπορούν να συνεργαστούν αυτοί που καλλιεργούν τον φόβο με αυτούς που διακηρύσσουν την ελπίδα;
Τι ενότητα μπορεί να υπάρξει ανάμεσα σε αυτούς που θεωρούν το Μνημόνιο «μονόδρομο» και σε εκείνους που προσπαθούν να απαλλάξουν τη χώρα από το Μνημόνιο μια ώρα αρχύτερα;
Η «συγκόλληση» τόσο αντίθετων πολιτικών, δεν είναι εθνική ενότητα, είναι αναζήτηση συνενόχων πριν από το ναυάγιο»…

ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΣΥΝΕΝΟΧΟΙ ΣΤΟ ΝΑΥΑΓΙΟ, ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ…

* Δήμαρχος Γρεβενών 2007-2010

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση