Ο νόμος του δυνατού

• Από τον Χρίστο Λογαρίδη

Στο άρθρο 7 του σοσιαληστρικού μνημονίου, υπάρχει κάτι πολύ ενδιαφέρον. Η Ελλάδα δεν μπορεί να διεκδικήσει χρήματα που οφείλει η Γερμανία σαν αποζημίωση από την κατοχή. Για να υπάρχει τέτοιος όρος, στην ουσία η Γερμανία παραδέχεται ότι χρωστάει. Ο Μανώλης Γλέζος, ένας άνθρωπος σοβαρός και με μεγάλη ιστορία, που έχει ασχοληθεί με το θέμα, μιλάει για ένα ποσό της τάξης του ενός τρις ευρώ.

Οι Γερμανοί, την περίοδο της κατοχής, για να χρηματοδοτήσουν τον στρατό τους, πήραν από την Ελλάδα τον πλούτο της, με μορφή δανείου, ώστε να μην φαίνεται σαν κλοπή. Μάλιστα πλήρωσαν και δυο δόσεις. Η Ελλάδα θα μπορούσε να περάσει αυτό το ποσό στον ισολογισμό της σαν ανείσπραχτο ποσό και αυτόματα, όχι μόνο δεν θα χρωστούσε, αλλά θα ...

ήταν και πλεονασματική. Με το που θα γινόταν αυτό, η Γερμανία θα υποχρεούταν να περάσει αυτό το ποσό στον δικό της ισολογισμό και αυτόματα θα γινόταν ελλειμματική.

Τόσο ελλειμματική που αμέσως θα έμπαινε σε επιτήρηση και θα έπρεπε να ζητήσει να μπει στον μηχανισμό στήριξης, στο ΔΝΤ και να υπογράψει το δικό της μνημόνιο. Η ζωή θα μπορούσε να έχει μεγάλη πλάκα αν υπήρχαν πολιτικοί που θα προασπίζονταν την χώρα, αντί για ραγιάδες οσφυοκάμπτες που προτιμούν τον ρόλο του ζητιάνου από τις πλούσιες χώρες, υπηρετώντας προφανώς αόρατα αφεντικά και γνωστά άγνωστα συμφέροντα.

Η ιστορία δεν ξεκινάει στις μέρες μας, ξεκινάει αμέσως μετά τον β παγκόσμιο πόλεμο, όταν οι σύμμαχοι έκατσαν στο τραπέζι να μοιράσουν τα λάφυρα του πολέμου. Οι δικοί μας δεν πήραν τίποτα. Ακόμα και η Τουρκία, που μπήκε στον πόλεμο μόλις δυο μήνες πριν τελειώσει, πήρε αποζημιώσεις. Οι γείτονες κουμπάροι, περίμεναν να δουν ποιος θα νικήσει και όταν η μπίλια έκατσε στους συμμάχους, διάλεξαν το σωστό στρατόπεδο. Για πολλά μπορείς να κατηγορήσεις τους Τούρκους, αλλά όχι για χαζομάρα και προδοσία της χώρας τους. Η ιστορία όμως δεν σταματά τότε, συνεχίζεται με τον μεγάλο μας εθνάρχη Καραμανλή και όλους τους άλλους που υπέκυπταν πάντα στις πιέσεις υπογράφοντας ότι ήθελαν οι ξένοι. Υπογράφοντας στην ουσία το μαθηματικό τέλος της χώρας.

Φυσικά εδώ, πουλούσαν όλοι μαγκιά και όραμα σε έναν λαό που τον εκπαίδευαν στην λαμογιά και το ρουσφέτι.

Ότι γίνεται ανάμεσα σε δυο ανθρώπους, γίνεται και ανάμεσα σε δυο χώρες, δυο πλανήτες, δυο γαλαξίες, σύμπαντα και θεούς. Όλα υπόκεινται στους ίδιους φυσικούς και ψυχολογικούς νόμους.

Το βλέπουμε κάθε μέρα παντού, σε κάθε μας κίνηση, σε κάθε μας επαφή με τους άλλους, ότι ο μόνος νόμος που λειτουργεί, είναι ο νόμος του δυνατού. Ο νόμος της ζούγκλας, που σ αυτή την χώρα έχει ξεπεράσει τα όρια του θεσμού και έχει περάσει ακόμα και σε βιολογικό επίπεδο, μεταλλάσσοντας ακόμα και τον γενετικό μας κώδικα και μετατρέποντας μας σε μια κοινωνία που η λέξη ζούγκλα αδυνατεί να περιγράψει. Πρέπει να κατασκευάσουμε άλλη λέξη για να περιγράψει το σκοτάδι που έχει γεμίσει τις ψυχές μας και που αργά η γρήγορα θα ελευθερωθεί ανεξέλεχτο να κάψει δικαίους και αδίκους.

Πηγαίνεις στον προϊστάμενό σου να μιλήσεις, δεν έχει καμιά σημασία αν έχεις δίκιο η άδικο, σημασία έχει ότι θα εισπράξεις ένα αλαζονικό ύφος κάποιου που θα βγάλει πάνω σου την υποτιθέμενη εξουσία του. Κάποιου που το μόνο προσόν που έχει παραπάνω από σένα, είναι πως μπορεί να γλύφει καλύτερα τα αφεντικά του. Όχι, δεν του αρέσει, υποφέρει, αλλά το κάνει και ο πόνος που μαζεύει η ψυχή του θα βγεί στον κάτω απ αυτόν. Σε σένα.

Όλοι κάνουν αυτό που δεν θέλουν να τους κάνουν οι άλλοι. Το βλέπεις παντού, στους αστυνομικούς που πουλάνε μαγκιά σε ένα 15χρονο παιδί με το παπάκι του, αλλά κάνουν τις κότες μπροστά σε μια μερσεντές κάποιου μεγαλόσχημου. Το βλέπεις στον στρατό, όταν κατατάσεσαι οι πάλιουρες δεν σ αφήνουν σε ησυχία, αλλά όταν παλιώσεις εσύ κάνεις τα ίδια. Το βλέπεις στα κόμματα που όταν είναι αντιπολίτευση λένε άλλα και μόλις γίνουν κυβέρνηση κάνουν τα ακριβώς αντίθετα, δείχνοντας την αλαζονεία της εξουσίας. Τον νόμο του δυνατού, της ζούγκλας.

Το βλέπεις παντού, στο ποδόσφαιρο, που σ αυτή τη χώρα δεν είναι ένα λαοφιλές παιχνίδι, ένα επαγγελματικό άθλημα, έστω και για την εκτόνωση του κόσμου, αλλά επίδειξη μαγιάς από κάποιον που θέλει να επιδείξει τα λεφτά του. Συνήθως άνθρωποι αμόρφωτοι, που δεν μπορούν να εκφραστούν, άσχημοι, άνθρωποι που αν δεν είχαν λεφτά θα αυτοκτονούσαν μέσα σε λίγες ώρες μην αντέχοντας το τίποτα τους.

Άνθρωποι που ξέρουν ότι δεν μπορεί να τους αγαπήσει ούτε μια γυναίκα χωρίς τα λεφτά τους, σέρνουν έναν όχλο στο τίποτα τους. Γεμίζουν τις ψυχές του κόσμου με μίσος μετατρέποντας την χαρά της ζωής σε έναν ηλίθιο πόλεμο, γεμίζοντας σκοτάδι και μίσος έναν ολόκληρο λαό. Φυσικά μετά πρέπει να παίξουν και στην Ευρώπη για να φάνε τις σφαλιάρες από τους πιο δυνατούς και πιο πλούσιους αντιπάλους.

Ένα πραγματικό θέατρο του παραλόγου, ένα θέατρο χωρίς μάσκες, ένα θέατρο ανόητων ηθοποιών, ατάλαντων σκηνοθετών, που μόνο σκοπό έχει να δείξει ότι με τα λεφτά μου γαμώ και την κυρά μου, και την κυρά του γείτονα, και τους νόμους, και την πολιτεία. Γιατί με τα λεφτά μου, όχι μόνο δεν θα τιμωρηθώ, αλλά θα διδάξω και ήθος. Αυτό το ήθος που χρόνια τώρα μας διδάσκει αυτό το κράτος, Το κράτος που έκανε την λαμογιά, την κλεψιά, την απάτη, το ψέμα, το σκοτάδι εθνικό σπόρ.

Μόνο που μετά, είτε πρόκειται για ποδόσφαιρο, είτε για πολιτική, μετά πρέπει να παίξουμε στην Ευρώπη με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.

Πώς να περιμένεις να αλλάξει κάτι σ' αυτή την χώρα που γέννησε τον πολιτισμό και τον αθλητισμό για να φτάσουμε σήμερα σε αυτόν τον πάτο, όταν βλέπεις πως αυτοί που υπηρετούν αυτή την κατάσταση, όχι μόνο δεν θέλουν να την αλλάξουν, αλλά γίνονται όλο και πιο αδίσταχτοι. Α, ναι, ξέρω, θα επαναστατήσει ο κόσμος. Προς το παρόν αυτό ακούγεται σαν το ανέκδοτο του Γιώργου που θέλει να φέρει κάθαρση στην πολιτική ζωή και να τιμωρήσει τους κλέφτες. Πραγματικά πεθαίνω στα γέλια.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση