Χωρίς(;) θέμα

• Του Θανάση Νικολαΐδη

ΥΠΗΡΧΑΝ οι Άγγλοι. Ύστερα ήρθαν οι Αμερικάνοι. Οι δεύτεροι δεν μας λογάριασαν ως μεμονωμένους, αλλά σαν μια κουκίδα στο χάρτη (της παγκοσμιοποίησης), ωστόσο, ορατή και εξόχως υπολογίσιμη. Για πολλά, αλλά και για τους ανθρώπους της. Τους έλληνες της ιστορίας, των σοφών και του πνεύματος, των ηρωισμών και των αθλιοτήτων. Κι αν φταίμε απ’ το… κεφάλι μας, άλλο τόσο φταίνε οι ξένοι. Οι σημερινοί ευρωπαίοι με τα «Μάρμαρά» μας, αλλά και την έγνοια τους μη ξαναβρούμε τα ίχνη μας.

ΘΑ (επι)μείνουμε στην ιστορία, τα ήθη, τις παραδόσεις και, βέβαια, στη γλώσσα μας.

Αυτά (τους) ενόχλησαν από καταβολής… κόσμου, αυτά έβαλαν στο στόχαστρο για τον αφανισμό τους, με τη γνωστή επιλεκτική παρότρυνση του κ. Κίσινγκερ. Κι αν αυτός το’ πε φωναχτά, οι άλλοι το δρομολόγησαν σιωπηρά. Με νόμους (ευρωπαϊκούς) και κανόνες. Εμείς δεν περιμένουμε κάτι από αυτούς και δη τους εξ Εσπερίας εταίρους μας και δεν εννοούμε τα οικονομικά. Τα… «Δεκεμβριανά» εννοούμε που θέλουν να τα ξεχάσουμε οι Άγγλοι. Την Κατοχή και τα εγκλήματά τους οι Γερμανοί, τον Εμφύλιό μας οι Άγγλο-Αμερικάνοι.

ΤΟ «πρόγραμμα» απεμπόλησης της ιστορικής μας γνώσης με τα έντονα στοιχεία ανθελληνισμού βρίσκεται σε… καλό δρόμο. Και αγγλικά μιλάνε τα παιδιά μας στους σχολικούς αυλόγυρους και ξενόγλωσσα «ρητά» κοσμούν τις αίθουσες και «ντιμπέιτ» πραγματοποιούμε και «τοπ μόντελ» παράγουμε. Ολόφτυστα εγχώριοι Αμερικανοί και στρεβλό καπιταλιστικό μοντέλο, σε βαθμό απελπισίας. Με τη δημοκρατία να ασφυκτιά στην αντίληψη του κάθε ανεγκέφαλου που τη γουστάρει ασυδοσία. Για να προωθούν οι «κουτόφραγκοι» τους άξιους, οι Αμερικάνοι να εισάγουν εγκεφάλους κι εμείς να τους… εξάγουμε, αφού δεν καταφέραμε να τους εξαφανίσουμε πιέζοντάς τους προς τα κάτω.

ΓΙΟΡΤΑΖΟΥΜΕ Πάσχα και τα ελάχιστα που το θυμίζουν πάνε να σβήσουν. Κι αν η σημερινή οικονομική μας δυσπραγία καθηλώνει το μυαλό και αναδεικνύει της ψυχής τις έγνοιες, πρέπει και οφείλουμε σεβασμό στις παραδόσεις. Αν η ραστώνη της καφετέριας και το τσιφτετέλι υποκατέστησαν την πατροπαράδοτη συμβολική συμμετοχή μας στο θείο δράμα, κάτι δεν πάει καλά, πρώτα για ‘μας τους ίδιους.

ΜΑΣ έστρωσαν, λοιπόν, στο δρόμο τους, μας έδεσαν στο άρμα τους και πάμε δίπλα τους αγκομαχώντας. Με το μάτι του «μεγάλου αδελφού» πάνω μας κι ας βρίσκεται χιλιάδες μίλια μακριά. Χωρίς αντίπαλο και με τη δύναμη να περιστρέφουν οι αφέντες τον Πλανήτη όπως γουστάρουν.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση