Το μετέωρο βήμα της δημοκρατίας

Ο 20ος αιώνας ήταν -κατά κοινή ομολογία- μια πολύ σπουδαία περίοδος όσον αφορά στην πρόοδο της ανθρώπινης κοινωνίας. Μολονότι σημαδεύτηκε από δυο καταστροφικούς πολέμους, και πολλούς άλλους τοπικούς, ωστόσο υπήρξε η πλέον ουμανιστική περίοδος της ανθρώπινης ιστορίας, όχι μόνον εξ΄ αιτίας των τεχνολογικών και επιστημονικών επιτευγμάτων που ώθησαν τον άνθρωπο στην βελτίωση του βιοτικού και πνευματικού του επιπέδου, αλλά συνάμα, εξαιτίας της απίστευτης προόδου που συντελέστηκε στο πεδίο της κατάκτησης και κατοχύρωσης ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ελευθεριών που έως τότε θεωρούνταν αδιανόητα. Η κατάκτηση της ατομικής ελευθερίας, ασφαλώς δεν έγινε αναίμακτα, αλλά αντιθέτως χρειάστηκαν επίπονοι και αιματηροί αγώνες και αδιάκοπη λαϊκή πάλη αφού οι εξουσιαστές δεν είχαν καμιά διάθεση να παραχωρήσουν οποιοδήποτε δικαίωμα θα έθετε υπό αμφισβήτηση την απόλυτη εξουσία τους.

Στην αυγή του 21ου αιώνα υπήρξαν ιδιαίτερα αυξημένες οι προσδοκίες των λαών για ακόμη μεγαλύτερη πρόοδο και ελευθερία.

Οι κατακτήσεις της επιστήμης ιδιαίτερα στον τομέα της Ιατρικής (που είχε ως κύρια συνέπεια την αύξηση του προσδοκώμενου ορίου ζωής), τα επιτεύγματα της τεχνολογίας που υπόσχονταν μεγαλύτερο πλούτο με λιγότερο μόχθο, η ανεμπόδιστη για πρώτη ίσως φορά στην ανθρώπινη ιστορία πρόσβαση κάθε ανθρώπου στη γνώση και στην πληροφόρηση με νέο όχημα το διαδίκτυο, έδιναν ελπίδες για έναν πραγματικά χρυσό αιώνα, κατά τον οποίον θα μπορούσε η ανθρωπότητα να ξεπεράσει τα εκ φύσεως ελαττώματα της, να αποκηρύξει τους πολέμους και τις συγκρούσεις, να εξελίξει σε υπέρτατο βαθμό τη δημοκρατία, να εργαστεί για την βελτίωση του φυσικού περιβάλλοντος και να κινηθεί ανεμπόδιστα προς την εξερεύνηση του κοσμικού μυστηρίου.

Ωστόσο τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το προσδόκιμο και επιθυμητό, αλλά εκτροχιάστηκαν σε μια εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Από την αρχή σχεδόν του νέου αιώνα που προδιαγραφόταν ως ο πιο ανθρωπιστικός στην ιστορία, σημειώθηκε η λυσσώδης αντεπίθεση των δυνάμεων της συντήρησης και της οπισθοδρόμησης με κύριο στόχο την αναίρεση των λαϊκών κατακτήσεων και την επιστροφή των κοινωνιών σε δουλοκτητικά πρότυπα.

Για τον σκοπό αυτό η σκοταδιστική άρχουσα τάξη χρησιμοποίησε πλείστα όσα μέσα, ποικιλότροπα και ανατριχιαστικά στη σύλληψη και την εκτέλεση.

Άναυδοι παρακολουθήσαμε την πρωτοφανή σε θράσος και εξόχως ύποπτη σε σχεδιασμό τρομοκρατική ενέργεια της 11ης Σεπτεμβρίου το 2001, που στοίχισε τις ζωές χιλιάδων συνανθρώπων μας και την αποψίλωση των ελευθεριών εκατομμυρίων άλλων.

Η τρομοκρατία ήταν το πρώτο ισχυρό άλλοθι της άρχουσα τάξης για να καταστείλει τις ατομικές ελευθερίες των πολιτών.

Αρχικώς ο δυτικός κόσμος παραπλανήθηκε, θεωρώντας πως οι περιορισμοί θα στραφούν αποκλειστικά κατά των μουσουλμανικής θρησκείας ή αραβικής καταγωγής συνανθρώπων μας. Αυτό εφησύχασε τις -όχι και τόσο αλτρουιστικές- συνειδήσεις των Ευρωπαίων και Βορειο-αμερικανών πολιτών. Το πρώτο ταρακούνημα της αλλοτριωμένης τους συνείδησης συνέβη όταν άρχισαν να αποκαλύπτονται οι απάνθρωπες συνθήκες κράτησης των φυλακισμένων στο Γκουαντάναμο.

Η αμερικανική στρατιωτική βάση του Γκουαντάναμο, μετετράπη σε στρατόπεδο συγκέντρωσης και σύντομα αναβαθμίστηκε σε κολαστήριο ψυχών και σωμάτων. Ήταν η πρώτη φορά μετά από τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που ο δυτικός πολιτισμός έπεσε τόσο χαμηλά ώστε επισήμως να επιτρέπει τις απαγωγές ‘υπόπτων’, τους εγκλεισμούς χωρίς την ύπαρξη έστω και των ελάχιστων ενδείξεων ενοχής, τα βασανιστήρια όχι για την απόσπαση ομολογίας, αλλά απλά και μόνο για την ανώμαλη διασκέδαση των δεσμοφυλάκων. Ήταν η πρώτη φορά που το δικαιϊκό σύστημα του δυτικού κόσμου εξευτελίστηκε τόσο βάναυσα ώστε το θέσφατο ‘ουδείς ένοχος μέχρις αποδείξεως του εναντίου’ να φαντάζει τόσο κενό νοήματος.

Ασφαλώς το Γκουαντάναμο, δεν ήταν η μόνη περίπτωση τέτοιας φυλακής-κολαστηρίου. Απλά υπήρξε το πρότυπο για τη δημιουργία σε διάφορα μέρη του κόσμου παρόμοιων απαράδεκτων στρατοπέδων, όμοια των οποίων θα μπορούσε κανείς να βρει μόνο στην περίοδο της ναζιστικής Γερμανίας. Κι όμως ο πολιτισμένος δυτικός πολίτης καθηύδε, εθελότυφλος και τραγικά παραιτημένος και παραδομένος στην αποχαυνωτική του ευμάρεια, βαυκαλιζόμενος ότι όλα αυτά αποτελούν -δυσάρεστα μεν, αλλά- αναγκαία μέτρα για την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Μόνο αρκετά αργότερα, όταν άρχισε να αντιλαμβάνεται ότι η απειλή της τρομοκρατίας δεν ήταν παρά το πρόσχημα (και κατά τη γνώμη πολλών, μεταξύ των οποίων και του γράφοντος, το τέχνασμα) για τη γενικότερη περιστολή της ατομικής ελευθερίας και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, άρχισε να αφυπνίζεται και να ανησυχεί για την πορεία των πραγμάτων.

Όμως το ολιγοκρατικό παγκόσμιο σύστημα βρήκε και άλλους τρόπους για να λυγίσει την αφυπνιζόμενη συνείδηση των λαών.

Διέδωσε φήμες για τρομερές ασθένειες, γρίπες πτηνών, αγελάδων και χοίρων, ανεξέλεγκτες επιδημίες που απειλούσαν δήθεν αυτή καθαυτή την επιβίωση του ανθρώπινου είδους, αόρατες μάστιγες που παρά την επικινδυνότητα και την αμεσότητα του κινδύνου παρέμεναν και παραμένουν πάντα αόρατες ως μη εκδηλούμενες.

Η επιχείρηση του κατεστημένου να τρομοκρατήσει τον κόσμο βρήκε έτσι κι ένα δεύτερο όχημα, μετά την τρομοκρατική απειλή, και εφάρμοσε βοηθεία των απανταχού, απολύτως ελεγχόμενων ΜΜΕ, την υπνωτιστική του μέθοδο παροτρύνοντας τους πολίτες να μείνουν στα σπίτια τους, βυθισμένοι στο μόνο ασφαλές μέρος της γης, τον αναπαυτικό τους καναπέ, απέναντι από την οθόνη της τηλεόρασής τους. Με διαφορά λίγων χρόνων το σκηνικό ξαναστήνεται. Ο πανικός που προκαλούσαν τα πουλερικά επανέρχεται με μορφή χοίρων. Ο βομβαρδισμός των πολιτών με σκηνές τρόμου ξαναπαίρνει τα πρωτεία. Όμως, δεν είναι πρώτη φορά που η γρίπη των χοίρων επισκέπτεται την αμερικανική ήπειρο, όπου η σχέση πολιτικής και φαρμάκων είναι πολύ στενή. Οι πολιτικοί -και από κοντά οι δημοσιογράφοι- ξαναντύνονται με τη λευκή στολή και τη μάσκα του επιδημιολόγου για να μας ξαναμιλήσουν για την απειλή της πανδημίας γρίπης.’ (Πηγή: iospress – Το κόλπο των χοίρων)

Η μόνη επιτρεπτή διαδρομή, για όποιον δεν θα ήθελε να υποστεί τις συνέπειες των φοβερών ασθενειών, είναι αυτή μεταξύ της εργασίας και του καναπέ του. Κάθε άλλη εκδήλωση, συμμετοχή, ανησυχία απαγορεύτηκε για λόγους δημόσιας υγείας.

Επόμενος στόχος των απανταχού εξουσιαστών υπήρξε ο έλεγχος της πληροφόρησης δηλαδή της επικοινωνίας.

Η επιχείρηση ελέγχου του διαδικτύου δεν είναι φυσικά καινούργια υπόθεση. Ωστόσο με πρωτοφανή ένταση τα τελευταία χρόνια επιχειρείται μια ολοκληρωτικής νοοτροπίας πολιτική ελέγχου στη ροή της πληροφορίας. Σε όλο τον κόσμο λοιπόν ίσχυσαν μια σειρά νομοθετικών μέτρων προσπαθώντας να περιορίσουν την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

‘Οι επιμέρους περιορισμοί στο Διαδίκτυο δεν ικανοποιούν πια. Επιδίωξη είναι ο πλήρης έλεγχος, αλλά και η χρήση του ως οχήματος για την εισβολή ενός ηλεκτρονικού χαφιέ σε κάθε σπίτι που διαθέτει ηλεκτρονικό υπολογιστή συνδεδεμένο στο Διαδίκτυο. Πολιορκητικός κριός για την απεμπόληση από τους λαούς και τους «πολίτες» ακόμα και αυτών των αστικών δημοκρατικών δικαιωμάτων είναι – όπως έχει φανεί από την αρχή του αιώνα – το θέμα της ασφάλειας σε όλες του τις εκδοχές: εξασφάλιση από τις λεγόμενες «τρομοκρατικές απειλές», εξασφάλιση της ομαλής διεξαγωγής των οικονομικών πράξεων της καπιταλιστικής αγοράς, που είναι πια βαθύτατα συνδεδεμένη τεχνικά με τη λειτουργία του Διαδικτύου και των υπολογιστικών συστημάτων, εξασφάλιση των παιδιών από τους «δράκους» – παιδεραστές και πάει λέγοντας. Είναι προφανές ότι ακριβώς λόγω του αυξημένου ρόλου του Διαδικτύου στη λειτουργία του συστήματος, η εξασφάλιση του πλήρους ελέγχου του Internet θα δώσει στρατηγικό πλεονέκτημα στον ιμπεριαλιστή που θα την πετύχει.’ (Πηγή: http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=4910051&publDate=25/1/2009)

Στο στόχαστρο των εξουσιαστών μπήκαν όχι μόνον ανεξάρτητα ΜΜΕ, αλλά και τα blogs και οι ιστότοποι που δεν συμμορφώνονται προς τις γενικές οδηγίες για την αποδεκτή από το κατεστημένο εκδοχή της δημοκρατίας.

Σύμφωνα με την γνωμοδότηση τα μπλογκ δεν καταλαμβάνονται από το απόρρητο των επιστολών και της ελεύθερης ανταπόκρισης και επικοινωνίας, που προβλέπει το άρθρο 19 του Συντάγματος.

Ειδικότερα. Στην γνωμοδότησή του ο Σανιδάς καταλήγει:

’1)Το απόρρητο των επικοινωνιών δεν καλύπτει α) την επικοινωνία μέσω του διαδικτύου (Internet) και β) τα εξωτερικά στοιχεία της επικοινωνίας (ονοματεπώνυμα και λοιπά στοιχεία συνδρομητών, αριθμοί τηλεφώνων, χρόνος και τόπος κλήσεως, διάρκεια συνδιάλεξης κ.λ.π.)’ (Πηγή: ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ 24-06-2009)

Παράλληλα με δικούς τους εγκάθετους στο διαδίκτυο επεχείρησαν να το δυσφημίσουν ως τόπο όπου ανθεί η ερωτική ανωμαλία, η παιδοφιλία, η οικονομική και συναισθηματική απάτη, η διακίνηση ναρκωτικών, η αρνητική ψυχολογική επιρροή που οδηγεί σε αυτοκτονίες εφήβων, διάπραξη ειδεχθών εγκλημάτων, δημιουργία ανθρώπων-τεράτων και serial killers ή στρατολόγηση τρομοκρατών:

‘Πληροφορίες που διέρρευσαν πρόσφατα, από το Κογκρέσο, έκαναν γνωστό ότι οι ΗΠΑ ξεκινούν την ανάπτυξη ενός σχεδίου που έχει ως στόχο τον εντοπισμό τρομοκρατών στον εικονικό κόσμο. Το σχέδιο βαφτίστηκε Ρέιναρντ (Reynard) και οι δημιουργοί του ελπίζουν ότι, όταν ολοκληρωθεί, θα «αναγνωρίζει» όσους «δεν επιδεικνύουν φυσιολογική συμπεριφορά στο διαδίκτυο» – ότι κι αν αυτό σημαίνει- και θα βοηθά στην κατασκευή των σωστών «εργαλείων» και παγίδων για τη σύλληψη τρομοκρατών.’ (Πηγή: http://www.athina984.gr 6/3/2008)

Οι φροντίδες του σκοταδισμού για την επιτυχία των απάνθρωπων σκοπών τους επεκτάθηκαν σιγά – σιγά σε κάθε τομέα της ιδιωτικής ζωής των ανθρώπων. Κάμερες άρχισαν να φυτρώνουν σα μανιτάρια, αρχικά για τη ρύθμιση της κυκλοφορίας κι εν συνεχεία για την διατήρηση της δημόσιας τάξης που απειλείται είτε από την εγχώρια εγκληματικότητα είτε από το κύμα λαθρομεταναστών (που οι ίδιοι φρόντισαν να δημιουργήσουν).

Η δημόσια τάξη έγινε θέμα ταμπού σε όλο τον δυτικό κόσμο.

Ειδικές συνθήκες (Σέγκεν) υπογράφηκαν με σκανδαλώδη προθυμία και βιασύνη, όταν αποφάσεις για άλλα θέματα, πολύ σπουδαιότερου ενδιαφέροντος(π.χ. η υπερθέρμανση του πλανήτη), χρονοτριβούν παραπαίοντα σε επιτροπές και αέναες συζητήσεις.

Τελευταίας τεχνολογίας δορυφόροι στήνουν αυτί σε κάθε δημόσια και ιδιωτική συζήτηση, και επιχειρούν να εντοπίσουν υπόπτους, δήθεν για τρομοκρατικές ενέργειες, στην πραγματικότητα υπόπτους για ελεύθερη σκέψη, ώστε να προλάβουν την έκρηξη της λαϊκής οργής. Τα κινητά τηλέφωνα κατασκοπεύονται, οι κινήσεις στο Internet παρακολουθούνται, η ιδιωτική μας ζωή έχει μπει στο ακοίμητο μάτι ενός κτηνώδους big brother, ος τα πανθ’ ορά, και τα πάντα ελέγχει.

Οι σκοταδιστές εξουσιαστές, αφού δημιούργησαν ένα μάτριξ, ένα αποστειρωμένο περιβάλλον διαχείρισης της ανθρώπινης ζωής με σύμμαχο-ναρκωτικό την οικονομική ευμάρεια που παρείχαν στους λαούς, αποφάσισαν κάποια στιγμή ότι ήρθε η ώρα να αφαιρέσουν και αυτή την οικονομική άνεση που εξυπηρέτησε πρόσκαιρα τα σχέδια τους, τους κόστιζε όμως αρκετά δολάρια. Εφηύραν λοιπόν, μια οικονομική κρίση. Τεχνηέντως απέσυραν το χρήμα που έως τότε έρεε άφθονο καλύπτοντας την παράλογη υπερκαταναλωτική μανία των πολιτών του δυτικού κόσμου.

Η καταναλωτική πίστη που στηρίζονταν για μισό περίπου αιώνα από τις τράπεζες ξαφνικά στέρεψε.

Οι οφειλέτες κλήθηκαν να επιστρέψουν όσα είχαν με τόση αφροσύνη δανειστεί όλα τα προηγούμενα χρόνια. Το παραμύθι περί παγκόσμιας ύφεσης στηρίχθηκε αποτελεσματικά από τα ΜΜΕ του καπιταλιστικού κατεστημένου. Με μια υπέρτατης σύλληψης συνδυασμένη επιχείρηση, εγκάθετοι οικονομικοί αναλυτές, πολιτικοί παράγοντες και τα δημοσιογραφικά τους φερέφωνα τρομοκράτησαν τον κόσμο, τον έσυραν στο άλλο άκρο της υπερβολικής μείωσης ακόμη και των στοιχειωδών καταναλωτικών αγαθών, επιτυγχάνοντας αριστοτεχνικά καθίζηση της αγοράς, κλείσιμο των μικρομεσαίων επιχειρήσεων -που φυσικά δεν διέθεταν τα κεφάλαια των πολυεθνικών ώστε να αντεπεξέλθουν στην κάθετη πτώση της καταναλωτικής ζήτησης- και κατά συνέπεια οδήγησαν στην ανεργία χιλιάδες ανθρώπους.

Παράλληλα οι εξωνημένες στους πανίσχυρους οικονομικούς παράγοντες κυβερνήσεις, φορολογώντας εντελώς άδικα τα ίδια τα θύματα της κρίσης, επεχείρησαν κι επέτυχαν να στηρίξουν τις μεγάλες επιχειρήσεις με την πρόφαση ότι δήθεν ήταν ο μόνος τρόπος ώστε το χρήμα να διοχετευτεί και πάλι στην αγορά.

Το αποτέλεσμα είναι μια ακόμη βίαιη αναδιανομή του πλούτου και πάλι προς όφελος των εχόντων:

‘Η οικονομική κρίση που έχει χτυπήσει χρηματιστήρια, επενδυτικές Τράπεζες και οργανισμούς παροχής στεγαστικών δανείων στις Ηνωμένες Πολιτείες και στην Ευρώπη έχει ορισμένα περίεργα χαρακτηριστικά. Ενώ εκ πρώτης όψεως οι πάντες πανικοβάλλονται και οι απλοί καταθέτες αισθάνονται από νευρικότητα μέχρι και απόλυτη ανασφάλεια κάποια στοιχεία της κρίσης κάνουν ανθρώπους έμπειρους και διορατικούς να σηκώνουν τα φρύδια. Πως μπορούμε να μιλάμε για μεγάλη οικονομική κρίση που οδηγεί το τραπεζικό σύστημα σε κατάρρευση, και την ίδια ώρα τράπεζες να συγκρούονται για το δικαίωμα εξαγοράς χρεοκοπημένων πιστωτικών ιδρυμάτων;’ (Πηγή : Α. Ανδριανόπουλος από το e-rooster 10-10-2008)

Το παγκόσμιο οικονομικό διευθυντήριο προκλητικά ολιγοπωλιακό, ακραία αντιλαϊκό και βαθύτατα αντιδημοκρατικό, επιδίδεται άπληστα στην υπερσυσσώρευση κεφαλαίου αποκρύπτοντας για ακόμη μια φορά το δομικό πρόβλημα του καπιταλισμού που δεν είναι άλλο από την ίδια του την ιδεολογία περί αέναης -και συνήθως εκτός ορίων- κερδοφορίας.

Το σημαντικότερο όμως επίτευγμα της κατασκευασμένης οικονομικής κρίσης ήταν η δημιουργία μιας τάξης νεόπτωχων, όχι απόλυτα εξαθλιωμένων, αλλά απόλυτα εξαρτημένων, υποτελών, έτοιμων να δουλέψουν (κυριολεκτικά) για οποιοδήποτε αφέντη, υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, με τις ελάχιστες απολαβές (που μετά βίας εξασφαλίζουν την επιβίωση).

Η τάξη αυτή, που συνεχώς διευρύνεται, στην πραγματικότητα εκπαιδεύεται στη σιωπή και το σκύψιμο του αυχένα.

Ο στόχος των εξουσιαστών δεν είναι η πρόσκαιρη οικονομική ανέχεια.

Αυτό είναι το μέσον.

Απώτερος στόχος είναι η εξάλειψη κάθε κοινωνικής συνείδησης.

Κάθε προσπάθειας διαμαρτυρίας, διεκδίκησης, απαίτησης. Υπό την απειλή της απόλυσης και κατά συνέπεια της πλήρους οικονομικής εξαθλίωσης, οι νέοι δούλοι του συστήματος, που μόνον κατ’ επίφαση και καταχρηστικά αποκαλείται δημοκρατικό, υποχρεώνονται στην σιωπή και την δουλοφροσύνη. Έτσι εξυπηρετείται άριστα η αρχική επιδίωξη των αρχόντων του μάτριξ που δεν είναι άλλη από την απονέκρωση της νεωτεριστικής αμφισβήτησης, τη συντριβή της ελεύθερης σκέψης, εν τέλει, την εθελούσια λοβοτομή του ανθρώπινου πνεύματος.

Είναι πλέον αναμφισβήτητο γεγονός, ότι μέσα σε μια δεκαετία, απωλέσθησαν δικαιώματα που αποκτήθηκαν με ιδρώτα και αίμα, και με υπεράνθρωπη πάλη δια μέσου όλων των προηγούμενων αιώνων. Είναι επίσης ολοφάνερο ότι έχει επιτευχθεί μια ανησυχητικών διαστάσεων και διαρκής μετακίνηση της παγκόσμιας κοινωνίας προς όλο και συντηρητικότερες θέσεις, οφειλόμενη ασφαλώς στην αγωνία των μελών της να διασφαλίσουν όσα θεωρούν εκ των ουκ άνευ για μια στοιχειωδώς αξιοπρεπή ζωή. Και η συντηρητικοποίηση αυτή εκδηλώνεται παντού, στην πολιτική, στην ιδιωτική ζωή, στην τέχνη και τον πολιτισμό κι εν τέλει σ’ αυτές καθαυτές τις ανθρωπιστικές αξίες, που φαίνονται να υποχωρούν δραματικά προς όφελος του φιλοτομαρισμού και του νέο-βαρβαρισμού που προκαλεί ο ατομικισμός.

Η επιχείρηση του σκοταδισμού συνεχίζεται.

Ο τελικός στόχος προσώρας δεν επετεύχθη. Ακόμη υπάρχει καιρός και εκείνοι το γνωρίζουν. Με νύχια και με δόντια προσπαθούν να μας κρατήσουν υπνωτισμένους. Άπρακτους. Το μόνιμο επιχείρημά τους είναι η αναγκαιότητα της ‘λελογισμένης’ περιστολής των ατομικών δικαιωμάτων μας χάριν -δήθεν- της δικής μας ασφάλειας.

Ας τους απαντήσουμε με τη ρήση ενός σκεπτόμενου ανθρώπου που έτυχε να αναδειχθεί στην πολιτική ελισσόμενος ανάμεσα στα σκοταδιστικά γρανάζια τους. Του Thomas Jefferson:

Ο λαός που θυσιάζει την ελευθερία του για την ασφάλειά του, δεν αξίζει ούτε την μία ούτε την άλλη και τελικά χάνει και τις δύο…

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση