Η ώρα του “εθνικού λογαριασμού”

• Γράφει ο Μάνος Οικονομίδης

Μπορεί, αλήθεια, κανείς να συναντήσει την έννοια της «θείας δίκης» στην πολιτική; Αν η αφήγηση της ιστορίας ξεκινήσει από την παραδοχή ότι η πολιτική διαπνέει την κοινωνία ως ζωντανό κύτταρο που εμφανίζεται σε κάθε πτυχή της, η απάντηση θα είναι αναπόφευκτα θετική, αν όχι υπερθεματίζουσα. Μόνο που, πόσες φορές έχουμε δει να «πληρώνει τον λογαριασμό» στην πολιτική, εκείνος που πραγματικά ευθύνεται για τη λοξοδρόμηση από την ορθή πορεία προς το μέλλον; Προφανώς… σχεδόν ποτέ.

Οι συνθήκες ωστόσο που βιώνουμε σήμερα, ως μια χώρα η οποία φλερτάρει με ανησυχητική επιμονή με την οικονομική χρεοκοπία, και… βρίσκεται ήδη εκεί, στην «απαγορευμένη λέξη», ηθικά και αξιακά, διαμορφώνουν ένα ενδιαφέρον παράθυρο ευκαιρίας: Να πληρώσουν εκείνοι που ευθύνονται…

Μετά τις εκλογές του 2009, το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», που εκκινεί από την πολιτική, εκτείνεται στο σύνολο των ΜΜΕ και της επιχειρηματικότητας, κάνει μια στάση στον χώρο της Εκκλησίας και την «Αριστερά του Κυρίου», και καταλήγει-κορυφώνει στους αγανακτισμένους επαγγελματίες του συνδικαλισμού, επιχείρησε να μας παρουσιάσει την προσφυγή της Ελλάδας στο Μνημόνιο προκειμένου να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, ως αποτέλεσμα των 5 ½ ετών διακυβέρνησης του τόπου από τη Νέα Δημοκρατία και τον Καραμανλή.

Λες και ξαφνικά, στις 7 Μαρτίου του 2004, σταμάτησε ο χρόνος. Η Ελλάδα που διαμορφώθηκε μετά τη Μεταπολίτευση… πήγε στον παράδεισο, και η αρίθμηση της εθνικής διαδρομής ξεκίνησε από το μηδέν. Ο χρόνος… ξανασταμάτησε (και άρχισε από εκεί που έμεινε το 2004) το βράδυ των εκλογών της 4ης Οκτωβρίου 2009, τότε που το ΠΑΣΟΚ επέστρεψε στην εξουσία, αν πιστέψουμε ότι… την άφησε ποτέ. Αίφνης, η ζωή μας… ξαναβρήκε το χαμόγελό της (έστω και με το μειδίαμα για το «λεφτά υπάρχουν»), και η Ελλάδα βρήκε τους «κακούς Δεξιούς», που κυβέρνησαν τα προηγούμενα χρόνια και μας οδήγησαν στο χείλος του γκρεμού.

Ούτε κουβέντα για την πολιτική (και όχι μόνο) κερδοσκοπία με τις δηλώσεις περί «Τιτανικού» και «διεφθαρμένης χώρας». Το «σύστημα» σφύριζε αδιάφορα για τα «όχι» που μοίραζε η χώρα, δηλαδή η Κυβέρνησή της, σε όσους προσφέρθηκαν να επενδύσουν στην Ελλάδα, προκειμένου να συρρεύσει στη χώρα το απαιτούμενο ρευστό για να μην φτάσουμε στο χείλος του γκρεμού.

Προφανώς… έπρεπε να φτάσουμε εκεί. Έπρεπε να μπούμε στον μηχανισμό στήριξης της τρόικας (δηλαδή, κυρίως του ΔΝΤ), έπρεπε να ανοίξουμε την πόρτα της ευρωζώνης στους εντολοδόχους του δολαρίου, έπρεπε να βρεθούμε στη… γωνίτσα μας, ώστε να είμαστε δεκτικοί σε κάθε εθνική υποχώρηση.

Και για όλα αυτά, έπρεπε να πειστεί η κοινωνία ότι έφταιγαν οι προηγούμενοι. Δηλαδή, η Νέα Δημοκρατία. Αίφνης, τα 5 ½ χρόνια, μπήκαν στην ίδια ζυγαριά με τα οκτώ πρώτα χρόνια της Αλλαγής (και του «Τσοβόλα δώστα όλα») και τα άλλα τόσα του «εκσυγχρονισμού», με τις απευθείας αναθέσεις των μεγάλων δημοσίων έργων, την αναδιανομή πλούτου στο Χρηματιστήριο, τη δημιουργική λογιστική που μας έκανε να πιστεύουμε ότι είμαστε κροίσοι.

Ενδιαφέρουσα η αριθμητική του «συστήματος», δεν νομίζετε; 5 ½ χρόνια από τη μια (άντε να προσθέσουμε και τα 3 ½ της κυβέρνησης Μητσοτάκη), 16 χρόνια ΠΑΣΟΚ από την άλλη. Και για να μην παρεξηγούμαστε: Η εθνική αρίθμηση ξεκινάει το 1981, τότε που άρχισαν να εισρέουν στην Ελλάδα τα πρώτα «πακέτα» από την Ευρώπη. Μια Ευρώπη που είχε αρνηθεί λυσσωδώς το ΠΑΣΟΚ.

Το Μνημόνιο λοιπόν, αποτελεί την ετεροχρονισμένη «θεία δίκη» για το «σύστημα ΠΑΣΟΚ». Το ΠΑΣΟΚ δημιούργησε την Ελλάδα της περιορισμένης ευθύνης, στην οποία ζούμε σήμερα όλοι, και μια δική του Κυβέρνηση θα πληρώσει τον λογαριασμό. Με τόκο, που θα έλεγε και ο γιος του ιδρυτή του. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι δεν φταίμε… εμείς οι υπόλοιποι. Και πάνω απ’ όλα, δεν φταίει η Ελλάδα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση