Ο καλός Έλληνας

• Γράφει ο Στέλιος Σύρμογλου

Στην Ελλάδα του 2011 όλα είναι ρευστά. Χρεοκόπησαν και εγκαταλείφθηκαν μια σειρά από μύθοι που καλλιέργησαν οι κυβερνήσεις των τελευταίων τριών δεκαετιών. Έγινε μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης η Ελλάδα, έγινε δεκτή και στην ΟΝΕ, ανέλαβε και τη διεξαγωγή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Έχουν γίνει κάποια «βήματα» επιφανειακού εκσυγχρονισμού, αλλά κατά τα άλλα: Η αποβιομηχάνιση συνεχίστηκε, η ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων κατρακυλάει, η ποιότητα της ζωής υποβαθμίζεται, η ακρίβεια συμπιέζει ασφυκτικά τα λαϊκά βαλάντια και η ανεργία αθροίζεται στον πληθωρισμό, που δεν δείχνει να κατέχεται από… υψοφοβία. Οι γραφικές πολιτικές φιγούρες κυριαρχούν και οι διαπλεκόμενες μίξεις ανομολόγητων συμφερόντων καταδυναστεύουν τους πολίτες. Η κοινωνική ειρήνη συχνά κλυδωνίζεται από τις απεργιακές κινητοποιήσεις και η απροκάλυπτη αναξιοπιστία κυβερνώντων και αντιπολίτευσης έχει μετατραπεί σε θεσμό του πολιτεύματος, με τη δημοσιογραφική αμετροέπεια να παρέχει «θέαμα» αθλιότητας από τα διάφορα τηλεοπτικά παράθυρα.

Και οι… εξουσιαστές; Επιρρεπείς, ως γνωστόν, στη λαγνεία της δύναμης, της καλοπέρασης και ενίοτε του εύκολου κέρδους, έχουν κλειστεί στο δικό τους «βολικό» μικρόκοσμο. Με τις μονοχρωμίες να εξοβελίζουν τις αποχρώσεις. Με τους πολιτικούς να μη χαρακτηρίζονται για το μέτρο και να προσπαθούν να εκφράσουν τις μεγάλες σε κλίμακα θελήσεις της κοινωνίας με κενόλογες απόψεις και πομφολυγώδεις εκτιμήσεις. Ευτελίζονται έτσι δοκιμασμένες αξίες. Φυλλοροεί η έννοια της σοβαρότητας. Αδυνατίζει η κρηπίδα της αλήθειας. Επέρχεται καθίζηση. Και ο μέσος πολίτης μ’ όλα τα δομικά χαρακτηριστικά της μικροαστικής νοοτροπίας βρίσκεται αντιμέτωπος με τη σιωπή των τετελεσμένων.

Οι κυβερνήσεις, λοιπόν, των θαυμάτων και των θαυματοποιών, όλα τα τελευταία χρόνια, φωνασκούντες και αδρανούντες, κατάφεραν χρόνο με το χρόνο, όχι απλώς να οδηγήσουν σε κατάρρευση την ελληνική οικονομία, αλλά και να διαμορφώσουν ένα ψυχικό, κοινωνικό μοντέλο του καλού Έλληνα, που μπορούμε να το συνοψίσουμε στα εξής:

1. Καλός Έλληνας είναι ο «πολιτικοποιημένος και κοινωνικοποιημένος». Να μου επιτραπεί η διερμηνεία: Ο μαζοποιημένος, ο άβουλος και αδρανής, που ωστόσο «δραστηριοποιείται» κατά τις εντολές του καθεστώτος.
2. Καλός Έλληνας είναι όποιος μπορεί να ανήκει κάπου. Σε κάποιες κρυφές παρακρατικές ή κρατικές οργανώσεις, που δίνουν πολλά στο καθεστώς και εισπράττουν κατά την προσφορά τους.
3. Καλός Έλληνας είναι όποιος μπορεί να διαστρέφει το πολιτικό νόημα των καιρών μας, να λέει και να κάνει κατά το «πίστευε και μη ερεύνα» σ’ ό,τι λένε οι πολιτικοί προφήτες.
4. Καλός Έλληνας είναι όποιος συντελεί εξαιρετικά στην απομείωση της ελληνικής γλώσσας, στην αποψίλωση της Παιδείας απ’ ό,τι ουσιαστικό και εθνικό. Έτσι, βοηθάει στο… ξερίζωμα της ιστορικής συνείδησης των Ελλήνων.
5. Καλός Έλληνας είναι ο «προοδευτικός». Και προοδευτικός είναι τελικά αυτός που έμαθε να τρώει καλά και να δουλεύει λίγο.
6. Καλός Έλληνας είναι ο άσκεφτος «κεκράκτης» κάθε κυβερνητικής αποτυχίας, που έμαθε να μετράει την ποσότητα των λόγων και όχι την ποιότητα των πράξεων.
7. Καλός Έλληνας είναι αυτός που κατόρθωσε να κάνει πράξη το σύνθημα «άρπαξε να φας και κλέψε να ‘χεις».
8. Καλός Έλληνας είναι αυτός που μπορεί να ενδίδει εισπράττοντας τα λύτρα του. Γνωστού όντως ότι η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει!.. Όσοι, λοιπόν, Έλληνες κι αν πεθάνουν, δεν αδειάζει ο τόπος. Τουλάχιστον, «ας φάγωμεν κι ας πίωμεν» δεδομένου ότι όλοι θα πεθάνουμε σε τούτον τον κοσμάκη, είτε στο Αιγάλεω, είτε στο Κολωνάκι. Είναι καλό να μας εύρει ο θάνατος Κολωνάκι μεριά «ανίδεους μα χορτάτους».
9. Καλός Έλληνας είναι ο τεμπέλης και ο αδίστακτος. Τεμπέλης μεν, για να έχει χρόνο να σκέπτεται και να μεθοδεύει το χείριστο για τους άλλους και το ωφελιμότερο γι’ αυτόν. Αδίστακτος δε, ώστε να κτυπάει καίρια αν χρειαστεί για να επιπλέει, δεν ενδιαφέρει η τιμή, η αξιοπρέπεια και η συνείδηση.
10. Καλός Έλληνας είναι αυτός που θα δεχθεί το αξίωμα «πληρώνουμε όλοι και εισπράττουν οι ελάχιστοι».
11. Καλός Έλληνας είναι ακόμη όποιος είναι σε θέση – κλειδί και φροντίζει φιλότιμα να μην κάνει τίποτα, για την προώθηση των ελληνικών συμφερόντων και των υποθέσεων των Ελλήνων. Φροντίζει, όμως, να επισκέπτεται γνωστά κοσμηματοπωλεία της Βουκουρεστίου, για να αγοράζει κοσμήματα για τις εκάστοτε λάγνες μινιφορούσες γραμματείς του…
12. Καλός Έλληνας είναι ο «ξύπνιος» μιζαποδέκτης. Όταν η μίζα «πέφτει σύννεφο» πρέπει να είναι… εκεί για να την πιάσει!
13. Καλός Έλληνας είναι αυτός που δεν κάνει επένδυση στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά τα ανθρώπινα φάσματα μιλάνε για τις σκιές τους.
14. Καλός Έλληνας είναι αυτός που αγόγγυστα δέχεται ότι είναι ριγμένος σε μια κοινωνία ελλειπτική, ατροφική, αντιφατική και άσκοπη και δεν αντιδρά στην πολιτική συμπεριφορά των ποδηγετών του, που εμπεριέχει εν πολλοίς αλαζονεία και υπεροψία.
15. Καλός Έλληνας είναι αυτός που, κατά τη λαϊκή ρήση, «έπιασε την καλή». Αυτός που φροντίζει να πίνει τον καφέ του στα κολονακιώτικα στέκια της αποχαύνωσης ή στα κηφισιώτικα καφέ της παρακμής. Είναι αυτός που επιδίδεται σε ρηχές μεν δημόσιες σχέσεις, ικανές δε να του εξασφαλίσουν το «εισιτήριο» για το… ονειροδρόμιο της ελλαδικής πραγματικότητας. Συνδιαλεγόμενος με κρυφοομοφυλόφιλους, οφθαλμόπορνους «εραστές» της δεκάρας, σταθερούς θαμώνες των καμπαρέ ή αναζητητές των επί χρήμασι εκδιδόμενων τραβεστί κατά μήκος της Συγγρού. Συνευρισκόμενος με παρατρεχάμενους αργόσχολους ή ορνιθόμυαλους παράγοντες, που θυμίζουν το φάσμα των μυθιστορημάτων των Σάρτρ. Καταφέρνει έτσι να θεωρείται “in” και να προσδοκά να γευτεί τους «χυμώδεις» καρπούς της αμαρτίας και της εύκολης ζωή-απάτης…
16. Καλός Έλληνας είναι όποιος διαπρέπει ως σοφιστής και συμπλέει με τα ρεύματα του συρμού. Η σοφιστεία του εκφράζει ισχυρή διαλεκτική διάθεση, μα προσκρούει στους δογματισμούς της «κακής πίστης» και του a priori ματεριαλισμού.
17. Καλός Έλληνας είναι αυτός που είναι οπτασιαστής και αποφαίνεται συνήθως expontium. Αυτός που ενυπνιάζεται μεσούσης της ημέρας. Αυτός που εθελουσίως πουλάει τις «παρωπίδες» που αγόρασε μεταχειρισμένες στο «Γιουσουρούμ». Αυτός που είναι «ετσιθελιστής», που εκφράζει τη δική του υποτίθεται θέληση, αλλά παρουσιάζεται ως εθελοτυφλών Μανιχαίος.
18. Καλός Έλληνας είναι τέλος αυτός που η σκέψη του δεν προσκρούει στις δύσβατες ακτές του προβληματισμού. Κι αν ακόμη ο εγκέφαλός του διαθέτει επάρκεια μυαλού, δεν τον «χαραμίζει» σε σκέψεις… Προσφεύγει, εντούτοις, στους παροξυσμούς του πάθους και αυτοπροδίδεται ως χαρακτήρας, που κυνηγάει με πάθος την ευκαιριακή εντύπωση… Είναι ο «καλός» Έλληνας του «θεαθήναι» και της… μόστρας.

Ο Λουδοβίκος ΙΕ’ πίστευε ότι το «κράτος θα διαρκούσε όσο θα ζούσε». Το ερώτημα που τίθεται σ’ αυτή τη μεγάλη κοινωνική ομάδα των «καλών» Ελλήνων, είναι αν θα διαρκέσουν, όσο θα ζει το κράτος. Πολλοί από τους παραπάνω περιγραφέντες, όσο κι αν διακρίνονται και για την… κουταμάρα τους, ηχεί αδιανόητο να μην το καταλαβαίνουν… Τι λέτε; Μήπως, τελικά, δεν το καταλαβαίνουν;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση