Ελεγχόμενη χρεοκοπία: Κάτι μακρινό ή κοντινό;

Γράφει ο Ιωάννης Γ. Παπαδημητράκης ΜΒΑ Οικονομολόγου ΥΔΕ Ν. Χανίων

Πολλοί συμπολίτες μας ακούνε για ελεγχόμενη χρεοκοπία, άλλα δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι έχουμε ήδη μπει σ' αυτήν.

Πώς συμβαίνει αυτό;

Μέχρι στιγμής το χρέος της χώρας ήταν προς ιδιώτες (τράπεζες, κ.λπ.) οι όποιοι είχαν αγοράσει ομόλογα του Ελληνικού Δημοσίου χωρίς καμία απολύτως σύμβαση με το Δημόσιο και με μόνη την υπόσχεση του Ελληνικού Δημοσίου, ότι κατά το χρόνο λήξεως του ομολόγου θα πληρωθούν το κεφάλαιο και οι τόκοι του, σύμφωνα με το επιτόκιο αγοράς του. Επομένως, είτε υπάρχει η εθνική οικονομική ευρωστία, οπότε πληρώνονται κανονικά τα ομόλογα προς τους ιδιώτες δανειστές, είτε όχι, όπως συμβαίνει στην περίπτωση της χώρας μας, οπότε υπάρχει πρόβλημα.

Στο πρόβλημα αυτό η χώρα μας είχε να επιλέξει μεταξύ δύο λύσεων. Την άμεση χρεοκοπία ή την ελεγχόμενη χρεοκοπία. Ειδικότερα:

1) Είτε θα επέλεγε την άμεση χρεοκοπία, δηλαδή παύση πληρωμών και επαναδιαπραγμάτευση του χρέους με τους ιδιώτες δανειστές, κάτι όμως πού κατά πάσα πιθανότητα θα σήμαινε έξοδο από το ΕΥΡΩ, επάνοδο στη δραχμή και υποτίμηση του νομίσματος για να αυξηθεί η ανταγωνιστικότητα, είτε,

2) Θα επέλεγε την ελεγχόμενη χρεοκοπία, δηλαδή το μηχανισμό στήριξης (ΔΝΤ, ΕΚΤ και χωρών ΕΕ ), την οποία τελικά επέλεξε.

Γιατί όμως η τελευταία επιλογή είναι χρεοκοπία, έστω ελεγχόμενη;

Για το λόγο ότι απλούστατα, όχι μόνο ο τρόπος αυτός δεν μειώνει τα χρέη της χώρας, αντίθετα τα αυξάνει, αλλά επιπλέον αλλάζει και την μορφή των δανειστών και η χρεοκοπία αυτή είναι σκληρότερη. Συγκεκριμένα, στην ουσία ο τρόπος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας πού επιλέξαμε, μεταφέρει το ελληνικό δημόσιο χρέος από τα χέρια ιδιωτών δανειστών, τους οποίους μπορούσαμε πολύ πιο εύκολα να κουμαντάρουμε, χωρίς ταυτόχρονα να χάνουμε καθόλου από την Εθνική μας Κυριαρχία (αφού τα πλήρη δικαιώματα της διακυβέρνησης της χώρας θα άνηκαν στην Ελληνική κυβέρνηση), στα χέρια του ΔΝΤ της ΕΚΤ και των επιμέρους χωρών της ΕΕ, και μάλιστα με την υπογραφή ταυτόχρονα συμβάσεως, δηλαδή του γνωστού μνημονίου (θυμάστε, πιστεύουμε, ποιοι ακριβώς το ψήφισαν). Αυτό πού τελικά όμως έγινε, έκτος από σταδιακή ελεγχόμενη χρεοκοπία, μεταβιβάζει ταυτόχρονα, μέσω του μνημονίου, μεγάλο μέρος των κυριαρχικών μας δικαιωμάτων σε ξένα κέντρα λήψεως αποφάσεων και μετατρέπει τις από εδώ και πέρα ελληνικές κυβερνήσεις σε υπαλλήλους των ξένων αυτών κέντρων.

Τα πρώτα δείγματα αυτής της απεμπόλησης κυριαρχικών μας δικαιωμάτων τα βλέπουμε αμέσως σε ό,τι έχει σχέση με μισθούς και συντάξεις και έρχεται και συνέχεια ακόμα σκληρότερη προς την κατεύθυνση της εξαθλίωσης του λαού, με βαθιά οικονομική ύφεση, απολύσεις και βαριά φορολογία.

Τα ξένα κέντρα αποφάσεων δεν ενδιαφέρονται καθόλου για την ανόρθωση της οικονομίας της χώρας μας, ούτε έχουν υπογράψει κάτι τέτοιο, γι' αυτό εξ άλλου και δεν πρόκειται να ασχοληθούν με αυτήν. Ενδιαφέρονται μόνο και μόνο για την οικονομική μας αφαίμαξη, ώστε να διαφύγει τον κίνδυνο το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα, και ταυτόχρονα να πάρουν τα χρήματα τους οι διεθνείς τοκογλύφοι. Ο λαός μας δεν τους απασχολεί. Βλέπουν μόνο αριθμούς εσόδων και περικοπής δαπανών. Τα δε ντόπια κρατικοδίαιτα κέντρα αποφάσεων πού ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα ενδιαφέρονται να γλιτώσουν τις ζημιές τους από τα τοξικά ομόλογα, να κερδίσουν ό,τι μπορέσουν να κερδίσουν από τα κατοχικά δάνεια πού θα έρθουν, και, τελικά, να έχουν τα χρήματα τους στο εξωτερικό, για να διατηρούν τη δύναμη να συνεχίσουν και στο μέλλον να ελέγχουν το πολιτικό μας σύστημα προς ίδιον όφελος.

Ποια είναι τα οφέλη αυτής της ελεγχόμενης πτώχευσης;

α) Κερδίζουμε χρόνο, αλλά για ποιο σκοπό, κανείς δεν γνωρίζει.

6) Γλιτώνουν μεγάλες ζημιές ελληνικές και ξένες τράπεζες και κάποιοι ιδιώτες πού έχουν ελληνικά τοξικά ομόλογα στα χέρια τους.

γ) Παραμένουμε στο ΕΥΡΩ, το όποιο όμως με τη σειρά του καταστρέφει την όποια ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας.

δ) Διατηρείται η αξία και η ακεραιότητα των καταθέσεων μας στις τράπεζες.

Όμως, τελικά, ο δρόμος της ελεγχόμενης χρεοκοπίας πού επιλέξαμε θα είχε νόημα μόνο αν είχαμε μία τεράστια βιομηχανία (παραγωγής προϊόντων ή υπηρεσιών) πού θα ήταν σε ύπνωση και προσπαθούσαμε να κερδίσουμε χρόνο για να την ξυπνήσουμε, ώστε να κάνουμε άλματα ανταγωνιστικότητας σε σημείο πού να μπορούμε να συναγωνιστούμε ακόμα και τη Γερμανία. Διαθέτουμε άραγε εμείς κάτι τέτοιο; Όχι βέβαια.

Γι' αυτό ίσως δεν έχουν τελικά άδικο εκείνοι πού φωνάζουν και λένε ότι επιλέχτηκε η ελεγχόμενη πτώχευση και όχι η άμεση, αφ' ενός για να κερδηθεί χρόνος προκειμένου να αποφύγουν τις ζημιές οι ντόπιοι και ξένοι τοκογλύφοι πού ελέγχουν το πολιτικό σύστημα της χώρας, και, αφ' ετέρου, για να αποφευχθεί το μεγάλο πολιτικό κόστος πού θα επέφερε μία άμεση χρεοκοπία, με αποτέλεσμα να μην καταρρεύσει το πολιτικό σύστημα πού εξυπηρετεί τα ίδια συμφέροντα.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση