Οι λύσεις που έρχονται καθυστερημένα, γίνονται πρόβλημα

Έχω γράψει από τον Νοέμβριο του 2009 ότι η ιδανικότερη λύση για την Ελλάδα θα ήταν η αναδιάρθρωση του χρέους , ακόμα και αν τελικά χρειαζόταν να φύγουμε από το Ευρώ, στο οποίο η είσοδος μας αντικειμενικά, δεν έχει βοηθήσει καθόλου την Ελληνική οικονομία το αντίθετο μάλιστα.
Το βασικό πλεονέκτημα, εκτός από την μείωση του χρέους, θα ήταν η δυνατότητα ταχείας ανάπτυξης και η διαμόρφωση μιας πιο αποτελεσματικής νομισματικής πολιτικής.
Βέβαια πάλι θα χρειαζόταν δημοσιονομικά και φορολογικά μέτρα εξυγίανσης όπως τα παρόντα, αλλά θα μπορούσαν να ήταν κοινωνικά πιο αποδεκτά και ήπιας μορφής, τουλάχιστον όσον αφορά τα μισθολογικά και συνταξιοδοτικά καθ όσον η δυνατότητα κοπής χρήματος, θα βοηθούσε στην επιμήκυνση της προσαρμογής σε αυτόν τον τομέα.
Επίσης το κυριότερο θα ήμασταν ελεύθεροι!! Ούτε μνημόνια, ούτε δεσμεύσεις.
Τα όποια προβλήματα θα υπήρχαν για τις Τραπεζών είναι διαχειρίσιμα.
Σαφώς θα υπήρχαν δυσκολίες , μείωση περιουσίας (σε όρους ΕΕ & Εuro) και προβλήματα αλλά όπως και κατωτέρω αναφέρω, η λύση που έχουμε επιλέξει είναι πολλαπλώς επώδυνη και τελικά όπως όλα δείχνουν εκεί πάλι οδηγούμαστε, στην αναδιάρθρωση-κούρεμα του χρέους, με χειρότερες προοπτικές από εκείνες που θα είχαμε αν ήδη από το 2009 είχαμε προβεί στην αναδιάρθρωση και διαγραφής (κούρεμα) μέρος του χρέους

Σήμερα όμως και με βάση τα οικονομικά δεδομένα όπως είναι στην χώρα μας έως τουλάχιστον τα 2015 θα εξακολουθήσουμε να έχουμε ελλείμματα που χρειάζονται νέα δάνεια που ανάγονται σε 23 δισ το 2011 και έως 139 δις περίπου το 2014 (εκτός από τα της ΕΕ). Ενώ από απόψεως δημοσιονομικής πολιτικής θα πρέπει την περίοδο 2012-2014 να παρθούν νέα μέτρα από τα οποία ύψους 11 δις € περίπου είναι απροσδιόριστα από πού θα προέλθουν σύμφωνα με το μνημόνιο τόσο το αρχικό, όσο κα το επικαιροποιημένο!
Ως εκ τούτου, είναι λοιπόν πάλι κρίσιμης σημασίας, το τι πορεία θα ακολουθήσουμε προκειμένου να μετριάσουμε το βάρος του χρέους των 330 δισ € περίπου που έχουμε σήμερα και των 378δισ€ ή 157% του ΑΕΠ που θα έχουμε τέλος του 2014 εφ όσον βέβαια οι προβλέψεις του μνημονίου και της Κυβέρνησης επαληθευθούν κατά γράμμα, πράγμα προφανώς απίθανο όπως έχει επιβεβαιωθεί μέχρι σήμερα.

Αναφορικά με τις αντιφάσεις της Κυβέρνησης ή το κρύψιμο των πραγματικών προβλημάτων του χρέους, βλέπουμε πχ, ότι ο κύριος Πάγκαλός , σωστά σκεπτόμενος, σε μια κρίση αλήθειας, είπε ότι πρέπει να γίνει μια συνολική ρύθμιση , με επιμήκυνση του συνολικού χρέους.
Πράγματι μια τέτοια ρύθμιση θα είχε σαν αποτέλεσμα εάν υποθέσομε ότι τα 347 δισ € χρέους που θα ανέλθει στις 31/12/2011, τα μετατρέπαμε σε 25ετες τοκοχρεολυτικό δάνειο, η ετήσια δόση συν τους τόκους φυσικά, θα ήταν περίπου 22 δισ € περίπου με σταθερό επιτόκιο 4%.
Ακόμα και τότε δεν λύνουμε το πρόβλημα καθ όσον το 2012 , υπό προϋποθέσεις θα χρειασθούμε νέο δανεισμό στο ύψος της τοκοχρεολυτικής δόσης.
Το ίδιο και τα επόμενα προσεχή χρόνια!! έως ότου ο Προϋπολογισμός να γίνει επαρκώς πλεονασματικός (μετά από 5-6 χρόνια υπό προϋποθέσεις και με ετήσια ανάπτυξη 3,5% τουλάχιστον) προκειμένου να καλύπτει τα τοκοχρεολύσια.
Τουλάχιστον στην λογική του, μη χείρον βέλτιστο, θα ήταν μια λύση σχετικά ικανοποιητική και μπορούσες κάτι να παλέψεις για να βελτιώσεις την κατάσταση και ίσως οι αγορές να ψευτοηρεμούσαν, ώστε για την Κυβέρνηση, επιτέλους να μπορεί να συμβεί το πολυπόθητο, δηλαδή η αναχρηματοδότηση χρέους, τουλάχιστον με αποδεκτά επιτόκια και όρους.

Το βασικό λοιπόν ερώτημα που παραμένει είναι:
1. Γιατί η Κυβέρνηση επιμένει να λέει ότι θέλει επιμήκυνση μόνο των 110 δις
2. Γιατί οι Γερμανοί έχουν βαλθεί ντε και σώνει με ενα λογικό σενάριο (επαναφορά χρέους μας στο 60% της ονομαστικής αξίας με δάνειο από το Ταμείο Διάσωσης της ΕΕ) να μας σώσουν και εμείς αντιδρούμε;

Πριν προχωρήσω σημειώστε ότι:
• Τα 110δις € έχουν 3ετη διάρκεια χάριτος από τη εκταμίευση κάθε δόσης και 5ετη διάρκεια, δηλαδή συνολικά 8 χρόνια.
• Οποιαδήποτε επιμήκυνση του δανείου των 110 δισ € το μόνο που θα βελτιώσει είναι ένα τεράστιο τίποτα, όπως είδατε και ανωτέρω, αφού ούτε τα 330 δισ να επιμηκύνουμε δεν μας σώνουν.
• Και επίσης το κυριότερο, οι όροι του μνημονίου θα ισχύουν μέχρι οριστικής εξόφλησης.

Ο μόνος λόγος λοιπόν που εγώ τουλάχιστον μπορώ να δω για αυτήν την μανία επιμήκυνση μόνο του δανείου των 110 δισ € είναι ότι, τα αφεντικά της Κυβέρνησης (Τραπεζίτες –Βιομήχανοι και λοιποί εργοδοτικοί φορείς και διάφοροι σύμβουλοι τους) επιθυμούν να έχουν ελεύθερα τα χέρια τους σε ότι νέα μέτρα τους καπνίσει και να τραβήξει μακριά η βαλίτσα του πάγου στις εργασιακές σχεσεις και στις αμοιβές και συντάξεις γιατί η περιβόητη ανάπτυξη χρειάζεται χρόνια για να γίνει ορατή και να έχει ορατά οικονομικά αποτελέσματα.
Άρα είναι προς όφελος τους μια «εργασιακή ειρήνη» με μπαμπούλα το μνημόνιο. Τους βολεύει αφάνταστα.

Όσον αφορά το θέμα του Ευροομολόγου, είναι επίσης σαφές ότι η Κυβέρνηση προσδοκά ότι τον Μάρτιο , λόγω των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν και άλλα κράτη , θα δοθεί μια συνολική λύση, τέτοια, που δεν θα έχει όρους και προϋποθέσεις που να είναι επώδυνες για την Εθνική Κυριαρχία και Ελληνική Οικονομία. Ήδη είναι φανερό ότι παρασκηνιακά γίνονται πυρετώδεις συζητήσεις για το θέμα με ομάδες πίεσης για λύσεις που βολεύουν τους δανειστές υπό την Γερμανία ή τους δανειζόμενους (υπό τον Πορτογάλο Μπαρόζο τους φιλοευρωπαϊστές και τα PIGS) στην λογική πάντα του πάρε – δώσε.

Πάντως κατά την άποψη μου και σημειώστε το ,ότι είναι μάλλον μαθηματικά σίγουρο ότι ακόμα και εάν δοθεί μια συνολική λύση τον Μάρτιο, η Κυβέρνηση δεν θα επιδιώξει να εντάξει στην όποια λύση τα 110δις€ για τους ανωτέρω αναφερόμενους λόγους , εκτός και αν μας επιβάλλουν τελικά ολική-συνολική λύση.

Από την μεριά της Γερμανίας , αφ ενός μεν
• Οι Γερμανοί Βιομήχανοι και όχι μόνο , βλέποντας την οικονομική αστάθεια στην Ευρωζώνη και στις αγορές και πιθανώς την πτώση των πωλήσεων τους και αύξηση της επισφάλειας τους στα PIGS με επιπτώσεις και σε άλλες χώρες,
• Αφ ετέρου οι Τραπεζίτες, φοβούμενοι την πιθανότητα ραγδαίας επισφάλειας και περαιτέρω πτώσης της τιμής των ομολόγων και λοιπών τίτλων ή δανείων που έχουν στα χέρια τους ή πιθανής βιαίας πτώχευσης της Ελλάδος, θέλουν να δώσουν μια λύση (ελεγχόμενης πτώχευσης) η οποία , όπως και η πρώτη, θα είναι σωτήρια για τις Γαλλογερμανικές άλλα και Ελληνικές και άλλες Τράπεζες, αφού όλο πλέον το χρέος τους και όχι μόνο τα 110 δισ € (τι καλά), θα μεταφερθεί στα Κράτη της Ευρωζώνης (βλέπετε φορολογούμενους).

Βέβαια μια τέτοια λύση δεν θα είναι άμοιρη νέας σκληρής δημοσιονομικής πολιτικής και νέων δεσμεύσεων και υποχρεώσεων οι οποίες θα καθιστούν υποτελή τα κράτη αυτά στην οικονομική κυριαρχία των μεγάλων κυρίως του Βορρά για μεγάλο χρονικό διάστημα χωρίς πραγματικές δυνατότητες ανάπτυξης και με μισθούς και αμοιβές Κινέζων και σύνταξη πείνας για κάποιους μόνο στα 67.

Αναγνώστης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση