Το προνόμιο της πόρνης...

• Γράφει ο Πολύκαρπος Αδαμίδης

Στην Αγγλία του μεσοπολέμου, ο Άγγλος πρωθυπουργός Στάνλευ Μπόλντουιν αναφερόμενος σε εκδότη εφημερίδας είπε ότι επιθυμούσε να ενεργεί με ‘το προνόμιο της πόρνης’. Να ασκεί δηλαδή εξουσία χωρίς να έχει ευθύνη.

Ανεξάρτητα από το σε ποιον ανήκει τελικά το προνόμιο αυτό, το επίκαιρο του σχολίου διατρέχει όλες τις ιστορικές εποχές. Και χαρακτηρίζει όλους τους θιασώτες του ‘φαίνεσθαι’ και όχι του ‘είναι’, τις καρικατούρες των ρόλων που διεκδικούν να υποδυθούν. Όταν όμως οι περιπτώσεις αφορούν θέσεις ευθύνης, το γελοίον του πράγματος απειλεί να γίνει τραγικό για την κοινωνία. Τα θλιβερά ‘γεγονότα’ της Νομικής, είναι μια άμεση απόδειξη του τραγέλαφου.

Από τη μία η Πρυτανεία, που ενώ γνώριζε το προφανές, αυτό δηλαδή που και ο κάθε απλοϊκός και μη εγγράμματος άνθρωπος καταλάβαινε-ότι δηλαδή οι δυστυχείς που οδηγήθηκαν στη Νομική δεν είχαν καμία σχέση με την προαγωγή της επιστημονικής έρευνας και την ελεύθερη διακίνηση των ιδεών- πόσο μάλλον ‘οι κολοφώνες’ του πνεύματος, ‘παρέλειψε’ να ασκήσει τα καθήκοντά της.

Από την άλλη η Πολιτεία, που με φοβικά σύνδρομα, αναζητούσε, σε ρόλο παρατηρητή και κυανόκρανου, την πρόφαση για να πράξει το αυτονόητο, να ασκήσει τα καθήκοντά της, όπως επιβάλει ο νόμος. Και στη μέση η κοινωνία, μια θυμωμένη και οργισμένη πλέον ‘βουβή’ συντριπτική πλειοψηφία. Που μένει έρμαιο στο δόλιο έργο των κάθε λογής προβοκατόρων.

Η εξουσία ήταν και είναι ένα όπλο. Που όπως κάθε όπλο, όταν δεν ξέρεις να το διαχειριστείς, έχει ως πρώτο θύμα τον κάτοχό του.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση