Ο Ολοκληρωτισμός των Ταλιμπάν του Εθνομηδενισμού

• Γράφει ο Ι. Σ. Λάμπρου

Τα πρόσφατο συμβάν με την κατάληψη του κτιρίου της Νομικής Σχολής από ομάδες λαθρομεταναστών επανέφερε με κωμικό τρόπο την δράση ομάδων οι οποίες έχουν κηρύξει τον πόλεμο στην ίδια τους την κοινωνία. Ομάδες οι οποίες θεωρούν ότι όσο πιο σκληρά πολεμούν το ίδιο τους το έθνος τόσο πιο δημοκράτες είναι και τόσα περισσότερα προοδευτικά παράσημα θα λάβουν άσχετα αν με τα επιχειρήματά και τις πράξεις τους ταυτίζονται όλως περιέργως με την κεμαλική φασιστική προπαγάνδα.
Το εν λόγω περιστατικό είναι ενδεικτικό της στόχευσης βάσει της οποίας δρουν αυτές οι περιθωριακές ομάδες, δηλαδή την βίαιη μετάλλαξη της εθνικής, πολιτιστικής, γλωσσικής συνοχής της ελλαδικής κοινωνίας μέσω της μαζικής έλευσης και νομιμοποίησης λαθρομεταναστών. Πίσω από αυτές τις πρακτικές υπάρχει ένα εκσυγχρονιστικό ιδεολόγημα το οποίο νομιμοποιεί στα μάτια ορισμένων προοδευτικών Ταλιμπάν τέτοιες πρακτικές.
Το ‘εκσυγχρονιστικό’ και ‘προοδευτικό’ αυτό ρεύμα αν και προϋπήρχε από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 ανέλαβε πρωταγωνιστικό ρόλο το 1996 με την εκλογή του Κ. Σημίτη στην πρωθυπουργία. Αυτά τα ρεύματα, οι τάσεις, οι κινήσεις έγιναν κυρίαρχη αντίληψη στα πανεπιστημιακά ιδρύματα και στους δημοσιογραφικούς κύκλους, όντας ευνοημένες από την περιρρέουσα ατμόσφαιρα φρενίτιδας περί εκσυγχρονισμού την εποχή εκείνη. Άρθρα, βιβλία, τηλεοπτικές εκπομπές προσπαθούσαν και προσπαθούν να αμφισβητήσουν τα στοιχεία από τα οποία συνίσταται το ελληνικό έθνος.
Παραδείγματα της τάσης αυτής είναι η αμφισβήτηση του Κρυφού Σχολειού και ο στιγματισμός Ελλήνων περασμένων εποχών ( σφαγέας ο Μέγας Αλέξανδρος, αμόρφωτοι και άξεστοι οι οπλαρχηγοί της Ελληνικής Επαναστάσεως). Οι αντιλήψεις αυτές έχουν περάσει και στα όργανα του κράτους τα επιφορτισμένα με την παιδεία των Ελληνοπαίδων ( βιβλίο της Έκτης Δημοτικού της κ. Ρεπούση, βιβλίο της Τρίτης Λυκείου ‘Ιστορία του νεότερου και σύγχρονου κόσμου’).
Θεωρητική αφετηρία αυτής της προσέγγισης περί έθνους είναι η αποδοχή ότι το έθνος συνιστά μια υποκειμενική θεωρητική κατασκευή προϊόν της βιομηχανικής κοινωνίας (βλέπε ενδεικτικά Gellner E. (1983) “Nations and Nationalism”, Oxford: Blackwell).
Εννοείται ότι οι εδώ υποστηρικτές αυτής της θεωρίας αρνούνται την συνέχεια του ελληνικού έθνους από την αρχαία εποχή μέχρι σήμερα (βλέπε την προβαλλόμενη από τον ΣΚΑΙ ιστορική σειρά ‘Η γέννηση ενός έθνους’). Αντί της κοινής καταγωγής, γλώσσας, κουλτούρας ως συνεκτικά στοιχεία μιας κοινωνίας, προκρίνονται η νομιμοφροσύνη σε ένα σύνταγμα, οι αρχές της δημοκρατίας και η πίστη σε γενικόλογες φιλελεύθερες αρχές όπως της αλληλεγγύης, ισότητας και ανεκτικότητας.
Έτσι, υποστηρίζει η εν λόγω θεωρία, μπορούν να συνυπάρξουν άτομα διαφορετικής καταγωγής, θρησκείας, γλώσσας, παράδοσης.
Το ερώτημα το οποίο προκύπτει σε αυτό το σημείο είναι κατά πόσο η νομιμοφροσύνη σε ένα σύνταγμα και η πίστη σε πανανθρώπινες αξίες είναι ικανές να σφυρηλατήσουν την συνοχή σε μια κοινωνία όχι μόνο μεταξύ των γηγενών αλλά και μεταξύ των νεοεισερχομένων μεταναστών ειδικά όταν αυτοί προέρχονται από χώρες με διαφορετικές παραδόσεις και διαφορετικά έθιμα; Δυστυχώς για τους ζηλωτές του εν λόγω προοδευτικού μεσσιανισμού η ιστορία δεν επιβεβαιώνει τους ισχυρισμούς τους.
Κράτη των οποίων ο συνεκτικός δεσμός ήταν μια επίσημη ιδεολογία μακριά από γλώσσα, καταγωγή, παραδόσεις, ήθη και έθιμα κατέρρευσαν ( Σοβιετική Ένωση) μερικές φορές συμπαρασύροντας τους πληθυσμούς σε αιματηρό εμφύλιο πόλεμο (τέως Γιουγκοσλαβία). Ακόμα και ομοσπονδίες μεταξύ κρατών τα οποία μοιράζονταν την ίδια γλώσσα και θρησκεία δεν λειτούργησαν ( ομοσπονδία Αιγύπτου-Συρίας).
Σημαντικό είναι το απόσπασμα από το βιβλίο του Σ. Χάντιγκτον, «Ποιοί Είμαστε; Η Αμερικανική ταυτότητα στην εποχή μας» ( Αθήνα: Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2005) το οποίο συνέγραψε λίγα χρόνια πριν τον θάνατο του. Εκεί αναφέρει ότι «ένα Πιστεύω από μόνο του, δεν δημιουργεί ένα έθνος…
Ελάχιστα έθνη προσδιορίσθηκαν μόνο από μία ιδεολογία ή σύνολο πολιτικών αρχών. Οι πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις της σύγχρονης εποχής σχετίζονται με τα κομμουνιστικά κράτη…
Όταν ο κομμουνισμός έχασε την ελκτικότητά του και το κίνητρο για να διατηρηθούν αυτές οι οντότητες χάθηκαν με τον τερματισμό του Ψυχρού πολέμου, όλες, πλην την Βόρειας Κορέας, εξαφανίστηκαν και αντικαταστάθηκαν από χώρες που προσδιορίζονται από την εθνικότητα, την κουλτούρα και την εθνότητα». Πιο κάτω συμπληρώνει:

«Ένα έθνος που προσδιορίζεται μόνο από την πολιτική ιδεολογία είναι ένα εύθραυστο έθνος. Οι αρχές του Πιστεύω – ελευθερία, δημοκρατία, πολιτικά δικαιώματα, μη εφαρμογή διακρίσεων, κράτος δικαίου – είναι δείκτες του τρόπου οργάνωσης μία κοινωνίας. Δεν καθορίζουν την έκταση, τα όρια ή τη σύνθεση αυτής της κοινωνίας… Οι αρχές αυτές δεν μπορούν ν’ αποτελούν τη μοναδική βάση που διακρίνει τους Αμερικανούς από τους άλλους» (σελ. 465-466).

Εάν αυτό ισχύει για ένα κράτος μεταναστών με ιστορία ούτε 250 χρόνια, πως περιμένουμε να λειτουργήσει στο ελληνικό κράτος το οποίο αποτελεί την πολιτειακή έκφραση ενός έθνους το οποίο υπάρχει τουλάχιστον 4000 χρόνια;
Η ισότητα των πολιτικών δικαιωμάτων και αποδοχή των δημοκρατικών αρχών είναι ανεπαρκή στοιχεία για την συγκρότηση μιας κοινωνίας και ειδικά της ελλαδικής. Κάθε κοινωνία για να λειτουργήσει χρειάζεται νοηματοδοτήσεις πέρα από συνταγματικά κείμενα, εκλογικά συστήματα και κανόνες καλής συμπεριφοράς. Νοηματοδοτήσεις τις οποίες μόνο το κοινό παρελθόν, η θρησκεία, η γλώσσα, ο εθνικός πολιτισμός, οι εθνικές παραδόσεις μπορούν να προσφέρουν.
Τελειώνοντας και αναφορικά με τους επαγγελματίες αλληλέγγυους των λαθρομεταναστών, δεν μπορούμε να είμαστε σίγουροι για τα κίνητρα τους. Το μίσος και το κόμπλεξ απέναντι στο έθνος τους πέρα από ιδεολογικά δύναται να υποκρύπτει και ψυχολογικά κίνητρα. Δύσκολα παιδικά χρόνια, μη ολοκληρωμένες σχέσεις με το άλλο φύλο, οικονομικά προβλήματα, κατάθλιψη, χωρισμένοι γονείς, μη εκπλήρωση των προσδοκιών τους.
Συμπονούμε και συμπάσχουμε.
Θα πρέπει να βρουν το θάρρος, όμως, να λύσουν τα προβλήματα μόνοι τους. Δεν τους φταίει σε τίποτα μία ολόκληρη κοινωνία να πληρώνει τα σπασμένα για τη δική του ψυχική ανισορροπία.

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση