Οι λαθρομετανάστες του χθες και του σήμερα…

Η λαθρομετανάστευση είναι εδώ και αρκετά χρόνια ένα διαπιστωμένο γεγονός, το οποίο απειλεί να αλλοιώσει αισθητά την εσωτερική διαστρωμάτωση (εθνολογική, γλωσσική, θρησκευτική) της Ελλάδας. Ο αριθμός των εισερχομένων λαθρομεταναστών αυξάνεται σημαντικά με την πάροδο του χρόνου, αλλά ταυτόχρονα η σημαντική αλλαγή –και πλέον σημαντική- που πραγματοποιείται είναι ποιοτική. Δηλαδή, οι εισερχόμενοι στην Ελλάδα, έχουν πλέον πολύ διαφορετικά χαρακτηριστικά από εκείνους που δύο δεκαετίες πριν αποκαμωμένοι εισέρχονταν στην χώρα.
Θυμάμαι, 24 χρόνια πριν, τι συνέβαινε στον Έβρο. Τότε που η εισροή των λαθρομεταναστών είχε αρχίσει να αυξάνει σημαντικά, αλλά κανείς δεν συζητούσε το θέμα. Μία ένοχη σιωπή κάλυπτε μία τραγική αλήθεια, μία πραγματικότητα που την έζησαν –κυρίως- κάποιοι που η στρατιωτική τους θητεία τους έφερε αντιμέτωπους με ένα συνεχές δράμα…
Τότε, καλοκαίρι του 1987 (μετά την κρίση και την πρόσφατη μερική επιστράτευση που είχε κηρύξει ο αείμνηστος Ανδρέας Παπανδρέου), το ποτάμι του Έβρου είχε γίνει ένας τόπος στον οποίο σε καθημερινή βάση εκτυλίσσονταν ανθρώπινα δράματα. Άνθρωποι χωρίς ελπίδα περνούσαν καθημερινά στην Ελλάδα. Τους περνούσαν τούρκοι βαρκάρηδες και τους εγκατέλειπαν στην ελληνική όχθη του ποταμού. Σχεδόν πάντα τους συνελάμβαναν περίπολοι του Ελληνικού Στρατού. Άλλοτε, παραδίδονταν μόνοι τους στον πρώτο στρατιώτη ή αστυνομικό που έβρισκαν μπροστά τους και άλλοτε πιανόντουσαν στον δρόμο που κατηφόριζε προς την Αλεξανδρούπολη.
Άνθρωποι ράκη, αδύναμοι, εξαθλιωμένοι, ταλαιπωρημένοι και σχεδόν πάντα, βασανισμένοι ή και βιασμένοι από τούρκους στρατιώτες, ενώ οι τούρκοι αξιωματικοί φρόντιζαν και τους αφαιρούσαν οτιδήποτε πολύτιμο είχαν στην κατοχή τους. Τις περισσότερες φορές οι λαθρομετανάστες που συλλαμβάνονταν ήταν άνθρωποι που είχαν συγγενική σχέση μεταξύ τους (οικογένειες, ξαδέλφια), ενώ ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που κάποιος μόνος του τολμούσε να περάσει το ποτάμι. Και δυστυχώς, μόνο το ποτάμι γνωρίζει πόσοι είναι εκείνοι που δεν τα κατάφεραν να περάσουν στην Ελλάδα και που έμειναν μόνιμοι κάτοικοι στον βυθό του…
Θυμάμαι ολοκάθαρα μέχρι σήμερα την περίπτωση μίας οικογένειας που κατέληξε «αιχμάλωτη» σε ένα Ελληνικό στρατόπεδο. Ο σύζυγος, ήταν πολιτικός μηχανικός, η σύζυγος γιατρός, ο παππούς ήταν ένας άνθρωπος που στο πρόσωπό του μπορούσες να διαβάσεις τα σημάδια της φρίκης και τα παιδιά ένα αγόρι 13 χρονών κι ένα κορίτσι 9 χρονών, έδειχναν φοβισμένα έως τρομοκρατημένα. Οι φαντάροι του στρατοπέδου τους έδωσαν γλυκά, με την πρώτη τους έξοδο τους πήραν παιχνίδια και προσπαθούσαν να τα κάνουν να ηρεμήσουν. Κατά την ανάκρισή τους είχαν δηλώσει πως κατάγονται από το Ιράκ και είναι πολιτικοί αντιφρονούντες. Επίσης, σκοπός του ταξιδιού τους (που γινόταν με τα πόδια) ήταν να φτάσουν στην Γερμανία.
Η οικογένεια αυτή όμως έκρυβε ένα δράμα, ένα φρικιαστικό έγκλημα που είχε γίνει εις βάρος τους και που αποτελούσε σχεδόν πάγια τακτική... Η σύζυγος και τα δύο παιδιά είχαν βιαστεί από τους άνδρες ενός τουρκικού φυλακίου… Επανειλημμένως οι στρατιώτες εκτόνωσαν τα ζωώδη ένστικτά τους απέναντι σε ανυπεράσπιστους ανθρώπους. Σύμφωνα, δε, με τα όσα κατέθεταν, τον «χορό» των βιασμών ξεκίνησε ο αξιωματικός του τουρκικού φυλακίου, με την 9χρονη κόρη της οικογένειας…
Ενώ περιμέναμε να έρθει η διαταγή για να τους στείλουμε στην Αλεξανδρούπολη και μετά να πάρουν τον δρόμο για την Αθήνα (Λαύριο), ξαφνιαστήκαμε και σοκαριστήκαμε κυριολεκτικά όταν έφτασε η διαταγή που έλεγε σαφέστατα να τους περάσουμε απέναντι και να τους εγκαταλείψουμε εκεί, στην Τουρκία! Για να είμαι ειλικρινής, ήταν μία τακτική που ακολουθούσαμε σχεδόν για όλους όσους συλλαμβάνονταν. Ήταν «διαταγή από επάνω» όπως μου είχε πει ο διοικητής του στρατοπέδου. Δηλαδή, ήταν πολιτική διαταγή και κανένας δεν μπορούσε να κάνει διαφορετικά, εάν δεν ήθελε να έχει μεγάλα και σοβαρότατα προβλήματα. Δική μου «δουλειά» ήταν να τους περνάω απέναντι, σε βάθος 2 περίπου χιλιομέτρων, μαζί με έναν ακόμη των ειδικών δυνάμεων, και να τους εγκαταλείπουμε εκεί, δεμένους, φιμωμένους, υπό την επήρεια ηρεμιστικού, στο έλεος εκείνων που θα τους έβρισκαν.
Αργά το απόγευμα, είχε αρχίσει να σκοτεινιάζει, αρχίσαμε εγώ και ο συνάδελφος να ετοιμαζόμαστε, κάνοντας έλεγχο στα όπλα, στις γεμιστήρες. Είμασταν σχεδόν έτοιμοι, βαμμένοι στο πρόσωπο, όταν η οικογένεια κατάλαβε τι συνέβαινε. Άρχισαν να κλαίνε, να φωνάζουν, να χτυπάνε τα κορμιά τους. Η μητέρα είχε πέσει στο χώμα και χτυπούσε το έδαφος με τα χέρια της κλαίγοντας με έναν σπαρακτικό θρήνο…
Ήρθε ο γιατρός της μονάδας και τους έδωσε ηρεμιστικά. Αργότερα, λίγο πριν το ποτάμι, με ένεση θα τους κατέστειλε τελείως, για να μην δημιουργηθούν προβλήματα στην μεταφορά τους.
Μέχρι σήμερα, με ενοχλεί το ότι έζησα κάτι τέτοιο. Με διαταγές γυρίζαμε μία οικογένεια μορφωμένων ανθρώπων, πίσω στους βασανιστές και βιαστές τους. Η «αποστολή» έγινε με πλήρη επιτυχία, όπως πάντα, αλλά κανείς δεν θα με κάνει να ξεχάσω εκείνα τα πρόσωπα που μέσα από την σιωπή τους, με τα μάτια, με εκλιπαρούσαν…
Την ίδια περίοδο, δεν ήταν λίγες οι περιπτώσεις «λαθρομεταναστών» που περνούσαν στην Ελλάδα, σε πολύ καλή φυσική και σωματική κατάσταση, που γνώριζαν που ακριβώς βρίσκονται και που όλα συνηγορούσαν πως δεν ήταν λαθρομετανάστες, αλλά κάτι άλλο. Σε αυτές τις περιπτώσεις, το «σήμα» που έφτανε στη μονάδα ήταν να σταλούν… στην Αθήνα! Απευθείας στο Λαύριο!!!
Κοιτώντας, λοιπόν, στο χθες αλλά και στο σήμερα, διαπιστώνω πως η διαφορά ανάμεσα στους λαθρομετανάστες, στα ποιοτικά τους χαρακτηριστικά, είναι τεράστια. Σήμερα, έρχονται ομάδες ανδρών (κυρίως) παρόμοιας ηλικίας (20-35 χρονών), άγνωστοι μεταξύ τους (πολύ σπάνια να είναι κάποιοι συγγενείς μεταξύ τους), με χρήματα στην τσέπη και με γνωστούς να τους περιμένουν στην Αθήνα. Είναι σχεδόν προσκεκλημένοι, ενώ ελάχιστοι (ποσοστιαία) είναι εκείνοι που πραγματικά ενδιαφέρονται για την μετάβασή τους σε κάποια άλλη χώρα, εκτός Ελλάδος.
Δεν θα ρωτήσω τι συμβαίνει, αλλά όποιος νομίζει πως ένας φράχτης μερικών χιλιομέτρων θα λύσει το λαθρομεταναστευτικό τσουνάμι, πλανάται πλάνην οικτρά. Ο ποταμός Έβρος έχει μήκος περίπου 120 χιλιομέτρων και τα «περάσματα» είναι πάρα πολλά. Ιδιαίτερα το καλοκαίρι, που πέφτει η στάθμη του νερού, σε πάρα πολλά σημεία του, είναι δυνατόν να περάσεις απέναντι περπατώντας!!! Έτσι, το πυροτέχνημα του φράχτη απευθύνεται σε χαχόλους ή αποτελεί εισαγωγή για άλλους φράχτες που πρόκειται να επιχειρήσουν να βάλουν μέσα στην Ελληνική Επικράτεια, έτσι ώστε να πάψουμε να μιλάμε, να συγκεντρωνόμαστε ή –αν είναι δυνατόν- και να σκεφτόμαστε.
Η λαθρομετανάστευση για να αντιμετωπιστεί θέλει αποφασιστικότητα και πολιτικούς που θα περάσουν σαφή μηνύματα. Δεν αντιμετωπίζεται με αηδίες του τύπου «δεν υπάρχουν λαθρομετανάστες, το μόνο λαθραίο που υπάρχει είναι τα τσιγάρα»… Λάθος, υπάρχουν και άλλα λαθραία. Οι πολιτικές που υποσκάπτουν την ακεραιότητα της χώρας είναι λαθραίες. Οι πολιτικοί που περιφέρονται ασκόπως, χωρίς να παράγουν τίποτε υπέρ των πολιτών, είναι λαθραίοι. Όπως λαθραίοι είναι και όλοι εκείνοι που πληρώνονται για να μας πείσουν πως πρέπει να θυμόμαστε τον Ξένιο Δία… Εγώ όμως, δυστυχώς γι αυτούς, θυμάμαι τον Οδυσσέα, την επιστροφή του στο σπίτι του και τον δικαιοσύνη που αυτός επέβαλε σε εκείνους που έτρωγαν και έπιναν σχεδιάζοντας την υφαρπαγή της περιουσίας εκείνου που τους φιλοξενούσε…

Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση