Εμείς και οι Άλλοι και πως βγάζουμε μόνοι μας τα ματάκια μας

Κάνουμε και ξανακάνουμε και ματα-ξανακάνουμε το ίδιο και το ίδιο λάθος.

Χωριζόμαστε σε Εμείς και οι Αλλοι. Βάζουμε τους Εμείς στην καλή πλευρά. Και τους Αλλους στην κακή πλευρά.

Εμ, δεν είναι τόσο απλό. Οχι μόνο γιατί “όλα τα χωριά έχουν μνήματα” αλλά γιατί έχουν και πολλά μνήματα.

Το Σκάϊ προβάλλει τώρα τον αριστερούλικο εθνομηδενισμό, όμως το Σκάϊ δεν είναι αριστερό κανάλι. Είναι εκφραστής των συμφερόντων μιας μερίδας της εγχώριας ολιγαρχίας του πλούτου. Είνα δύσκολο να εκλάβουμε αυτή την τηλεοπτική επιχείρηση ως “αριστερή”. Ούτε η Εθνική Τράπεζα, που δεν έχει να δανείσει ελληνικές επιχειρήσεις, έχει όμως για να χρηματοδοτεί τέτοια πονήματα όπως η ιστορία του 1821, είναι κάποιο αριστερό ίδρυμα.

Ο νεο-φιλελευθερισμός, (εκπρόσωποί του ακόμη υπάρχουν στην αξιωμ. αντιπολίτευση), με την παγκοσμιοποίηση και την ελεύθερη διακίνηση κεφαλαίων, προϊόντων, υπηρεσιών και εργασίας που προωθεί, πόσο μακριά είναι από τον αριστερούλικο εθνομηδενισμό του multi-culti (εκπρόσωποί του υπάρχουν κυρίως στην ευρεία αριστερά αλλά και στο ΠαΣοΚ); Εμένα πρώτα ξαδέρφια μου φαίνονται. Εκτός κιαν ισχυριστεί κάποιος πως την “ελεύθερη” αγορά την συμφέρει οικονομικά να υπάρχει ισχυρό εθνικό κράτος, με παράδοση, ιδιαιτερότητες κλπ κλπ.

Για να μην σκοτωθουμε μεταξύ μας, “μασώντας” στην ιδεαλιστική διαχωριστική απλούστευση: Εμείς=καλοί, οι Αλλοι=κακοί, ας μπούμε ΟΛΟΙ στο κόσκινο. Χωρίς εξαιρέσεις. Ο εχθρός έχει ανταποκριτές και εκπροσώπους παντού. Δεν μπορούσε να στήσει τέτοια πλεκτάνη εξάλλου, παγκόσμια μάλιστα, αν δεν είχε πιάσει “όλα τα πόστα”. Και τα αριστερά και τα δεξιά.

Ο ιστορικός υλισμός κάνει το λάθος να απομονώνει την οικονομική διαδικασία από όλες τις άλλες κοινωνικές διαδικασίες και να ασχολείται σχεδόν αποκλειστικά με αυτήν, για να εξηγήσει τα κοινωνικά φαινόμενα. Ο ιδεαλισμός, πάει στο άλλο άκρο, και με την εμμονή του στην δράση των ηγετών που αλλάζουν τον κόσμο με τις πράξεις τους, ως φορείς των ιδεών και της κοινής συνείδησης, παραγνωρίζει τις οικονομικές και παραγωγικές σχέσεις στην κοινωνική διαδικασία, και καταλήγει στην εξιδανίκευση και μυθολόγηση και τελικά στον άκρατο εθνισμό-πως-να-το-πω.

Ομως και τα δυο μας είναι χρήσιμα να τα έχουμε υπόψη. Και το έθνος και την παραγωγική διαδικασία.

Μια κοινωνία θα συγκροτήσει έθνος αναγκαστικά. Το έθνος συγκροτείται και υπάρχει σαν φυσικό κοινωνιολογικό φαινόμενο, και όχι γιατί το θέλω εγώ ή κάποιος άλλος. Η πρώτη ύλη του έθνους είναι οι άνθρωποι, με κοινή συνείδηση ότι ανήκουν σε συγκεκριμένη ομάδα. Χωρίς ανθρώπους δεν υπάρχει έθνος.

Από την άλλη στην κοινωνία, και στην εθνική κοινωνία, δρουν υπο-ομάδες με διαφορετικά συμφέροντα που προσπαθούν να επηρρεάσουν την διανομή του παραγόμενου προϊόντος προς το δικό τους συμφέρον, αέναα μέσα στην ιστορική κίνηση της κοινωνίας.

Μέσα στην ίδια κοινωνία και στο ίδιο έθνος, την ίδια στιγμή. Είναι ένα ενιαίο φαινόμενο.

Μην υπερπροβάλλουμε το έθνος. Μην υπερπροβάλλουμε την οικονομική διαδικασία (Εμείς και οι Αλλοι). Δεν μας βγήκε ποτέ σε καλό αυτό.

Και μόνο τις κινήσεις του εχθρού να δούμε, τις προθέσεις και τις στοχεύσεις του, θα καταλάβουμε πολλά πράγματα. Τουλάχιστον θα καταλάβουμε ότι ο εχθρός παλεύει το ένα για να κερδίσει το άλλο. Ο εχθρός παλεύει το έθνος για να κερδίσει οικονομικά.

Ενας παγκόσμιος εχθρός προσπαθει να διαλύσει το έθνος για να πάρει τα ηνία της οικονομικής διαδικασίας και να μοιράσει το παραγόμενο μόνο προς το δικό του συμφέρον.

Αυτός είναι ο τελικός διπλός του στόχος.

Θραξ ο Αναρμόδιος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση