Η χρονιά των χαμένων ευκαιριών

• Γράφει ο Θανάσης Νάκος

Η χρονιά που φεύγει σε δύο εβδομάδες θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, χωρίς καμία δόση υπερβολής, η χρονιά των χαμένων ευκαιριών. Η Κυβέρνηση, υπό πίεση και από ανάγκη και όχι από πολιτική βούληση, βρέθηκε μπροστά στην ευκαιρία να αντιμετωπίσει παθογένειες, λάθη και παραλείψεις που συσσωρεύτηκαν εδώ και τουλάχιστον 30 χρόνια στην πολιτική ζωή του τόπου, συμπαρασύροντας και την οικονομία, με τα γνωστά σε όλους πλέον αποτελέσματα, που πλήττουν πρώτα απ’ όλους τους Έλληνες πολίτες. Η ευκαιρία αυτή ήταν η συνισταμένη πολλών επιμέρους ευκαιριών για να αντιμετωπιστούν τα κακώς κείμενα σε βασικούς τομείς της δημόσιας ζωής –και όχι μόνο–, όπως η αναποτελεσματική λειτουργία του διογκωμένου δημόσιου τομέα, οι ζημιογόνες ΔΕΚΟ, η διαφθορά, η φοροδιαφυγή και η εισφοροδιαφυγή και πολλά άλλα.
Δυστυχώς, η Κυβέρνηση έχασε αν όχι όλες, σίγουρα τις περισσότερες από αυτές τις ευκαιρίες, και άρα την κεντρική ευκαιρία να εκσυγχρονίσει και να εξορθολογήσει τη δημόσια ζωή της χώρας. Και το πιο παράδοξο είναι ότι την ευκαιρία αυτή την έχασε τη στιγμή που είχε απέναντί της μία Αξιωματική Αντιπολίτευση η οποία, έχοντας κάνει την αυτοκριτική της, με αίσθημα ευθύνης και με συνέπεια στις αρχές της, είναι διατεθειμένη να βάλει πλάτη σε όλες τις χρήσιμες και αναγκαίες μεταρρυθμίσεις.
Γιατί, κάποια στιγμή, θα πρέπει να τελειώσει αυτό το παραμύθι ότι η Ν.Δ. είναι το κόμμα του “αντί” και της αντίδρασης. Ουδέποτε αρνηθήκαμε να στηρίξουμε επιλογές χρήσιμες για τον τόπο και αυτό το βεβαιώνει η θετική μας ψήφος στη Βουλή για πολλά από τα νομοσχέδια που έφερε η Κυβέρνηση και κρίναμε ότι ήταν προς όφελος της χώρας και των πολιτών. Αυτό που καταγγείλαμε και μας έκανε να καταψηφίσουμε το Μνημόνιο, δεν ήταν η διαφωνία μας με την ανάγκη οικονομικής στήριξης της Ελλάδας σε μία εξαιρετικά δύσκολη στιγμή για τη χώρα. Ήταν η διαφωνία μας με μία αντι-αναπτυξιακή κατεύθυνση που επέλεξε η Κυβέρνηση, επενδύοντας μόνο σε εισπρακτικά μέτρα, με βραχυπρόθεσμα οφέλη και δυσανάλογα βαρύ κόστος, που βυθίζει τη χώρα στην ύφεση, και τους πολίτες στην απελπισία. Και το αποτέλεσμα, δυστυχώς, μας δικαιώνει.
Το ότι η Κυβέρνηση λαμβάνει επώδυνα μέτρα υπό πίεση είναι ξεκάθαρο. Το να τα λαμβάνει, όμως, χωρίς διάλογο στο εσωτερικό της χώρας και, κυρίως, χωρίς διαπραγμάτευση με τους δανειστές μας, είναι απαράδεκτο. Και σαν να μην έφτανε αυτό, έρχεται δήθεν να ζητήσει συναίνεση από την Αντιπολίτευση. Συναίνεση, όμως, επί προειλημμένων αποφάσεων δεν νοείται. Η συναίνεση είναι προϊόν διαλόγου επί προτάσεων, χωρίς προαπαιτούμενα. Αυτό που ζητά τώρα ο κ. Παπανδρέου είναι συνενοχή, είναι λευκή επιταγή, ώστε να έχει αργότερα άλλοθι έναντι των πολιτών για τις επιλογές του. Και αυτό δείχνει τόσο τον πανικό στον οποίο βρίσκεται όσο και την κομματική σκοπιμότητα με την οποία κινείται. Χάνει, έτσι, άλλη μία ευκαιρία, να συνεργαστεί δημιουργικά με τις πολιτικές δυνάμεις, για το καλό του τόπου.
Όλες αυτές οι χαμένες ευκαιρίες της Κυβέρνησης θα μπορούσαν απλώς να είναι αντικείμενο αναλύσεων και κριτικής, αν δεν αποτελούσαν συνάμα και χαμένες ευκαιρίες για την Ελλάδα, σε μία συγκυρία μάλιστα κατά την οποία δεν υπάρχουν περιθώρια να πάει τίποτα χαμένο. Το τελευταίο δείγμα γραφής της Κυβέρνησης, το περίφημο πολυνομοσχέδιο για τις εργασιακές σχέσεις, είναι απολύτως ενδεικτικό: ο εξορθολογισμός του εργασιακού καθεστώτος των ζημιογόνων ΔΕΚΟ ήταν το ζητούμενο, και γι’ αυτό το στήριξε η Ν.Δ. Στο ίδιο “τσουβάλι” όμως, η Κυβέρνηση έβαλε και τα εργασιακά δικαιώματα χιλιάδων εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα, που βλέπουν αγώνες και διεκδικήσεις πολλών ετών να χάνονται μέσα σε λίγες ώρες, παρά τις περί του αντιθέτου διαβεβαιώσεις, για επικοινωνιακούς λόγους, της αρμόδιας Υπουργού Εργασίας. Για μία ακόμα φορά, η Κυβέρνηση επέλεξε χωρίς διαβούλευση, χωρίς συνεννόηση και χωρίς διαπραγμάτευση, όπως ακριβώς έκανε και με το Μνημόνιο, να προχωρήσει σε βίαιες αλλαγές, με αμφίβολο αποτέλεσμα και με δυσανάλογα μεγάλο κόστος για την κοινωνία και τους πολίτες. Έχασε άλλη μία ευκαιρία πραγματικής μεταρρύθμισης, υπονομεύοντας ταυτόχρονα περαιτέρω την αξιοπρέπεια των Ελλήνων πολιτών.
Το ερώτημα πλέον είναι πόσες ακόμα ευκαιρίες θα χαθούν μέχρι να καταλάβει η Κυβέρνηση ότι κινείται σε λάθος δρόμο και να ακούσει τις προτάσεις μας για αλλαγή της πολιτικής που ακολουθεί; Ή πιο σωστά, πόσες ακόμα χαμένες ευκαιρίες μπορεί να αντέξει ο τόπος;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση