Το μετέωρο βήμα του πολιτικού συστήματος

• Οι κυρίαρχοι στο πολιτικό παιχνίδι, ξέρουν καλά πως η ανατροπή τους μπορεί να είναι αποτέλεσμα της ικανότητας των λίγων και αποφασισμένων να αφυπνίσουν την κοινωνία ολόκληρη.
• Αυτούς τους λίγους και αποφασισμένους, δεν μπορεί να τους αφανίσει. Γι αυτό και θα επιδιώξει να ευνουχίσει την στοχευμένη δράση τους, σε συνθηματολογικές μονομέρειες χωρίς διέξοδο και πολιτική προοπτική.

Του Κ. Κυριακόπουλου
Η ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ ΜΙΑΣ ΚΡΙΣΗΣ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ
Η οικονομική κρίση η οποία εν πολλοίς «θεσμοθετήθηκε» από τους ισχυρούς της γης, δεν κατάφερε να «αξιοποιήσει» τον εαυτό της για να προωθήσει αποκλειστικά και μόνο το κεντρικό της ζητούμενο που ήταν η αιχμαλωσία των κοινωνιών, η αναδιαμόρφωση των κανόνων χειραγώγησής τους και η επαναδιάταξη διακριτών ρόλων στις συνιστώσες τους, προκειμένου να εξασφαλιστεί η πολυπόθητη θεσμική αναμόρφωση στην επιχειρούμενη ενδυνάμωση της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, από τη σκοπιά των αναδιαρθρώσεων που προωθεί η παγκόσμια διακυβέρνηση.
Αυτή η κρίση, ήταν καταδικασμένη εκ των πραγμάτων να μεταλλαχθεί σε γενικευμένη πολιτική κρίση, που διαχέεται πλέον ανεξέλεγκτα και αγκαλιάζει όλα τα επίπεδα της πολιτικής και της οικονομικής εξουσίας.
Στη διεθνή σκακιέρα και στις επιχειρούμενες μεταπολεμικές καπιταλιστικές ενοποιήσεις, ο κυρίαρχος τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται, είναι η κρίση στο ίδιο το περιεχόμενο της πολιτικής σκέψης και των πολιτικών αποφάσεων που πρυτάνευσαν, και σηματοδότησαν τις εξελίξεις και τις αλλαγές στη νεότερη διεθνή ιστορία...
Η πεμπτουσία των αποφάσεων η οποία καθόρισε το μεταπολεμικό μοντέλο ανάπτυξης, τίθεται πλέον εν αμφιβόλω αναφορικά με την ορθότητά της και την ικανότητά της να υπηρετεί «παραγωγικά» τις κυρίαρχες στρατηγικές επιλογές των ισχυρών.
Οι αλλαγές – ακόμα και αυτές της προηγούμενης δεκαετίας – που επιχειρήθηκε να τύχουν πανηγυρικής υποδοχής από τις χειραγωγούμενες κοινωνίες, αναδεικνύονται πλέον σε κόλαφο που απειλεί ανοικτά όχι μονάχα τους εμπνευστές τους, αλλά και το ίδιο το εποικοδόμημα πάνω στο οποίο επιχειρήθηκε να δρομολογηθεί η αμφιλεγόμενη βιωσιμότητά τους.
Χαρακτηριστικότερο ίσως παράδειγμα, οι διαλυτικές τάσεις που πλέον δείχνουν ανοικτά τα δόντια τους στο Ευρωενωσικό δημιούργημα αλλά και τα φαινόμενα εκφυλισμού και αποσύνθεσης, που καθιστούν άκρως βέβαιες τις εξελίξεις της επόμενης μέρας στην Ευρωζώνη.
Όλα τα παραπάνω μαρτυρούν, πως πρόκειται για φαινόμενα που δεν αποτελούν απλά τακτικές παθογένειες, στο τρόπο με τον οποίο κάποιοι συνέλαβαν τον τρόπο διαχείρισης του πολιτικοοικονομικού τερατουργήματος της σύγχρονης εποχής, αλλά για σηπτικά φαινόμενα προχωρημένης αποσύνθεσης που είναι σύμφυτα με την ίδια την υπόστασή του.

Η ΕΛΛΑΔΑ Ο ΑΔΥΝΑΜΟΣ ΚΡΙΚΟΣ
Το ξετύλιγμα του κουβαριού από την μικρή πλην «τίμια» Ελλάδα, ούτε τυχαίο γεγονός ήταν, ούτε ως συγκυριακό φαινόμενο μπορεί να εκληφθεί. Παράγοντες όπως:

1. Η γεωπολιτική της θέση και οι διαχρονικές γεωπολιτικές αντιπαραθέσεις στην περιοχή…
2. Οι διόλου τυχαία αναδεικνυόμενες τώρα ενεργειακές της παρακαταθήκες…
3. Η γεωπολιτική ιστορία της…
4. Η μεθοδευμένα επιχειρούμενη κοινωνική της ανασύνθεση με στόχο την ίδια την πολιτισμική της φυσιογνωμία…
5. Και τέλος το υποταγμένο σε επίπεδο καταφανούς δουλικότητας πολιτικό της προσωπικό... Καθιστούν τη χώρα μας ένα πρώτης τάξεως θέατρο πειραματικής εφαρμογής νέων πολιτικών διαχείρισης:

• που δεν είναι επιμέρους και αποσπασματικές αλλά συνολικές πολιτικές…
• που δεν εξαντλούνται στην οικονομική διαχείριση αλλά επεκτείνονται και στην κοινωνική υποταγή…
• που δεν περιχαρακώνονται στα γεωγραφικά της όρια αλλά συνιστούν ευρύτερες διακρατικές – νέου τύπου – ρυθμίσεις…
• που δεν αποβλέπουν μόνο στην κατά τα συμφέροντα των ισχυρών θεσμική οικονομική αναμόρφωση μόνον, αλλά συνδυάζονται και με τη διευθέτηση γεωπολιτικών διενέξεων και ευρύτερων ανακατατάξεων…
• που δεν προορίζονται να αποτελέσουν ένα στατικό – πλην ελεγχόμενο – μοντέλο «ανάπτυξης, αλλά αποτελούν αντικείμενο επισταμένης μελέτης με στόχο τη γενίκευση και την καθολική – πλανητική τους εφαρμογή.

Με δυό λόγια η χώρα μας είναι εκ των πραγμάτων ένα παραχωρημένο πολιτικό εργαστήρι, με εξασφαλισμένες σε πραγματική απεικόνιση, τις πολυσύνθετες συνθήκες που χρειάζεται ο «αόρατος» διαχειριστής, για την πληρέστερη εφαρμογή του πιο εφιαλτικού κοινωνικού του πειράματος.

ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ Ο ΥΠ' ΑΡΙΘΜΟΝ ΕΝΑ ΣΥΜΜΑΧΟΣ ΣΤΟ ΣΧΕΔΙΟ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΕΦΙΑΛΤΗ.
Και ο λόγος δεν είναι μόνο γιατί ο σημερινός ένοικος στο κυβερνητικό μηχανοστάσιο είναι ο πλέον προσκυνημένος ηγέτης στη νεότερη Ελληνική ιστορία.
Αλλά γιατί το σύνολο του πολιτικού προσωπικού, παραμένει εγκλωβισμένο σε στρατηγικές επιλογές που άλλοι έχουν προσδιορίσει και επί της ουσίας έχει παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια αντίστασης, πλην ελάχιστων εξαιρέσεων που δεν αίρεται ούτε γι αυτές ο αποσπασματικός τους χαρακτήρας.
Με δυο λόγια, το πολιτικό σύστημα της χώρας μας, αυτοπαγιδευμένο στις διαχρονικές του επιλογές – που στην τελευταία τους αναβάθμιση προσδιορίστηκαν ως επιλογές του «ανήκομεν εις την Δύσιν» (δηλαδή έχουμε παραδοθεί στις κυρίαρχες επιλογές των εκάστοτε κυρίαρχων πολιτικών της) – και καθοδηγούμενο τυφλά από ένα ένστικτό αυτοσυντήρησης, φοβούμενο τις πιθανές συνέπειες της ίδιας της φαύλης υπόστασής του, στέκει άβουλο και αμήχανο απέναντι στα επιχειρούμενα, απρόθυμο να ανταποκριθεί στοιχειωδώς ακόμα και στον αυτονόητο εθνικό του ρόλο.
Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα που επιδίδεται τρομαγμένο σε μια απέλπιδα προσπάθεια ανακύκλωσης στους αναλώσιμους και χρεοκοπημένους πρωταγωνιστές του, με στόχο μια επιχειρούμενη ευρείας έκτασης κοινωνική εξαπάτηση, μέσα από την οποία αποσκοπεί στην πολιτική αναβάθμισή και την επιβίωσή του.
Την ίδια στιγμή που ο κυβερνητικός θίασος, παραδομένος «μέχρι τα μπούνια» στο ραγιαδισμό και στην εθελοδουλία, αποδομεί και το τελευταίο ίχνος του στοιχειώδους κοινωνικού προστατευτισμού, καταδικάζοντας ολόκληρη την Ελληνική κοινωνία στη γενικευμένη απελπισία…
Την ίδια στιγμή που προωθούνται στο παρασκήνιο κορυφαίες εθνικές υποχωρήσεις, και η εθνική μας κυριαρχία τίθεται στο σύνολό της εν αμφιβόλω…
Διάφοροι παραγοντίσκοι και ηγετίσκοι αυτοανακηρύσσονται σε αρχηγούς, ωσάν το πολιτικό πρόβλημα της χώρας να είναι η έλλειψη της δικής τους θλιβερής μούρης, από το πάζλ των «ηγετίσκων» της υποταγής.
Διάφοροι «σώγαμπροι» της πολιτικής επιχειρούν να πλανέψουν αυτή την κοινωνία σε αποσπασματικά συνθήματα, με μηδενική συνεκτικότητα και με ιδεολογικά νεφελώματα που πατάνε στο πουθενά, ταυτίζοντας τον συμπλεγματικό τους καιροσκοπισμό, με το πολιτικό μέλλον του τόπου.
Είναι κι αυτό άλλο ένα επικίνδυνο σύμπτωμα της εποχής…
Η κίνηση του Μίκη Θεοδωράκη, επιχειρεί να δώσει διέξοδο στην πολιτικότητα της σκέψης, αλλά εκείνο που δεν τολμά, είναι την οργάνωση της πάλης και της απόλυτα στοχευμένης αντίστασης, με στόχο την πολιτική ανατροπή.
Αυτό που λείπει όμως από τον τόπο μας, δεν είναι η υγιής πολιτική σκέψη. Αυτή υπάρχει αλλά δεν είναι κυρίαρχη στη διαμόρφωση της κυρίαρχης πολιτικής.
Γι αυτό κι εκείνο που χρειάζεται, δεν είναι απλά η ικανότητα της υγιούς πολιτικής σκέψης να αναπαράγεται, αλλά η δυνατότητά της:

1. Να σηματοδοτήσει τη δράση…
2. Να περιθωριοποιήσει τους τυχάρπαστους που αντιλαμβάνονται την πολιτική ως αποσπασματική συνθηματολογία…
3. Να θέσει την κοινωνία σε κίνηση με τονωμένη την αυτοπεποίθησή της και με σαφή στόχευση για ριζοσπαστικές αλλαγές.

ΑΣ ΤΟ ΠΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΑ…

1. Το πολιτικό σύστημα στο σύνολό του έχει χρεοκοπήσει και είναι νίκανο να δρομολογήσει πολιτικές διεξόδου με στόχο την πολιτική και την εθνική ανασυγκρότηση…
2. Η απάντηση σε αυτό δεν μπορεί να είναι και δε θα είναι οι συμπλεγματικοί καιροσκόποι που ονειρεύτηκαν μια θέση στο πάνθεον των πολιτικών ηγετών που είναι στοιχημένοι σε μια πορεία που οδηγεί τον τόπο στην καταστροφή.
3. Το πολιτικό έλλειμμα – που είναι έλλειμμα σαφούς πολιτικής στόχευσης και συνεπούς και ασυμβίβαστης πολιτικής δράσης – δεν αναπληρώνεται με ιδεολογικά και πολιτικά νεφελώματα που δηλώνουν άλλοτε κεκαλυμμένα και άλλοτε απερίφραστα υποταγή στο σύστημα και τους θεσμοθετημένους του κανόνες.

Μια τέτοια υποταγή, το μόνο που μπορεί να εγγυηθεί είναι το ενσυνείδητο ξεπούλημα της προσδοκίας και της ελπίδας, την ώρα που θα πρέπει να δοθούν κρίσιμες πολιτικές αναμετρήσεις. Την εποχή που η πολιτική πουστιά αναγορεύεται και αυτή σε εργαλείο χαλιναγώγησης της κοινωνίας, η συνομοταξία των καιροσκόπων που επιδιώκουν να ευνουχίσουν την αποφασιστικότητα γύρω από δημοφιλή συνθήματα και όχι στη βάση συνολικών πολιτικών, θα ευδοκιμήσει.
Οι κυρίαρχοι στο πολιτικό παιχνίδι, ξέρουν καλά πως η ανατροπή τους μπορεί να είναι αποτέλεσμα της ικανότητας των λίγων και αποφασισμένων να αφυπνίσουν την κοινωνία ολόκληρη.
Αυτούς τους λίγους και αποφασισμένους, δεν μπορεί να τους αφανίσει. Γι αυτό και θα επιδιώξει να ευνουχίσει την στοχευμένη δράση τους, σε συνθηματολογικές μονομέρειες χωρίς διέξοδο και πολιτική προοπτική.

Η λύση λοιπόν μπορεί να δοθεί, μόνο μέσα από μια νέα πολιτική δύναμη.
Μια δύναμη που θα είναι:

1. Συγκροτημένη δημοκρατικά. Για να μπορεί η λειτουργία της να είναι ο καθρέφτης του οράματός της για την κοινωνία. Αποφασισμένη να μην αφήσει ζωτικό χώρο σε προσωπικές πολιτικές που θα αποτρέπουν τη συλλογική επεξεργασία. Η ιστορία άλλωστε απέδειξε ότι οι προσωπικές πολιτικές σήμερα, εύκολα οδηγούν σε πολιτικό ξεπούλημα της επόμενης μέρας.
2. Πολιτικά κρυστάλλινη. Τοποθετημένη με σαφήνεια στον αντίποδα της εφαρμοζόμενης πολιτικής. Ικανή να εμπνεύσει την κοινωνία για πολιτικές ανατροπές. Και τέτοια δεν θα είναι αν δηλώνει υποταγή στους μηχανισμούς που την καταδυναστεύουν.
3. Απαλλαγμένη από ιδεολογικά νεφελώματα. Γιατί αυτά αγκυλώνουν τη δράση και ρευστοποιούν τις πολιτικές πρακτικές. Το ιδεολογικό νεφέλωμα είναι προπομπός του πολιτικού σαλταδορισμού, και τα δυο μαζί εκείνο που εγγυώνται με μαθηματική ακρίβεια, είναι την βέβαιη πολιτική χρεοκοπία.
4. Ικανή να αφυπνίσει τα πρωτοπόρα τμήματα της Ελληνικής κοινωνίας, να εντάξει στη δράση τους πνευματικούς της ηγέτες, να οικοδομήσει ένα πλατύ μέτωπο ικανό και αποφασισμένο να ανατρέψει και που δε θα ολιγωρεί σε κούφια συνθήματα που θα τα εγκαταλείπει στον προθάλαμο του μεγάλου ξεσηκωμού. Και τέτοια δε θα καταστεί, αν παραμένει εγκλωβισμένη σε λογικές καιροσκοπικών λυκοσυμμαχιών χωρίς αρχές και κανόνες, ούτε φυσικά αν περιφρονεί στην πράξη την κοινωνία και τους αγώνες της, αντί να επιχειρήσει με τρόπο συστηματικό να τους εμπνεύσει.

Αυτή η δύναμη προς το παρόν δεν υπάρχει.
Και καλό είναι οι δυνάμεις που την οραματίζονται, να ανταμώσουν άμεσα όχι στο τραπέζι του γενικόλογου πολιτικού προβληματισμού, αλλά στο τραπέζι των πολιτικών αποφάσεων.
Η Ελληνική κοινωνία είναι έτοιμη να την αποδεχτεί και μέσα σ αυτή να διακρίνει τους αυριανούς της ηγέτες, στον αγώνα για την κατάκτηση της χαμένης της αξιοπρέπειας, στον αγώνα για μια καλύτερη ζωή. Κι αυτή είναι η πιο μεγάλη της πρόκληση…
Το ζητούμενο είναι να υπάρξουν και αποδέκτες χωρίς μικρότητα, έτοιμοι και πρόθυμοι να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση