Αξιοθρήνητοι φύλαρχοι

Είναι προφανές: Οι Γερμανοί (τουλάχιστον) μας σπρώχνουν έξω από το ευρώ!

Δεν μπορούν να μας βγάλουν. Και γι’ αυτό μας «αναγκάζουν» να βγούμε:

Αρχικά ενθαρρύνουν την κερδοσκοπία πάνω στα κρατικά ομόλογα των ασθενέστερων μελών της Ένωσης. Τα επιτόκια δανεισμού τους ανεβαίνουν και τα πετάνε έξω από τις διεθνείς αγορές…

Έτσι τα υποχρεώνουν να ενταχθούν σε «Μηχανισμό Στήριξης».

Ύστερα τους θέτουν όρους ασφυξίας –Μνημόνια– που μειώνουν κάπως το έλλειμμα, αλλά βυθίζουν την Οικονομία σε πρωτόγνωρη ύφεση και εκτοξεύουν το χρέος. Δεν τα διασώζουν. Τους στερούν κάθε πιθανότητα διάσωσης…

Και τέλος, τα οδηγούν σε «ελεγχόμενη χρεοκοπία» και τους κάνουν μια «αναδιάρθρωση χρέους», με μείωση των χρωστούμενων (και βελτίωση των όρων αποπληρωμής). Το αντάλλαγμα είναι να βγουν τα ασθενέστερα μέλη «οικειοθελώς» από το κοινό νόμισμα. Και με την ασαφή υπόσχεση, ότι θα μπορέσουν να επιτρέψουν, κάποια στιγμή στο μέλλον, αφού «βάλουν σε τάξη τα οικονομικά τους». Και αφού υποτιμήσουν το εθνικό τους νόμισμα.
Γιατί χωρίς υποτίμηση δεν θα σώζονται πια…

Όλες οι χώρες που έχουν πρόβλημα χρέους-δανεισμού, το πρώτο που κάνουν είναι υποτίμηση. Η Ελλάδα είναι, ίσως, η μόνη χώρα που ανέλαβε ποτέ το ΔΝΤ να «στρώσει» και που δεν μπορεί να κάνει υποτίμηση (γιατί ανήκει στο ευρώ).

Όταν μια χώρα με εθνικό νόμισμα είναι υπερχρεωμένη, τότε η υποτίμηση απορροφά ένα μέρος της «προσαρμογής». Και το υπόλοιπο μπορεί να γίνει ευκολότερα με ήπιες δόσεις περικοπών και φορολογίας.

Αντίθετα, όταν δεν υπάρχει δυνατότητα υποτίμησης (λόγω ένταξης σε κοινό νόμισμα) οι περικοπές και η υπέρ-φορολόγηση είναι αναγκαστικά πολύ πιο δραστικές και γονατίζουν την Οικονομία.

Όταν μια χώρα έχει εγχώριο νόμισμα, τότε εκτός από δυνατότητα υποτίμησης έχει και έλεγχο πάνω στην προσφορά (εγχώριου) χρήματος. Κι έτσι μπορεί να «ανακουφίσει» τα (εγχώρια) χρέη με υψηλότερο πληθωρισμό. Αυτό δεν προσφέρει τίποτε στο δημόσιο δανεισμό (που είναι συνήθως σε ξένο νόμισμα), αλλά προσφέρει σημαντικές «ανάσες» στους ιδιώτες, που αποπληρώνουν τα χρέη τους με φθηνότερο (εγχώριο) νόμισμα.

Έτσι, μια χώρα με εθνικό νόμισμα, μπορεί να απορροφήσει το σοκ της «προσαρμογής» με «ονομαστικούς τρόπους»: Δηλαδή με υποτίμηση και με υψηλότερο πληθωρισμό.

Οπότε η «πραγματική» προσαρμογή είναι ηπιότερη. Και οι αρνητικές παρενέργειες στην πραγματική οικονομία πολύ μικρότερες.

Αντίθετα, μια χώρα που ανήκει σε κοινό νόμισμα δεν έχει δυνατότητα να αλλάξει την ισοτιμία της, ούτε να αλλάξει το ρυθμό του πληθωρισμού (αφού δεν ελέγχει την προσφορά χρήματος). Αναγκάζεται, λοιπόν, να απορροφήσει ολόκληρο το σοκ από την πραγματική οικονομία της. Οπότε και οι αρνητικές παρενέργειες μπορούν να τη «σκοτώσουν».

Τόσο μεγάλες περικοπές δαπανών και τόσο μεγάλες αυξήσεις στους φόρους, ιδιαίτερα όταν γίνονται σε περιόδους ύφεσης, δεν τις αντέχει κανείς. Πολύ περισσότερο οικονομίες ήδη εξασθενημένες…

Βέβαια, ακόμα και για χώρες που ανήκουν σε νομισματική ζώνη υπάρχει υγιής διέξοδος από την κρίση ελλειμμάτων-χρέους: Να συνδυάσουν μέτρα περικοπών της (δημόσιας) σπατάλης με μέτρα τόνωσης της (ιδιωτικής) Οικονομίας. Ώστε να αρχίσει η Οικονομία να παράγει εισοδήματα, να αρχίσει το κράτος να εισπράττει έσοδα, να αρχίσουν να μειώνονται τα ελλείμματα…

Και με μέτρα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας. Ώστε να αρχίσει να μειώνεται το μεγάλο χρέος αυτοτελώς.

Υπάρχει λοιπόν, υγιής διέξοδος, αλλά την… απαγορεύουν!

Από την ώρα που σε βρουν αδύναμο σε υπονομεύουν στις διεθνείς αγορές (όπως κάνουν τώρα στην Ιρλανδία).

Κι ύστερα σε αναγκάζουν να υπογράψεις «Μνημόνιο» (όπως έκαναν στην Ελλάδα). Έτσι σε υποχρεώνουν σε δεινή λιτότητα - για να σε «σώσουν», υποτίθεται. Με αποτέλεσμα να σε σπρώχνουν στη χρεοκοπία μιαν ώρα αρχύτερα…

Κι εδώ ερχόμαστε στα δικά μας:

Οι Γερμανοί πρώτα ενθάρρυναν το δανεισμό μας για να απορροφάμε τα εμπορικά πλεονάσματά τους. Δηλαδή τα προϊόντα τους…

Και τώρα μας διώχνουν από το ευρώ, γιατί δεν μπορούμε πια να τους απορροφάμε πλεονάσματα και είμαστε, ίσως, πιο χρήσιμοι για να επενδύσουν σε μας, «κοψοχρονιά» - στις ερημωμένες οικονομίες μας.

Πρώτα έβγαλαν υπερκέρδη αντιμετωπίζοντάς μας ως πελάτες-καταναλωτές.

Και τώρα σχεδιάζουν να βγάλουν υπερκέρδη, αντιμετωπίζοντάς μας ως απελπισμένους τριτοκοσμικούς που διψάνε για ξένες επενδύσεις.
Βέβαια, τα θέλαμε και τα πάθαμε.

Όμως, αυτή τη στιγμή στη χρεοκοπία δεν οδεύει μόνον η Ελληνική οικονομία.

Χρεοκοπεί μαζί και η ελληνική πολιτική ελίτ (της «μεταπολίτευσης»).

Που δεν υπήρξε ποτέ «ελίτ» – με την κοινωνική σημασία του όρου.

Αλλά ήδη εξελίχθηκε σε… «αλήτ» – με την κυριολεκτική σημασία του όρου.

Τώρα, συσπειρώνεται απεγνωσμένα γύρω από το Μνημόνιο, κατεδαφίζει όσα έχτιζε ως τώρα, γκρεμίζει όσα την στήριζαν μέχρι σήμερα, πριονίζει το κλαδί πάνω στο οποίο καθόταν για δεκαετίες.

Και βλέπει τα κοινωνικά τις ερείσματα μέσα στη χώρα να συρρικνώνονται, ενώ οι ξένοι «προστάτες» της γυρίζουν την πλάτη.

Άμοιροι άνθρωποι:
Για το λαό τους είναι «Κουίσλιγκς»…

Και για τους ξένους, αξιοθρήνητοι φύλαρχοι ενός «λαού απατεώνων».

«Φύλαρχοι», ούτε καν ηγέτες.

Και ξεπεσμένοι φύλαρχοι…

Γιατί σε λίγο, όποιοι –και όποιες– ταυτίστηκαν με το Μνημόνιο, θα αντιμετωπίζονται στην Ελλάδα, όπως προ τριακονταετίας όσοι ταυτίστηκαν με τη χούντα.

Αποσυνάγωγοι. Μιασματικοί. Πολιτικά «λεπροί».

ΝΖ

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση