Δεν πρέπει να ματώσει ο ελληνικός λαός για πλασματικά δάνεια

• Η συμφωνία στήριξης ενισχύει κυρίως το ξένο και δευτερευόντως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα και όχι την Ελλάδα.
• Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο ελληνικός λαός να δεχτεί αυτό το χρέος, του οποίου είναι πολύ αμφίβολη πρώτα-πρώτα η νομιμότητά του
• Μελέτη των περιστατικών στάσης πληρωμών τα τελευταία 200 χρόνια αποδεικνύει ότι το κόστος είναι πολύ μικρότερο από το κόστος μιας μακροχρόνιας ύφεσης

Οι πολιτικές προτάσεις του Κώστα Λαπαβίτσα με βρίσκουν απολύτως σύμφωνο. Εγώ θα μείνω στο ζήτημα τι πρέπει, τι μπορούμε να κάνουμε με το δημόσιο χρέος, απλώς να τονίσω κι εγώ την πολύ εύστοχη επισήμανσή του στο τέλος: Πρέπει να δούμε ποιες είναι οι κοινωνικές δυνάμεις που θα προωθήσουν ένα τέτοιο μέτωπο και νομίζω ότι επισημαίνει, πολύ καλά, ότι η αυτή τη στιγμή η πολιτική που ακολουθείται, οδηγεί σε μια ρήξη στο κυρίαρχο μπλοκ εξουσίας, που ήταν η ελίτ μαζί με τα μικροαστικά στρώματα.
Αυτή τη στιγμή η ελίτ ξεκόβεται από τα μικροαστικά στρώματα. Τα πλήττει, γιατί ακολουθεί τη δική της λογική. Αυτό ακριβώς φαίνεται και στις πολιτικές εξελίξεις, στον τρόπο που διεξάχθηκε η ψηφοφορία προχθές στη Βουλή. Αν η Αριστερά δεν βρει την ευκαιρία να συγκροτήσει το δικό της μέτωπο και να πάρει αυτά τα στρώματα, για τα οποία δεν υπάρχει θέση στη σημερινή πολιτική προοπτική, και μαζί τους να οδηγήσει αλλού τη χώρα, τότε δεν καταλαβαίνω τι λόγο ύπαρξης έχει. Και φυσικά, οδηγούμαστε σε μια λατινοαμερικανικού τύπου κοινωνία, αλλά μπορούμε να οδηγηθούμε και σε μια άλλη λατινοαμερικανικού τύπου κοινωνία, σαν τις κοινωνίες που φτιάχνονται αυτήν τη στιγμή στη Λατινική Αμερική με τέτοιες πολιτικές συμμαχίες, οι οποίες έχουν αποδειχθεί, μέχρι στιγμής, πολύ πετυχημένες και ισχυρές, σταθερές. Νομίζω, ότι ένα από τα στοιχεία μιας τέτοιας πολιτικής –πολύ σημαντικό στις μέρες μας– είναι, βεβαίως, και η αντιμετώπιση του δημόσιου χρέους, για την οποία ακούμε μια ακατάσχετη κινδυνολογία από τα ΜΜΕ, δυστυχώς κι από τμήμα της Αριστεράς, αλλά νομίζω ότι ένα ζήτημα το οποίο πέρσι τέτοιο καιρό δεν ακουγόταν, ενώ αυτή τη στιγμή έχει αρχίσει να συζητιέται σοβαρά,[...].

Κερδισμένο το τραπεζικό σύστημα και όχι η Ελλάδα
Η συμφωνία της κυβέρνησης και της ευρωπαϊκής επιτροπής των τελευταίων ημερών ψηφίστηκε καταρχήν απ’ τη Βουλή, αλλά δεν δίνει καμία λύση στο πρόβλημα. Οι επαΐοντες δεν έχουν καμία αμφιβολία γι’ αυτό, ούτε και οι αγορές άλλωστε, που ανεβάζουν συνεχώς τα spread. Ένας ξένος χρηματιστής, Άγγλος, που παρακολουθώ, φιλελεύθερος άνθρωπος, συντηρητικός πολιτικά, είπε πως είναι μια λύση για το τραπεζικό σύστημα, αλλά όχι για τα προβλήματα της Ελλάδας. Η συμφωνία αυτή σκοπό έχει να στηρίξει το ευρωπαϊκό και παρεμπιπτόντως το ελληνικό τραπεζικό σύστημα. Όχι την Ελλάδα. Πράγμα, συνεχίζει αυτός ο σχολιαστής, που δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά εγώ δεν καταλαβαίνω γιατί θα έπρεπε κυρίως η Ελλάδα να πληρώσει το λογαριασμό μιας τέτοιας λύσης. Θα ήτανε τεράστια κλοπή, αν η Ελλάδα αναγκαζόταν τώρα να βασανιστεί και σε 2-3 χρόνια κατέληγε σε χειρότερη θέση απ’ ό,τι σήμερα.[...] Δεν δίνει λύση η πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση και γι’ αυτό θα καταρρεύσει.
Δεν μπορεί να περάσει αυτή η πολιτική. Απλώς θα προκαλέσει τρομερό κοινωνικό πόνο, εντάσεις, η κατεύθυνσή της είναι η δημιουργία μιας ζούγκλας. Στην οποία πρέπει να αντισταθούμε και κάθε μέρα που κερδίζουμε –όσο πιο γρήγορα ανατραπεί αυτή η πολιτική και με τη δική μας δράση, και όχι μόνο απ’ τις δικές της αντιφάσεις– θα είναι σημαντική για τη χώρα. Ένας άλλος Βρετανός χρηματιστής είπε: «νομίζω ότι μοιραίο λάθος στις συμφωνίες είναι το ότι δεν προβλέπεται αναδόμηση του χρέους.
Χωρίς αυτή απλούστατα δεν υπάρχει η παραμικρή προοπτική να επιστρέψει η ρευστότητα στην Ελλάδα». Δεν μπορείς να έχεις ρευστότητα όταν στέλνεις 1 δισ. ευρώ την εβδομάδα, κατά 80% έξω, και κατά 20% μέσα, στις ελληνικές τράπεζες [...] Άλλη λύση βεβαίως υπάρχει, αλλά δεν έχει συζητηθεί στη χώρα μας η προετοιμασία της. Δεν συμφωνώ ότι αποτελεί λύση η φορολόγηση του μεγάλου κεφαλαίου, που πρότεινε προχθές στη Βουλή ο ΣΥΡΙΖΑ.
Είναι κάτι, πολύ σωστό βεβαίως, το οποίο πρέπει να γίνει έτσι κι αλλιώς, έχει αργήσει πάρα πολύ να γίνει, μια βαριά φορολόγηση του κεφαλαίου, της εκκλησίας κ.λπ., του πλούτου. Δεν είναι πολιτικά λύση να τα πάρεις από την πολιτική ελίτ, για να τα δώσεις στους ξένους τραπεζίτες. Και δεν διευκολύνει με κανέναν τρόπο τη ρευστότητα που έχει ανάγκη για να ξανασηκωθεί η αγορά. Δεν είναι αυτή η λύση. Πολύ καλό, να γίνει, αλλά να μην πάνε τα λεφτά για την αποπληρωμή αυτού του χρέους. Μόνη αληθινή λύση, κατά τη γνώμη μου, είναι η άμεση στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους και η αναδιαπραγμάτευσή του. Πρέπει να ξεχωρίσουμε τα διάφορα είδη χρέους.

Αμφίβολη η νομιμότητα του χρέους
Εδώ υπάρχει κάτι σημαντικό. [...] Τα δάνεια, τα οποία συνομολογούνται μετά το 1971, που καταρρέει το σύστημα του Μπρέτον Γουντς, και πολύ περισσότερο τις τελευταίες δεκαετίες, που έχει αποχαλινωθεί το παγκόσμιο χρηματοπιστωτικό σύστημα, είναι κατά 95% πλασματικό χρήμα. Δεν μας δίνουν τίποτα. Μας δίνουν, απλώς, την άδεια να σπαταλήσουμε, όχι να επενδύσουμε, πλασματικό χρήμα στο πλαίσιο αυτού του συστήματος και κατά τη γνώμη μου δεν υπάρχει λόγος να τους επιστραφεί. [...] να ματώσει η ελληνική κοινωνία για να τους επιστραφεί αυτό το χρήμα. Φυσικά, αυτό θα είναι πεδίο τρομακτικής σύγκρουσης.
Δεν πρέπει να έχουμε ψευδαισθήσεις ως προς αυτό. [...] Ο ελληνικός λαός, όμως, δεν έχει καμιά υποχρέωση να πληρώσει γι’ αυτό το χρέος, το οποίο [...] δημιούργησαν οι τραπεζίτες. Τα έδωσαν σε κάποιους κυβερνήτες, ας τα πάρουν απ’ αυτούς. Δεν υπάρχει κανένας λόγος ο ελληνικός λαός να δεχτεί αυτό το χρέος, του οποίου είναι πολύ αμφίβολη πρώτα-πρώτα η νομιμότητά του. Πέρσι, στις αρχές της σχολικής χρονιάς, η προηγούμενη κυβέρνηση μπλόκαρε τη λειτουργία όλων των πανεπιστημίων, γιατί έστειλε στους ελεγκτικούς μηχανισμούς τις συμβάσεις των έκτακτων καθηγητών.
Τα τμήματα δεν μπορούσαν να λειτουργήσουν. Έχει ελεγχθεί ποτέ από κανέναν, το πώς δημιουργήθηκε αυτό το χρέος και αν τηρήθηκαν οι νόμοι; Νομίζω πως θα πρέπει κι αυτό να είναι ένα βασικό αίτημα της Αριστεράς. Τώρα, ας μην επεκταθώ στις κινδυνολογίες, τις οποίες, δυστυχώς,ζ βλέπουμε ακόμη κι από εφημερίδες της Αριστεράς, την Αυγή, σχετικά με τις συνέπειες μιας στάσης πληρωμών, ας μείνω στα πορίσματα μιας πολύ πρόσφατης ανάλυσης δύο διεθνών τραπεζιτών, η οποία δημοσιεύτηκε από το ίδιο το ΔΝΤ πέρσι. [...]

Αποκαλυπτική η ιστορία των στάσεων πληρωμών
Μελέτησα πάνω από 2.000 επεισόδια στάσης πληρωμών, που σημειώθηκαν τα 200 τελευταία χρόνια, είτε κυρίαρχων κρατών, είτε των αμερικανικών πολιτειών, γιατί αυτό ήταν πάρα πολύ συνηθισμένο τον 19ο αιώνα, και περιγράφονται πολύ ωραία κατά περιόδους και κατά αιτίες. Προφανώς, στις κρίσεις δημόσιου χρέους οι αιτίες αφορούν το διεθνές χρηματοπιστωτικό σύστημα και όχι το ότι στη χώρα υπάρχουν κάποιοι τεμπέληδες και φαγάδες εργαζόμενοι. Από εκεί ξεκινάνε όλες αυτές οι κρίσεις, οι οποίες εκδηλώνονται σε θυλάκους, και η σημερινή κρίση της Ελλάδας, προφανώς, θα είναι η αρχή ενός τέτοιου θύλακα, που θα θίξει όλες τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Σύμφωνα, λοιπόν, μ’ αυτή την έρευνα των τραπεζιτών Εντουάρντο Μπόρενσταϊν και Ούγκο Πανίτσα, Αργεντινοί στην εθνικότητα, υπάρχουν τέσσερις τύποι κόστους που μπορεί να προκύψουν από μια διεθνή στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους. Είναι το κόστος υπόληψης της χώρας –αυτό που λένε, δηλαδή, ότι δεν μας υπολήπτονται πλέον οι χρηματοπιστωτικοί κύκλοι– το κόστος από το διεθνές εμπόριο, το κόστος της εγχώριας οικονομίας μέσω του χρηματοπιστωτικού συστήματος και το πολιτικό κόστος για την κυβέρνηση. Λοιπόν, αυτοί διαπιστώνουν, μελετώντας όλες τις σημειωμένες στάσεις πληρωμών, ότι το κόστος, το οικονομικό κόστος είναι γενικά σημαντικό, αλλά βραχυκύκλιο. Αφορά ένα χρόνο της κρίσης, σπάνια το δεύτερο χρόνο. Και μιλάνε, είναι στατιστικά σημαντικό, για κόστος της τάξης του 1% στην οικονομική ανάπτυξη. Τελείως διαφορετικό δηλαδή, απείρως μικρότερο από το κόστος που αναγνωρισμένα πρόκειται να έχει αυτή η πολιτική, η οποία προβλέπει βεβαίως μια σημαντική ύφεση, αλλά δεν υπάρχει καμία βεβαιότητα ότι δεν θα είναι μεγαλύτερη. Στη Λετονία το ΔΝΤ είχε προβλέψει ύφεση 12% από την εφαρμογή των αντίστοιχων μέτρων και έφτασε το 20% τον επόμενο χρόνο. Μπορούμε να φανταστούμε ότι κάτι αντίστοιχο θα έχουμε κι εδώ. Λοιπόν, αυτό το οποίο διαπίστωσαν οι εν λόγω τραπεζίτες,[...] είναι ότι το χρηματικό κόστος αφορά τις κυβερνητικές ελίτ. Αυτές χάνουν την εξουσία μετά από μια τέτοια κρίση –νεοφιλελεύθερος είναι αυτός που τα λέει– και γι’ αυτό προσπαθούν να αποφύγουν τέτοιες κρίσεις, ακόμα κι όταν είναι σαφές ότι δεν μπορούν να τις αποφύγουν, γιατί ξέρουν ότι μετά θα αλλάξουν τα πράγματα στη χώρα. Αναφέρουν, πολύ χαρακτηριστικά, το παράδειγμα της Αργεντινής, ότι στην τελευταία κρίση ακόμα και οι τραπεζίτες της Γουόλ Στριτ προσπαθούσαν να πείσουν την κυβέρνηση ότι δεν έχει νόημα πια η πολιτική της, ας πάψει να πληρώνει, και εκείνη αντιστάθηκε μέχρις εσχάτων, βεβαίως μέχρις εσχάτων της αντοχής του λαού, ο οποίος στο τέλος την πέταξε. Αυτό που τονίζει ένας άλλος καθηγητής της Βρετανίας, σ’ ένα άρθρο του στην Guardian την τελευταία βδομάδα, είναι ότι στην Ελλάδα υπάρχει εναλλακτική λύση κι αυτή είναι η στάση πληρωμών. [...]

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση