Ο Νικολάκης και η Ευδοξία...

Ο Νικολάκης παντρεύτηκε μικρός. Την μακρινή του ξαδέρφη, την Ευδοξία, τη συνάντησε πρώτη φορά το 74 στις πορείες. Ήταν λυγερόκορμο κορίτσι με δυνατή φωνή και νεύρο.
Τελικά μετα από 7 χρόνια αρραβώνα τη στεφανώθηκε, και ξεκίνησε το σπιτικό του με όνειρα οικογενειακής θαλπωρής. Η Ευδοξία με το που παντρεύτηκε σταμάτησε να δουλεύει. Ο Νικολάκης έβγαζε αρκετά να ζουν και οι δύο, όχι πολυτελώς αλλά ψιλοαξιοπρεπώς.
Η Ευδοξία δεν ήθελε να κάνει παιδί, ήθελε όμως Μπεμβέ. Ήθελε τεσσάρι πίσω από το Χίλτον και μετα μονοκατοικία στα βόρεια προάστεια. Ήθελε διακοπές στις Μαλδίβες, τσάντες Βιτόν, σολωμούς καπνιστούς, στην αρχή φουσκωτό και μετα σκάφος, ήθελε πολλά, ή μάλλον τα ήθελε όλα. Όλα δικά της.
Με τα χρόνια έγινε βουβάλα, στο σπίτι βουνό τα άπλυτα πιάτα στο νεροχύτη, το φαγητό ή ντελίβερι ή στο εστιατόριο γιατί ολα τα κατσαρολικά ήταν πάντα άπλυτα, ενω στο πιο μοντέρνο δίφυλο ψυγείο LG σάπιζαν τα καρότσια φαγητά που ψωνιζε ανελειπώς κάθε Σάββατο από το Βασιλόπουλο.
Ο Νικολάκης δούλευε ο κακομοιριασμένος δύο δουλειές στην αρχή για να ικανοποιεί τα καπριτσια της Ευδοξίας. Μετά έπιασε και Κυριακή δουλειά, ενώ κάτι χωράφια που είχε από τον παππού του τα έβαλε εγγύηση για δάνεια. Της συχωρεμενης της μάνας του το προικώο το ξεπούλησε, το μαγαζί του πατέρα του το ξεπούλησε, τα κοσμήματα της μάνας του τα έβαλε ενέχυρο, και ότι και να έκανε πάλι δεν μπορούσε να ικανοποιήσει την απληστία της Ευδοξίας που τα ήθελε ΟΛΑ. Όμως δεν ήθελε να δουλέψει. Άλλωστε είχε συνηθίσει να της τα προσφέρει ολα ο Νικολάκης.
Οπότε ο Νικολάκης πρότεινε δειλά δειλά μήπως και πιάσει δουλειά, η Ευδοξία έπαιρνε τηλέφωνο το μπαμπά της, και εκείνος ερχόταν με το βαρύγδουπο ύφος του και έλεγε στο Νικολάκη ότι η κόρη του προσφέρει εργασία ως νοικοκυρά, και ότι έτσι κάνουν οι πολιτισμένοι άνθρωποι, και εν πάσει περιπτώσει αυτή είναι που του προσφέρει ποιότητα ζωής, και να τη βγάλει στη δουλειά ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ.
Εξάλλου όποτε ο Νικολάκης έπαιρνε δάνειο, ο πεθερός του μεσολαβούσε που ήξερε από τράπεζες, και έβγαζε και εκείνος το κατιτίς του.
Με δάνεια ως το λαιμό, κάρτες γεμάτες, διπλό στεγαστικό, και δανεισμένος και από φίλους που πια τους κρυβόταν γιατί δεν είχε να τους επιστρέψει τα δανεικά, ο Νικολάκης είχε λυγίσει.
Η Ευδοξία και ο πεθερός του έλεγαν να μην ανησυχεί. Λίγο υπομονή 2-3 χρόνια και θα έβγαινε από την κρίση που εκείνος ο ίδιος έφταιγε γιατί δε δούλευε αρκετά. Μάλιστα τα βράδια η Ευδοξία του έψαχνε τις τσέπες και του έπαιρνε ότι λεφτά είχε μέσα, γιατί εκείνη δε μπορούσε να απαρνηθει τα κομμωτήρια και τις μικρές απολαύσεις της ζωής που την κάνουν άξια να τη ζεις.
Ο Νικολάκης είχε πειστεί ότι εκείνος έφταιγε για όλα αυτά, και μάλιστα όταν κάποια Κυριακή ο πεθερός του του είχε πει ευθαρσώς ότι τα δανεικά που έπρεπε να δουλέψει δίπλα για να επιστρέψει "Μαζί τα φάγαμε", νόμιζε ο ηλίθιος ότι στο "μαζί" ήταν κιαυτός μέσα, και ένοιωσε και τύψεις.
Τον κακομοίρη...
Και όταν μάλιστα ο γείτονάς του ο νοικοκύρης του είπε μια φορά ότι άμα δεν βάλει τη γυναίκα του να δουλέψει, αν δε κόψει τη μεγάλη ζωή με δανεικά, άμα δεν κόψει τις κάρτες της γυναίκας του, άμα δε στείλει το πεθερό στο σπίτι του, τότε ο πεθερός έβαλε το αδερφό της Ευδοξιας να του πει ότι ο γείτονάς είναι λαμόγιο, και θέλει να του φάει το σπίτι, και ότι από χρόνια του έχει βάλει στο μάτι να το κάνει οικόπεδο για να φτιάξει τέννις.
Ποιον να πιστέψει τώρα ο Νικολάκης;

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση