Η ανασκόπηση του ανασκολοπισμού μας

Τον Απρίλιο του 2010, η κυβέρνηση ΓΑΠ, το μόνο που είχε να κάνει μπροστά στο διαφαινόμενο αδιέξοδο, ήταν να ΕΠΑΝΑΛΑΒΕΙ αυτό που είχε ήδη κάνει τον Ιανουάριο του ίδιου χρόνου. Δηλαδή: Θα πήγαινε σε αυτούς που είχαν τα ομόλογα που έληγαν το Μάιο (19 Μαΐου, αν θυμάμαι καλά) και θα τους έλεγε: Κύριοι, όλοι λένε ότι δεν μπορώ να δανειστώ. Γελοίο. Δεν μπορεί να δανείζετε την Ουκρανία και το Ιράκ και να μην δανείζετε την Ελλάδα. Δεν πρόκειται να χρεωκοπήσουμε, το ποσοστό της δαπάνης τόκων είναι χαμηλότατο, περί το 6% του ΑΕΠ (άλλο πολύ σημαντικό στοιχείο που δείχνει ότι ΔΕΝ χρεωκοπούμε) και θα χρεωκοπήσουμε μόνον αν σταματήσετε να μας δανείζετε, όπως και κάθε άλλη χώρα, ακόμη και η πιο σοβαρή. Εγώ λοιπόν στο ΔΝΤ ΔΕΝ πάω. Δεν έχω κανένα λόγο, γιατί δεν είμαι χρεωκοπημένος, είμαι κράτος μέλος του ευρώ. Ούτε μπορώ και θέλω να επιβάλω τέτοιο ζυγό στο λαό μου. Συνεπώς, έχετε μπροστά σας δύο λύσεις: Ή χάνετε τα λεφτά σας στις 19 Μαϊου που λήγουν τα ομόλογα που έχετε στα χέρια σας, ή με βοηθάτε τώρα να ξαναδανειστώ αναλαμβάνοντας ανάδοχοι στην επόμενη δημοπρασία με δέσμευση να πάρετε ένα μίνιμουμ που θα καλύψει τη δημοπρασία και ανακτά η χώρα την εμπιστοσύνη των αγορών. Κι δεν υπάρχει λόγος να φοβάστε για τα λεφτά σας, γιατί η Ευρώπη έχει ήδη δεσμευτεί ότι θα στηρίξει αν θα έχω πρόβλημα”.
Τόσο απλό. Τόσο απλούστατο. Εσείς τι λέτε; Θα μας δάνειζαν ή όχι;
Τελικά τι συνέβη;
Πληθωρισμός: μετά το μνημόνιο, 5.5, τον Ιούνιο του 2009 ήταν στο 0.5
Ρυθμός ανάπτυξης: μετά το μνημόνιο στο -4, τον Ιούνιο του 2009 στο +0.2 (όσο πέτυχε φέτος η Ισπανία και πανηγυρίζει)
Ανεργία: μετά το μνημόνιο στο 13% (η αγορά, η ΓΣΕΕ και άλλοι σοβαροί παράγοντες μιλάνε για ανεργία στην πραγματική οικονομία που ανέρχεται στο 20%), τον Ιούνιο του 2009 κάτω από το 10%.
Για λουκέτα, ακάλυπτες επιταγές, που δείχνουν την πραγματική κατάσταση της οικονομίας, ας μην αναφερθώ καλύτερα.
Τέλος,ο δείκτης εμπιστοσύνης, στο ναδίρ (ας ρίξουμε μια ματιά στις καταθέσεις που έκαναν φτερά για το εξωτερικό)!
Ακόμα και το έλλειμμα μετά το μνημόνιο, θα είναι περίπου στο επίπεδο που ήταν πριν την καταστροφική άνοδο του κ. Παπανδρέου στην εξουσία. Για το χρέος, ας μην το συζητάμε!
Γιατί τελικά επελέγη η οδός του μνημονίου;
Η πρώτη και μάλλον εύκολη απάντηση λέει ό,τι οι άνθρωποι ήταν άσχετοι, έχασαν χρόνο, και επειδή δεν είχαν το πολιτικό θάρρος να πάρουν μέτρα και να απαγκιστρωθούν από τις προεκλογικές τους δεσμεύσεις, “ανέθεσαν τη διακυβέρνηση της χώρας στην Τροϊκα” και ησύχασαν! Για όλα φταίει η Τροϊκα και το Μνημόνιο, ενώ τα μέτρα τα παίρνει η κυβέρνηση! Να το πιστέψω;
Η δεύτερη και εφιαλτική απάντηση, που περιέχει λίγο και από θεωρίες συνομωσίας, είναι μήπως ήταν μια στοχευμένη επιλογή; Να αποτελέσουμε ένα case study για μια πολιτική κοινωνικής ισοπέδωσης και καταβαράθρωσης της οικονομίας μας; Να είμαστε δηλαδή ο μαθητής που θα τιμωρηθεί υποδειγματικά για να συμμορφωθεί η τάξη;
Το ακόμα πιο εφιαλτικό: μήπως μέσα σ’ αυτή την γενική κατάπτωση, δρομολογηθούν επώδυνες λύσεις στα εθνικά μας θέματα;
Από τον Οκτώβριο του 2009 και μετά κάποιο κέρδισαν απίστευτα ποσά στοιχηματίζοντας στην πτώχευση της χώρας. Δε μάθαμε ακόμα ποιοί επωφελήθηκαν από το Τ10 και τι παιχνίδια παίχτηκαν με τα CDS
Ο απίθανός αυτό τύπος που μας κυβερνάει, όμως, είχε προαποφασίσει το ΔΝΤ και αυτή η απλούστατη διαπραγμάτευση ούτε καν έγινε. Κι όμως, το ίδιο ακριβώς σκηνικό είχε προηγηθεί στις 25 Ιανουαρίου και πέτυχε πανηγυρικά.
Αν θα απειλούσαμε τις τράπεζες με κατάρρευσή μας (που θα ήταν και δική τους), θα έτρεχαν να μας ξαναδανείσουν. Αλλά δεν ΘΕΛΑΜΕ να κάνουμε κάτι τέτοιο, αυτή είναι η πικρή αλήθεια.
Φυσικά, εννοείται ότι δεν θα τα έλεγε ακριβώς έτσι ο Παπανδρέου στους δανειστές μας. Δεν κάνει να φανεί ως εκβιασμός. Απλώς θα τους το έθετε διακριτικά και θα τους εξηγούσε ότι είναι προς το κοινό συμφέρον να μας δανείσετε και θα βγούμε όλοι κερδισμένοι.
Υπήρχε και κάτι άλλο όμως. Εκεί που είχε φτάσει το σπρεντ, αν η Ελλάδα δανειζόταν με εκείνο το επιτόκιο, την άλλη στιγμή το επιτόκιο θα έπεφτε κατακόρυφα (λόγω της επιτυχίας της έκδοσης) και θα έβγαζαν ένα σωρό υπεραξίες οι τράπεζες.
Γιατί ένας βασικός λόγος που είχαμε πρόβλημα στο να δανειστούμε, ήταν ότι πάντοτε μετά από κάθε επιτυχή δανεισμό (ο τελευταίος ήταν, αν δεν κάνω λάθος, Κυριακή των Βαϊων, 28 Μαρτίου, μπορεί να υπήρξε όμως και πιο μετά ακόμη ένας), το σπρεντ πάντα ανέβαινε λόγω του επόμενου εξωφρενικού κυβερνητικού χειρισμού και οι δανειστές μας έχαναν αμέσως λεφτά. Στην περίπτωση του Μαίου όμως το σπρεντ ΑΒΛΕΠΙ θα έπεφτε και μάλιστα πολύ. Οπότε οι δανειστές μας θα κέρδιζαν, θα έβγαζαν τα χαμένα και θα κέρδιαζαν κι από πάνω από τα χαμένα. Βέβαια, θα πληρώναμε κάτι παραπάνω, αλλά αυτό θα μπορούσε να αλλάξει μόλις έστρωνε η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας, θα εξαγοράζαμε τα παλιά ομόλογα και θα δίναμε καινούργια με κανονικό επιτόκιο.
Μία μόνο κίνηση θα αρκούσε για να μην πας σε καμία τρόικα. Παίρνεις τα 25 στις 25/1, ούτως ή άλλως χρειάζεσαι πολύ περισσότερα εντός του έτους. Γιατί παίρνεις μόνο τα 8;
Αν κάποιος φίλος μου υποδείξει μία, όχι παραπάνω, μία ανάλυση/έκθεση που προέβλεπε καλύτερες μακροοικονομικές προβλέψεις για τον Μάρτιο, Απρίλιο κτλ του 201Ο, θα υπάρχει μία δικαιολογία για την μη άντληση των 17 δις. Αλλιώς το ερώτημα θα το απαντήσουν οι ιστορικοί -και ίσως οι δικαστικοί- του μέλλοντος…
Αυτή τη στιγμή οι αγορές είναι κλειστές για την Ελλάδα για έναν και μόνο λόγο: Επειδή όλοι είναι βέβαιοι ότι θα πάμε σε αναδιάρθρωση χρέους. Και αυτό σημαίνει χάσιμο χρημάτων. Ποιος έχει λεφτά για χάσιμο σήμερα;
Αυστηρά οικονομολογικά όμως, το αν μια χώρα είναι “για χρεωκοπία” λόγω του χρέους της εξαρτάται από έναν και μόνον παράγοντα: Από τη δαπάνη τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ. Στην περίπτωση της Ελλάδας είναι 5,5-6%. Δηλαδή πολύ αποδεκτό για τα διεθνή δεδομένα. Συνεπώς, δεν υπάρχει ΚΑΝΕΝΑΣ κίνδυνος χρεωκοπίας.
Και η αναδιάρθρωση χρέους όμως είναι κάτι προαποφασισμένο, το τελευταίο στάδιο “εκτέλεσης” του ελληνικού τραπεζικού συστήματος, που θα το οδηγήσει στην αγκαλιά των ξένων “σωτήρων” για ένα κομμάτι ψωμί. Γι’ αυτό και είναι όλοι τόσο βέβαιοι, όχι γιατί υποψιάζονται το βαθύτερο λόγο που θέλει να κάνει αναδιάρθρωση χρέους η παρούσα κυβέρνηση, αλλά γιατί όλα τα μηνύματα που εκπέμπονται από τις αξιόπιστες πηγές γνώσης των διεθνών δεδομένων για τις τράπεζες, είναι απολύτως καταφατικά ως προς το ενδεχόμενο αναδιάρθρωση.
Μόλις βγει η επόμενη ελληνική κυβέρνηση και πει “ρε σεις, με τόσο χαμηλή δαπάνη τόκων ως ποσοστό του ΑΕΠ δεν γίνεται να χρεωκοπήσω, αφήστε, δεν πάω με τίποτα σε αναδιάρθρωση και αν δεν με ξαναδανείσετε εσείς θα χάσετε τα λεφτά σας”, τότε την άλλη στιγμή εγώ είμαι βέβαιος ότι θα δούμε spread πολύ γρήγορα στα 300-400 και την Ελλάδα να βγαίνει από το Μνημόνιο.
Είναι εξωφρενικά απλό. Απλώς εξωφρενικά απλό.
Και το ερώτημα που τίθεται είναι: Καλά, αφού το "παιχνίδι το έστησαν", τώρα τί μπορεί να γίνει;
Το πρόβλημα νομίζω ότι είναι ότι δεν λειτουργούν καθόλου οι θεσμοί και όχι μόνον οι κρατικοί θεσμοί (δικαιοσύνη κλπ.), αλλά ούτε και οι μη κρατικοί (π.χ. η δημοσιογραφία και η ελεύθερη ενημέρωση).
Σε μια τέτοια κατάσταση, οι λύσεις είναι δύο: Η μία είναι να πάρουμε τα όπλα και η άλλη είναι να το πούμε σε όσο γίνεται περισσότερους μπας και γίνει τελικά κοινή συνείδηση και κατευθυνθούν οι ενέργειες όλων μας αντιστοίχως, σε επίπεδο εκλογικό, πρώτα, και πολιτικής και θεσμικής συμπεριφοράς γενικότερα. Αν π.χ. το καταλάβουν αυτό αύριο πέντε-έξι εισαγγελείς, μπορούμε να ελπίζουμε ότι ίσως να κινηθεί και η δικαιοσύνη, όταν έρθει η ώρα.
Θέλει ηρωισμό όμως, ατομικό ηρωισμό για να γίνουν αυτά και οι ήρως δεν περισσεύουν τη σήμερον ημέρα. Αν το μάθουν όσο περισσότεροι γίνεται, όλο και θα βρεθούν όμως οι ήρωες εκεί που υπάρχει η θεσμική αρμοδιότητα και τότε ίσως να αρχίσει να λειτουργεί το πράγμα.
Το πρώτο βήμα είναι να υπάρξει η γενική πολιτική συνειδητοποίηση της κατάστασης, που σήμερα δεν υπάρχει. Οι περισσότεροι εξακολουθούν να νομίζουν ότι το Μνημόνιο είναι “αναγκαίο κακό”. Άλλοι που δεν το πιστεύουν πηγαίνουν σε αντισυστημικές λύσεις (“να μην αναγνωρίσουμε το χρέος”) που θα κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο δύσκολα, στο βαθμό που δεν θα πιάσουν.
Οι εκλογές του Νοεμβρίου θα αποτελέσουν ένα είδος IQ τεστ σε εθνικό επίπεδο. Ας αναλάβει τις ευθύνες του επιτέλους ο “κυρίαρχος” λαός και ας δώσει ένα ήχηρο μήνυμα στους κάθε λογής λαοπλάνους. Και φυσικά για να δώσει κάποιο μήνυμα πρέπει να ψηφίσει και όχι να απέχει.

Αναγνώστης

Υ.Γ.: Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε πως η κρίση του ευρώ ευνοεί τη διατήρηση του δολαρίου ως παγκόσμιου αποθεματικού νομίσματος σε εποχές μεγάλων ελλειμμάτων των ΗΠΑ, γιατί τελικά μεταξύ δύο νομισμάτων, από τα οποία το ένα έχει πίσω του μια υπερδύναμη έστω χρεωμένη και το άλλο ένα σύνολο κρατών που δεν μπορούν να συνεννοηθούν, το σίγουρο είναι το πρώτο.
Επίσης υπηρετείται ο διακαής πόθος της “παγκόσμιας κυβέρνησης”, με πρώτο στόχο την ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Στόχος δεν είναι η ελληνική εθνική ανεξαρτησία, που δεν υπάρχει, αλλά η ανεξαρτησία της Γερμανίας -εξ ου και η κρίση στις ελληνογερμανικές σχέσεις- και η κατάρριψη της συνθήκης του Μάαστριχτ, με το να την υποχρεώσει να πληρώνει τα χρέη των ασθενών κρατών ή να εγκαταλείψει το όνειρο της ευρωπαϊκής ενοποίησης.
Και οι δυο στόχοι είναι στόχοι του Δημοκρατικού Κόμματος των ΗΠΑ, στο οποίο ανήκει ο Παπανδρέου.
Στο εσωτερικό, με τη βοήθεια των ΜΜΕ, οι ευθύνες πέφτουν στους αντίπαλους του ΠΑΣΟΚ, όποτε μπορούν απρόσκοπτα να συνεχίσουν το έργο τους.
Εκεί που διαφωνώ είναι ότι η αποκατάσταση της εμπιστοσύνης στην ελληνική οικονομία είναι εύκολη. Αυτή τη στιγμή μας βγήκε το όνομα και η ζημιά δεν είναι αντιστρέψιμη. Εξ άλλου, υπάρχει πραγματικό πρόβλημα ανταγωνιστικότητος και πλέον η ΕΕ ποτέ δεν θα κάνει τα στραβά μάτια για την Ελλάδα, αφού ξέρει ότι μπορεί ανά πάσα στιγμή να εκτεθεί.
Ότι πρέπει να καταψηφισθεί ο Παπανδρέου γιατί εξυπηρετεί ξένα συμφέροντα είναι σωστό. Αλλά αυτό δεν πρόκειται να επαναφέρει την κατάσταση στο 2009. Δυστυχώς… Οι μέρες που μας περιμένουν είναι δύσκολες. Τουλάχιστον ας γίνουν μετρήσιμες και ελεύθερες...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση