Ποιούς ωφέλησαν τα μέτρα του ΔΝΤ

• "...Μήπως σε όλους αυτούς έτεινε χείρα βοηθείας ο διεθνιστής πρωθυπουργός μας με την πρόσφατη έκκλησή του (στην Αγγλική, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες) ότι «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα»; Η πολιτική πατροκτονία ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες. Ομως ο λαός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο..."

Tου Χρήστου Γεωργίου
Πρωθυπουργός, Ν.Δ. και ΛΑ.ΟΣ αποφάνθηκαν: ΔΝΤ ή χάος! Η συνταγή «σωτηρίας» είναι ατέλειωτες θυσίες των Ελληνων σε μισθούς, συντάξεις, ασφαλιστικό και έπεται συνέχεια, με ό,τι αυτό συνεπάγεται σε υγεία, μόρφωση και ποιότητα ζωής.
Ολα τα «λαμπρά μυαλά» της νεοφιλελεύθερης οικονομολογίας, εγχώρια και διεθνή, επιστρατεύτηκαν για να πείσουν εμάς και τους υπόλοιπους ευρωπαίους πολίτες ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ είναι μονόδρομος, η απόλυτη αλήθεια. Ο πολιτικός μανιχαϊσμός σε όλο του το μεγαλείο!
Γιατί όμως να πιστέψουμε όλους αυτούς όταν δεν μπόρεσαν καν να προβλέψουν την παγκόσμια οικονομική κρίση; Μάλιστα, ούτε ο νομπελίστας οικονομολόγος Paul Krugman εμπιστεύεται πλέον το σινάφι του, συμπεραίνοντας ότι «η οικονομολογία απέτυχε διότι οι οικονομολόγοι εξέλαβαν την ομορφιά των οικονομικών τους θεωριών, φτιασιδωμένων με αξιοθαύμαστα μαθηματικά, ως αλήθεια, και τον καπιταλισμό ως ένα τέλειο ή σχεδόν τέλειο σύστημα». [1] Κι απέτυχε διότι έρχεται ως ρυθμιστής του ανεξέλεγκτου πλιάτσικου του κεφαλαίου στον μόχθο των εργαζομένων, επιστημονικοποιώντας το κοινωνικο-ρατσιστικό μοντέλο της ζούγκλας της ελεύθερης αγοράς.
Ομως η νεοφιλελεύθερη οικονομολογία δεν αρκεί για να υποδουλωθεί οικονομικο-πολιτικά μια χώρα από άλλες ισχυρότερες, αλλά συνδυάζεται σήμερα με τη δοκιμασμένη μέθοδο του «οικονομικού εκτελεστή». [2] Αυτή συνίσταται στη στρατολόγηση εισαγόμενων ή εγχώριων οικονομικών παραγόντων για να διαφθείρουν και να εκβιάζουν διαχρονικά τους πολιτικούς μιας χώρας υπέρ των συμφερόντων ξένων επιχειρήσεων (π.χ. βλέπε Χριστοφοράκο, Ζίμενς). Απώτερος στόχος είναι η «εκτέλεση» μιας χώρας μέσα από την υπερχρέωσή της και ο μετέπειτα εκβιασμός της (π.χ. δυσκολεύοντας τον εξωτερικό δανεισμό) για να εκποιήσει τον πλούτο της και τα εργασιακά και κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών της. Με αυτές τις μεθόδους επιβλήθηκε και η συνταγή ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ στο διεφθαρμένο πολιτικό σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ. Απόδειξη αυτού είναι και το προγραμματισμένο ξεπούλημα («αποκρατικοποίηση») τρένων (ΤΡΕΝΟΣΕ), ταχυδρομείων, λιμανιών, ύδρευσης (ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΘ), ενέργειας (ΔΕΗ-ΔΕΣΠΑ, ΟΤΕ), ακινήτων (ΚΕΔ, ΕΤΑ, Ολυμπιακά Ακίνητα), αεροδρομίων (π.χ., ανανέωση σύμβασης παραχώρησης του “Ελευθέριος Βενιζέλος” στη γερμανική Hochtief) κ.ά.
Πόσο, όμως, αληθεύει ότι η λύση ΔΝΤ-Ε.Ε.-ΕΚΤ ήταν η μόνη εφικτή, πώς δικαιολογήθηκε και ποιους εντέλει ωφελεί;
Μας βεβαιώνουν ότι αυτή η λύση ζημιώνει περισσότερο τους οικονομικά ισχυρούς και λιγότερο τον υπόλοιπο κόσμο! Και ότι το βάρος μιας ενδεχόμενης χρεοκοπίας θα ήταν ασήκωτο για τους πολίτες και την οικονομία («δεν θα πληρωθούν μισθοί και συντάξεις», «θα χαθεί η αξιοπιστία μας στις αγορές», «δεν θα μας δανείζουν οι τράπεζες»).
Ακριβώς αντίθετα, όμως, είναι τα ακόλουθα συμπεράσματα μιας επιστημονικής μελέτης (για το Τμήμα Ερευνών του ΔΝΤ) επί των επιπτώσεων 257 εθνικών πτωχεύσεων (που έγιναν στο διάστημα 1824-2004):[3]
* Στο διεθνές εμπόριο: «Οι εθνικές χρεοκοπίες κοστίζουν ιδιαίτερα στις επιχειρήσεις που εξάγουν προϊόντα», όμως «οι επιπτώσεις μιας χρεοκοπίας στις εξαγωγές είναι μικρής διάρκειας».
* Στην εθνική αξιοπιστία: «Η χρεοκοπία δεν έχει μακροπρόθεσμες επιπτώσεις στην πιστοληπτική ικανότητα» και στα «σπρεντς» μιας χώρας. «Μελέτες για τις επιπτώσεις της εθνικής χρεοκοπίας στο κόστος δανεισμού» δείχνουν ότι είτε «δεν υφίστανται», ή είναι «μακράς διαρκείας αλλά πολύ μικρές», ή «προσωρινές και ταχύτατα αποκλιμακούμενες», και όχι διαρκείας «πέρα από ένα-δύο χρόνια». Και συμπεραίνεται ότι «οι επενδυτές αντιδρούν έντονα αλλά ξεχνούν εύκολα».
* Στο εγχώριο τραπεζικό σύστημα: «Η χρεοκοπία μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες στον εγχώριο ιδιωτικό τομέα. Ειδικότερα, όταν οι εγχώριες τράπεζες έχουν επενδύσει σε μεγάλα ποσά του χρέους, ο εγχώριος ιδιωτικός τομέας μπορεί να δεχθεί μεγάλη πίεση». Ομως «τα δεδομένα δεν υποστηρίζουν την εμφάνιση πιστωτικής κρίσης στις εγχώριες αγορές».
* Στις πολιτικές συνέπειες: «Μερικές φορές οι πολιτικοί και οι γραφειοκράτες φαίνεται να παρατείνουν την αναπόφευκτη χρεοκοπία». «Τα στοιχεία δείχνουν ότι οι χρεοκοπίες είναι κακός οιωνός για την πολιτική επιβίωση των υπουργών Οικονομίας και των πρωτοκλασάτων πολιτικών της εκτελεστικής εξουσίας». Επιπλέον, συμπεραίνεται ότι «για να επιβιώσει ο πολιτικός επιδιώκει να μην υποστεί την ίδια ζημιά με τον μέσο πολίτη».
Απ’ όλα αυτά συνάγεται ότι η Ελλάδα δεν θα χαθεί αν κηρύξει χρεοκοπία. Απεναντίας, η σημερινή και οι επόμενες γενιές θα ξεφορτώνονταν ένα χρέος που έχει ήδη ξεπληρωθεί από τους τόκους. Επιπλέον, οι επιπτώσεις μιας ενδεχόμενης υποτίμησης της δραχμής (για να γίνει πιο ανταγωνιστική η οικονομία) θα εξαλείφονταν αν συνοδεύονταν από αντίστοιχη μείωση των τιμών των αγαθών, κρατικό έλεγχο του τραπεζικού συστήματος και διασφάλιση των τραπεζικών καταθέσεων (Γερμανία και Αυστρία έχουν ήδη κρατικοποιήσει τράπεζες).
Γιατί λοιπόν επέλεξε το σύστημα ΠΑΣΟΚ-Ν.Δ.-ΛΑΟΣ τη λύση της ανελέητης και διαρκούς υποβάθμισης της ζωής των Ελλήνων; Μήπως για να σωθεί από τους «οικονομικούς εκτελεστές» των επιχειρηματικών συμφερόντων, μαζί με τα κάθε είδους «λαμόγια» που λεηλάτησαν λαό και κρατική περιουσία; Το σίγουρο είναι ότι αν η Ελλάδα κήρυττε χρεοκοπία θα ζημιώνονταν πρωτίστως οι μέτοχοι τραπεζών και οι ομολογιούχοι, οι τράπεζες κατοχής ομολόγων ελληνικού Δημοσίου (ελληνικές, γαλλικές, γερμανικές) και γενικότερα τα συμφέροντα του διεθνούς κεφαλαίου.
Μήπως σε όλους αυτούς έτεινε χείρα βοηθείας ο διεθνιστής πρωθυπουργός μας με την πρόσφατη έκκλησή του (στην Αγγλική, για να μην υπάρχουν παρερμηνείες) ότι «χρειαζόμαστε παγκόσμια διακυβέρνηση, παγκόσμια οικονομική διακυβέρνηση, και τη χρειαζόμαστε γρήγορα»; [4] Η πολιτική πατροκτονία ολοκληρώθηκε. Η Ελλάδα δεν ανήκει πλέον στους Ελληνες. Ομως ο λαός έχει πάντα τον τελευταίο λόγο.
1. Paul Krugman, How Did Economists Get It So Wrong? New York Times Magazine, 02-09-2009.
2. Perkins, J. Confessions of an Economic Hit Man: How the U.S. Uses Globalization to Cheat Poor Countries Out of Trillions, Plume, 2005.
3. Borensztein, Ε., Panizza, U. The costs of sovereign default, IMF Working Paper, 10-2008: http://www.imf.org/external/pubs/ft/wp/2008/wp08238.pdf.
4. Συνέδριο «Εκόνομιστ», «Ελευθεροτυπία», 30-04-2010.
* Καθηγητής Βιοχημείας, Τμήμα Βιολογίας, Πανεπιστήμιο Πατρών

Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση