Ελλάδα: Το θέατρο του παραλόγου

• Μπορείτε να δώσετε αξιόπιστες εγγυήσεις για το αύριο της χώρας και των πολιτών της κύριε Παπανδρέου; Αν όχι, σταματήστε να πληγώνετε την χώρα και αποχωρήστε πριν σας... αποχωρήσουν βιαίως
  
• Τώρα αρχίσαμε να μιλάμε σοβαρά και ζητάμε σχέδιο, που αν δεν υπάρχει, καλά θα κάνουν οι κυβερνώντες να βοηθήσουν την χώρα με... την αποχώρησή τους

Η Ευρώπη αποφάσισε να κινηθεί αποφασιστικά και έστειλε στο ταμείο όσους έπαιζαν με τα spreads των PIIGS. Η κυρία Μέρκελ ακολούθησε μία καταστροφική τακτική και απέδειξε πόσο μεγάλο είναι αυτή τη στιγμή το έλλειμμα πολιτικών και πολιτικής στην Ευρώπη. Όλα αυτά δεν αλλάζουν πολλά πράγματα για μας τους Έλληνες, σε σχέση με τα όσα πρέπει να κάνουμε, αλλά δείχνουν, ταυτόχρονα, την ουσία του προβλήματος: Ή πραγματική Πολιτική Ένωση ή διάλυση...
Τον τελευταίο καιρό παρακολουθήσαμε το απόλυτο θέατρο του παραλόγου. Οι Γερμανοί στο όνομα της προστασίας του ευρώ έδωσαν άπειρο χρόνο στους επενδυτές του ολέθρου να στοιχηματίσουν στην κατάρρευση της Ευρώπης. Ήταν πολύ απλό να κόψουν το βήχα στον οποιονδήποτε από την πρώτη στιγμή. Δεν θέλησαν και το αποτέλεσμα το είδαμε όλοι.
Δεν ήταν μόνο η Ελλάδα. Η Ελλάδα ήταν ο πιο εύκολος στόχος. Η συνέχεια δόθηκε σε Πορτογαλία και Ισπανία και στο βάθος υπήρχε έντονη η οσμή της Ιταλίας. Λίγο έλειψε η Ευρώπη της ελπίδας για τους λαούς της να γίνει ένα απέραντο νεκροταφείο ονείρων.
Όταν μιλάμε για Ευρώπη ο καθένας έχει κάτι διαφορετικό στο μυαλό του. Εμείς οι Έλληνες, για παράδειγμα, θεωρούμε ότι η ενιαία και ισχυρή Ευρώπη θα προστατεύσει τα εξωτερικά μας σύνορα, καθώς δεν μπορεί παρά να θεωρούνται και σύνορα αυτής της ισχυρής οικονομικής και πολιτικής Ένωσης. Οι Γερμανοί, από την άλλη, έχουν στο μυαλό τους μία αυστηρά οικονομική Ένωση που θα υπερασπίζεται το δικαίωμά τους να πουλάνε ελεύθερα τα προϊόντα τους.
Έτσι, όμως, δεν οδηγούμαστε κάπου! Κι αν δεν ήταν αυτή η κρίση για να αναδείξει τα αδιέξοδα, θα ερχότανε μία άλλη. Η νομισματική Ένωση από μόνη της δεν μπορεί να φέρει την Ευρώπη της ευμάρειας. Θα φέρει την Ευρώπη των κερδών για τους λίγους και των χρεών για όλους τους υπόλοιπους.
Οι Γερμανοί Πράσινοι κράτησαν την καλύτερη στάση απέναντι στο «ελληνικό ζήτημα». Ανέδειξαν όλες τις πτυχές του προβλήματος, ακόμη κι εκείνες που για έναν ανεξήγητο λόγο δεν τολμήσαμε καν να εκστομίσουμε στο εσωτερικό της χώρας. Είπαν οι άνθρωποι τα αυτονόητα: Ότι η Ελλάδα δεν θα είχε τόσο μεγάλο έλλειμμα αν η χώρα δεν ήταν υποχρεωμένη να ξοδεύει πολλά χρήματα κάθε χρόνο σε αμυντικές δαπάνες. Είπαν επίσης ότι τα μέτρα που επέβαλλαν στον ελληνικό λαό είναι σκληρά.
Κι είναι πράγματι σκληρά τα μέτρα. Θα πει κάποιος ότι με την κατάσταση να έχει φτάσει στο απροχώρητο τα μέτρα αυτά ήταν αναγκαία. Ναι, αλλά τι εγγυήσεις υπάρχουν ότι θα πετύχουν; Ότι δεν θα χρειαστούν κι άλλες αιματηρές θυσίες;
Το επιτόκιο δανεισμού στην Ελλάδα θα πρέπει να είναι από εδώ και πέρα ένα σοβαρό θέμα συζήτησης με τους Ευρωπαίους... συνεταίρους μας. Ένα επιτόκιο της τάξης του 5% είναι μεγάλο. Είναι ένα επιτόκιο «τιμωρίας». Γιατί άραγε θα πρέπει να τιμωρηθούμε τόσο σκληρά; Μήπως επειδή αγοράζαμε τα υποβρύχια τους, τα τηλέφωνά τους και τα οχήματά τους με μεγάλες μίζες προς τους Έλληνες πολιτικούς; Κι αυτά είναι μόνο όσα έχουν δει το φως της δημοσιότητας. Ένας θεός ξέρει τι άλλο έχει συμβεί...
Η συζήτηση αυτή, όμως, δεν πρέπει να μας απομακρύνει από την αντιμετώπιση των δικών μας προβλημάτων. Δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίσει. Η κρίση αυτή είναι μία καλή ευκαιρία για να συνειδητοποιήσουμε όλα εκείνα που δεν αρνούμαστε να δούμε πεισματικά τα τελευταία τριάντα χρόνια. Ότι το μοντέλο ανάπτυξης που έχουμε υιοθετήσει είναι μία συνταγή καταστροφής. Είναι ένα παρακμιακό μοντέλο που θέτει σε μεγάλο κίνδυνο την Οικονομία αλλά και το ίδιο το Έθνος.
Ανεξάρτητα από το τι θα κάνει η Ευρώπη για τον εαυτό της, χρειάζεται να κάνουμε εμείς πολλά πράγματα για τον εαυτό μας. Ούτε ένα βήμα πίσω, λοιπόν, σε όσα έχουμε αποφασίσει να κάνουμε. Αλλά από την άλλη πλευρά είναι απαραίτητο να μας παρουσιάσει ο κ. Παπανδρέου και ένα ολοκληρωμένο όραμα για την Ελλάδα του αύριο. Το ζητούμενο δεν είναι να πεινάσουμε για να ξεχρεώσουμε τους τόκους της επόμενης χρονιάς. Το ζητούμενο είναι να κτίσουμε πράγματι μία άλλη Ελλάδα. Έτσι, περιμένουμε να ακούσουμε από την κυβέρνηση όχι μόνο ότι κόβονται οι μισθοί και οι συντάξεις, αλλά ένα ολοκληρωμένο αναπτυξιακό πρόγραμμα, έτσι ώστε οι Έλληνες να γνωρίζουν ότι οι θυσίες τους θα πιάσουν τόπο. Κι ότι οι συνταξιούχοι του μέλλοντος δεν θα παίρνουν απλά και μόνο ένα κοινωνικό βοήθημα (αν το παίρνουν κι αυτό), αλλά ένα γενναίο μέρισμα από μία πλούσια Ελλάδα.
Θανάσης Μαυρίδης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση