Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας προ των ευθυνών του

• "Η συντεταγμένη οικειοθελής αποχώρηση, απάντων των πρωταγωνιστών και κομπάρσων, από την πολιτική σκηνή, είναι η μόνη ενέργειά τους που μπορεί να τύχει της πραγματικής εκτίμησης της Ελληνικής κοινωνίας και να σβήσει το μεγαλύτερο μέρος της (δικαιολογημένης) οργής της προς το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων που το στεγάζει..."

Του Όθωνα Ιακωβίδη
Οποιοδήποτε κόμμα, με «τετράγωνη» λογική, (υπαγορευόμενη από το κομματικό όφελος) οδηγεί το λαό σε παράλογες επιλογές και ενέργειες, τη στιγμή που αυτός ακροβατεί σε τεντωμένο σχοινί πάνω από τη άβυσσο, παίζει άκρως επικίνδυνο (για το αύριο του τόπου) πολιτικό παιχνίδι.
Η λογική της κομματοκρατίας* που υπαγορεύει στην Αριστερά την παράλογη διοχέτευση της λαϊκής οργής στην αδιέξοδη ανατροπή των πάντων, προς εγκαθίδρυση της νεοπαγούς ιδεολογίας της «ανυπακοής», οδηγώντας έτσι την Ελληνική κοινωνία στην άβυσσο (κατά την πρόσφατη ρήση του Προέδρου της Δημοκρατίας) είναι το ίδιο επικίνδυνη, με τον παραλογισμό της λογικής των δύο “κομμάτων εξουσίας” να επιμένουν να είναι αυτοί οι ηγέτες της σωτηρίας, την ίδια στιγμή που παραδέχονται ότι οι ίδιοι είναι οι αίτιοι της καταστροφής και της άλωσης του ζωτικού Εθνικού χώρου της Οικονομίας μας.
* Ως «κομματοκρατία», ορίζεται η πολιτική νοοτροπία και συμπεριφορά, που προτάσσει το κομματικό συμφέρον από το κοινωνικό όφελος και έχει καταστεί κρατούσα άποψη στην τρέχουσα πολιτική πρακτική.
Έτσι, ολόκληρο το καθεστώς πολιτικό σύστημα, εν μέσω της κορύφωσης αυτής της κρίσης, αποδεικνύεται παντελώς ανίκανο να διαχειριστεί την κρίση, αφού, δεν μπορεί να αλλάξει τη νοοτροπία και πρακτική που προκάλεσε την καταστροφή (δηλαδή την κομματοκρατία που το διακατέχει και το διαπερνά όλοκληρο), και συνεχίζει να πλέει, με όλα τα πανιά, επάνω στην ίδια, λάθος ρότα, ολοταχώς προς την άβυσσο..
Κατά τη σημερινή σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, ο κ. Κάρολος Παπούλιας, περιέγραψε πολύ γλαφυρά την αιτία της άλωσης της Εθνικής μας Οικονομίας, αναφερόμενος στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, αλλά στο «Δια Tαύτα» στάθηκε ένα βήμα πίσω από τις απαιτήσεις των περιστάσεων.
Οι ενέργειες που υπέδειξε για την επαναφορά της Λαϊκής εμπιστοσύνης στην ηγεσία της, δεν είναι ενέργειες ανάκτησης αυτής της ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΗΣ ΛΑΪΚΗΣ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ στην ηγεσία της κοινωνίας (στις παρούσες περιστάσεις), αλλά είναι, απλώς, ενέργειες εκτόνωσης της Λαϊκής οργής στο ένοχο (για την προαναφερόμενη άλωση) καθεστώς πολιτικό σύστημα.
Αυτό όμως που χρειάζεται ο τόπος, είναι αυτή ακριβώς η εμπιστοσύνη στην ηγεσία του και όχι η εκτόνωση της λαϊκής οργής, που το μόνο που προσφέρει, είναι η σωτηρία του ίδιου συστήματος, που ο ίδιος ο ΠτΔ, στον ίδιο λόγο του, λέγει ότι πρέπει να αλλάξει.
Ο ΠτΔ αποτελεί για τον σκεπτόμενο (χωρίς παρωπίδες της κομματοπροπαγάνδας) λαό, το τελευταίο του αποκούμπι, για τη σωτηρία του τόπου.
Όχι εξ αιτίας της εξουσίας της θεσμικής του θέσης, που (μέσω του Συντάγματος) είναι πνιγηρά δεσμευμένη και αυτή στα κελεύσματα του κόμματος, (άρα και της κομματοκρατίας) αλλά εξ αιτίας της προσωπικότητάς του και της προσωπικής του ελευθερίας.
Ελπίζουμε ότι, στο τέλος, θα μπορέσει (με τον κατάλληλο τρόπο που καλείται να βρεί) να οδηγήσει τα πράγματα, με δύο ενέργειες, στη μόνη λογική επιλογή που μπορεί να κάνει σήμερα η Ελληνική κοινωνία:
Tην απόσυρση σύσσωμου του πολιτικού προσωπικού από την πολιτική σκηνή και την ανάθεση της διακυβέρνησης της Χώρας σε ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΩΝ ΕΜΠΙΣΤΟΣΥΝΗΣ, που ο Λαός θα υποδείξει (ίσως με ένα δημοψήφισμα) ώστε αυτή, να έχει το τεκμήριο της εμπιστοσύνης.
Tη δημιουργία δυνατότητας (ίσως με μία Συντακτική Εθνοσυνέλευση) μίας αναγκαίας ΒΑΘΕΙΑΣ ΤΟΜΗΣ ΣΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ, που θα εγγυάται έναν, καλύτερο του σημερινού, τρόπο λειτουργίας της Δημοκρατία μας, που θα την προστατεύει αποτελεσματικά από κάθε νόθευση, χειραγώγηση και λαφυραγώγησή της, από τους ηγέτες/υπηρέτες της, ώστε να τροφοδοτείται με αξιοκρατία ένας αξιόπιστος κρατικός μηχανισμός, που θα οδηγήσει την κοινωνία, αφ’ ενός στην συντεταγμένη ανασυγκρότησή της και αφ’ ετέρου στην ανακατάκτηση της οικονομικής και κοινωνικής της προόδου, πράγματα που δεν μπορούν να γίνουν υπό την ηγεσία κανενός μηχανισμού ή προσώπου του καθεστώτος πολιτικού συστήματος, που έχει χάσει πλήρως την αξιοπιστία του στα μάτια της Ελληνικής κοινωνίας.
Η συντεταγμένη οικειοθελής αποχώρηση, απάντων των πρωταγωνιστών και κομπάρσων, από την πολιτική σκηνή, είναι η μόνη ενέργειά τους που μπορεί να τύχει της πραγματικής εκτίμησης της Ελληνικής κοινωνίας και να σβήσει το μεγαλύτερο μέρος της (δικαιολογημένης) οργής της προς το σύνολο του πολιτικού προσωπικού και των κομμάτων που το στεγάζει.
Όθων Ιακωβίδης

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση