Αλλαγές στην πολιτική, όχι μόνο στην οικονομία
Λερναία Ύδρα η τάση των πολιτικών να δημιουργούν δημοσίους υπαλλήλους (παρέχουν υπηρεσίες) αντί της δημιουργίας θεσμικών πλαισίων ουσιαστικής στήριξης της ανάπτυξης των επενδύσεων (δημιουργία έργου)
Τα νούμερα είναι αμείλικτα. Και λένε την δική τους ιστορία. Οι μισθοί του δημοσίου πλησιάζουν τα 30 δις τον χρόνο. Στα δέκα τελευταία χρόνια του βαρύτατου δανεισμού συμποσούνται σε 300 δις ευρώ. Αυτές είναι οι αμοιβές του δημοσίου τομέα. Ακριβώς το χρέος της χώρας δηλαδή. Χρηματοδοτούμε ουσιαστικά δανειζόμενοι τον μεγαλύτερο δημόσιο τομέα από κάθε χώρα που βρίσκεται εκτός υπαρκτού σοσιαλισμού. Εχει μεγαλύτερο αριθμό δημοσίων υπαλλήλων (συμπεριλαμβανομένου ιατρικού και νοσηλευτικού προσωπικού και της αστυνομίας) ο Νομός Πειραιώς για παράδειγμα από μιά ίση πληθυσμιακά με την Ελλάδα Πολιτεία των ΗΠΑ (λ.χ. το Οχάιο η την Αλαμπάμα) Τι ακριβώς κάνουν όλοι αυτοί;
Πως μιά μικρή χώρα σαν την δική μας έχει ανάγκη μιάς τόσο μεγάλης γραφειοκρατίας για την διεκπεραίωση των κοινωνικών και διοικητικών της υποχρεώσεων; Η λογική εκτίμηση είναι πως το δημόσιο πέφτει θύμα των εκλογικών αναγκών του πολιτικού συστήματος και μετατρέπεται σε παραλήπτη των πελατειακών αναγκών των κομμάτων και του πολιτικού τους προσωπικού. Η χώρα είναι αδύνατον να ορθοποδήσει και να ξεφύγει από την κατρακύλα προς το χάος αν δεν αλλάξει ριζικά το θεσμικό πλαίσιο άσκησης της πολιτικής. Η δομή δηλ. του πολιτικού συστήματος.
Οι πολιτικοί σαν μεμονωμένα άτομα είναι αδύνατον να αντέξουν το τεράστιο πολιτικό κόστος που συνεπάγεται η αναπόφευκτη μείωση του δημόσιου τομέα, με κατάργηση φορέων και υπηρεσιών, και η συνακόλουθη απόλυση υπαλλήλων. Αν όμως δεν μειωθεί δραστικά το κράτος δεν υπάρχει περίπτωση ανάκαμψης. Τα νούμερα είναι και εδώ αμείλικτα. Αυτή την ώρα το χρέος της χώρας βρίσκεται στο 120% του ακαθαρίστου εθνικού προιόντος. Και χρειαζόμαστε σε ετήσια βάση περίπου 50 δις, ευρώ, συν τις όποιες δημόσιες εισπράξεις, για να ξεπληρώσουμε τις εσωτερικές και διεθνείς μας (δάνεια) υποχρεώσεις. Με βάση την όποια λογική πορεία των επιτοκίων και την διακύμανση του εθνικού εισοδήματος έχει υπολογισθεί πως αν μπορέσουμε να μηδενίσουμε το έλλειμμα (σε ετήσια βάση δηλ. να μην μπαίνουμε μέσα) το χρέος το 2013 θα φθάσει το 130%!
Με το σταυρό προτίμησης και τα δεσμά των πελατειακών σχέσεων αυτό είναι αδύνατο. Η οριστική καταστροφή είναι προ των πυλών.
Α. Ανδριανόπουλος
Αναρτήσεις
Να κάνω και εγώ λαϊκισμό όπως στο άρθρο.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τα 300 δις ευρώ του εξωτερικού δανεισμού τα 28 δις είναι λόγο τις στήριξης του τραπεζικού συστήματος, τα 12 δις για τους ολυμπιακούς αγώνες(1 δις ευρώ μόνο για ασφάλεια) και 40δις λόγο αλλαγής νομίσματος => σύνολο 80 δις ευρώ.
Αλλαγή νομίσματος
Μεγάλη επιτυχία σημίτη: Η αλλαγή του εξωτερικού χρέους από δολάρια σε ευρώ, όταν 1δολάριο=1ευρώ.
Τα 140 δις δολάρια τότε γίνανε 140 δις ευρώ.
Μετά την υποτίμηση του δολαρίου 1 ευρώ = 1,4 δολάρια, χρωστάμε 1,4*140 δις ευρώ + 1,4*160 δις ευρώ(μετά την εισαγωγή του ευρώ) = 196 + 224 = 420 δις δολάρια = 300 δις ευρώ.
Αν δεν γινόταν αλλαγή θα χρωστούσαμε 140 δις δολάρια / 1,4 + 160 δις ευρώ= 100+160=260 δις ευρώ = 364 δις δολάρια.
Για να το πούμε αλλιώς χρωστάμε 40 δις ευρώ μόνο λόγο τις αλλαγής νομίσματος του εξωτερικού χρέους.
Να μην ακούσω ότι δεν γνώριζαν την αλλαγή ισοτιμίας δολαρίου-ευρώ. Το γνώριζαν όλοι οι οικονομολόγοι γιατί όλες οι προηγούμενες νομισματικές ενώσεις απέτυχαν, οι ΗΠΑ κάνουν τα πάντα για να προστατέψουν τις εταιρίες τους και γιατί δεν υπάρχουν αρκετά ευρώ για να καλυφθεί η ζήτηση, η ΕΚΤ αρνιέται την υποτίμηση του ευρώ.
Φόροι για να πληρωθούν οι τριπλάσιοι δημόσιοι υπάλληλοι υπάρχουν, για το εξωτερικό χρέος 300δις και εσωτερικό 1+τρις δεν υπάρχουν.
Μην ξεχναμε και την πολιτικη απατεωνια στα κολοσσιαια σκανδαλα:
ΑπάντησηΔιαγραφή-Χρηματιστηριο
-Ζιμενς,
-ομολογα,-
-Βατοπαιδι,
-"κολοσπιτα",
-νομαρχιακα εργα που εμειναν στα χαρτια,
-μιζες απο αμυντικες "δαπανες",
-offshore,
-εισφοροδιαφυγη
-1,5 εκατ. τουλαχιστον λαθρομεταναστες που συμβαλλουν στην παραοικονομια μεσω της μαφιας!!
Και πολλα αλλα ακομα!!
ΓΜ