Η Ελλάδα «πειραματόζωο» των γεωπολιτικών σχεδίων της Γερμανίας

• Η «παράσταση» των Βρυξελλών ήταν το αποκορύφωμα προσεκτικά μελετημένων γεωπολιτικής φύσεως κινήσεων της Γερμανίας για τον απόλυτο έλεγχο της ευρωζώνης από το Βερολίνο

Η τοκογλυφική πρόταση της Ευρώπης μέσα από δυσβάστακτους όρους δανεισμού της Ελλάδας από χώρες της ευρωζώνης, στην «έσχατη ανάγκη» και μόνο τότε, με επιτόκια ακόμη πιο υψηλά από αυτά της αγοράς, οδηγεί εκ των πραγμάτων τη χώρα στην αγκαλιά του ΔΝΤ.
Οπως λέγεται, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς -όπως εξάλλου δείχνουν και οι δηλώσεις του- πως ο πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου θα συμφωνήσει σε διακρατικούς δανεισμούς με τους επαχθείς αυτούς όρους, παρά τις «αναγκαίες» δηλώσεις ικανοποίησής του όταν του ανακοινώθηκε η συμβιβαστική γαλλο-γερμανική πρόταση.
Πέραν αυτών των πραγματικών διαπιστώσεων, ωστόσο, εγείρονται ζητήματα που φτάνουν πολύ βαθύτερα και ακουμπούν στον σκληρό πυρήνα ακόμη και αυτής της ευρωπαϊκής ύπαρξης.
Η γεωπολιτική του Βερολίνου
Η «παράσταση» των Βρυξελλών ήταν το αποκορύφωμα προσεκτικά μελετημένων γεωπολιτικής φύσεως κινήσεων της Γερμανίας για τον απόλυτο έλεγχο της ευρωζώνης από το Βερολίνο.
Ολο αυτό το διάστημα, η Γερμανία είχε «ταμπουρωθεί» πίσω από την -καθ' όλα σωστή- θέση πως δεν υπάρχει μηχανισμός στη Συνθήκη του Μάαστριχτ για την παροχή οικονομικής βοήθειας σε χώρα της ευρωζώνης, έστω και κάτω από αυτές τις συνθήκες.
Η ελληνική υπόθεση ήταν μια «χρυσή ευκαιρία» για τη Γερμανία να προωθήσει την ιδέα δημιουργίας ενός τέτοιου μηχανισμού, αλλά -κι εδώ ήταν το «κλειδί» στη γερμανική τακτική- υπό την προϋπόθεση πως θα υπάρξουν οι απαραίτητες αλλαγές στη Συνθήκη του Μάαστριχτ.
Με δεδομένη την, ούτως ή άλλως, οικονομικά πανίσχυρη θέση της Γερμανίας στην ευρωζώνη, αλλαγή στη Συνθήκη του Μάαστριχτ, κατά τις βουλές του Βερολίνου -όπως έλεγε Αμερικανός τραπεζίτης- θα οδηγούσε σε απόλυτη γερμανική κυριαρχία στην ευρωζώνη.
Από αυτή τη σκοπιά, η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς ένα «πρόσχημα», πάνω στο οποίο παίχτηκε ένα χοντρό παιχνίδι, όχι σε βάρος της «αμελητέας» Ελλάδας (σ.σ. αποτελεί μόνο το 2% της ευρωζώνης), αλλά κυρίως σε βάρος συλλήβδην της ευρωζώνης, στην οποία η Γερμανία «έδειξε τα δόντια της» και τις γεωπολιτικές της επιδιώξεις.
Επί του προκειμένου, εστάλησαν ποικίλα μηνύματα σε πλείστους παραλήπτες, εντός και εκτός ευρωζώνης, για τη γερμανική γεωπολιτική επανεμφάνιση, τα πρώτα δείγματα της οποίας άρχισαν να γίνονται ορατά μετά την επικύρωση της Συνθήκης της Λισαβόνας.
Στην πραγματικότητα -όσο και αν τη διευκόλυνε η «βιασύνη» Παπανδρέου περί ΔΝΤ- η Γερμανία δεν ήταν απαραίτητα υπέρμαχος της επιλογής αυτής ως «μόνιμης λύσης» για τα μέλη της ευρωζώνης (σ.σ. φάνηκε από δηλώσεις αξιωματούχων της πως η Ελλάδα αποτελεί εξαίρεση...), αλλά μέσα από αυτή την επικρεμάμενη απειλή κατάφερε να στοιχίσει πίσω της τους λοιπούς Ευρωπαίους περί της αναγκαιότητας δημιουργίας, μελλοντικά, ενός μηχανισμού διάσωσης μέσω της κατ' εξοχήν επιδίωξής της για επαναδιαπραγμάτευση του Μάαστριχτ.
Επιπλέον, όπως λέγεται από Αμερικανό αναλυτή, η Γερμανία κατ' ελάχιστον έδειξε πως είναι αυτή που ελέγχει τις εξελίξεις στην ευρωζώνη και τούτο θα φανεί στα τέλη της χρονιάς στη σύνοδο για την οικονομική διακυβέρνηση.
Οπως λέγεται, αν το δει κανείς ευρύτερα, διακρίνει πως οι διαμορφωθείσες τάσεις αντανακλούν μακρές ιστορικές διαστάσεις «αμοιβαίας δυσπιστίας» μεταξύ της Γερμανίας από τη μια πλευρά (σ.σ. με «ουρά» και την Αυστρία) και του λοιπού μπλοκ από την άλλη πλευρά, και η ελληνική υπόθεση ήταν απλώς το... «κερασάκι» στην υπόγεια αυτή διαμάχη.
Οχημα ελέγχου της ευρωζώνης
Η επί μακρόν εκφραζόμενη βαθύτερη αμφισβήτηση αναλυτών στην Ουάσιγκτον περί της «βιωσιμότητας» του ευρώ, λόγω των οικονομικών και τραπεζικών ανισοτήτων των χωρών της ευρωζώνης, αλλά και της κρατούσας αντίληψης πως μέσω της νομισματικής ένωσης επιδιώχθηκε πρωτίστως ο έλεγχος της Γερμανίας, φαίνεται τώρα ν' αναθεωρούνται, γιατί αποδεικνύεται, αντίθετα, πως ήταν η ισχυρή Γερμανία αυτή που έχει χρησιμοποιήσει τη νομισματική ένωση ως το κατ' εξοχήν όχημα για έλεγχο της ευρωζώνης.
Η βαθύτερη, έτσι, εξέταση των πραγμάτων λύνει και απορίες για τη «λογική» της Γερμανίας να καταργήσει το πανίσχυρο μάρκο υπέρ ενός νομίσματος (ευρώ) με αμφίβολες προοπτικές και να συνυπάρξει στην ίδια νομισματική ένωση με χώρες (PIIGS) που 'χαν δεδομένη «χαλαρή» αντιμετώπιση των δημοσιονομικών τους και του προϋπολογισμού τους, και τώρα θ' αρχίσουν να πέφτουν, η μία μετά την άλλη, στην αγκαλιά του Βερολίνου.
Οι Γερμανοί ουδέποτε απέκρυψαν τη γεωπολιτικά χρωματισμένη σημασία των κινήσεών τους, αρκεί κάποιος να διέθετε λίγο χρόνο για να «διαβάσει ψύχραιμα» και να αναλύσει βαθύτερα τις δημόσιες τοποθετήσεις τους, λέει Αμερικανός αναλυτής στην «Ε», ιδιαίτερα εκείνες του «δύσκολου» υπουργού Οικονομικών Σόιμπλε, ο οποίος «τα 'χει πει όλα»...
Σημειώνεται πως, καθ' όλες τις ενδείξεις, οι Αμερικανοί φαίνεται πως ήταν ενήμεροι των όσων υπέκρυπταν οι γερμανικές κινήσεις και οι δηλώσεις ανώτατων οικονομικών αξιωματούχων (Γκάιτνερ, Μπερνάνκι, Ρόμερ κ.ά.), με τις οποίες εξέφραζαν βεβαιότητα πως η Ευρώπη έχει τη δυνατότητα ν' αντιμετωπίσει την ελληνική υπόθεση, προφανώς περιείχαν υπαινιγμούς πως γνώριζαν το τι πραγματικά συνέβαινε εκεί.
Απρόθυμη «προς Ανατολάς»
Οι Αμερικανοί στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας (NSC) έχουν στείλει «μηνύματα δυσαρέσκειας» προς το Βερολίνο (σ.σ. η παρθενική ευρωπαϊκή έξοδος Ομπάμα ξεκίνησε με επίσκεψη στην Τουρκία), για τη διαμορφούμενη γεωπολιτική δυναμική, που έχει να κάνει τόσο με πολιτικοστρατιωτικά ζητήματα, όπως η γερμανική απροθυμία για διεύρυνση του ΝΑΤΟ προς Ανατολάς (σ.σ. η γερμανική στάση θεωρείται πως υποβαθμίζει τη σημασία του ΝΑΤΟ), όσο και με νομισματικά και οικονομικά ζητήματα κατά την περίοδο αυτή.
Οι Αμερικανοί φέρονται να πιστεύουν πως η γερμανική ατζέντα δείχνει μια νέα, επιβλητικότερη και πλέον διεκδικητική πολιτική στον ευρωπαϊκό χώρο, η οποία εξυπηρετεί απολύτως και πρωτίστως τα γερμανικά συμφέροντα στη διαμόρφωση μιας ευρωπαϊκής σφαίρας επιρροής.
Παράλληλα, όπως λένε, όλα αυτά δείχνουν πως η Γερμανία έχει ξεπεράσει προγενέστερους γεωπολιτικούς προβληματισμούς, με άξονα το βαυαρικό στοιχείο, που επιχειρεί να εμφυσήσει μια νέα δυναμική πραγμάτων.
Συνεκτιμάται πως ο κ. Παπανδρέου έγινε «κοινωνός» της διαμορφούμενης ευρωπαϊκής γεωπολιτικής πραγματικότητας από παλαιούς φίλους του στην Ουάσιγκτον.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση