Κατάδικοι των διλημματικών επιλογών που μας επέβαλαν

Τελικά δεν κατέρρευσε το τείχος, αλλά οι ιδεολογίες είναι αυτές που κατέπεσαν όταν οι άνθρωποι επέλεξαν να ζουν για να υπάρχουν και όχι να υπάρχουν για να ζουν…!
Στην πολυδιαφημιζόμενη κατάρρευση του τείχους του Βερολίνου, στην οποία μετείχε πλήθος ευρωπαίων ηγετών –και όχι μόνο- διαπιστώσαμε πως τελικά εκείνη την ημέρα της πτώσης του τείχους, ήταν σχεδόν όλοι εκεί… στο Βερολίνο!!! Όπως ακριβώς συνέβη και στην Ελλάδα με το Πολυτεχνείο, στο οποίο τελικά δεν ήμουν εγώ, ο περιπτεράς της γειτονιάς μου και πιθανόν και ο αναγνώστης αυτού του κειμένου…!
Ένα τείχος έπεσε στο Βερολίνο, ένα άλλο υπάρχει στη Λευκωσία, δισεκατομμύρια άλλα έχουν σηκωθεί στις καρδιές των ανθρώπων, αλλά το σημαντικότερο είναι πως αυτό που έχει καταρρεύσει, ελλείψει αντιπάλου δέους, είναι οι ιδεολογίες… Σήμερα βασιλεύει μόνο μία ιδεολογία, ο μηδενισμός. Και αυτή η ιδεολογία συμβαδίζει και ενισχύεται από την πίστη στο χρήμα!!!
Σήμερα δεν υπάρχει τίποτε πλέον που να αφήνει τον άνθρωπο να ονειρεύεται, τίποτε που να του δίνει ιδανικά και αφορμή για να δημιουργήσει. Ο πλούτος των λίγων και η φτώχεια των πολλών. Κυβερνήσεις απάτριδες που κυβερνούν και κυβερνώνται από το χρήμα. Πολίτες φοβισμένοι που ζουν με το άγχος και την αγωνία του αύριο. Όνειρα πεταμένα στα σκουπίδια και ιδανικά ανύπαρκτα έχουν εισβάλει στη ζωή μας και την λεηλατούν.
Το τείχος έπεσε… και γεννήθηκε το μηδέν… Φυσικά και δεν πρέπει να ορθώνονται τείχη στις ζωές των ανθρώπων… Φυσικά και δεν πρέπει να τοποθετούνται εμπόδια στο αύριο και στην πραγματική ευτυχία ή στο αληθινό χαμόγελο που σήμερα δυστυχώς έχουν εκλείψει. Φυσικά και δεν πρέπει τίποτε να γκρεμίζει τους ηθικούς κανόνες και τις προγονικές αξίες…! Κι όμως, σήμερα, στην εποχή του μηδέν, που όλα μετριώνται με το χρήμα, πατρίδες διαμελίζονται, άνθρωποι ευτελίζονται, όνειρα εξαγοράζονται… αντί πινακίου φακής…
Στα συντρίμμια ενός τείχους βρίσκονται σήμερα ιδανικά του παρελθόντος, πεταμένα και άχρηστα υλικά τα οποία κανείς δεν θα χρησιμοποιήσει για να ανοικοδομήσει ένα καλύτερο αύριο. Οι μηδενιστές πλουτοκράτες, έμποροι του ανθρώπινου πόνου, βιαστές της ειρήνης και αρχιστράτηγοι στον πόλεμο κατά των μεγάλων ανθρώπινων αξιών, έχουν επιδοθεί σε έναν μοναδικό και άνευ προηγουμένου αγώνα κατακερματισμού και της παραμικρής αντίστασης απέναντι στα σχέδια ολοκληρωτισμού και της επιβολής της παγκόσμιας δικτατορίας του χρήματος.
Τα φώτα και τα πυροτεχνήματα κρύβουν επιμελώς την δυστυχία των κατάδικων σύγχρονων ανθρώπων, που ζώντας κλεισμένοι πίσω από σιδεριές αποζητούν την ελάχιστη ασφάλεια απέναντι στο αδηφάγο τέρας του πλούτου της μισαλλοδοξίας που κυβερνά και καταπατά και τις ελαχιστότατες προσωπικές ελευθερίες των πολιτών του κόσμου.
Και όταν κλείνουν τα φώτα, και πέφτει η αυλαία της υποκρισίας, τότε εμφανίζονται και πάλι οι θλιβερές ανθρώπινες φιγούρες που κινούνται γρήγορα στους δρόμους, ελπίζοντας κάποτε να ξανασυναντηθούν με την ανθρώπινη ευπρέπεια, να ξανα-αγκαλιάσουν ένα μικρό όμορφο όνειρο, να ξαναδούνε την ελπίδα να περπατά δίπλα τους ή να τους χτυπά την πόρτα των θλιβερών τους κατοικιών-κελιών υποσχόμενη πως δεν θα ξαναφύγει μακριά τους.
Σε έναν κόσμο όπου η ιδεολογία αποτελεί ατόπημα αλλά και είδος προς εμπορία… σε έναν κόσμο όπου το μέσον–χρήμα εξαγοράζει μέχρι και ψυχές… σε έναν κόσμο κολασμένων δυστυχισμένων ελπίζουμε όλοι μας να ζούμε μέχρι την επόμενη διαφημιστική καμπάνια των «αρχόντων» μας για να μπορέσουμε να κοιτάξουμε προς τα επάνω, προς την ψευδαίσθηση και το φως των πυροτεχνημάτων, για να ξεγελάσουμε τους εαυτούς μας με ένα χαμόγελο που θα απευθύνεται προς το μαύρο αχανές κενό…
Σε έναν κόσμο όπου άρχοντας, θρησκεία και θεός είναι το χρήμα και στον οποίο κυβερνά ο τρόμος, αποφασίσαμε οικειοθελώς να χτίσουμε τις προσωπικές μας φυλακές για να κρυφτούμε από τους φόβους που εμείς δημιουργήσαμε και που πλέον μας καταδυναστεύουμε
Κωνσταντίνος

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση