Προσωπικά δεδομένα ή δημόσια πληροφορία;

Στην θρυλούμενη εποχή της παγκοσμιοποίησης όπου βασικός βραχίονας τής επιδιωκόμενης νέας τάξης είναι η πάσης φύσεως ομαδοποίηση και ισοπέδωση, συμβαίνει, πολύ συχνά, μεταξύ των πραγμάτων που συλλήβδην ρίχνονται στο ίδιο καζάνι, να είναι και οι λέξεις.
Λέξεις που τυχαίνει να μην έχουν την ίδια σημασία για όλους τους ανθρώπους και πολύ συχνά για όλους τους λαούς. Λέξεις που τυχαίνει να μην έχουν το ίδιο νοηματικό περιεχόμενο και την ίδια συναισθηματική βαρύτητα.
Η ισοπέδωση και η εξίσωση της συμπεριφοράς πάντα ξεκινάει από την ισοπέδωση και την εξίσωση της σκέψης και καλύτερη μέθοδος για την επίτευξη αυτού του στόχου δεν είναι είναι άλλη παρά η ισοπέδωση της γλώσσας. Επειδή δεν είναι του παρόντος να πιστοποιήσουμε την εξ ορισμού ανωτερότητα της ελληνικής γλώσσας, ας περιοριστούμε στην εκ του πονηρού αλλοίωση που υφίσταται το νόημα κάποιων λέξεων. Και μιας και είναι της “μόδας”, ας καταπιαστούμε με την λέξη “δεδομένο” και ιδιαιτέρως με την έκφραση “προσωπικό δεδομένο”.
Η επιστήμη της πληροφορικής ως αδερφικό γνωστικό αντικείμενο των μαθηματικών διέπεται από πειθαρχία και απόλυτη συνέπεια. Από ακρίβεια και αυστηρά καθορισμένη δομή, ντυμένη με αξιώματα και θεωρήματα. Στην πληροφορική, λοιπόν, υφίσταται η σαφής διάκριση μεταξύ των όρων “δεδομένο” και “πληροφορία”. Εκ πρώτης όψεως φαίνεται οι δύο λέξεις να είναι ταυτόσημες αλλά στην ουσία δεν είναι. Το αξίωμα στην περίπτωσή μας λέει ότι αποθηκεύουμε “δεδομένα” και ανακτούμε “πληροφορία”. Τι σημαίνει πρακτικά αυτό;
Έστω ότι συμβαίνει ένα τροχαίο δυστύχημα όπου κάποιος ασυνείδητος οδηγός τραυματίζει και εγκαταλείπει αβοήθητο έναν πεζό. Έστω πάλι ότι υπήρξαν δύο αυτόπτες μάρτυρες. Ο μεν πρώτος καταθέτει ότι το όχημα ήταν κίτρινου χρώματος, ο δε δεύτερος καταθέτει ότι ήταν μάρκας π.χ. Audi. Το κάθε στοιχείο μόνο του αποτελεί δεδομένο που όμως ως αυτόνομη μαρτυρία δεν οδηγούν στην ανεύρεση του οδηγού. Ο συνδυασμός, όμως, των δύο στοιχείων συνιστούν αυτό που ονομάζεται “πληροφορία”. Είναι φανερό ότι το πάντρεμα των “δεδομένων” γεννά την “πληροφορία”. Προκύπτει δηλαδή ένα νέο στοιχείο – “δεδομένο-πληροφορία” που μπορεί να οδηγήσει τις αρχές στον εντοπισμό του κατόχου του κίτρινου Audi. Υπάρχει, όμως, και το ενδεχόμενο κάποιος αυτόπτης μάρτυρας να καταθέσει ότι η πινακίδα του εν λόγω οχήματος είναι ΧΧΧ-1234. Σε αυτήν την περίπτωση το στοιχείο – “δεδομένο” είναι μόνο του μια “πληροφορία”. Γίνεται εύκολα αντιληπτό από το παράδειγμά μας ότι οι λέξεις “δεδομένο” και “πληροφορία” δεν ταυτίζονται πάντα. Αυτός ο διαχωρισμός είναι απαραίτητο να γίνει κατανοητός διότι η ακρίβεια των λέξεων και οι ξεκάθαρες έννοιες θα μας επιτρέψουν να μην πέφτουμε θύματα των πονηρών. Αυτών που όταν μιλάνε νομίζουν ότι απευθύνονται σε κάφρους.
Εκτός όμως της περίπτωσης όπου έχουμε σκόπιμη αλλοίωση νοήματος – και θα δούμε παρακάτω γιατί – υπάρχουν και οι περιπτώσεις όπου πραγματικά άχρηστα δεδομένα χρησιμοποιούνται κατά το δοκούν προκειμένου να παγιδεύονται και να χειραγωγούνται οι αδαείς και οι ανερμάτιστοι. Πώς μπορεί να γίνει αυτό; Με τον εξής απλό τρόπο. Ενδιαφέρει κανέναν ποιος είναι κάτοχος μαύρου σκύλου και ποιος άσπρου; Ασφαλώς και όχι. Έστω ότι αύριο η ελληνική πολιτεία ανακοινώνει ότι οι ιδιοκτήτες λευκών σκυλιών προσλαμβάνονται στο δημόσιο. Τι θα γίνει σε αυτήν την περίπτωση; Το προφανές. Όλοι θα σπεύσουν να αγοράσουν λευκά σκυλιά και πιθανόν οι μαύροι σκύλοι να εξολοθρευθούν επί τόπου. Όταν όμως φτάνουμε στο σημείο όπου ένα άχρηστο δεδομένο μετατρέπεται αυτομάτως σε εφόδιο, υπάρχει πρόβλημα. Υπάρχει πρόβλημα γιατί εμφανίζονται φαινόμενα εκβιασμού. Και ο εκβιασμός οδηγά πάντα στην δουλεία. Σας φαίνεται υπερβολικό το παράδειγμα; Βάλτε στη θέση του άσπρου σκύλου ένα αγόρι και στη θέση του μαύρου σκύλου ένα κορίτσι και υποθέστε ότι είστε γονέας στην Κίνα. Οι γονείς των κοριτσιών θα ψάχνανε χαντάκια να τα θάψουν και οι γονείς των αγοριών ίσως να εισπράττανε καμιά επιδότηση. Το ασήμαντο δεδομένο του φύλου του παιδιού αυτομάτως μετατρέπεται σε σημαντικό και καμιά φορά ζωτικό, επηρεάζοντας την ανθρώπινη αντίληψη και συμπεριφορά.
Επιστρέφοντας στην 1η περίπτωση της ανάλυσής μας… Είναι προσωπικό δεδομένο το ύψος του μισθού ενός εργαζόμενου; Εξαρτάται. Από τι; Από το αν είναι ιδιωτικός ή δημόσιος υπάλληλος. Διότι οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα επιβαρύνουν μόνο την τσέπη του αφεντικού τους ενώ οι δημόσιοι υπάλληλοι επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Και όταν μιλάμε για τον προϋπολογισμό μιλάμε για κρατική – άρα δημόσια – τσέπη. Και όποιος αμείβεται από την δημόσια τσέπη οφείλει να δίνει λογαριασμό στον εργοδότη του, που είναι ο ελληνικός λαός. Δεν είναι προσωπικό δεδομένο το ύψος της αμοιβής του Παπαδόπουλου ή του Φυντανίδη εφόσον αμείβονται από την ΕΡΤ, τα έσοδα της οποίας προέρχονται από τις εισφορές των Ελλήνων. Αποτελεί ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ το ύψος της αμοιβής των προαναφερθέντων κυρίων και οι λεονταρισμοί του Φυντανίδη καλό είναι να περιοριστούν στη σύζυγό του, που αφού απέκρυψε την ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ σχετικά με το ύψος της αμοιβής της για την επιχειρηματική δραστηριότητά της κατά τους Ολυμπιακούς αγώνες, αποκάλεσε και όλους τους Έλληνες “λαουτζίκο”. Προσωπικό δεδομένο - και άρα απόρρητο - είναι ο τρόπος με τον οποίο ξοδεύεται αυτός ο μισθός. Αυτό είναι κάτι που ενδιαφέρει αποκλειστικά τον δικαιούχο του μισθού και κανέναν άλλο.
Σε αντίθεση με αυτούς, ο μισθός του Λαζόπουλου και του Τριανταφυλλόπουλου είναι προσωπικό δεδομένο εφόσον δεν επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό. Αντιθέτως, δεν είναι προσωπικό δεδομένο αλλά είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ το γεγονός ότι δεν υπηρέτησαν στον Ελληνικό στρατό. Προσωπικό δεδομένο είναι η φύση της ανικανότητας που τους απαγορεύει να υπηρετήσουν και όχι το όνομά τους. Το Σύνταγμα ορίζει ότι όλοι οι άρρενες Έλληνες που είναι ικανοί να φέρουν όπλα υποχρεούνται να υπηρετήσουν την θητεία τους, συνεπώς - και μέσα στο πνεύμα της ισονομίας - όλοι οι Έλληνες δικαιούνται να γνωρίζουν ποιοι άνθρωποι δεν υπηρέτησαν. Το ονόματα του Λαζόπουλου, του Τριανταφυλλόπουλου, του Μικρούτσικου και άλλων γόνων της καλής κοινωνίας αποτελούν ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ. Η ανίατη ασθένεια από την οποία πάσχουν – εφόσον αυτός είναι ο μοναδικός λόγος απαλλαγής που αναγνωρίζει ο νόμος – είναι προσωπικό δεδομένο και δεν μας ενδιαφέρει. ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ είναι μόνο τα ονόματα των ΝΟΜΙΜΩΣ ΑΠΑΛΛΑΓΕΝΤΩΝ και δεν μας ενδιαφέρει η τρέλλα και το πισωγλέντι κανενός. Αντιθέτως, στην περίπτωση των ΦΥΓΟΣΤΡΑΤΩΝ δεν νοείται η ύπαρξη κανενός μυστικού. Είναι ΔΗΜΟΣΙΑ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΑ τόσο τα ονόματα των ανθρώπων όσο και η αιτία αποφυγής στράτευσης καθώς και η “τύχη” αυτών των ανθρώπων, εφόσον ο πολίτης δικαιούται να μάθει αν και κατά πόσο τιμωρείται η άρνηση εκπλήρωσης συνταγματικού καθήκοντος. Αυτό καλό είναι να το έχουν κατά νου εκείνα τα κωθώνια της αρχής διασφάλισης προσωπικών δεδομένων και καλό, επίσης, είναι να θυμηθούν ότι απευθύνονται σε νοήμονες Έλληνες που μεγάλωσαν με ελαιόλαδο και όχι σε αμερικάνους με κέτσαπ από τα μακ ντόναλντ.
Είναι προσωπικό δεδομένο το θρήσκευμα του ανθρώπου; Ναι, είναι. Μήπως είναι παραβίαση προσωπικών δεδομένων η ύπαρξη του σταυρού πάνω από τον μαυροπίνακα; Όχι, δεν είναι. Παραβίαση θα ήταν εάν ο δάσκαλος ήλεγχε τον μαθητή βάσει του θρησκεύματός του. Δεν αποτελεί κανενός είδους παραβίαση η ύπαρξη εικόνων στις σχολικές αίθουσες. Παραβίαση προσωπικών δεδομένων αποτελεί η απουσία σχολικής ποδιάς και η ύπαρξη ντυσίματος που φανερώνει την οικονομική ευμάρεια ή ανέχεια κάθε οικογένειας. Προσωπικό δεδομένο αποτελεί όταν το ένα παιδάκι φορά παπουτσάρες των 200 € και το άλλο παιδάκι φορά παπουτσάκια των 7 €. Αυτά είναι προσωπικά δεδομένα ρε καθάρματα της κοινωνίας, αυτά κάνουν ζημιά στον εύθραυστο παιδικό ψυχισμό ρε υποκριτές και παλιάνθρωποι, και όχι αν πάνω από τον πίνακα κρέμεται ο σταυρός ή ο Κολοκοτρώνης. Εγώ επί έξι χρόνια στο δημοτικό είχα αντίκρυ μου τον Διονύσιο Σολωμό και κάθε μέρα μου έγνεφε: “κλείσε στην ψυχή σου την Ελλάδα και θα νιώσεις μέσα σου κάθε είδους μεγαλείο”. Έπαθα τίποτα; Κατ’ εσάς, έπαθα. Έγινα Ελληναράς.
Το να απαιτείς να αφαιρεθεί ο σταυρός από τα σχολεία (και κατόπιν η σημαία ή ο Καραϊσκάκης) είναι τόσο παράλογο, όσο ο φαλακρός υπάλληλος να απαιτεί από τον μακρυμάλλη εργοδότη του να πάει για κούρεμα με το σκεπτικό ότι τα μαλλιά τον φέρνουν σε δύσκολη θέση. Τρίχες. Ο μαθητής οφείλει να είναι συνεπής και εργατικός με τα μαθήματά του και ο δάσκαλος οφείλει να τιμά τον μισθό που εισπράττει και να μην ξεχνά ότι υποχρεούται να μεταδώσει γνώση. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού και εκ του περιττού.
Μπορούμε να φέρουμε πάμπολλα παραδείγματα αλλά όλα αποδεικνύουν το εξής: Το σύστημα και οι πονηροί χρησιμοποιούν και διαστρεβλώνουν έννοιες κατά το δοκούν προκειμένου να κρύψουν τις ανομίες ή να εκμεταλλευτούν τον άνθρωπο. Αλλά και ο άνθρωπος δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Προσωπικά δεδομένα επικαλούνται συνήθως οι άνθρωποι που δεν έχουν προσωπικότητα. Όταν λάμπει η προσωπικότητά σου, εσύ είσαι αυτός που δίνει αξία στα πράγματα που κουβαλάς. Μόνο οι δούλοι και οι ανελεύθεροι μπορούν να επικαλεστούν τα απίθανα προκειμένου να κρύψουν τα προφανή. Μόνο ένας μίζερος και φοβισμένος μπορεί να επικαλεστεί το απόρρητο του μισθολογίου του γιατί μόνο ένας τέτοιος άνθρωπος δίνει περισσότερη αξία στα χρήματα από ότι στον εαυτό του. Μόνο όταν είσαι κρατικοδίαιτος και κομματικά εκβιάσιμος μπορεί να φοβάσαι μην αποκαλυφθεί η κομματική ταυτότητα του παππού σου. Μόνο όταν χρωστάς, φοβάσαι να αποκαλύψεις το ύψος του γραμματίου σου.
Ο Καζαντζάκης είχε πει: “Δεν φοβάμαι τίποτα, δεν ελπίζω σε τίποτα, δεν πιστεύω σε τίποτα. Είμαι ελεύθερος.” Άποψή μας είναι ότι δεν το εννοούσε διότι τότε ο άνθρωπος θα καταντούσε ένα ρημάδι σανίδι, απομεινάρι από το ναυάγιο της ζωής του, που το τρώει το αλάτι και το δέρνει το κύμα το αφιλότιμο. Αυτή και μόνο η δήλωσή του φανερώνει ότι και Πίστευε, και Έλπιζε και Φοβόταν. Πίστευε και έλπιζε στην Ελευθερία και Φοβόταν απέραντα τη σκλαβιά του νου και της ψυχής.
Και όμως, οι ελεύθεροι άνθρωποι έχουν και αυτοί τα δεδομένα τους. Τα ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΔΙΚΑ ΤΟΥΣ, ΤΑ ΟΛΟΔΙΚΑ ΤΟΥΣ. Εκείνα που είναι τόσο προσωπικά και τόσο μυστικά, που δεν τα φανερώνουν σε κανένα, εκείνα που τα κουβαλάς μια ζωή.
Εκείνα τα δεδομένα που στο τέλος καταντάνε δυναστείες και – για να κλέψω λίγο από την δόξα του σοφού – από εκείνες τις δυναστείες που ακόμα δεν έχουμε κατορθώσει να αναμετρήσουμε το αληθινό τους βάρος: τη δυναστεία της αδυναμίας, τη δυναστεία του παραλογισμού, τη δυναστεία του μύθου. Αυτά τα αστάθμητα, τα ανάερα, τα φευγαλέα, τα αθόρυβα. Που είναι τα πιο αθάνατα και τα πιο καταπληκτικά συνάμα. Που μας αφήνουν ξαρμάτωτους γιατί καμιά αρματωσιά δεν είναι ικανή να τα πολεμήσει. Ίσως να απορήσει κανείς για τούτο. Μα δεν έχει παρά να στοχασθεί, πως δε βρίσκεται ποιος θα τα πολεμήσει. Γιατί όλοι – και πάντα – κατέχουν μιαν αδυναμία και ένα παραλογισμό και ένα μύθο δικό τους. Όλοι – και πάντα – ακόμα και οι πιο στεγανοί και οι πιο αφιλόξενοι και οι πιο κλειστοί και οι πιο θετικά προσγειωμένοι.
Αυτά ναι!
Είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΔΕΔΟΜΕΝΑ.
Για ΔΕΔΟΜΕΝΕΣ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΕΣ.
Πηγή

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση