Επικίνδυνα παιχνίδια από την Άγκυρα

Στοχεύουν στην κλιμάκωση της έντασης

Ασφαλώς και δεν είναι τυχαίο την ώρα που το Κυπριακό μπαίνει σε κυριολεκτικώς καταληκτική φάση (τελικής λύσεως ή οριστικού αδιεξόδου) η Άγκυρα να κλιμακώνει στρατηγικές ανατασσόμενων εντάσεων στον χώρο (εναέριο και θαλάσσιο) Αιγαίου. Οι στρατηγικές αυτές είναι διαχρονικά δοκιμασμένες και μέσω αυτών επιχειρείται ένας ολομέτωπος και αδίστακτος εκβιασμός του Ελληνισμού.
Χωρίς να διστάσουν οι Τούρκοι (κατά παράδοξο τρόπο συμπλέουν απολύτως κατά της Ελλάδας οι πολιτικοί και στρατιωτικοί της Τουρκίας) εξαπολύουν απειλές ακόμη και περί θερμών κρίσεων στο Ελληνικό αρχιπέλαγος, την ίδια ώρα που προάγουν σχεδιασμούς τετελεσμένων όσον αφορά τις ζώνες οικονομικής εκμετάλλευσης, σε ολόκληρο το γεωπολιτικό φάσμα μεταξύ Κύπρου και Νοτιοανατολικού Αιγαίου.
Αυτά τα επικίνδυνα παιχνίδια, συνιστούν μέρος των στρατηγικών θεωριών του Νταβούτογλου, που ως νέος υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας εφαρμόζει στην πράξη τις νέο-οθωμανικές προσεγγίσεις, σύμφωνα με τις οποίες:
- Η Άγκυρα πρέπει να διασφαλίσει (και να παγιώσει) το γεωστρατηγικό της προγεφύρωμα στην Κύπρο, που αποτελεί αναντικατάσταση αιχμή του επεκτατικού δόρατος και δόγματός της. Που μεταφράζεται σε ενισχυμένη στρατιωτική παρουσία και πολιτικό έλεγχο αυτής της κρίσιμης γεωγραφίας
- Με τη δημιουργία συνθηκών αμφισβητήσεως των εθνικών ορίων ελέγχου στο Αιγαίο (που επιτυγχάνεται με τον καθημερινό διεμβολισμό των ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων σε συγκεκριμένες ζώνες) η Άγκυρα προάγει εκείνο που θεωρεί ότι της έχει αναγνωρισθεί με τη γνωστή Συμφωνία της Μαδρίτης (αυτή που ο κύριος Πάγκαλος, ο κύριος Σημίτης, ο κύριος Γ. Παπανδρέου και τα άλλα τα καλά παιδιά μας διαφήμιζαν ως επιτυχία της πολιτικής της κυβέρνησης Σημίτη που έκανε γκρίζα τα Ίμια, που παρέδωσε τον Οτσαλάν κ.α.). Νόμιμα δηλαδή δικαιώματα στο Αιγαίο!!!
Παίζει έτσι η Άγκυρα και στα δύο ταμπλό. Κυπριακό και Αιγιωτικό, εκ παραλλήλου βεβαίως, με τη δημιουργία ζητημάτων ως προς τη μουσουλμανική μειονότητα (με την οποία η κυρία Μπακογιάννη μάλλον δεν έχει καμία διάθεση να ασχοληθεί, αφού την απασχολούν ζητήματα πολύ σοβαρότερα, όπως οι τηλεφωνικές συνομιλίες ή οι εκκλήσεις των ΗΠΑ για διαμεσολάβηση στις διαφορές μεταξύ Ελλάδας – Τουρκίας), για την οποία και διεκδικεί δικαιώματα συλλογικού εθνικού αυτοπροσδιορισμού (ξεχνώντας διεθνείς συνθήκες, όπως για παράδειγμα τη Συνθήκη της Λωζάνης, στην οποία η ίδια η Τουρκία υπέγραψε για μουσουλμανική μειονότητα και όχι για εθνικού χαρακτήρα τουρκική μειονότητα). Και όταν η Τουρκία το επιτύχει αυτό, θα διευκολύνει θρασύτερες, εντονότερες αλλά και σαφώς επιθετικότερες παρεμβάσεις (ιδιαίτερα στη Θράκη) και στα πλαίσια των ευρύτερων σχεδιασμών της θα φτάσει ακόμη και στα νησιά Κω και Ρόδο (για τα οποία ευελπιστεί πως έχει «ευκολότερη» πρόσβαση). Γιατί, η περιοχή των Δωδεκανήσων πρόκειται να αποβεί και ο κύριος στόχος των όσων σήμερα προωθούνται διαμέσω των διαφόρων «περιστατικών» και των γενικότερων πιέσεων που ασκούνται προς την Ελλάδα (οι πιέσεις έρχονται πέραν του Ατλαντικού και οχλήσεις της Άγκυρας προς την Αθήνα είναι για γέλια εάν αφεθεί ο στρατός ελεύθερος να κάνει τη δουλειά του)…
Αυτό πρέπει να συναρτηθεί και προς το γεγονός ότι στα παρεμβάσεις που επιχειρεί σήμερα, με την αδειοδότηση για έρευνες επισημάνσεως πετρελαϊκών κοιτασμάτων, διαλαμβάνει τη θαλάσσια ζώνη μεταξύ Πάφου (στις δυτικές ακτές της Κύπρου) και Καστελόριζου – Ρόδου. Στις περιοχές αυτές εφαρμόζεται ήδη η «πολιτική της κανονιοφόρου» αυξάνοντας τις περιπολίες σκαφών της στην περιοχή. Ταυτόχρονα η Τουρκία απειλεί απροκάλυπτα ακόμη και με άμεση χρήση βίας, σε περίπτωση που η Κυπριακή Δημοκρατία προχωρήσει σε πραγματοποίηση έστω και δοκιμαστικών υποθαλάσσιων γεωτρήσεων.
Όλα αυτά βέβαια δεν αποτελούν παρά μόνο δείκτες της συγκεκριμένης τουρκικής πολιτικής, η οποία και προάγεται με πρόθεση να δημιουργηθούν γεωστρατηγικά τετελεσμένα. Και η πολιτική αυτή εκδηλώνεται ασφαλώς, εάν όχι με την απευθείας ενθάρρυνση, τουλάχιστον με την ενθαρρυντική ανοχή κάποιων κέντρων ισχύος. Πρωταρχικό και ισχυρότερο κέντρο ισχύος θεωρείται φυσικά αυτό της Ουάσιγκτον, η οποία επαναπροσδιορίζει την Τουρκία ως εν δυνάμει στρατηγικό τοποτηρητή των επιδιώξεων του ατλαντισμού σε αυτή την συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή. Έτσι, η Ουάσιγκτον καταφέρνει να ελέγχεται ουσιαστικά η Μέση Ανατολή αλλά και η Εγγύς Ανατολή και φυσικά και οι βασικοί ενεργειακοί δίαυλοι. Αρκεί να αναφερθεί πως ο αγωγός Μπακού Τσεϊχάν καταλήγει σε τερματικό σταθμό, σαράντα μίλια απέναντι από τις βόρειες ακτές της Κυπριακής Καρπασίας και που αποτελεί μία θαλάσσια περιοχή η οποία ελέγχεται πλήρως από τον τουρκικό στόλο.
Αυτά, λοιπόν, οφείλουν να αξιολογήσουν Αθήνα και Λευκωσία, γιατί αυτά θα αποβούν οι κρίσιμοι δείκτες της τουρκικής επιθετικής πολιτικής στο αμέσως επόμενο διάστημα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση