Αυτός ο λαός!!! Αχ... αυτός ο λαός...!
Ηγέτες που να μας σηκώσουν ψηλά θέλουμε
Από τη μια μεριά, υπάρχει μια κατάσταση που μέσα στην πολυπλοκότητά της συνθλίβει αυτόν τον λαό.
Του πιέζει τη σκέψη και τη ζωή.
Του αδειάζει την τσέπη και ξέρει πως αυτό και άδικο είναι, αλλά και μονόδρομο δεν αποτελεί.
Του αφυδατώνει από ιδανικά την καθημερινότητά του και το ξέρει, και υπάρχουν στιγμές που οργίζεται.
Του ποτίζουν καθημερινά το τέρας της αβεβαιότητας κι αυτό θεριεύει, κι αυτός το ξέρει.
Ξέρει ακόμα πως κάποιοι φρόντισαν προκαταβολικά να νομιμοποιήσουν τους ληστές του ιδρώτα του και να τους απαλλάξουν με καλοστημένα νομικίστικα τερτίπια από την ευθύνη των εγκλημάτων τους.
Βλέπει στα πρόσωπα των παιδιών του τη γνώση στα σχολειά να στερεύει και δε την χωράει ο νους του αυτή την κατάντια.
Βλέπει τα χρώματα της γειτονιάς του να ξεθωριάζουν, το ίδιο βλέπει να ξεθωριάζει και η πατρίδα του κι αισθάνεται πως δεν ανέχεται άλλο αυτό τον ξεπεσμό.
Βλέπει αξίες να εγκαταλείπονται, να εξαφανίζονται ακόμα και ως λέξεις στις καθημερινές του συναναστροφές…
Βλέπει τις πόλεις να αποκτηνώνονται παραδομένες στις πολυπολιτισμικές και μη συμμορίες…
Βλέπει σύνορα να παραβιάζονται λες και μπαινοβγαίνουν οι γείτονες στο πασχαλιάτικο τραπέζι…
Βλέπει πιλότους – παιδιά δικά του – να αδικοχάνονται.
Κανείς δεν έφταιξε γι αυτό…
Κανένα σχολειό δεν έκλεισε για να καταλάβουν τα παιδιά μας τι θα πει να είσαι ήρωας…
Καμιά σημαία δεν κυμάτισε στη μέση του ιστού της…
Τα βλέπει όλα…
Τα ξέρει όλα…
Αγανακτεί, οργίζεται, έχει και γνώμη για όλα….
Αλλά ποιος νοιάστηκε να την ακούσει αυτή τη γνώμη όπως πλανιέται στα πεζοδρόμια και μέσα στη φασαρία των καφενείων?
Τον αποκαλούν υπερκαταναλωτικό αυτό το λαό… και ίσως να είναι.
Φροντίζουν να είναι υπερδανεισμένος… και σίγουρα είναι.
Του πετάνε και κανένα δόλωμα κάνοντας ευκολότερη την πρόσβαση σε κάποιο από τα όνειρα του (σπίτι, αυτοκίνητο η κάτι διαφορετικό)…
Κι έτσι, κλέβουν την ώρα της κάλπης την ψήφο του στο πιο ανέντιμο και πρόστυχο παζάρι.
Οι μισοί με το ένα χέρι του μοστράρουν όνειρα και με το άλλο χέρι την ίδια στιγμή τα ξεπουλάνε…
Οι άλλοι μισοί επενδύουν στη δικαιολογημένη αγανάκτησή του, αλλά το δρόμο της διεξόδου και κυρίως του ρεαλισμού δε του τον φώτισαν, γι αυτό και δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει…
Κι όταν αυτός ο λαός βλέπει τους ανατολικούς του γείτονες, να σχεδιάζουν συστηματικά την «εκ των έσω» εξόντωσή του…
Όταν βλέπει τα βόρεια γειτονόπουλα του, να φτιάχνουν απ το μηδέν την ιστορία τους καπηλευόμενοι τη δική του…
Όταν τους βλέπει να οργώνουν την υφήλιο για να κερδίσουν και τον τελευταίο πόντο σ αυτό το ιδιότυπο διπλωματικό παιχνίδι…
Όταν βλέπει ακόμα και το Ισραήλ να τολμά να επιβάλει την αποχώρηση χωρών από τη διάσκεψη για το ρατσισμό κι ας είναι η τελευταία χώρα σ αυτό τον πλανήτη που δικαιούται να το κάνει…
Τότε αυτός ο λαός λέει μέσα του, αλλά συχνά συχνότατα το λέει και φωναχτά:
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΛΒΑΔΕΣ… αλλά είστε άνοστοι και ανίκανοι να σας φάνε ακόμα και τα σκυλιά.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ… αλλά δεν περιμένω να μου υπαγορεύετε το δίκιο και το άδικο μονάχα. Τα ξέρω και τα δυό καλύτερα από σας, γιατί τα βιώνω στην καθημερινότητά μου.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ… αλλά δεν είστε ικανοί να σηκώσετε ψηλά τη σημαία και την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας. Ακόμη και με τα προβλήματά της, ακόμα και με τη φτώχεια της, ακόμα και με την ανισότητά της.
ΣΗΚΩΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΛΑ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Πείτε ότι θέλετε γι αυτό το λαό…
Κρεμάστε του ότι ταμπέλα σας περισσεύει…
ΝΑΙ και ψηφίζουμε ανίκανους…
ΝΑΙ και αφήνουμε τον καταναλωτισμό να μας καταπίνει…
ΝΑΙ και υποθηκεύσαμε ακόμα και τη ζωή μας για ένα λιγότερο λιγδιάρικο αυτοκίνητο…
ΝΑΙ και καθήσαμε στον καναπέ μας…
ΝΑΙ και εξαντλήσαμε την αγανάκτησή μας στον καφενόβιο ίσως καυγά…
ΝΑΙ κάναμε και τα λάθη μας και ήταν όλα δικά μας και είμαστε περήφανοι ακόμα και γι αυτά…
Για ένα πράγμα μόνο ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΣΑΝ ΛΑΟΣ.
Για τη ρουφιάνα τη μοίρα που μας καταδίκασε ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ηγέτες που να φοράνε παντελόνια.
Δεν έχουμε ταγούς...
Δεν έχουμε ηγέτες...
Δεν έχουμε κάποιον να οργανώσει τα "θέλω" μας και την ψυχή μας.
Δεν θέλουμε αυτόκλητα αποκούμπια στη δύσκολη της μέρας.
Μπροστάρηδες να οργανώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή του τόπου μας θέλουμε...
Κάποιον να μας εμπνεύσει, να μας σηκώσει από τον καναπέ, να μας κάνει να κλάψουμε για τα λάθη μας και να μας δώσει στο χέρι, στο δικό μας χέρι, την τύχη αυτού του τόπου και της ζωής μας...
Αυτό θέλουμε.
Άθλιοι αυτόκλητοι φορείς του δίκαιου και του αλάθητου.
Πηγή
του Κ. ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Από τη μια μεριά, υπάρχει μια κατάσταση που μέσα στην πολυπλοκότητά της συνθλίβει αυτόν τον λαό.Του πιέζει τη σκέψη και τη ζωή.
Του αδειάζει την τσέπη και ξέρει πως αυτό και άδικο είναι, αλλά και μονόδρομο δεν αποτελεί.
Του αφυδατώνει από ιδανικά την καθημερινότητά του και το ξέρει, και υπάρχουν στιγμές που οργίζεται.
Του ποτίζουν καθημερινά το τέρας της αβεβαιότητας κι αυτό θεριεύει, κι αυτός το ξέρει.
Ξέρει ακόμα πως κάποιοι φρόντισαν προκαταβολικά να νομιμοποιήσουν τους ληστές του ιδρώτα του και να τους απαλλάξουν με καλοστημένα νομικίστικα τερτίπια από την ευθύνη των εγκλημάτων τους.
Βλέπει στα πρόσωπα των παιδιών του τη γνώση στα σχολειά να στερεύει και δε την χωράει ο νους του αυτή την κατάντια.
Βλέπει τα χρώματα της γειτονιάς του να ξεθωριάζουν, το ίδιο βλέπει να ξεθωριάζει και η πατρίδα του κι αισθάνεται πως δεν ανέχεται άλλο αυτό τον ξεπεσμό.
Βλέπει αξίες να εγκαταλείπονται, να εξαφανίζονται ακόμα και ως λέξεις στις καθημερινές του συναναστροφές…
Βλέπει τις πόλεις να αποκτηνώνονται παραδομένες στις πολυπολιτισμικές και μη συμμορίες…
Βλέπει σύνορα να παραβιάζονται λες και μπαινοβγαίνουν οι γείτονες στο πασχαλιάτικο τραπέζι…
Βλέπει πιλότους – παιδιά δικά του – να αδικοχάνονται.
Κανείς δεν έφταιξε γι αυτό…
Κανένα σχολειό δεν έκλεισε για να καταλάβουν τα παιδιά μας τι θα πει να είσαι ήρωας…
Καμιά σημαία δεν κυμάτισε στη μέση του ιστού της…
Τα βλέπει όλα…
Τα ξέρει όλα…
Αγανακτεί, οργίζεται, έχει και γνώμη για όλα….
Αλλά ποιος νοιάστηκε να την ακούσει αυτή τη γνώμη όπως πλανιέται στα πεζοδρόμια και μέσα στη φασαρία των καφενείων?
Τον αποκαλούν υπερκαταναλωτικό αυτό το λαό… και ίσως να είναι.
Φροντίζουν να είναι υπερδανεισμένος… και σίγουρα είναι.
Του πετάνε και κανένα δόλωμα κάνοντας ευκολότερη την πρόσβαση σε κάποιο από τα όνειρα του (σπίτι, αυτοκίνητο η κάτι διαφορετικό)…
Κι έτσι, κλέβουν την ώρα της κάλπης την ψήφο του στο πιο ανέντιμο και πρόστυχο παζάρι.
Οι μισοί με το ένα χέρι του μοστράρουν όνειρα και με το άλλο χέρι την ίδια στιγμή τα ξεπουλάνε…
Οι άλλοι μισοί επενδύουν στη δικαιολογημένη αγανάκτησή του, αλλά το δρόμο της διεξόδου και κυρίως του ρεαλισμού δε του τον φώτισαν, γι αυτό και δεν κατάφερε να τον ακολουθήσει…
Κι όταν αυτός ο λαός βλέπει τους ανατολικούς του γείτονες, να σχεδιάζουν συστηματικά την «εκ των έσω» εξόντωσή του…
Όταν βλέπει τα βόρεια γειτονόπουλα του, να φτιάχνουν απ το μηδέν την ιστορία τους καπηλευόμενοι τη δική του…
Όταν τους βλέπει να οργώνουν την υφήλιο για να κερδίσουν και τον τελευταίο πόντο σ αυτό το ιδιότυπο διπλωματικό παιχνίδι…
Όταν βλέπει ακόμα και το Ισραήλ να τολμά να επιβάλει την αποχώρηση χωρών από τη διάσκεψη για το ρατσισμό κι ας είναι η τελευταία χώρα σ αυτό τον πλανήτη που δικαιούται να το κάνει…
Τότε αυτός ο λαός λέει μέσα του, αλλά συχνά συχνότατα το λέει και φωναχτά:
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΛΒΑΔΕΣ… αλλά είστε άνοστοι και ανίκανοι να σας φάνε ακόμα και τα σκυλιά.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΧΑΡΑΜΟΦΑΗΔΕΣ… αλλά δεν περιμένω να μου υπαγορεύετε το δίκιο και το άδικο μονάχα. Τα ξέρω και τα δυό καλύτερα από σας, γιατί τα βιώνω στην καθημερινότητά μου.
ΣΑΣ ΨΗΦΙΖΩ ΤΕΝΕΚΕΔΕΣ ΞΕΓΑΝΩΤΟΙ… αλλά δεν είστε ικανοί να σηκώσετε ψηλά τη σημαία και την αξιοπρέπεια αυτής της χώρας. Ακόμη και με τα προβλήματά της, ακόμα και με τη φτώχεια της, ακόμα και με την ανισότητά της.
ΣΗΚΩΣΤΕ ΤΗΝ ΨΗΛΑ ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΔΙΑΧΕΙΡΙΣΤΕΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΜΟΥ.
Πείτε ότι θέλετε γι αυτό το λαό…
Κρεμάστε του ότι ταμπέλα σας περισσεύει…
ΝΑΙ και ψηφίζουμε ανίκανους…
ΝΑΙ και αφήνουμε τον καταναλωτισμό να μας καταπίνει…
ΝΑΙ και υποθηκεύσαμε ακόμα και τη ζωή μας για ένα λιγότερο λιγδιάρικο αυτοκίνητο…
ΝΑΙ και καθήσαμε στον καναπέ μας…
ΝΑΙ και εξαντλήσαμε την αγανάκτησή μας στον καφενόβιο ίσως καυγά…
ΝΑΙ κάναμε και τα λάθη μας και ήταν όλα δικά μας και είμαστε περήφανοι ακόμα και γι αυτά…
Για ένα πράγμα μόνο ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ ΣΑΝ ΛΑΟΣ.
Για τη ρουφιάνα τη μοίρα που μας καταδίκασε ΝΑ ΜΗΝ ΕΧΟΥΜΕ ηγέτες που να φοράνε παντελόνια.
Δεν έχουμε ταγούς...
Δεν έχουμε ηγέτες...
Δεν έχουμε κάποιον να οργανώσει τα "θέλω" μας και την ψυχή μας.
Δεν θέλουμε αυτόκλητα αποκούμπια στη δύσκολη της μέρας.
Μπροστάρηδες να οργανώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή του τόπου μας θέλουμε...
Κάποιον να μας εμπνεύσει, να μας σηκώσει από τον καναπέ, να μας κάνει να κλάψουμε για τα λάθη μας και να μας δώσει στο χέρι, στο δικό μας χέρι, την τύχη αυτού του τόπου και της ζωής μας...
Αυτό θέλουμε.
Άθλιοι αυτόκλητοι φορείς του δίκαιου και του αλάθητου.
Πηγή
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...