Τα ράσα κάνουν τον παπά;

του Θεόδωρου Ε. Παντούλα

Στον σύγχρονο κόσμο οι θρησκευόμενοι, όπως και οι άθεοι, αποτελούν μειοψηφία. Πλειοψηφούν οι αδιάφοροι –ενίοτε και οι δεισιδαίμονες.
Η εκοσμικευμένη Εκκλησία έφθασε μέσω Ευρώπης και στην βαλκανική γειτονιά μας, ανεμίζοντας παντελώς ανυποψίαστη την παραχάραξη που κόμιζε σαν πιστότητα σε μια παράδοση που αγνοούσε ή περιφρονούσε. Έκτοτε η κατ’ όνομα Εκκλησία δεν αναζητά το εκκλησιαστικό γεγονός αλλά την προσαρμογή της στην τρέχουσα αλλά αφιλόξενη, πλέον, πραγματικότητα. Γι’ αυτό σε κάθε ευκαιρία επικαλείται τον πάλαι ποτέ εθναρχικό της ρόλο, την κοινωνική της προσφορά, την φιλανθρωπική δράση της.

Ο λόγος της διοικούσας εκκλησίας έγινε σύγχρονος: ραδιοφωνικός, τηλεοπτικός, έντυπος και προφορικός. Η διοικούσα εκκλησία συμπεριφέρεται ως ιδεολογικός ινστρούχτορας, που την ενδιαφέρει η επικοινωνία περισσότερο από την κοινωνία. Η διοικούσα εκκλησία είναι πανταχού παρούσα ως δεκανίκι της Πολιτείας και ως αξεσουάρ του εθνοθρησκευτικού φολκλόρ. Η διοικούσα εκκλησία είναι παντού εκτός από τις ενορίες της. Προτιμά την επικοινωνιακή ψευδαίσθηση από την μαρτυρία του εκκλησιαστικού γεγονότος. Ευτραφείς νηστευτές απολαμβάνουν την χλιδή του μοναχικού σχήματος και κουνούν το αδέκαστο δάχτυλό τους.
Ο θρησκευόμενος κόσμος δεν δείχνει να ανησυχεί. Τον αναπαύει ο χαριεντισμός με την εκάστοτε εξουσία. Τον θαμπώνουν οι σκανδαλώδεις πολυτέλειες, τον παρηγορεί το ιδεολόγημα της ελληνορθοδοξίας, τον παραμυθεί ο παιδαριώδης ηθικισμός.
Το ψωμί και το κρασί, το λιβάνι και το κερί, το «Κύριε ελέησον» έγιναν μικροφωνικές, χορωδίες, ξύλινος λόγος, εθιμοτυπία, Νομικό Πρόσωπο Δημοσίου Δικαίου.
Οι θρησκευτικώς αδιάφοροι άνθρωποι δεν γοητεύονται από την προσκοπική και ασυνεπή ρητορεία, επανακαλύπτουν την Αμερική εκτελώντας το μονότονο «προοδευτικό» καθήκον τους, αιτούμενοι τον χωρισμό κράτους Εκκλησίας και παίρνουν θέση για να πιάσουν το μεράδι τους.
Οι άθεοι μαζί μ’ όλους τους άλλους δυσφορούν διότι, μεσούσης της κοινωνικής και οικονομικής κρίσης, βλέπουν θρησκευτικούς άνδρες να χαριεντίζονται με παραπολιτικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, να κερδοσκοπούν εν ονόματι του Θεού και να απολαμβάνουν την προστασία του Καίσαρος, που δεν λογοδοτεί ούτε σε Θεό ούτε σε ανθρώπους.
Όλα αυτά τα γράφω με αφορμή την απόφαση του Πρωτοβάθμιου Συνοδικού Δικαστηρίου, που παραβλέποντας όσα είδαν τα πολιτικά δικαστήρια, αρκετοί επίσκοποι, κληρικοί και λαϊκοί, έθεσε στο αρχείο τις κατηγορίες που βαρύνουν τον πρώην μητροπολίτη Αττικής Παντελεήμονα. Για όσους δεν θυμούνται ο πρώην Αττικής συμμετείχε σε υπεράκτιες εταιρίες κι είχε κι ένα κομπόδεμα ενός δισεκατομμυρίου δραχμών για τα γεράματά του! Η πλειοψηφία των αγίων πατέρων δεν σκανδαλίστηκε από τον επίορκο επενδυτή που προηγουμένως είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη αλλά προτίμησε το συντεχνιακό κουκούλωμα. Το ίδιο είχε πράξει και πριν από χρόνια όταν αρνήθηκε να εξετάσει ροζ κασέτες, τις οποίες είχε ακούσει το πανελλήνιο, και που σύμφωνα με την καταγγελία περιελάμβαναν συνομιλίες αποκαλυπτικές του ήθους του Παντελεήμονος.
Το παρήγορο είναι ότι η διοικούσα Εκκλησία δείχνει εμπιστοσύνη στους νέους ανθρώπους. Ο νέος νομικός σύμβουλος της Εκκλησίας μας είναι ένας νέος επιστήμων μόλις 32 ετών, που διορίστηκε στην επίζηλο θέση του επικεφαλής των νομικών συμβούλων της εκκλησίας της Ελλάδος όταν υπηρετούσε ακόμη την στρατιωτική του θητεία! Τι κι αν δεν έχει εμπειρία; Έχει προϋπηρεσία. Διετέλεσε δικηγόρος του προφυλακισμένου μητροπολίτη, του πρώην Αττικής Παντελεήμονος…
Η δυσβάσταχτη οντολογική ερημιά ξεγελιέται με ιδεολογικά υποκατάστατα, συναισθηματισμούς, ψυχολογήματα και επικοινωνιακά τρυκ αλλά δεν παρακάμπτεται. Πολύ περισσότερο δεν θεραπεύεται με ανίερες δουλειές –ότι λεοντή κι αν τις περιβάλλει.
Όλοι αστοχούμε. Η Εκκλησία δεν είναι λέσχη σωσμένων. Χωράφι είναι. Με σπόρους και ζιζάνια. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι πρέπει να την εκμεταλλεύονται αγεώργητοι τσιφλικάδες –με ράσα ή γραβάτες αδιάφορο.
Από Μανιφέστο

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση