Πιστοί στις παραδόσεις και πεποιθήσεις όπως έχουν διατυπωθεί από τον Μέγα Αλέξανδρο

(Πλούταρχος, Περί Ηθικής στην Επιτυχία του Αλεξάνδρου)

"… τους παρότρυνε να θεωρούν για πατρίδα τους όλη την κατοικούμενη γη, το στρατόπεδό του για προπύργιο και προστασία, όλους τους καλούς ανθρώπους να τους έχουν κοντά τους, και να αποξενώνουν τους κακούς. Δεν πρέπει να κατατάσσουν τους ανθρώπους σε Έλληνες και ξένους και δεν πρέπει να διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση τον μανδύα και την ασπίδα, ή το γιαταγάνι και το εξωτερικό τους κάλυμμα, αλλά κάθε άνθρωπος είναι Έλληνας όταν διακρίνεται με τα στοιχεία της αρετής, και ξένος κάθε κακοήθης…"
Στο διάβα των χιλιετερήδων εμείς οι Έλληνες εκουσίως μοιραστήκαμε την πολιτιστική μας κληρονομιά με όλον τον κόσμο της υφηλίου, διότι πραγματικά θεωρούμε "άπασα την κατοικημένη γη" πατρίδα μας. Στο Μαντείο των Δελφών μπορεί κάποιος να βρει την αναμφισβήτητη απόδειξη των θεωριών μας σε διεθνές επίπεδο και στις παγκόσμιες πεποιθήσεις περιεκτικών δοξασιών.

Τουναντίον στην Ολυμπία στον τόπο που μόνον Έλληνες μπορούσαν να λάβουν μέρος στους Ολυμπιακούς αγώνες, υπάρχει αναμφισβήτητη ένδειξη εθνικής και αποκλειστικής συνείδησης Ελληνικότητας των αγωνιστών. Η έντονη εθνική συνείδηση επεκτεινόταν και στον σεβασμό προς την "πατρώα γη", ο οποίος σεβασμός εκφράζεται από τον Σωκράτη, ο οποίος είπε:
"… η πατρίδα μας πρέπει να εκτιμείται πιο πολύ και να θεωρείται πιο ιερή και από μητέρα, πατέρα και προγόνους, και να την μεριμνούμε στα μάτια των θεών και των ανθρώπων…"
Αυτά τα δύο Ελληνικά στοιχεία διεθνούς προσανατολισμού αφ' ενός, αλλά περιεχόντων ισχυρής εθνικής συνειδήσεως αφ' ετέρου, εισχωρούν βαθιά στο παρελθόν και επεξηγούν την κατηγορηματική και ξεκάθαρη απόφασή μας να μη μοιραστούμε το όνομα της Μακεδονίας μας με αυτούς που πρεσβεύουν και διδάσκουν "εθνικά ψεύδη". Αυτό δεν είναι, όπως κάποιοι έχουν υπαινιχθεί, μια δόση υστερίας, ή άσκοπης λατρείας προς τους προγόνους, ή ακόμα εχθρότητας προς τους βορινούς πολυεθνικούς γείτονες της Ελλάδας. Είναι θέμα νοημοσύνης και πολιτικής ακεραιότητας, στοιχεία που με δίχως αυτά, οι γείτονες της Ελλάδας ποτέ δεν θα βρουν την δική τους αυθεντική συνείδηση, και με δίχως αυτή ποτέ δεν θα μπορέσουν να κάνουν μια καινούργια αρχή και να ευδοκιμήσουν. Στο βιβλίο της Όχι από την Αφρική, η καθηγήτρια πανεπιστημίου Μαίρη Λέφκοβιτς επισημαίνει τους κινδύνους όταν ξαναγράφουμε την ιστορία προς εξυπηρέτηση "εθνικών αληθειών":
"…αν και τέτοιες καινούργιες και τολμηρές υποθέσεις για το παρελθόν μπορούν εύκολα να κερδίσουν οπαδούς, ιδιαίτερα όταν κλίνουν προς πολιτιστικούς και πολιτικούς οραματισμούς, πρέπει όλοι μας να γνωρίζουμε πως υπάρχουν αληθινοί κίνδυνοι αν επιτρέψουμε να ξαναγραφεί η ιστορία, ακόμη και για πολιτιστικά χρήσιμους σκοπούς. Αν και τέτοιες προσπάθειες μπορεί να υποκινούν την υπερηφάνεια και αυτοπεποίθηση των μαθητών, γράφοντας όμως τέτοιες εθνικές ιστορίες, κάθε μια ιστορία περιέχοντας μια καινούργια δόση "εθνικής αλήθειας", επικυρώνει τον όρο επινοήσεως ψευδολογίας."
Πιστεύουμε πως χτίζοντας έθνη σε ψευδολογίες, όπως ακριβώς προσπαθούν να κάνουν οι βορινοί γείτονες της Ελλάδας, είναι σαν να χτίζουμε οικοδομές πάνω στην άμμο.
Εμείς, λοιπόν, απλώνουμε το χέρι σε φιλικό χαιρετισμό και προσκαλούμε όλους τους συνανθρώπους μας "ολοκλήρου της κατοικημένης γης," συμπεριλαμβάνοντας και τους γείτονες της Ελλάδας, να γίνουν Έλληνες με την ηθική σημασία της λέξεως αντί για ξένοι παρακινούμενοι από κακοήθεια.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση