Οι χρεοκοπημένοι πολιτικοί και οι απαξιωμένες πολιτικές δεν δικαιούνται να αποφασίζουν για μία χώρα

Η Ελληνική μπουρδολογία δεν συνιστά πολιτική ας το καταλάβουμε επί τέλους!...

• Γράφει ο VPower

Από τη στιγμή που ενέσκηψε η κρίση στη Χώρα μας, είτε μας αρέσει να το αποδεχτούμε είτε όχι, τα πολιτικά ζητήματα εξαντλούνται στα εξής:

Α) Αύξηση των εσόδων του Κράτους
Β) Μείωση των δαπανών του Κράτους
Γ) Αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής οικονομίας

ουσιαστικά οποιοδήποτε κόμμα μιλάει για άλλο θέμα παραδέχεται ότι προτιμά μια χρεοκοπημένη Ελλάδα από το ενδεχόμενο να δυσαρεστήσει το κομματικό του ακροατήριο, και αποτελεί μάλλον καραγκιόζη της πολιτικής παρά διαμορφωτή της.

Είναι πιστεύουμε καιρός, οι Έλληνες να αρχίσουμε να επιβάλλουμε τα θέματα του πολιτικού διαλόγου, μιας και με βάση τα πεπραγμένα, το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο δεν ενδιαφέρεται διόλου για την βελτίωση των οικονομικών επιδόσεων της Χώρας μας, αλλά πρακτικά είναι ανίκανο να σκεφτεί οτιδήποτε διαφορετικό από την επιβίωσή του.

Ας δούμε το κάθε θέμα ξεχωριστά:

Α) Η Αύξηση των εσόδων του Κράτους:

Σε αυτό το θέμα η Κυβέρνηση είτε επιλέγει τους πλέον ανώδυνους τρόπους αύξησης των εσόδων, ( με επικοινωνιακή ψευτο-τρομοκρατία ) με μπλόφες επικοινωνιακές μέσω των ελεγχόμενων Μ.Μ.Ε.
Επίσης με αύξηση της φορολόγησης, της πραγματικής παραγωγικής ιδιωτικής οικονομίας, (Φ.Π.Α. και φόροι εισοδήματος ) και φυσικά με τιμωρία κάθε ανόητου που επιμένει να επιθυμεί να ζει από την εργασία του σε αυτή την πατρίδα των εισοδηματιών-τεμπέληδων.

Στον αντίποδα θα μπορούσε να προταθούν ένα σωρό μέτρα αύξησης των εσόδων, όπως για παράδειγμα, η δημιουργία ενός οργανισμού που θα κατάσχει και εκποιεί όσο, όσο την ανεκμετάλλευτη Δημόσια περιουσία, ( Του Κράτους, της τοπικής Αυτοδιοίκησης, και της Εκκλησίας ακόμα στις περιπτώσεις που αυτή απέκτησε την περιουσία της με Οθωμανικά φιρμάνια αμφιβόλου νομικής αξίας) όπως επίσης που θα κατάσχει και θα εκποιεί όσο όσο, τις περιουσίες των διαπιστωμένων παραβατών της φορολογικής νομοθεσίας.

Στην πράξη όμως ακόμα και όταν δειλά δειλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης θέτουν τέτοια ζητήματα, πάλι υποσκάπτουν τα ίδια την πρότασή τους με τις εξεραίσεις που θέτουν, τις προϋποθέσεις όσον αφορά το τίμημα, και την εύκολη τους, δημαγωγία. Έτσι πριν ακόμα μιλήσουν είμαστε σίγουροι για την αποτυχία και την αναποτελεσματικότητα της πρότασής τους, και δικαίως πιστεύουμε ότι επιθυμούν απλά τη δημιουργία ενός ακόμα αναποτελεσματικού δημόσιου οργανισμού, με σκοπό απλά να βολέψουν εσωκομματικές απαιτήσεις τους. Ουσιαστικά δηλαδή κανένα κόμμα δεν θέλει να προτείνει τίποτε αποτελεσματικό, που θα λειτουργήσει ως εφαλτήριο ανάπτυξης.

Ακόμα θα μπορούσε να προταθεί ο φόρος των ανεκμετάλλευτων γαιών και ακινήτων! Δηλαδή όποιος διαθέτει γη ή ακίνητα που δεν αποφέρουν εισοδήματα, να ''τιμωρείται'' φορολογικά. Για παράδειγμα δεν είναι λογικό ένα σωρό ακίνητα να μένουν αδειανά επειδή ο ιδιοκτήτης επιλέγει να περιμένει το καλύτερο ενοίκιο, αφού η επιλεκτικότητα του κάθε ιδιοκτήτη μας κοστίζει γιατί οδηγεί σε υπερβολικά για την οικονομία μας ενοίκια, και αυξάνει τις εσωτερικές πληθωριστικές πιέσεις, ζημιώνοντας το σύνολο της οικονομίας μας. Αλλά φυσικά αυτή είναι μια ακόμα πρόταση που κανένα κόμμα δεν τολμά να κάνει.

Οι ανενεργοί τραπεζικοί λογαριασμοί αποτελούν μια εύκολη, γρήγορη, και κοινωνικά ωφέλιμη πηγή εσόδων, που κανένα επίσης κόμμα δεν τολμά να προτείνει, όχι τουλάχιστον μέχρι οι τράπεζες με την επιβολή παράνομων διαχειριστικών εξόδων, να εξαφανίσουν το περιεχόμενό τους. Περισσότερα από 1 Δισεκατομμύριο € θα μπορούσαν να ενισχύσουν τα Κρατικά ταμεία, αν τα κόμματα της Ελληνικής Βουλής δεν επέλεγαν την τακτική της σιωπής για ένα τόσο σημαντικό θέμα, με σκοπό να μη στενοχωρήσουν τους διαπλεκόμενους Τραπεζίτες. Δεν είναι φυσικά καθόλου τυχαίο που ούτε ο πολιτικός κόσμος, ούτε τα διαπλεκόμενα Μ.Μ.Ε. δέχονται να συζητήσουν ούτε αυτό θέμα...

Β) Η Μείωση των κρατικών δαπανών:

Στο θέμα αυτό παρουσιάζεται από την Κυβέρνηση ως λύση, η μείωση των αποδοχών όλων των Δημοσίων Υπαλλήλων. Υπάρχει φυσικά και η λύση της μείωσης του αριθμού των Δημοσίων υπαλλήλων, αλλά αναλισκόμενη για άλλη μια φορά η Ελληνική πολιτική σκηνή στο γνήσια μπουρδολογικό της χαρακτήρα, παριστάνει ότι αυτή η λύση δεν υπάρχει ή κι αν υπάρχει δεν θα εφαρμοστεί όπως θα έπρεπε. Ουσιαστικά μόνο η Κυβέρνηση μιλά έστω και μασκαρεμένα γι' αυτή την προοπτική επειδή υποχρεούται, ενώ η Αντιπολίτευση τηρεί ένοχη σιγή Ιχθύος. Στην πραγματικότητα δηλαδή κανείς δεν αποδέχεται την μείωση του αριθμού των Δημοσίων Υπαλλήλων, με απολύσεις και τα αίτια ανάγονται φυσικά στην ανικανότητα τους να υπολογίσουν τίποτε διαφορετικό, από το στενό κομματικό τους συμφέρον.

Είναι πια ξεκάθαρο ότι δεν μπορεί κανένα κόμμα να μην προτείνει την απόλυση τουλάχιστον 200.000 Δημοσίων Υπαλλήλων, και να ισχυρίζεται ταυτόχρονα ότι δήθεν επιθυμεί το συμφέρον της Χώρας, καθώς ο καθένας πια μπορεί να καταλάβει ότι η προστασία των κομματικών στρατών και η δημαγωγία, ήταν το αίτιο που μας έφερε εδώ!

Φυσικά η ανυπαρξία προτάσεων σε αυτό το ζήτημα είναι αποδεικτική του ρουσφετολογικού και διεφθαρμένου τρόπου σκέψης σύσσωμου του Ελληνικού Κοινοβουλίου.

Γ) Η αύξηση της ανταγωνιστικότητας της Ελληνικής Οικονομίας

Σε αυτό το θέμα η Κυβέρνηση εξαντλείται για μια ακόμη φορά στα εύκολα μέτρα. Επιβάλλει με παράλογο τρόπο μεταβολές στις εργασιακές σχέσεις, προσπαθώντας και να ικανοποιήσει τους εταίρους της, και να παρουσιάσει δήθεν έργο, ενώ ακόμη μια φορά οι προτάσεις της αντιπολίτευσης είναι πρακτικά μηδενικές.

Ο αντίλογος φυσικά είναι να καταργηθεί όλο το εργατικό δίκαιο της Χώρας και να υιοθετηθούν μόνο τρείς εργατικές διατάξεις που θα ελέγχει με τρόπο εξονυχιστικό το Κράτος αν τηρούνται:

1) Ανασφάλιστη εργασία:
Π.χ. θα μπορούσε να υπάρχει μόνο ο εξής νόμος: Τιμωρείται με πρόστιμο 50.000 Ευρώ, όποιος εργοδότης απασχολεί ανασφάλιστο προσωπικό στην επιχείρησή του. Το πρόστιμο καταλογίζεται για κάθε ανασφάλιστο υπάλληλο ξεχωριστά, και δικαίωμα έφεσης της απόφασης των εκτελεστικών οργάνων αποκτά ο εργοδότης μόνο εφόσον εξοφλήσει το επιβληθέν πρόστιμο εξολοκλήρου εντός 15 ημερών από την επιβολή του.

2) Καταχρηστική εργασιακή αμοιβή:
Π.χ. θα μπορούσε να υπάρχει μόνο ο εξής νόμος: Τιμωρείται με πρόστιμο 5.000 Ευρώ, όποιος εργοδότης απασχολεί προσωπικό στην επιχείρησή του που αμείβεται με λιγότερα από Χ ευρώ την ώρα για το πρώτο 40ωρο εβδομαδιαίως και 2Χ την ώρα για τις ώρες από 41η έως 60η . Το πρόστιμο καταλογίζεται για κάθε υπάλληλο ξεχωριστά, και δικαίωμα έφεσης της απόφασης των εκτελεστικών οργάνων αποκτά ο εργοδότης μόνο εφόσον εξοφλήσει το επιβληθέν πρόστιμο εξολοκλήρου εντός 15 ημερών από την επιβολή του.

3) Μη τήρηση του ανώτατου εργασιακού χρόνου:
Π.χ. θα μπορούσε να υπάρχει μόνο ο εξής νόμος: Τιμωρείται με πρόστιμο 10.000 Ευρώ, όποιος εργοδότης απασχολεί για περισσότερο από 12 ώρες ημερησίως ή περισσότερο από 60 ώρες σε μια εβδομάδα προσωπικό στην επιχείρησή του. Το πρόστιμο καταλογίζεται για κάθε υπάλληλο ξεχωριστά, και δικαίωμα έφεσης της απόφασης των εκτελεστικών οργάνων αποκτά ο εργοδότης μόνο εφόσον εξοφλήσει το επιβληθέν πρόστιμο εξολοκλήρου εντός 15 ημερών από την επιβολή του.
Το πρόστιμο αυτό επιβάλλεται και σε οποιονδήποτε εργοδότη δεν έχει σύστημα αξιόπιστης καταγραφής χρόνου εισόδου και εξόδου από την εργασία, καθώς και στον εργοδότη που δεν χορήγησε άδεια ενός μηνός τμηματικά η συνολικά στον υπάλληλό του κατά τη διάρκεια ενός ημερολογιακού έτους.

Ένα τόσο σαφές εργασιακό νομοθετικό πλαίσιο έπρεπε να υιοθετηθεί από το Κράτος που επιθυμεί όχι να αναμειχθεί με την αγορά εργασίας, αλλά απλά να διαιτητεύσει, λειτουργώντας ως εγγυητής της ισονομίας και της νομιμότητας.

Δείτε τις θέσεις των κομμάτων και συγκρίνετε, αν κατάφεραν ποτέ τους, να έχουν μια τόσο συγκεκριμένη και απόλυτα κατανοητή από όλους θέση. Και σε αυτό το ζήτημα δεν είναι τυχαίο που σύσσωμο το πολιτικό σύστημα επιλέγει τον τσαρλατανισμό, και την άνευ ουσίας δημαγωγική αρλουμπολογία.

Στο θέμα της ανταγωνιστικότητας, απλά το Κράτος χρειάζεται να υιοθετήσει την αρχή ότι επιτρέπεται κάθε οικονομική δραστηριότητα, που δηλώνεται και κατατάσσεται φορολογικά, με μια απλή δήλωση - αποδοχή του ενδιαφερόμενου στην οικία του Δ.Ο.Υ.

Πείτε μου εσείς που διαφωνείτε, τι κερδίζει το Κράτος, από την χαλιναγώγηση της αγοράς, από τους αμέτρητους επαγγελματο-βιοτεχνικούς συλλόγους. Ξεπουλάμε ουσιαστικά τα επαγγελματικά δικαιώματα στις συντεχνίες, και στο διεφθαρμένο παρακράτος, απλά για να έχουν ένα ακόμα βήμα οι υποψήφιοι ξεπουλητές του δημοσίου συμφέροντος.

Πείτε μου τι κερδίζει το Κράτος από το κλείδωμα του αριθμού των φαρμακοποιών. Για μένα τουλάχιστον το μόνο που κερδίζει είναι τον τίτλο του πιο ανόητου και συστημικά διεφθαρμένου Κράτους της Ευρώπης, και όσο κι αν επιμένει δεν με πείθει για τις προθέσεις του, δεδομένου ότι ξέρω ποιόν ωφελεί, και και ποιος αδικείται.

Δεν μπορεί τόσο επίμονα, εξόφθαλμα, και διεφθαρμένα το Κράτος να ευνοεί τα κομματόσκυλά του από τη μια, και να ζητά πανεθνική συστράτευση από την άλλη. Πρέπει να καταλάβει το Ελληνικό Κράτος ότι δεν μπορεί να είναι και Κράτος και επιχειρηματίας, και Κράτος και Κόμμα. Απαιτείται να κατανοήσει την πραγματική του θέση στην κοινωνία μας γρήγορα, και να συμμαζευτεί στα απολύτως απαραίτητα όρια, δεδομένου ότι ήδη η σπατάλη και η διεφθαρμένη του φύση, μας έχει κοστίσει πανάκριβα.

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση