Η Γαλλία αντιμέτωπη με συνδυασμό κινδύνων

Ο κίνδυνος “εμφυλίου” και οι «ξιφολόγχες του Ερντογάν»

Το κίνδυνο ενός «εμφυλίου πολέμου» στη Γαλλία, τον οποίον επιδιώκει να επιβάλλει ο φονταμενταλιστικός ολοκληρωτισμός, επισημαίνει ο διευθυντή της εφημερίδας Le Monde, Jérôme Fenoglio, στο κύριο άρθρο.

Εκτιμά ότι η εκτελεστική εξουσία και τα θεσμικά όργανα πρέπει να είναι σε θέση να αναγνωρίσουν ότι, «σε αυτόν τον ανελέητο αγώνα ενάντια στον τζιχαντισμό, όπως και στον αδυσώπητο αγώνα ενάντια στον κορωνοϊό, μπορούν να γίνουν λάθη, τα συστήματα πρέπει να βελτιωθούν».

Θεωρεί, ότι η «λεκτική υπερβολή» εμποδίζει περαιτέρω τις συζητήσεις εντός και εκτός της πολιτικής, ενώ δεν συμφωνεί με την δήλωση του Γάλλου προέδρου, Εμανουέλ Μακρόν, «είμαστε σε πόλεμο», κατά την πρώτο διάγγελμά του για την επιδημία του κορωνοϊού.

«Όχι, όσο σκληρά είναι τα χτυπήματα και οι απώλειες, οι νόμοι για την ειρήνη δεν πρέπει να διαγραφούν απέναντι σε εξαιρέσεις», τονίζει ο Jérôme Fenoglio, καταδικάζοντας όρους του παρελθόντος και τον χαρακτηρισμό μελών της κυβέρνησης ως «φασίστες».

Θεωρεί φυσιολογική τη σύγκρουση επιλογών και την απόκλιση οραμάτων μπροστά σε τόσα βίαια σοκ, όπως μια τρομοκρατική επίθεση και μία εκτός ελέγχου πανδημία, ωστόσο, όπως τονίζει, ο θυμός και ο φόβος οδηγούν τη πολεμοχαρή ρητορική πέρα ​​από τα όρια της, τροφοδοτούν αντίπαλα στρατόπεδα, γεγονός που υπονομεύει την ουσιαστική εθνική αλληλεγγύη. ..


«Η άρνηση αυτών των υπερβολών, η αποκατάσταση της σφριγηλότητας στη δημοκρατική μας ζωή είναι απαραίτητες προϋποθέσεις για να ξεπεράσουμε τα κακά που μας πλήττουν, με αυταπάρνηση», αναφέρει καταλήγοντας.

Le Monde, La France face à la conjonction des périls]

Η αποφασιστικότητα απέναντι στην Τουρκία φαίνεται να είναι η μόνη πιθανή απάντηση, σύμφωνα με τον διευθυντή σύνταξης της εφημερίδας, Le Figaro, Guillaume Roquette, υπενθυμίζοντας ειρωνικά, ότι ο πρώην Γάλλος πρόεδρος ήθελε την ένταξη στην Ε.Ε. της Τουρκίας, η οποία, όπως επισημαίνει, «δείχνει καθημερινά, ότι είναι ένας από τους καλύτερους εχθρούς της Δύσης».

Αναφέρεται στις προκλήσεις του «ανήσυχου» Recep Tayyip Erdogan και στην επιθυμία του για αναβίωση ενός οθωμανικού χαλιφάτου, ενώ θεωρεί, ότι η τελευταία πρόκλησή του απέναντι στον Emmanuel Macron, θα μπορούσε να προκαλέσει γέλιο, αν δεν ληφθεί υπόψη το γεγονός, ότι ο Erdogan είναι πολύ δημοφιλής στους συμπολίτες του που ζουν στη Γαλλία – τα δύο τρίτα τον ψήφισαν στις τελευταίες εκλογές – και ότι οι μισοί από τους 300 ξένους ιμάμηδες στο γαλλικό έδαφος είναι Τούρκοι.

Κατά την άποψή του, η μόνη δυνατή απάντηση απέναντι στις απειλές του «νεοσουλτάνου» είναι η αποφασιστικότητα, όπως το απέδειξαν οι ΗΠΑ διασφαλίζοντας, με τις απειλές κυρώσεων, την απελευθέρωση του πάστορα, πριν από δύο χρόνια.

Εκτιμά, ότι η Ευρώπη, αντί να υποκύψει στον Erdogan – οι ενταξιακές συνομιλίες στην ΕΕ δεν έχουν ακόμη διακοπεί! – θα έπρεπε να υψώσει τον τόνο μπροστά σε μια οικονομικά πολύ εύθραυστη χώρα.

Κατά τη γνώμη του, η Angela Merkel, καταδικάζοντας τις προσβολές εναντίον του Emmanuel Macron, φαίνεται να το κατάλαβε αυτό, παρά την ανησυχία της να μην εξοργίσει τα 3 εκατομμύρια Τούρκους στο έδαφος της, ωστόσο, όπως παρατηρεί, αυτή η αποφασιστικότητα της έρχεται σε αντίθεση με την προσοχή που έδειξε αυτό το Καλοκαίρι, κατά την διάρκεια των τουρκικών προκλήσεων στα ελληνικά χωρικά ύδατα.

Επικρίνει επίσης την ανοχή και τη συγκαταβατικότητα της Γαλλίας απέναντι στο καθεστώς Erdogan, την οποία επέδειξαν οι αρχές το 2015 και το 2017, επιτρέποντας τις τεράστιες πολιτικές συναντήσεις στη γαλλική επικράτεια, τον έλεγχο ενός μεγάλου μέρους του Ισλάμ, μέχρι την προεδρία του Γαλλικού Συμβουλίου Μουσουλμανικής Λατρείας για δύο χρόνια.

Χαρακτηρίζει τις κατηγορίες του Erdogan περί «ισλαμοφοβικών» Γάλλων, πρόσχημα για να διατηρήσει την επιρροή του στα τζαμιά της Γαλλίας, σημειώνοντας, ότι εάν όντως ενδιαφερόταν πραγματικά για τη δυστυχία των Μουσουλμάνων, θα κατήγγειλε με το ίδιο σθένος τις διώξεις της Κίνας κατά των Ουιγούρων.

Βέβαια, όπως επισημαίνει, πέραν του ό,τι η Κίνα επενδύει μαζικά σε μουσουλμανικές χώρες, Τουρκία, Μέση Ανατολή και Αφρική, «τα αυταρχικά καθεστώτα, που δεν σέβονται τα ανθρώπινα δικαιώματα, πρέπει να παραμείνουν ενωμένα, ειδικά ενάντια στους κακούς Δυτικούς, που είναι φίλοι των Ηνωμένων Πολιτειών και του Ισραήλ».

«Τελικά, οι τουρκικές προκλήσεις μπορεί να έχουν κάποιο καλό: μας αναγκάζουν να είμαστε λιγότερο αφελείς», τονίζει καταλήγοντας ο Guillaume Roquette

Le Figaro, L’éditorial du Figaro Magazine: «Les baïonnettes d’Erdogan»

HellasJournal



Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση