Η αντιμετώπιση των μεταναστών από τους σοσιαλιστικούς "παραδείσους"
Του Γιάννη Νικολή
Οι μνήμες είναι κοντινές. Αναφερόμαστε στα έτη 1989-1992, το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού (της Ελλάδας) έχει σαφείς και καθαρές μνήμες απ’ εκείνη την εποχή. Οι σοσιαλιστικοί "παράδεισοι" κατέρρεαν και φυσικά οι άνθρωποι, σ’ αυτές τις χώρες, βρέθηκαν στην απόλυτη ένδεια και όπως ήταν αναμενόμενο μεγάλο μέρος του πληθυσμού τους μετανάστευσε. Είναι γνωστό ότι μετανάστευσε στις χώρες της "καταπίεσης και της εκμετάλλευσης" του καπιταλισμού δηλαδή...
Όμως δεν είναι το θέμα μας να μιλήσουμε για το τι έκαναν στους ανθρώπους οι Σοσιαλιστικοί "παράδεισοι" ή αν θέλετε τα κολαστήρια του Σοσιαλισμού. Ούτε για το τι πρόσφεραν οι ημι-καπιταλιστικές κολάσεις. Το θέμα μας είναι το πώς αντιμετωπίστηκαν οι άνθρωποι που ήλθαν στη Δυτική Ευρώπη αλλά και στην Ελλάδα από τον υπάρξαντα σοσιαλισμό.
Στην Ελλάδα μάλιστα το 1990-93, αλλά και αργότερα, εισέρρευσε ένα τεράστιο κύμα μεταναστών από την Αλβανία, του ακραιφνούς σοσιαλιστικού "παραδείσου", του Εμβέρ Χότζα και του Ραμίζ Αλία στο τέλος. Πολλοί εξ αυτών ήλθαν από τα βουνά, διαμέσου κακοτράχαλων μονοπατιών, και αντιμετωπίζοντας ποικίλες κακουχίες. Τα ανέκδοτα που κυκλοφορούσαν είναι γνωστά και συνήθως μείωναν τους απελπισμένους ανθρώπους που ερχόταν αναζητώντας μια καλύτερη ζωή.
Ήλθαν επίσης άνθρωποι και από τη Βουλγαρία και από τη Ρουμανία. Εννοείται ότι το μέγιστο ποσοστό των μεταναστών κατευθύνθηκε προς τα "σκλαβοπάζαρα" (όπως τα ονομάζουν οι κολεκτιβιστές) της Δυτικής Ευρώπης και της Βόρειας Αμερικής.
Οι άνθρωποι αυτοί ήταν σαφώς οικονομικοί μετανάστες. Στις χώρες τους αποκαλύφθηκε η "γύμνια" της σοσιαλιστικής παραγωγής και φυσικά τα "μοντέρνα" σοσιαλιστικά εργοστάσια δεν μπορούσαν να παράγουν κάτι που να είναι ικανό να εμπορεύεται στις διεθνοποιημένες Ελεύθερες Αγορές. Φυσικά και καμιά υπηρεσία (πχ τουρισμός, υπηρεσίες υγείας, κλπ) του σοσιαλισμού δεν ήταν ανταγωνιστική. Οι θέσεις εργασίας κατέρρευσαν και οι άνθρωποι έψαχναν για καλύτερη τύχη.
Ήξεραν πολύ καλά ότι θα χρειαστεί να δουλέψουν σκληρά. Ήξεραν ακόμη ότι θα τους εκμεταλλευτούν, αλλά καταλάβαιναν ότι είναι και η μόνη επιλογή τους αν ήθελαν η ζωή τους να βελτιωθεί. Μπορούσαν άλλωστε να μείνουν και στις χώρες τους, ζώντας μέσα στη μιζέρια και χωρίς ελπίδα βελτίωσης των συνθηκών της ζωής τους.
Αυτός άλλωστε είναι και ο Οικονομικός Μετανάστης. Αυτός που φεύγει από τον τόπο του (ή τη χώρα του) προκειμένου να βρει ή να κτίσει μια καλύτερη ζωή εργαζόμενος. Ακόμη και σε συνθήκες εκμετάλλευσης. Είναι αυτό που έκαναν πολλοί Έλληνες μεταναστεύοντας στη Γερμανία, κυρίως, από το 1955 και μετά. Το ίδιο έκαναν και στις αρχές του 20ου αιώνα μεταναστεύοντας στην Αμερική. Το ίδιο έγινε και στο εσωτερικό της χώρας με την εσωτερική μετανάστευση. Το ίδιο γίνεται πάντα.
Όμως το θέμα είναι το πώς αντιμετωπίστηκαν αυτοί οι άνθρωποι; Ας αναλογισθούμε πάνω σ’ αυτό.
Θυμάται κανείς τους λογής-λογής "αλληλέγγυους", των "φιλεύσπλαχνων" ΜΚΟ, να διοργανώνουν συσσίτια και μάλιστα με βάση τις θρησκευτικές απόψεις των τότε μεταναστών; Θυμάται ακόμη κανένας να "γίνονται" αγώνες (από αλληλέγγυους και κολεκτιβιστές) για να έχουν στέγη. Να τους εγκαθιστούν σε κατειλημμένα κτήρια και να απαιτούν πολλά στο όνομα του ανθρωπισμού και των δικαιωμάτων. Στα πολλά περιέχονται επιδόματα (χρήματα στο χέρι δηλαδή), στέγη, μεταφορές, κ.ά.
Αλλά ακόμη θυμάται κανείς αυτούς τους ανθρώπους να προτάσσουν τα μικρά παιδιά σαν ασπίδα τους. Φυσικά είχαν κι’ αυτοί τα μικρά παιδιά μαζί τους, αλλά δεν τα προέτασσαν. Διότι προφανώς ήταν διαφορετικοί στην αντίληψη. Θυμάται κανείς να ζητούν παροχές στο όνομα του ανθρωπισμού; Σίγουρα όχι. Ζητούσαν εργασία, έστω και χαμηλά αμειβόμενη για να προχωρήσουν. Ήταν περήφανοι άνθρωποι, άνθρωποι που οι αλληλέγγυοι κολεκτιβιστές μισούν.
Θυμάται κανένας τους "αλληλέγγυους", των ΜΚΟ της "προσφοράς" (με τα χρήματα των άλλων), και τους κολεκτιβιστές να διαμαρτύρονται όταν κάποιος εξέφραζε κάποια επιφύλαξη ή αμφιβολία γι’ αυτούς; Ή ακόμη να χαρακτηρίζεται "φασίστας" και "ακροδεξιός" όπως συμβαίνει κατά κόρον σήμερα.
Φυσικά και δεν υπήρξαν τέτοια φαινόμενα. Τα φαινόμενα αυτά άρχισαν να εμφανίζονται τα τελευταία χρόνια που οι άνθρωποι (πρόσφυγες και μετανάστες) έχουν άλλα χαρακτηριστικά.
Οι άνθρωποι από τους σοσιαλιστικούς "παραδείσους" ήταν πολύ διαφορετικοί. Κατ’ αρχήν ήταν άνθρωποι που μισούσαν τον κομμουνισμό και γενικώς τον κολεκτιβισμό. Τον είχαν υποστεί πλήρως. Τον είχαν "φάει στη μάπα" και ήξεραν τι είναι από πρώτο χέρι. Σε ανθρώπους αυτού του τύπου (που μισούν τον κομμουνισμό, τους σοσιαλιστικούς "παραδείσους", τα κολεκτιβίστικα οράματα και τις κρατικές παροχές) δεν μπορεί να υπάρχει φροντίδα και αλληλεγγύη. Στην καλύτερη περίπτωση είναι τα συμβιβασμένα τσιράκια των αφεντικών… ή γρήγορα θα γίνουν κάτι τέτοιο.
Όμως οι άνθρωποι αυτοί είχαν ακόμη μια μεγάλη διαφορά. Ήθελαν να εργασθούν και να βελτιώσουν με την εργασία τους τις συνθήκες της ζωής τους. Απαράδεκτο για τους κολεκτιβιστές…. Ποιοι είναι αυτοί που αμφισβητούν την σημασία του κράτους στην βελτίωση της ζωής τους; Μια τέτοια θέση είναι απολύτως απαράδεκτη για όσους θέλουν το "μεγάλο κοινωνικό κράτος".
Και είδαμε τι έγινε. Όλοι αυτοί οι μετανάστες εντάχθηκαν στην κοινωνία, εργάσθηκαν σκληρά, βοήθησαν σημαντικά την Ελληνική οικονομία και σήμερα είναι ενταγμένοι δίπλα μας. Δεν ζήτησαν επιδόματα, παροχές, συσσίτια, στέγη, κ.α. Και μπράβο τους… και είναι μεγάλη τους τιμή.
Φυσικά και πολλές φορές υπέστησαν στυγνή εκμετάλλευση. Όμως ήταν προσανατολισμένοι αλλιώς. Ξεκινώντας από την εκμετάλλευση έμαθαν πολλά και συν τω χρόνω μπόρεσαν να ζητήσουν περισσότερα ή να κάνουν και δικές τους δουλειές…
Όμως υπάρχουν και οι σημερινοί μετανάστες από το Αφγανιστάν, το Πακιστάν, το Μπαγκλαντές, το Μαρόκο, κ.ο.κ. Γι’ αυτούς αλληλέγγυοι και κολεκτιβιστές ζητούν τα πάντα (χρήματα, σίτιση, στέγη). Τι διαφορετικό έχουν αυτοί οι άνθρωποι από αυτούς που ήλθαν από τους σοσιαλιστικούς "παραδείσους";
Κατ’ αρχήν δεν μισούν τον κρατισμό και τον κομμουνισμό. Φαίνεται μάλλον να τους αρέσει κι’ όλας. Πάντως τα κρατικά (ή από διεθνείς οργανισμούς) επιδόματα και τις παροχές όχι μόνο τα θέλουν αλλά τα ξέρουν εκ των προτέρων και τα περιμένουν… Εισέρχονται στη χώρα, όχι ψάχνοντας για δουλειά, αλλά ψάχνοντας και ζητώντας, μερικές φορές μοιάζει και να τα απαιτούν, για επιδόματα και φροντίδα… Βάζουν μπροστά τα μικρά παιδιά απαιτώντας φροντίδα γι’ αυτά αλλά προφανώς και για τους όσους τα έχουν (για τους ίδιους δηλαδή)…
Τι καλύτερο για τους αλληλέγγυους και τους κολεκτιβιστές προκειμένου να βρουν κοινό αλλά και μελλοντικούς υποστηρικτές;
Επιπλέον δεν φαίνονται και τόσο διαθέσιμοι για εργασία. Αν υπήρχε τέτοια διάθεση πολλά θα ήταν διαφορετικά. Κατ’ αρχήν θα διεκδικούσαν εργασία, θα έψαχναν έστω και μικρά μεροκάματα. Δεν φαίνεται κάτι τέτοιο. Αντίθετα φαίνονται μάλλον αραχτοί και έτοιμοι για μετάβαση στα καλύτερα επιδόματα της Γερμανίας… Ενδεχομένως οι κολεκτιβιστές να θέλουν να τους προσφέρουν και θέσεις εργασίας στο Δημόσιο.
Για μια ακόμη φορά είμαστε μπροστά στην αθλιότητα και την αήθεια. Όλοι αυτοί οι "ανθρωπιστές" και δικαιωματιστές, οι υπερασπιστές των αδυνάμων κλπ θέλουν ανθρώπους στον Δυτικό Κόσμο που δεν είναι προσανατολισμένοι στο να εργάζονται και να παράγουν. Θέλουν ανθρώπους που να περιμένουν επιδόματα και παροχές από τον καπιταλισμό που μισούν… και θέλουν να τον καταστρέψουν αφού αυτός θα προσφέρει όλα τα δικαιώματα και τις παροχές…. Που περιέργως θεωρούν ότι δικαιούνται από τον στυγνό καπιταλισμό πάντα.
Η ΗΘΙΚΗ ΥΠΕΡΟΧΗ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ Σ’ ΟΛΟ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ.
* O κ. Γιάννης Νικολής είναι Ψυχίατρος, Ψυχαναλυτής Ομάδας, Διδάκτωρ Ψυχιατρικής στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο και ιδρυτής της Λέσχης Φιλελεύθερου Προβληματισμού στη Θεσσαλονίκη. Πρόσφατα ίδρυσε το "ΚΕΝΤΡΟ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΑΣ & ΠΡΟΣΩΠΙΚΗΣ ΑΝΑΠΤΥΞΗΣ" εγκαταλείποντας την κρατική υγεία και εξέδωσε το νέο του βιβλίο υπό τον τίτλο "ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΑΦΗΓΗΣΕΙΣ στην ΕΛΛΑΔΑ της ΚΡΙΣΗΣ" από τις εκδόσεις "Θερμαϊκός"
Capital
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...