Ως πότε η Ελλάδα θα κοιμάται και ο εχθρός μας θα τρέχει;

Αμέσως ΑΟΖ με Κύπρο. Τι περιμένουν;

Του Κρεσέντσιο Σαντζίλιο

Δεν μπορούμε πλέον να προσποιούμαστε πως δεν βλέπουμε και δεν καταλαβαίνουμε. Εγκληματεί εναντίον της χώρας του όποιος το κάνει ενώ η πατρίδα χάνεται και αυτός καταναλίσκεται σε υποτακτικές ελπίδες και ανύπαρκτες εκ του άνωθεν υποστηρίξεις.

Η Τουρκία κινείται γρήγορα και τρέχει, η Ελλάδα καθηλώνεται και κοιμάται. Η Τουρκία ασκεί την πιο επιθετική πολιτική του κόσμου, η Ελλάδα δεν έχει καμία δική της, ανεξάρτητη απ’ όλους πολιτική διότι ασκεί την πολιτική που οι «φίλοι» της και «σύμμαχοι» και «εταίροι» θέλουν και της επιτρέπουν, δηλαδή τη δική τους πολιτική!

Πίσω απ΄αυτήν η Ελλάδα σέρνεται άγονα και δίνει το δικαίωμα στους άλλους να διαμορφώνουν εκείνοι τις δικές της εθνικές καταστάσεις στο σημείο που εκείνη δεν μπορεί να κάνει τίποτα άλλο από το να προσπαθεί αγωνιωδώς να τις διαχειριστεί πάντα μετά που δημιουργήθηκαν, συνέχεια:

για την Ελλάδα είναι αφ’ ενός ένα απεγνωσμένο κυνήγι των εξελίξεων που οι άλλοι (το’ παμε: «φίλοι» και εχθροί) καθόρισαν και αφ΄ ετέρου μια συστηματική αποχή της από το να δημιουργήσει η ίδια τις εξελίξεις που την ευνοούν. Η πιο καταστροφική πολιτική οδηγούμενη από τον φόβο των άλλων και την υπαγωγή στους άλλους.

Μήπως, λ.χ. κάποιος μπορεί να αρνηθεί ότι οι Σκοπιανοί κοροϊδεύουν απρόσκοπτα την Ελλάδα με το όνομα «Μακεδονία»; ή ότι η μηδαμινή Αλβανία έχει ατιμωρητί, πάλι με τουρκικό χεράκι, οδηγήσει την ελληνική μειονότητα σε σημείο να φοβάται για τη ζωή και τη περιουσία της, για να μην θυμηθούμε τί έκανε με την ΑΟΖ; ή ότι η επίσημη Τουρκία (Προξενείο) στη Θράκη έχει ήδη υπονομεύσει βαθειά τις ελληνικές (μουσουλμανικές) μειονότητες και την εν γένει ελληνική κρατική και νομοθετική παρουσία;
Ή ότι οι Αμερικανοί πήραν τα πάντα απ’ την Ελλάδα (την γέμισαν με βάσεις, ελέγχουν επί τόπου όλη την επικράτεια της, ελέγχουν την πολιτική της, κλπ.) χωρίς να της δώσουν απολύτως τίποτα, μόνο ασήμαντες, που καταντούν καταγέλαστες προφορικές «διαβεβαιώσεις» υποστήριξης για να χαϊδέψουν τ’ αυτιά της ενώ όλοι γνωρίζουμε με το παραπάνω πως ποτέ δεν θα την βοηθήσουν στρατιωτικά εναντίον μιας τουρκικής προσβολής!


Απ’ την άλλη μεριά, γύρισε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι (έστω και παράφωνα, αλλά το ξέραμε ήδη προ πολλού ότι θα γινόταν αυτό και πάλι δεν κάναμε τίποτα για να το εμποδίσουμε): και «έσκασε» το συμφωνητικό συνεργασίας Τουρκίας-Λιβύης με τον όχι και τόσο κρυφό σκοπό να αρπάξει απ’ την Ελλάδα όση πιο πολλή θάλασσα γίνεται και μαζί με αυτήν την ελληνική κυριαρχία στην ΑΟΖ της.

Αφορμή και αφετηρία του παρόντος κειμένου λοιπόν είναι αυτές οι δυο κρίσιμες θεματολογίες και παράμετροι θεωρήσεων.

Φυσικά κανείς στον κόσμο (εκτός βέβαια από τους Τούρκους) με σωστή νομολογική γνώση και αντικειμενική κρίση μπορεί να θεωρήσει νόμιμη και απορρέουσα από το ισχύον διεθνές δίκαιο αυτή τη δήθεν «συμφωνία» (ή «μνημόνιο») με την οποία απειλείται να γίνει μια δήθεν «οριοθέτηση» δήθεν τουρκο-λιβυκών θαλάσσιων «συνόρων» δυτικά της Κρήτης ακυρώνοντας την ύπαρξη όλων των ελληνικών νησιών που βρίσκονται ενδιάμεσα, από τα ανατολικά τουρκικά παράλια έως την νότια Πελοπόννησο!

Και κανένα κράτος στον κόσμο που σέβεται τον εαυτό του δεν θα μπορούσε να δεχθεί το σκέτο έκτρωμα που είναι ετούτη η δήθεν «συμφωνία». Ο ίδιος ο ΟΗΕ κατ’ αρχήν θα έπρεπε, με αίτηση ή όχι της Ελλάδας, να την είχε καταδικάσει και να δηλώσει την απόλυτη νομική ανυπαρξία και ακυρότητά της.

Σωστά ο πολύτιμος καθηγητής Θεόδωρος. Καρυώτης μιλάει για «μεγάλη φάρσα» σχετικά με αυτή το στρατσόχαρτο που επιδεικτικά αγνοεί τελείως όλα τα θαλάσσια ελληνικά δικαιώματα που βρίσκουν την απόλυτη δικαιολογία τους στις διατάξεις της UNCLOS, στην παγκόσμια αξία και έκταση της ίδιας της UNCLOS στο σύνολό της, και προτείνει γεωγραφικά στοιχεία εντελώς παράλογα, έξω από κάθε θετική λογική, παρανοϊκά εκτός πάσης νομικής έννοιας του υδρογραφικού χώρου, της εδαφικής κυριαρχίας και της απόλυτα τεκμηριωμένης θαλάσσιας «χωροταξίας» της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης της Ελλάδας.

Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία πως το λεγόμενο «μνημόνιο» Λιβύης-Τουρκίας και μόνο από την παράνοια του, είναι παντελώς άκυρο και γραμμένο στον αέρα.
Προσωπικά πάντως διατηρώ την πιο βαθιά αμφιβολία για το εάν οι ΗΠΑ θα αντιδρούσαν δυναμικά κατά της Τουρκίας στη περίπτωση που η Τουρκία θα τολμούσε να προβεί σε οριοθέτηση των δήθεν τουρκο-λιβυκών «συνόρων» που παρουσιάζει στους χάρτες της λεγόμενης «συμφωνίας».

Όσο για την Αίγυπτο, που θα μπορούσε να αντιδράσει σφοδρά κατά της Τουρκίας, δοθείσης της βαθειάς αμοιβαίας εχθρότητας, δυστυχώς έως τώρα δεν νομίζω να έδειξε κάποιο «δείγμα» κάποιας ενδεχόμενης δυναμικής απάντησης. Όπως και η Ελλάδα, η οποία στις «πράξεις» της Τουρκίας απαντάει, ως συνήθως «φυσιολογικά» και αναποτελεσματικά, με δήθεν «αυστηρά» και «βαρύγδουπα λόγια», το ίδιο και η Αίγυπτος αρκέστηκε να δηλώσει, «τρομοκρατώντας» τον Ερντογάν, ότι το «μνημόνιο» του με την Λιβύη είναι ανυπόστατο και δεν ισχύει. Πολύ λίγο για κάποιον που, εάν εισχωρήσει στη Λιβύη, η Αίγυπτος πρώτη θα έχει να αντιμετωπίσει την βάσιμη απειλή δημιουργίας αιματηρών «ανακατατάξεων» στη χώρα με την ενεργοποίηση ακραίων ισλαμικών δράσεων από στοιχεία που ‘ήδη τώρα στη Λιβύη θεωρούν τον Ερντογάν προστάτη των «μουσουλμανικών δικαιωμάτων».

Αλλά ας κοιτάξουμε λίγο εκείνο που πιο άμεσα μας ενδιαφέρει και βρίσκεται στο πιο κρίσιμο σημείο της βαλκανικής χερσονήσου, δηλαδή την Ελλάδα και την συμπεριφορά της μέσα στα πολιτικά, γεωστρατηγικά και οικονομικά δρώμενα που την αφορούν.

Κατ΄αρχήν θα πρέπει να πούμε πως σε όλη αυτή την «ιστορία», ένα είναι το πρωτεύον και η βάση των πάντων, ήτοι: η Ελλάδα εάν δεν πάψει επιτέλους να εφαρμόζει στον εαυτό της τις πολιτικές των άλλων, λιγότερα η περισσότερα «μεγάλων» ή «μικρών» (ΗΠΑ, ΕΕ, Γερμανία, Γαλλία, Κίνα, κλπ.) και να κάνει ό, τι θέλουν οι άλλοι ΚΑΙ όταν είναι εις βάρος της, θα είναι πάντα μια μίζερη πολιτικά χώρα με ένα ενδοτικά αναξιόπιστο και χρεοκοπημένο κυβερνητικό κατεστημένο, πανεύκολο να χειραγωγηθεί, να εκβιαστεί ποικιλοτρόπως και εντελώς να ακυρωθεί.

Το ίδιο σχεδόν βλέπουμε σήμερα να συμβαίνει και στην Ιταλία (μια άλλη χώρα στο μάτι του κυκλώνα), όπου ο νυν προθυπουργός, τώρα πια πρόθυμος να κάνει τα χατίρια των Βρυξελλών και του Βερολίνου, απ΄ τ΄ αντίστοιχά τους «ιερατεία» έχει γι΄ αυτή την αγαστή «συνεργασία» του ανακηρυχθεί «ηγέτης»! Και τότε δεν ξαφνιάζει το γεγονός ότι με την προηγούμενη κυβέρνηση, της οποίας ο υπουργός εσωτερικών Σαλβίνι είχε και προέκρινε σαν μότο τη φράση «πρώτα οι Ιταλοί», η δήθεν «αλληλέγγυα» ΕΕ δρούσε τρομερά υπονομευτικά εναντίον εκείνων των Ιταλών κυβερνητικών που όντως διεθνώς προέτασσαν τα δικαιώματα του ιταλικού λαού στα γερμανικής κοπής συμφέροντα της «Κοινότητας».

Στις σχέσεις της με την Τουρκία η μεγαλύτερη ατυχία της Ελλάδας βρίσκεται στην καταστροφική και θα έλεγα εγκληματική εμμονή της για την υφαλοκρηπίδα με την οποία κάνει, με τον πιο ωραίο τρόπο, το πιο ανέλπιστο παιχνίδι της Τουρκίας.

Παράλληλα βρίσκεται στην επίσης καταστροφική και εγκληματική εμμονή της στο να μην ασχολείται με την ΑΟΖ, μόνο με την ΑΟΖ, μολονότι η Ελλάδα υπέγραψε την Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας που πολύ σωστά μεγεθύνει την έννοια, νόημα και ουσία της «Αποκλειστικής οικονομικής ζώνης» και δεόντως μικρύνει (ή και αναιρεί ή αγνοεί) την θέση της υφαλοκρηπίδας η οποία έτσι κι αλλιώς, σαν απλό γεωγραφικό στοιχείο, αυτομάτως εμπεριέχεται στην έκταση της ΑΟΖ.

Έτσι, έχοντας ως «κέντρο συζήτησης» αυτή την «υφαλοκρηπίδα», την οποία μόνο η Τουρκία και κανένα άλλο κράτος στο κόσμο δεν υπολογίζει πια όντας η ΑΟΖ ο πυρήνας παντός θαλάσσιου υπολογισμού και δράσης, και ακόμη προσκολλημένοι σε αυτή την ξεπερασμένη πλέον ιδέα της υφαλοκρηπίδας οι Έλληνες («πολιτικοί») συνεχίζουν άσκοπα και αδικαιολόγητα να ταλαντεύονται στα διάφορα στάδια συνομιλιών με τους Τούρκους.

Και είναι τόσο μεγάλο το λάθος των Ελλήνων που, διερωτάται κανείς πώς είναι δυνατόν να μην το έχουν οι ίδιοι αντιληφθεί συνεχίζοντας απτόητοι να «πιπιλίζουν» τη λέξη «υφαλοκρηπίδα» για να βρουν βέβαια άμεση ανταπόκριση και «κατανόηση» εκ μέρους των, σίγουρα έκπληκτων Τούρκων.

Ωστόσο στην Τουρκία τίποτα δεν αλλάζουν τα «αυστηρά μηνύματα» που στέλνουν οι διάφοροι Παυλόπουλος, Δένδιας, Μητσοτάκης, Κουμουτσάκος, κλπ. κλπ.., τη στιγμή που σιγά σιγά και μεθοδικά αυτή η Τουρκία πάει να τους «φάει» απ΄την Ελλάδα (ή τουλάχιστον να «γκριζάρει») και τα νησιά (πολλά νησιά), και τη θάλασσα (το Αιγαίο, όπως θα δούμε παρακάτω), και τη στεριά (τη Θράκη), και την οικονομική κυριαρχία (ΑΟΖ) την οποία εκείνη δικαιούται!

Εντάξει, με την Αίγυπτο η οριοθέτηση της ΑΟΖ πελαγοδρομεί, χρόνια τώρα, πάνω από δέκα: συζητούν για ΑΟΖ, ετοιμάζονται να την οριοθετήσουν, λένε πως ετοιμάζουν τις γεωγραφικές συντεταγμένες όταν αυτές βρίσκονται κιόλας στα συρτάρια, έτοιμες (Θεόδωρος Καρυώτης), μας λένε πως «συνφώνησαν…για τον χαρακτηρισμό και την οριοθέτηση της ΑΟΖ» (Νίκος Δένδιας) και οριοθέτηση δεν βλέπουμε, αν και η Αίγυπτος γενικά και συμπερασματικά έχει τα πάντα να κερδίσει και τίποτα να χάσει απ’ την οριοθέτηση που εξασφαλίζει και την «ησυχία» της κόντρα στις επεκτατικές βλέψεις της Τουρκίας.

Βεβαίως, ακολουθώντας τη γραμμή της κομπίνας Τουρκίας-Λιβύης η Αίγυπτος θα «κλέψει» από την Ελλάδα 19.000 τ.χ. θάλασσας, αλλά αυτό πραγματικά είναι σοβαρό «δέλεαρ» για τους Αιγύπτιους ώστε να πάνε να μπλέξουν με μια «συμφωνία» απόλυτα έκνομη και ενάντια κάθε καθιερωμένης νομικής έννοιας και να μη υιοθετήσουν την καθόλα νόμιμη διαδικασία της ισχύουσας σε 140 παράκτιες χώρες στον κόσμο UNCLOS;!

Μακάρι επομένως οι Αιγύπτιοι να καταλάβουν επιτέλους και γρήγορα – το ίδιο όμως και οι ΄Ελληνες! – πως τα μάλα τους συμφέρει να ενώσουν τις ΑΟΖ τους και οι ίδιες να ενωθούν έναντι σε όσους τους ζητούν να μη προχωρήσουν στη πραγματοποίησή τους.

Ας είναι λοιπόν για την Αίγυπτο, περιμένουμε – αλλά με τη Κύπρο γιατί η «υπόθεση» βαλτώνει; δεν μπορώ να κατανοήσω τί ανάμεσα σε αυτές τις δυο «ελληνικές χώρες» (οι μόνες στο κόσμο!) εμποδίζει την οριοθέτηση των ΑΟΖ τους!

Έρχονται όλοι και μας λένε πως μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου υπάρχει συνεχής συνεργασία και πως η μια κάνει τα συμφέροντα της άλλης, μιας και πράγματι αυτό θα έπρεπε να γίνεται για τον απλούστατο αλλά βασικότατο λόγο που μόλις είπαμε.

Είναι σίγουρα άξιον απορίας για ποιο λόγο αυτές οι δυο χώρες είναι τόσο μακριά η μια απ’ την άλλη και γιατί δεν υπάρχει σύμπνοια στις ενέργειές τους.

Είναι μια κατάσταση που μας οδηγεί κατ’ ευθείαν στη μεγάλη και οδυνηρή ερώτηση: γιατί αυτές οι δυο μοναδικές ελληνόφωνες χώρες – οι οποίες, το βασικότερο, έχουν ακριβώς τα ίδια συμφέροντα σε σχέση με την Τουρκία και διατρέχουν ακριβώς τους ίδιους κινδύνους από τα ανθελληνικά, μαξιμαλιστικά και επεκτατικά σχέδια της Τουρκίας – γιατί δεν φροντίζουν να δημιουργήσουν ένα αρραγές μέτωπο και στα πλαίσια αυτού του μετώπου δεν οριοθετούν αμέσως τώρα τις ΑΟΖ τους δημιουργώντας έτσι έναν ενωμένο αμυντικό χώρο-φράγμα προς τη Τουρκία;

Η Κύπρος είναι πολύ κοντά με τη Κρήτη και η λίγη θάλασσα που τις χωρίζει θα έπρεπε να γίνει και να είναι κοινός χώρος ελληνο-κυπριακής κυριαρχίας.

Αυτό θα έπρεπε να θεωρείται επειγόντως εφικτό από τις ελληνικές ένοπλες δυνάμεις μαζί με εκείνες της Κύπρου. Αλλά γιατί δεν είναι; Τί τους εμποδίζει να το κάνουν; και οι δυο υποφέρουν από τα «καμώματα» της Τουρκίας. Και οι δυο έχουν πικρή πείρα του τί εστί Τούρκος. Πόσο ακόμη θα είναι μακριά μεταξύ τους; Και πόσο ακόμη δεν θα απαντήσουν στα τουρκικά σχέδια σαν μια ενωμένη δύναμη;

Πολύ πιθανόν να μην το θέλει, παράλογα, η Κύπρος. Και πολύ πιθανόν επίσης η Ελλάδα να φοβάται (ως συνήθως) να μπλεχτεί σε αντιπαράθεση με τη Τουρκία στη Κύπρο. Τι ευλογία για τους Τούρκους αυτός ο ελληνικός φόβος!

Ή μήπως πάλι η αμερικανική αλαζονεία και η ελληνική αμερικανολαγνεία εμποδίζουν την ελληνο-κυπριακή σύμπνοια; Πάλι οι Αμερικανοί λένε όχι; Μήπως και οι Έλληνες το λένε;! Και οι Κύπριοι; Κι αν Έλληνες και Κύπριοι παρακούσουν τους Αμερικανούς, τί θα γίνει; Οι Αμερικανοί θα τους κτυπήσουν; Θα κάνουν φασαρίες και θα ρίξουν τις κυβερνήσεις τους; Θα τους κάνουν εμπάργκο; Θα σκοτώσουν τον Μητσοτάκη και τον Αναστασιάδη; Θα εισβάλλουν σε Ελλάδα και Κύπρο;

Τί θα κάνουν αν μια μέρα Ελλάδα και Κύπρος, μετά από μυστικές επαφές, δηλώνουν σε .όλο τον κόσμο την ανακήρυξη και οριοθέτηση της μεταξύ τους ΑΟΖ και, βάσει της Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας, διεξάγουν τις απαραίτητες διαδικασίες για την διεθνή αναγνώριση;

Μάλλον τίποτα, γιατί τότε διεθνώς θα είναι εκτεθειμένοι και δεν νομίζω να τους συμφέρει, έστω και με τις ανοησίες και ανισορροπίες του Προέδρου τους.

Αλλά μήπως η Τουρκία θα κηρύξει πόλεμο σε Ελλάδα και Κύπρο; Ή θα εισβάλλει σε Ελλάδα και Κύπρο; (νά σε τι χρειάζεται να έχει η Ελλάδα μια γερή αεροπορικο-ναυτική βάση στην ανατολική Κρήτη!).

Οι πάντες ξέρουν πως δεν θα συμβεί τίποτα απ΄ όλα αυτά για τον απλούστατο λόγο ότι αυτό το τίποτα συμφέρει και στις ΗΠΑ, διότι μια θαλάσσια ελληνο-κυπριακή σταθερότητα στην ανατολική Μεσόγειο είναι ό, τι καλύτερο για τους Αμερικανούς, σε αντίθεση με την αναξιοπιστία, την ταραχοποιό δράση και την παράνοια της Τουρκίας. Και δεν μπορεί παρά να συμφέρει σε όλους, και πρωτίστως στους Αμερικανούς, οι οποίοι λογικά θα έπρεπε να το είχαν προ πολλού καταλάβει και δράσει ανάλογα, αντί να παίζουν το ηλίθιο και ανούσιο πια «παιχνίδι» κατηγοριών με τον κατ΄ εξοχήν επικίνδυνο Ερντογάν!

Τότε μήπως οι ίδιοι Έλληνες και Κύπριοι φταίνε και δεν θέλουν να είναι ενωμένοι;
Τους αρέσει να μπορεί ο Τούρκος να τους κτυπάει χώρια;!

Είναι εντελώς φανερό πως και να μη γίνει τώρα η οριοθέτηση με την Αίγυπτο, αρκεί και με το παραπάνω εκείνη με τη Κύπρο για να κοπεί η παράνομη κατά το διεθνές δίκαιο συμπεριφορά της Τουρκίας.

Η Ελλάδα μόνο τη Κύπρο χρειάζεται (και το αντίθετο ισχύει) για να στήσει το οδόφραγμα προς την Τουρκία, δεν χρειάζεται την Αίγυπτο. Ωστόσο αν όμως και η Αίγυπτος θέλει να προστεθεί – γιατί είναι η μόνη λύση προς το συμφέρον της – καλώς να έρθει: το τρίγωνο Ελλάδα, Κύπρος Αίγυπτος θα είναι πιο ισχυρό και αποτελεσματικό.

Αν επιπλέον οι τρεις χώρες συνάψουν και μια ωραία αμυντικο-στρατιωτική συμφωνία προστατευτική της ΑΟΖ των, ακόμη καλύτερα.

Το μόνο που επείγει τρομερά είναι να πραγματοποιηθεί η διαδικασία ανακήρυξης/οριοθέτησης: οποιοδήποτε χάσιμο χρόνου αποβαίνει τραγικά επικίνδυνο και ζημιογόνο για την Ελλάδα, ευνοϊκό για την Τουρκία.

Κι όταν, μετά την ανακήρυξη/οριοθέτηση στον ΟΗΕ θα υπάρχουν τα καθ΄ όλα βάσει της UNCLOS νόμιμα οριοθετικά δεδομένα και αυτά δημοσιευτούν διεθνώς, όποιες βλακώδεις, παράτυπες και εξωπραγματικές «συμφωνίες» και να έχει κάνει ο Ερντογάν με τον Λίβυο υποτακτικό του, έτσι κι αλλιώς θεσμικά αναρμόδιο Φαγιέζ αλ Σαράτζ, (έναν ψευδο-ηγέτη ενός «κράτους» που είναι όλο κι όλο μια πόλη και μερικά περίχωρά της και δεν διαθέτει καμία νομιμοποίηση να αντιπροσωπεύει κανέναν και κανένα κράτος Λιβύης, εκτός του ότι δεν διαθέτει ούτε καν μια Βουλή, ούτε καν έναν στρατό, αλλά μόνο μερικές παράνομες ισλαμο-τζιχαντιστικές συμμορίες που η Τουρκία παράνομα οπλίζει παραβιάζοντας την απαγόρευση του ΟΗΕ) – θα είναι άχρηστα «χαρτιά» τουαλέτας που κανείς δεν μπορεί να αναγνωρίσει και υποστηρίξει, θεότρελα τεκμήρια της «μεγάλης φάρσας» (Θεόδωρος Καρυώτης) που οι Τούρκοι πήγαν να σκαρώσουν στην αγωνιώδη προσπάθεια τους να βγουν από την απομόνωσή τους.

Καλείται λοιπόν κατεπειγόντως η Ελλάδα τουλάχιστον να ενώσει την ΑΟΖ της με εκείνη της Κύπρου με βάση την απόλυτη νομιμοποίηση της Σύμβασης των Ηνωμένων Εθνών του Μοντέγκο Μπαίη, που η Τουρκία δεν υπέγραψε και γι΄ αυτό δεν έχει κανένα δικαίωμα να την επικαλείται, και ούτε να εμποδίζει άλλα κράτη να ττην εφαρμόσουν..

Καλείται κατεπειγόντως να το κάνει πριν η Τουρκία μέσα στη τρέλα της στείλει και στη Κρήτη ερευνητικά πλοία απλώς για να προκαλέσει και δήθεν να δημιουργήσει ένα προηγούμενο υπέρ της.

Εκτός κι αν η Ελλάδα είναι έτοιμη όποιο ξένο, δηλαδή τούρκικο ανεπιθύμητο πλοίο μπει στην υφαλοκρηπίδα της να το βουλιάξει. Ωστόσο πριν κάνει κάτι τέτοιο θα πρέπει υπερκατεπειγόντως να καταθέσει στον ΟΗΕ τους χάρτες της δικής της υφαλοκρηπίδας, κάτι που – πάλι τελείως εγκληματικά και ανόητα – δεν έπραξε ως τώρα, αντιθέτως με την Τουρκία που σχετικά μερίμνησε!

Ελλάδα και Κύπρος με την ισχύ του άρθρου 121, 5 της UNCLOS μπορούν και πρέπει να καθορίσουν τα σύνορα των ΑΟΖ των χωρίς να ζητήσουν ή να έχουν την άδεια κανενός, χωρίς να γίνουν και να είναι οι ραγιάδες που περιμένουν τη καλή θέληση τρίτων (Αμερικανών και Τούρκων οι οποίοι αντίστοιχα, οι πρώτοι σε Ατλαντικό και Ειρηνικό, οι δεύτεροι σε Μαύρη Θάλασσα, έκαναν όμως ό, τι τους συμφέρει δίχως να νοιαστούν τί θα πουν οι άλλοι κοντινοί!).

Εξάλλου Ελλάδα και Κύπρος διαθέτουν και ένα άλλο ατού που συνοδεύει και συμπληρώνει την Διεθνή Σύμβαση: είναι οι χάρτες ΑΟΖ της Ευρωπαϊκής Ένωσης οι οποίοι και καθορίζουν και επιβεβαιώνουν επίσημα την αναμφισβήτητη ύπαρξη θαλάσσιων συνόρων μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου (Θεόδωρος Καρυώτης).

UNCLOS και χάρτες ΕΕ λοιπόν είναι τα δυνατά διεθνώς καθιερωμένα «χαρτιά» τα οποία τρελοί θα είναι εκείνοι που δεν θα τα χρησιμοποιήσουν τώρα με την μέγιστη ταχύτητα στην απόλυτα αναγκαία πια ανακήρυξη/οριοθέτηση της ελληνικής ΑΟΖ στα σύνορα με τη Κύπρο.

Βεβαίως και αυτή θα είναι, και είναι, η σωστότερη και καταλληλότερη απάντηση Ελλάδος-Κύπρου σε μια Τουρκία που αδιαφορεί για την γελοιότητα των ισχυρισμών της και επιχειρεί να επιβάλλει σε διεθνή επίπεδο ένα νέο, ουρανοκατέβατο, φανταστικό δίκαιο made in Turkey, κομμένο και ραμμένο μόνο στα δικά της μέτρα, ούτε λίγο ούτε πολύ και ξεδιάντροπα προσπαθώντας να γράψει ένα δικό της Δίκαιο της Θάλασσας (καλά λένε: η τρέλα δεν πάει στα βουνά!), να σβήσει ή να ατονήσει την παγκόσμια Σύμβαση του 1982 (ως εκεί πάει η τουρκική παράνοια) και ακροβατώντας πάνω σε απίθανα γεωγραφικά στοιχεία και ξεκάρφωτες νομικές δήθεν «αρχές», να «θεσπίσει» (ποιος; αυτή η χώρα που ζει στο έγκλημα και την παρανομία μέσα και έξω από τα σύνορά της!) με το έτσι θέλω μια αποκλειστικά δική της, à la carte εκδοχή διεθνούς νομοθεσίας στην οποία, με περίσσια υποκρισία, για να ρίξει στάχτη στα μάτια, συνεχώς και χλευαστικά αναφέρεται σαν να είναι όλοι οι άλλοι χαζοί και δεν καταλαβαίνουν.

Σε αυτήν την ακατάπαυστη, εξαντλητική ισλαμο-αναθεωρητική τουρκική πολιτική είναι τώρα 45 χρόνια (από το 1973) που οι Έλληνες πολιτικοί απαντούν μονότονα, άσκοπα και χωρίς κανένα κέρδος, πάντα με αυστηρή γλώσσα «απορρίπτοντας» τα τουρκικά παρατράγουδα. Και με αυτές τις «αυστηρές παραινέσεις» πορεύονται στο διεθνές στερέωμα νομίζοντας πως έκαναν το καθήκον τους, πως «κατακεραύνωσαν» τον αλαζόνα Τούρκο… αλλά φευ!… μόνο μια τρύπα στο νερό κάνουν μιας κι αυτός συνεχίζει και… επαυξάνει… και αυτοί τρέχουν συνέχεια πίσω απ΄ τα «τούρκικα γεγονότα», τρέχουν και δεν φτάνουν.

Και σαν να μην έφτανε η έως σήμερα ντροπιαστικά υποχωρητική και δήθεν κατευναστική προς την Τουρκία, αλλά απόλυτα άκαρπη, τουναντίον, συμπεριφορά της, η Ελλάδα τοις κείνων ρήμασι πειθόμεν(η) για να δείξει πόσο υπάκουο και πειθήνιο παιδί είναι ιδίως προς τους άπιστους «φίλους και συμμάχους» Αμερικανούς (αλήθεια, ο πολύς Πάιατ, νέος κουρέας της Σεβίλλης, πότε θα στείλει τον στρατό Αμερικανών επενδυτών που έχει προαναγγείλει σε μια στιγμή ευφορίας, εάν ήμαστε καλά παιδιά, για να μετατρέψουν την Ελλάδα στο Eldorado της Ευρώπης; Πού είναι αυτοί οι επενδυτές-φαντάσματα ενώ σε αντάλλαγμα η Ελλάδα γέμισε από αμερικανικές βάσεις, βασούλες και ραντάρ; Ή μήπως ο πονηρός Πάιατ εννοούσε ακριβώς αυτές τις βάσεις σαν αμερικάνικες επενδύσεις;!), πάει να πραγματοποιήσει τώρα, μετά από πολλά χρόνια το παλιό αμερικανικό όνειρο-σχέδιο «λύσης» της ελληνο-τουρκικής διαμάχης για το Αιγαίο: «να τα βρείτε με την Τουρκία» το οποίο ακόμη πιο πρόσφατα συγκεκριμενοποιήθηκε σφόδρα και εξειδικεύτηκε (Μορνινγκσταρ, 2012).

Μέσα σε αυτή τη προοπτική, δεν είναι λοιπόν διόλου τυχαίες οι επαναλαμβανόμενες en passant δηλώσεις Ελλήνων πολιτικών (Κοτζιάς, Κατρούγκαλος, Δένδιας, Ντόκος) που φωτογραφίζουν πολύ καθαρά την επιβολή μιας κατάστασης τελείως ανώμαλης – ιστορικά, γεωστρατηγικά, πολιτικά και οικονομικά – εισόδου της Τουρκίας μέσα σε αμιγώς ελληνική σφαίρα ύπαρξης και επιχείρησης, για να μη πούμε και το σπουδαιότερο, κυριαρχίας.

Ουσιαστικά η Ελλάδα, με την ευγενή και απρόσκοπτη ώθηση των δικών της «πολιτικών» (μπορεί να τους χαίρεται;), άρχισε να σκάβει με πολύ καλό ζήλο το λάκκο της μέσα στο οποίο θα την σπρώξει η Τουρκία αν δεν προλάβει έγκαιρα να το αποφύγει.

Τα ονόματα των ως άνω αναφερόμενων Ελλήνων «πολιτικών» στοιχειοθετούν τις δραματικές φάσεις της ασυγκράτητης ελληνικής ολίσθησης μέσα στη κινούμενη άμμο που είναι ο όρος «υφαλοκρηπίδα», πάνω στην οποία στηρίχθηκαν πολύ άνετα αυτοί οι «εξέχοντες άρχοντες της πολιτικής» για να διαμορφώσουν πια το πλαίσιο των μελλοντικών ελληνο-τουρκικών «συνεργασιών».

Βήμα-βήμα (όπως με ακρίβεια και εξαιρετική οξύνοια καταγράφει ο Σταύρος Λυγερός σε δυο καθοριστικά κείμενά του («Τί κρύβουν οι δηλώσεις για συνεκμετάλλευση – Το δώρο της Αθήνας και η ‘Γαλάζια Πατρίδα’» και Ένα ρεπορτάζ από το παρελθόν: οι ‘γκρίζες ζώνες’ και η συνεκμετάλλευση του κ. Ντόκου») η Ελλάδα δείχνει να θέλει πραγματικά τώρα να μπει στο νόημα εκείνης της παλιάς (2003) ελληνο-τουρκικής απόπειρας συμφωνίας η οποία, ευτυχώς, τότε δεν έτυχε αίσιας έκβασης και ξεχάστηκε, στην οποία η Ελλάδα είχε δυο επιλογές: ή θα χάριζε στη Τουρκία ένα σεβαστό ποσοστό «υφαλοκρηπίδας» μέσα στην ελληνική ΑΟΖ(!), που ήδη από τότε υπήρχε (μη το λησμονάμε) ή το ίδιο ποσοστό θα το εκμεταλλευόταν όχι μόνη της, αλλά μαζί με την Τουρκία(!), έτσι ώστε να γίνει πράξη το σχέδιο ΗΠΑ και το όνειρο-απαίτηση της Τουρκίας να έχει «διέξοδο» στο Αιγαίο.

΄Ετσι το 2018 επιτέλους πετάγεται ένας Έλληνας υπουργός και τρομερά έκπληκτος αναρωτιέται πώς είναι δυνατόν οι Έλληνες συμπατριώτες του (τρομάρα του!) να είναι τόσο εγωϊστές και τόσο «μοναχοφάηδες» (οι αθεόφοβοι) που θέλουν να «φάνε» μόνοι τους τα κέρδη από τους φυσικούς πόρους του Αιγαίου που μες στην δική τους ΑΟΖ τους ανήκουν (διότι το 75% του Αιγαίου είναι ελληνική ΑΟΖ και το υπόλοιπο 25% είναι διεθνή ύδατα) και να μη θέλουν να τα μοιραστούν με τα τουρκικά καρντάσια των οποίων η ΑΟΖ δυστυχώς γι΄ αυτούς τελειώνει στα ανατολικά παράλια των ανατολικών ελληνικών νησιών του Αιγαίου!

Και πριν αλέκτωρ λαλήσει τρις έρχεται, βοηθητικός, ο έτερος επόμενος συνάδελφός του να μας υπενθυμίσει (= παραμυθιάσει), ο ανιστόρητος και αγεωγράφητος!) πως δεν είναι σωστό η Ελλάδα να θέλει να αποκλείσει από το Αιγαίο τη Τουρκία. μια χώρα με «τεράστια ακτογραμμή» και σίγουρα δικαιώματα(!) στη θαλάσσια περιοχή δυτικά των ανατολικών ελληνικών νησιών (Λήμνος, Μυτιλήνη, Χίος, Σάμος), που ο ίδιος, σαν νεότουρκος, «εξαφανίζει» πηδώντας πάνω απ΄αυτά σαν να μην υπάρχουν!

Όχι μόνο, αλλά δείχνοντας (ψευδόμενος; ας μας το πει!) πως είναι τελείως αδαής αφού «ξεχνά», ο αφηρημένος(!), πως (βλ. Countries whith the longest Coastline – WorldAtlas.com) «η Ελλάδα έχει μια από τις μεγαλύτερες ακτογραμμές στον κόσμο, είναι 12η, ενώ η Τουρκία είναι 20ή (Μάριος Ευρυβιάδης) και «ξεχνά» επίσης πως «η Ελλάδα έχει στη Μεσόγειο την μεγαλύτερη ακτογραμμή με 13.676 χιλιόμετρα, ενώ εκείνη της Τουρκίας είναι σχεδόν η μισή, 7.200 χιλιόμετρα» (Μάριος Ευρυβιάδης).

Τέλος, ορίστε η συνέχεια και φέτος (2019) όταν παρουσιάζεται ο τρίτος καλός φίλος (δεν πειράζει αν είναι από άλλο κόμμα εχθρικό με εκείνο των πρώτων δυο!) για να συγκεκριμενοποιήσει (πιο βασιλικός κι απ ΄τον βασιλιά) τα επίτηδες θολά πολιτικο-οικονομικά «κατασκευάσματα» των προηγουμένων «σοφά» παρατηρώντας πλέον ανοιχτά, και χωρίς να κρύψει τα μούτρα του με το κόσκινο για να μη ντρέπεται, πως μέσα σε μια πλειάδα «συνεργειών» μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας υπάρχει ΚΑΙ η «εκμετάλλευση των φυσικών πόρων», εννοώντας πάντα τους ελληνικούς φυσικούς πόρους της ελληνικής ΑΟΖ στο Αιγαίο!
(Κι έπειτα σου λέει κάποιος: μα γιατί η Ελλάδα μισεί τόσο πολύ την ΑΟΖ της και δεν θέλει να την ανακηρύξει και οριοθετήσει και στο Αιγαίο;;!!).

Για τα αναγκαία «παραπέρα» αναλαμβάνει δράση ο τέταρτος ‘Ελληνας καρντάσης, προς το τέλος του 2019, πολύ κοντά πια, σχεδόν κολλητός, στην ίδια την «κεφαλή» της κυβέρνησης, ο οποίος δεν έχει τελικά κανέναν ενδοιασμό να ξεφουρνίσει την επίμαχη λέξη «συνεκμετάλλευση» (με την Τουρκία, φυσικά) ώστε και να συνδεθεί πιο άμεσα με τον αμερικανικό σχεδιασμό-λύση του 2012, αλλά και πολύ πιο πριν ακόμη (Λουνς: 1974, πάλι αμερικανική έμπνευση).

Έτσι ο κύκλος κλείνει και μέσα του πάνε να παγιδέψουν (λέτε να είναι κιόλας μυστικά τετελεσμένο γεγονός;!) την κυριαρχία και ανεξαρτησία της Ελλάδας μαζί με το οικονομικό της μέλλον.

Δηλαδή, για να καταλάβουμε: καμία ελληνική ΑΟΖ δεν υπάρχει για τους Έλληνες «πολιτικούς» στο Αιγαίο, όπως μάλλον και παντού αλλού (ακριβώς έτσι όπως το σκέφτεται η Τουρκία και οι ΗΠΑ την υποβοηθούν), οπότε επιτρέπουμε την εισβολή της Τουρκίας στο Αιγαίο το οποίο, χωρίς πλέον ελληνική ΑΟΖ, γίνεται κοινή ελληνο-τουρκική θάλασσα και όλοι οι φυσικοί πόροι (υδρογονάνθρακες και αλιεία), που με την ύπαρξη μιας ελληνικής ΑΟΖ είναι μόνο ελληνικοί, γίνονται ως εκ θάυματος (του Αλλάχ!) «συνεκμεταλλεύσιμοι» μαζί με τους φουκαράδες τους Τούρκους οι οποίοι αλλιώς θα πρέπει να κάθονται, όπως τώρα, πίσω από τα ανατολικά ελληνικά νησιά στο Αιγαίο και το Αιγαίο να το βλέπουν με τα κιάλια.

Βέβαια αυτή η Ελλάδα – όπως το έχουμε πλειστάκις επισημάνει – έχει την πανάσχημη συνήθεια να καθορίζει το δικό της συμφέρον μόνο με βάση όσων συμφέρουν σε ΗΠΑ και ΕΕ, δηλαδή με ένα συμφέρον άκρως ιδιοτελών ξένων, και «σιχαίνεται» να πειράξει, για το δικό της συμφέρον, τα ξένα συμφέροντα μέσα στο ίδιο το έδαφός της (ή θάλασσά της)!

Στην ορισμένη περίπτωση η Ελλάδα, χωρίς ούτε να σκεφτεί ότι ενός κακού μύρια έπονται, αυτά τα ξένα συμφέροντα δέχεται να βρίσκονται και να «ενεργούν» μέσα στον χώρο που με αρωγό τη διεθνή νομοθεσία ορίζεται σαν δική της ΑΟΖ! Δηλαδή: θέτει η ίδια σε συζήτηση, τουτέστιν και σε αμφισβήτηση, έναν χώρο το μεγαλύτερο μέρος του οποίου της ανήκει δικαιωματικά με βάση τις ισχύουσες παγκοσμίως προδιαγραφές του διεθνούς νόμου UNCLOS.

Κι αυτό για χάρη της αποκρουστικής υιοθέτησης του, αποκλειστικά τουρκικής επιλογής, όρου «υφαλοκρηπίδα» που η Τουρκία βάζει ως μόνο όρο συζήτησης! Αυτή η απεμπόληση δικαιωμάτων υπέρ τρίτου εχθρού πώς λέγεται; Μη ντρέπεστε να το πείτε!

Είναι φως φανάρι πως η Ελλάδα πάει να βάλει την Τουρκία μέσα στα ελληνικά κυριαρχικά δικαιώματα, πάει δηλαδή να την καταστήσει συγκυρίαρχη(!) για συνεκμετάλλευση των εκεί ευρισκομένων ελληνικών φυσικών πόρων, και αυτό δίχως να έχει η Τουρκία το παραμικρό δικαίωμα να μπει σε ελληνικό χώρο φυσικών πόρων, μόνο και μόνο για να κάνει το χατίρι των Αμερικανών, που δικαιολογούν τις τουρκικές παρανομίες, και οιίδιοι κάνουν το χατίρι των Τούρκων.

Μου προκαλεί οδυνηρή εντύπωση πώς συμβαίνει και τα ελληνικά στρατιωτικά επιτελεία δέχονται οι Τούρκοι να εισβάλλουν «ειρηνικά» μέσα στην αιγαία ελληνική τουλάχιστον οικονομική κυριαρχία!

Και όλα ετούτα τα τραγικά φαιδρά στο όνομα του σκιάχτρου της υφαλοκρηπίδας, με ωστόσο μια σημαντική «αναβάθμιση», διότι στην ουσία το θέμα της οριοθέτησής της (στο οποίο τελείως αυτοκτονικά και εγκληματικά η Ελλάδα είναι προσκολλημένη) και όχι της οριοθέτησης της διεθνώς αναγνωρισμένης ΑΟΖ που η Ελλάδα αποφεύγει όπως ο διάβολος το λιβάνι (κι αυτό πολύ θα της κοστίσει στο μέλλον) από νομικο-πολιτικο-γεωγραφικό που είναι η Ελλάδα πάει να το μετατρέψει εις βάρος της σε απλό οικονομικο-εμπορο-επιχειρηματικό, σαν «λύση» δήθεν της ελληνο-τουρκικής «διαφοράς», που βεβαίως προέκυψε από ένα τουρκικό «γκριζάρισμα» το οποίο η Ελλάδα άφησε να αλωνίζει στο Αιγαίο.

Είναι μια «ιδέα» της υφαλοκρηπίδας που υποχρεώνει την Ελλάδα να καταπατήσει η ίδια, βάναυσα και αμετάκλητα, τα δικά της απαράγραπτα δικαιώματα, όχι μόνο, αλλά και να προσφέρει στη Τουρκία, που δεν το δικαιούται, και μεγάλο μέρος ελληνικών κυριαρχικών αξιών.

Όλος εκείνος ο θαλάσσιος χώρος που με την ΑΟΖ είναι ελληνικός, το τεράστιο «τετράγωνο» μεταξύ νότιας Χαλκιδικής (Άθως), Λήμνου, Σκύρου, Άγιου Ευστράτιου, Λέσβου γίνεται «συν-εκμεταλλεύσιμος» ελληνο-τουρκικός χώρος, όπου οι Τούρκοι θα βολτάρουν, θα προκαλούν φασαρίες με συνεχείς απαιτήσεις ως συνήθως, θα βλέπουν πάντα αδικίες εις βάρος τους, θα θέλουν περισσότερα (από το 1973 δεν γίνεται αυτό συνέχεια;), θα γεμίσουν με πολεμικά πλοία και με χιλιάδες τούρκους ψαράδες με θηριώδη αλιευτικά, που θα διαλύσουν κυριολεκτικά την ελληνική αλιεία.

Και θα έρθει μια στιγμή που, με τη γνωστή σε όλους επεκτατική αλαζονεία και απαίτηση, θα ζητήσουν να γίνει το ίδιο και στο νότιο Αιγαίο, στο άλλο μεγάλο «τετράγωνο» μεταξύ νότιες Κυκλάδες, Ρόδου, Κρήτης και Πελοποννήσου, πάλι με την δικαιολογία-αίτηση πως και εκεί πρόκειται για την απέραντη τουρκική υφαλοκρηπίδα.

Και άντε μετά, επειδή είχες την αισχρή αδυναμία να χαροποιήσεις τους Αμερικανούς με τις «βάσεις-ασφάλειας»(!) που επέτρεψες να σε γέμισαν, άντε τότε να βγάλεις άκρη με την πανταχού παρούσα Τουρκία και τη τεράστια «Γαλάζια Πατρίδα» της σε όλο το Αιγαίο το οποίο αυτή θεωρεί δική της υφαλοκρηπίδα έως νότια της Κρήτης!

Εντωμεταξύ – και αφού κανείς από τους λεγόμενους «ισχυρούς» του κόσμου, που μιλούν αβέρτα για δικαιοσύνη και προστασία των αδυνάτων, δεν της βούλιαξε κανένα από τα παραβατικά καράβια της για παραδειγματισμό – η Τουρκία θα έχει ήδη «βολευτεί» για τα καλά στην ΑΟΖ της Κύπρου πετυχαίνοντας έτσι να γίνεται η ανατολική Μεσόγειος ένα τουρκικό mare nostrum (!), μιας και από τώρα κιόλας «επιχειρεί να αρπάξει και τη θαλάσσια περιοχή της Κύπρου» (Κώστας Βενιζέλος) μετά από τη χερσαία που άρπαξε το 1974, «οριοθετώντας’ αυθαίρετα την δήθεν τουρκική υφαλοκρηπίδα που βρίσκεται εκεί (επιστολή Σινιρλίογλου στον ΟΗΕ από 13.11.2019) στη προσπάθεια να δημιουργήσει ένα άλλο «προηγούμενο» υπέρ της.

Για να μην αναφερθούμε επίσης στο τί έχει να γίνει στη Θράκη, όπου από καιρό κιόλας (για την αλήθεια: από τα μακρινά 1951 και 1968, με τα διαβόητα, τραγικά ελληνο-τουρκικά πρωτόκολλα, που σήμερα η Ελλάδα δεν τολμά ούτε να τα καταργήσει κι ούτε καν να τα επαναδιαπραγματευτί!) και χωρίς καμία αξιόλογη ελληνική αντίδραση και «διόρθωση» των κακώς τουρκικών κειμένων, η τουρκική εισβολή κάνει ό, τι θέλει με τον ντόπιο πληθυσμό (Πομάκους, Ρομά), διορίζει, καταργεί, απαγορεύει, αλλάζει, διαμορφώνει τα πάντα, ελεύθερα, μέσα στην απόλυτη ανυπαρξία και «χαλαρότητα» των ελληνικών κρατικών και τοπικών μηχανισμών και του ελληνικού νόμου.

Και όλα αυτά πολύ απλά γιατί Έλληνες «πολιτικοί» (προθυπουργός και διάφοροι ΥΠΕΞ, ΥΠΕΣ, κλπ.) και πολιτειακοί παράγοντες (βουλευτές, περιφερειάρχες, κ.λ.π.) θα έχουν βγάλει στο παζάρι την ελληνική κυριαρχία, θα την έχουν πουλήσει, και επιπλέον στο απυρόβλητο, δίχως κανείς ποτέ να τους το προσάψει, να τους κατηγορήσει για εσχάτη προδοσία όντας καταντήσει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό περίγελο του κόσμου, συρρικνωμένο μέσα σε φοβίες και απειλές, ήδη ψυχολογικά τουρκοκρατούμενο.

Τελικά, με το κερασάκι-Ντόκος πάνω στη τούρτα-υφαλοκρηπίδα ο άνθρωπος αυτός του παρέχουν το δικαίωμα να τολμά να προνοεί μια ελληνο-τουρκική συζήτηση με θεματολογία και όρους περί υφαλοκρηπίδας τόσο προσφιλείς στην τουρκική «πολιτική φιλοσοφία» που χαίρεται και ευχαριστεί για το… ανέλπιστο δώρο!

Ο Ντόκος σπρώχνει την Ελλάδα να παίξει «εκτός έδρας», δηλαδή σε «τουρκικό γήπεδο», αντί να προτείνει την μόνη πιθανή και δυνατή συζήτηση που μπορεί να γίνει στα πλαίσια και με τους όρους της Διεθνούς Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσς, το μόνο αρμόδιο.

Με λίγα λόγια ετούτος ο κύριος σκέφτεται να ρίξει την Ελλάδα μέσα σε ένα διαλεκτικό σύστημα που ουδόλως την συμφέρει, αλλά θριαμβευτικά όμως συμφέρει μόνο στη Τουρκία.

Και για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, οι Έλληνες «πολιτικοί» αποσκοπούν στην ουσία στο να πουλήσουν την Ελλάδα και τα κέρδη να πάνε στη Τουρκία, αρκεί αυτή η ταραχοποιός Τουρκία να «ηρεμήσει» (που δεν «ηρεμεί» ποτέ και ποτέ δεν πρόκειται να «ηρεμήσει»!), αρκεί «να τα βρούμε» με τον «δικαιούχο» Τούρκο και «να βρούμε κάπως την ησυχία μας» κι εμείς, και προπαντός ταυτόχρονα να «ησυχάσουν» και να ικανοποιηθούν επιτέλους οι καημένοι υπερπόντιοι πάτρωνές μας τους οποίους τόσο ταλαιπωρεί η ξεροκεφαλιά μας να μη θέλουμε να γίνουμε φίλοι-λεία των δικών των φίλων Τούρκων και να μη θέλουμε να τους δίνουμε εκείνο που με τόση ευγένεια μας ζητούν!

Πρόκειται οπωσδήποτε, στις ελληνο-τουρκικές σχέσεις, για μια διαδικασία και κατάσταση πραγμάτων που θα αποτελέσει ένα επικινδυνέστατο προηγούμενο, μια «οδό διευθέτησης» που η Τουρκία θα ζητά να εφαρμοστεί και σε όλες τις ενδεχόμενες άλλες υπάρχουσες περιστάσεις και περιπτώσεις, αλλά και σε εκείνες που και η ίδια δεν θα διστάσει να δημιουργήσει ποικιλοτρόπως.

Μένει να δούμε τί θα αποφασίσει ο «αρχηγός» της κυβέρνησης, εάν και κατά πόσο θα «καταλάβει» τί πάει να γίνει με ένα «μπλέξιμο» του είδους το οποίο, έτσι και πάρει τον δρόμο του, μέλλει να διαιωνιστεί με αποτέλεσμα η Ελλάδα να μην έχει τίποτα να κερδίσει και όλα να τα χάσει σε μια περιοχή νευραλγική για την ίδια, και όχι μονάχα σε αυτήν.

Ασφαλώς ο Ντόκος θα πρέπει να διευκρινίσει δεόντως και το τί εννοεί με τις «προϋποθέσεις» που λέει.

Και μιας και μιλάμε για ελληνικές αποφάσεις που αναμένουμε, και για να έχουμε καλό ρώτημα, μη ξεχνάμε πως από τώρα κιόλας ο Τούρκος υπουργός Ντονμέζ, ξεπερνώντας κάθε άλλη τουρκική «κορώνα», αναφέρεται σε τουρκικές γεωτρήσεις μέσα στην ελληνική υφαλοκρηπίδα (την οποία, ΤΟ ΞΑΝΑΛΕΜΕ, η Ελλάδα ποτέ δεν μερίμνησε να δηλώσει στον ΟΗΕ), που η Τουρκία φυσικά θεωρεί «περιοχή της θαλάσσιας δικαιοδοσίας της» σύμφωνα με το μνημόνιο με τη Λιβύη άσχετα κι αν αυτό είναι τελείως έκνομο, άκυρο και αδύνατον να εφαρμοστεί.

Μετά απ΄ όλα αυτά, επιτακτική γίνεται και χωρίς καμία άλλη καθυστέρηση η ανακήρυξη και οριοθέτηση – κόντρα στους πάντες και ειδικά στον αμερικανο-τουρκικό δήθεν «μπαμπούλα» – της ελληνικής ΑΟΖ με τη Κύπρο.

Ας θυμηθούν για μια φορά ακόμη οι Έλληνες από ποιους κατάγονται και πώς αντιδρούσαν πάντα στις ξένες επιβουλές, κι ας δράσουν αυτοί οι σύγχρονοι κυβερνώντες τη χώρα για μια φορά στη ζωή τους σαν ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΙ: αμέσως, έστω και τμηματικά, ΑΟΖ με Κύπρο, και δημιουργία της μεγάλης ελληνικής αποκλειστικής ζώνης.

Κανείς δεν θα τους επιτεθεί, κανείς δεν θα τους σκοτώσει, κανείς δεν θα τους αφαιρέσει την εσωτερική εξουσία τους γιατί θα βρει ολόκληρο τον ελληνικό λαό μαζί τους και μπροστά του.

Κι όταν έχουμε έναν ολόκληρο λαό που μας υποστηρίζει για το δίκιο του, δεν υπάρχει τίποτα που μπορεί να μας φοβίσει, ούτε κει να μας σταματήσει. Αρκεί να είμαστε από πίσω του!

ΥΓ. Μπορεί η επέμβαση της λιβυκής Βουλής να είναι καθοριστική στο «θάψιμο» του σχεδίου Ερντογάν-αλ Φαράτζ και ίσως να είναι και η αρχή του τέλους για τον αλ Φαράτζ. Θα δούμε, έχοντας υπόψη πως με το μέρος του ισχυρού Αφτάρ είναι και οι ΗΠΑ και η Ρωσία και η Γαλλία. Δεν υπάρχει πάντως καμία αιτία εφησυχασμού. Απεναντίας. Τώρα είναι για την Ελλάδα η στιγμή της μεγάλης δράσης με δύναμη και αποφασιστικότητα.

HellasJournal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση