Κι έμεινε σκέτος Τσίπρας

Μαζί με τον αέρα του πρωθυπουργού, η φωνή του Τσίπρα έχασε και τον «Αντρέα» της. Είναι το πρώτο που σκέφτηκα ακούγοντάς τον προχθές στη συνέντευξη Τύπου της ΔΕΘ. Ηταν η ένρινη φωνή του σκέτου Τσίπρα. Αυτά έχει η δημοκρατία. Κοιμάσαι «Αντρέας» και ξυπνάς Τσίπρας. Δεν ξέρω αν αυτό είναι δείγμα πως η δημόσια ζωή αναζητεί τη χαμένη της κανονικότητα. Ξέρω όμως ότι για πρώτη φορά ύστερα από τόσα χρόνια τον άκουσα χωρίς άγχος. Δεν εκνευρίστηκα με τα χτυπήματα που κατάφερε για ακόμη μία φορά στον αγώνα του κατά της ελληνικής γλώσσας. Τι αγωνιστής θα ήταν. Και δεν παραξενεύτηκα όταν τον άκουσα να λέει ότι πρώτα αυξάνονται οι μισθοί και μετά έρχεται η ανάπτυξη. Τι Τσίπρας θα ήταν.

Τον άκουγα χωρίς άγχος, χωρίς εκνευρισμό, με την άνεση του ακροατή που προσέχει καμιά φράση από τη lift music ξέροντας πως, όταν φτάσει στον όροφο, θα την έχει ξεχάσει. Και με τη σχετική ανακούφιση. Σκεφτόμουν ότι πριν από ένα χρόνο, τι λέω, πριν από μερικούς μήνες δεν τολμούσα να τον ακούσω, διότι φοβόμουν τι θα μου ξημερώσει. Προτιμούσα τη γραπτή εκδοχή, για να μπορώ να κρατήσω τις αποστάσεις μου. Προχθές απολάμβανα τη φωνή του σαν χαλί, ελαφριά μουσική, που ξέρεις ότι δεν σε αφορά. Ο,τι κι αν έλεγε δεν θα είχε καμιά συνέπεια για τη ζωή μου. Μεγάλη ανακούφιση.


Η μεταμόρφωσή του από «Αντρέα» σε Τσίπρα με έβαλε σε σκέψεις. Ο άνθρωπος τόσα χρόνια δεν ήταν πρωθυπουργός. Επαιζε τον πρωθυπουργό και, προκειμένου να ανταποκριθεί στις υποκριτικές ανάγκες του ρόλου, είχε ταυτιστεί με το πρόσωπο που ο ίδιος είχε για πρότυπό του. Ταυτίστηκε δε τόσο βαθιά, ώστε να πείσει και τους πιστούς του «Αντρέα» πως είναι ο καταλληλότερος για να τον ενσαρκώσει στη σκηνή της δημοκρατίας. Ταυτίστηκε τόσο βαθιά, ώστε να το πιστέψει και ο ίδιος. Πίστευε πως η φωνή του «Αντρέα» θα τον σώσει απ’ την αδυναμία του να δημιουργήσει ο ίδιος πολιτική, απ’ την ανικανότητά του να αντιληφθεί τα δεδομένα της οικονομίας, κυρίως δε τη θέση της χώρας στον χάρτη. Κι όταν διεπίστωσε πως η φωνή του «Αντρέα» δεν έκανε το θαύμα της, την ξόρκισε από μέσα του κι έγινε σκέτος Τσίπρας.

Η δημόσια σκηνή απαιτεί υποκριτικό ταλέντο ώστε να μπορείς να υπηρετήσεις καλύτερα τον χαρακτήρα που έχεις υιοθετήσει. Απλώς υπάρχουν πολιτικοί οι οποίοι φτιάχνουν οι ίδιοι χαρακτήρα, και άλλοι οι οποίοι, λόγω αστοχίας υλικού, δανείζονται χαρακτηριστικά για να μιμηθούν τον χαρακτήρα που οι ίδιοι δεν έχουν. Ακουγες τη φωνή του Τσίπρα και νόμιζες πως βρίσκεσαι στο 1981. Τώρα στην αντιπολίτευση μοιάζει να ψάχνει τον εαυτό του για να στήσει τον ρόλο του. Το ερώτημα είναι αν ο σκέτος Τσίπρας μπορεί να βρει μια θέση πρωταγωνιστή ή αν το ταλέντο του τού επιφυλάσσει σταδιοδρομία καρατερίστα. Κανείς δεν πάει χαμένος.

Τάκης Θεοδωρόπουλος
Καθημερινή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση