H Ντενέρις των φτωχών

Το δύσκολο είναι να βρεις έστω και έναν λόγο κάποιος να προτιμήσει το ΚΙΝΑΛ αντί για τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα τη Δημοκρατία
Φώφη η Πασοκογέννητη, η μητέρα των πράσινων δράκων

Δεν ξέρω αν η συντρόφισσα Φώφη ήταν φαν του Game of Thrones κι αν παρακολούθησε την τελευταία σεζόν της σειράς. Αν όχι, τότε ίσως ένα πέρασμα να της φανεί πολύ χρήσιμο καθώς η σειρά, παρά το μάλλον απογοητευτικό της φινάλε, είναι μια από τις πιο ακριβείς περιγραφές της κατάληξης που έχουν τα παιχνίδια εξουσίας όταν αυτοί που τα παίζουν αγνοούν τις πραγματικές τους δυνατότητες και αρχίζουν να νομίζουν πως είναι μικροί θεοί με σοβαρές πιθανότητες να γίνουν μεγάλοι. Αν πάλι βαριέται ή η σειρά της φαίνεται πολύ δύσκολη, μπορεί απλώς να κοιτάξει προς τα εκεί που έτσι κι αλλιώς κοιτάζει, προς την πλευρά του συντρόφου Αλέκση, προκειμένου να δει ποια είναι η μοίρα των αλαζόνων και πολύ περισσότερο εκείνων των αλαζόνων που δεν έχουν το παραμικρό προσόν που πάνω του να πατάει η αλαζονεία μέχρι να γκρεμοτσακιστεί και να τους πάρει μαζί της.

Δεν μπορώ να κρύψω πως υπάρχει κάτι το ευχάριστο στο να παρακολουθώ τον βασιλιά των Αλαζόνων, τον σύντροφο Βενιζέλο, να γίνεται θύμα της αλαζονείας της συντρόφισσας Φώφης. Επίσης, δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως η θυσία του Βενιζέλου μάλλον δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια απεγνωσμένη προσπάθεια ενός ανθρώπου που το μοναδικό του προσόν είναι ένα: ο πατέρας της να παραμείνει ο αναμφισβήτητος ηγέτης. Προφανώς, όταν δεν μπορείς να ηγηθείς με το μυαλό προσπαθείς να ηγηθείς με τη δύναμη, αλλά αυτού του τύπου η ηγεσία σπανίως μακροημερεύει. Κανείς δεν αγαπάει τους νταήδες και κανείς δεν εκτιμά τις επιδείξεις δύναμης χωρίς πολύ σοβαρό λόγο. Και κυρίως, κανείς δεν τις ξεχνά.


Γιατί τα γράφω όλα αυτά θα αναρωτηθείτε και η πρώτη απάντηση που μου έρχεται είναι: γιατί πρέπει κάτι να γράψω. Η δεύτερη είναι αυτή:

Μιλώντας με έναν άνθρωπο πολύ πιο έμπειρο από όσο είμαι εγώ στην ελληνική εκδοχή πολιτικής σάτιρας που ονομάζεται κόμματα, προσπαθούσα να καταλάβω τι μπορεί να σκέφτονταν η Φώφη όταν πετούσε έξω τον Βενιζέλο. Αράδιασα λοιπόν όλα όσα είχα διαβάσει και ακούσει, από το ότι θέλει να κάνει τα χατίρια στον ΣΥΡΙΖΑ μέχρι το ότι για κάποιο σκοτεινό λόγο επιθυμεί μια συζήτηση για την αναθεώρηση του Συντάγματος χωρίς τον Βενιζέλο.

Ο συνομιλητής μου απέρριψε κάθε ενδιαφέρουσα εκδοχή με ένα ακλόνητο επιχείρημα: «Τρίχες» μου είπε, «η Φώφη δεν μπορεί να σκεφτεί ούτε τόσο σύνθετα, ούτε τόσο μακροπρόθεσμα. Ο μόνος λόγος που το έκανε ήταν για να φωνάξει στον Ανδρουλάκη ότι αυτή είναι το αφεντικό. Ένα γάβγισμα ήταν και τίποτα περισσότερο».

Ομολογώ ότι στην αρχή αυτό που άκουσα δεν μου άρεσε, καθώς θα προτιμούσα κάτι πιο ιντριγκαδόρικο, αλλά μετά σκέφτηκα την πρωταγωνίστρια του δράματος και κατέληξα στο ότι η εξήγηση αυτή είναι, με διαφορά, η πιο λογική από όλες όσες άκουσα και διάβασα. Αν μάλιστα κανείς σκεφτεί πως το γάβγισμα αυτό ήρθε αμέσως μετά την εκδήλωση της επιθυμίας του συντρόφου Ανδρουλάκη να βοηθήσει το ΚΙΝΑΛ και στις εθνικές εκλογές (μτφ. να παρατήσει την Ευρωβουλή για κάτι πιο φιλόδοξο) γίνεται και η μόνη πιθανή.

Δεν λέω ότι δεν μπορεί να υπάρχουν και ευρύτερα σχέδια (προφανώς όχι από την ίδια τη συντρόφισσα Φώφη), ούτε αποκλείω τα παιχνίδια του παρασκηνίου. Αλλά δεν μπορώ να μην παρατηρήσω πως υπάρχει κάτι το φοβερά ανόητο στην πεποίθηση ότι το «ανάχωμα στη δεξιά» κατασκευάζεται με το να απαλλαγεί από τον αντιπρόεδρο του Σαμαρά, Βενιζέλο, η υπουργός του Σαμαρά Γεννηματά (δεν φαντάζομαι να την έχετε ξεχάσει να κάνει δηλώσεις για το κοσμοδρόμιο της Καλαμάτας ως αναπληρώτρια υπουργός Εθνικής Άμυνας). Και δεν μπορώ να μην πω πως αυτή καθεαυτή η απώλεια του Βενιζέλου δεν θα έχει κανένα σοβαρό αντίκτυπο στο εκλογικό αποτέλεσμα του ΚΙΝΑΛ. Αυτοί που ψήφιζαν ΚΙΝΑΛ λόγω Βενιζέλου μπορεί να αντικατασταθούν από αυτούς που δεν ψήφιζαν ΚΙΝΑΛ λόγω Βενιζέλου, αλλά και οι μεν και οι δε, αν δεν είναι ισάριθμοι, είναι μάλλον λίγοι για να κάνουν διαφορά.

Με λίγα λόγια, είναι πιο πιθανό ο Βενιζέλος να έπαιξε τον ρόλο του βάζου που έσπασε η συντρόφισσα Φώφη πάνω σε έναν εσωκομματικό καβγά για την εξουσία παρά του πιονιού που θυσιάστηκε στην πολιτική πολιτική σκακιέρα (ίσως αυτό να είναι και το πιο εξοργιστικό για το τεράστιο «εγώ» του συντρόφου Βενιζέλου). Και το βέβαιο είναι ότι η συντρόφισσα Φώφη η Πασοκογέννητη, η μητέρα των πράσινων δράκων, θα αναγκαστεί κάποια στιγμή εκτός από πυγμή να αποκτήσει και προτάσεις. Γιατί το να ρίχνεις τους (εντελώς αδύναμους πια εκλογικά) Βενιζέλους στην πυρά, είναι το εύκολο κομμάτι της πολιτικής. Το δύσκολο είναι να βρεις έστω και έναν λόγο κάποιος να προτιμήσει το ΚΙΝΑΛ αντί για τον ΣΥΡΙΖΑ ή τη Νέα τη Δημοκρατία. Και εκεί η συτρόφισσα Φώφη δεν τα πολυκαταφέρνει. Όσους κι αν κάψουν οι δράκοι της. Και μπράβο της.

Μάνος Βουλαρίνος
AthensVoice


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση