Είναι αργά για παραδοχή λαθών...

Του Θοδωρή Γιάνναρου

Αλήθεια, πόσο μακριά μπορεί να πάει αυτός ο τόπος, που όσοι ήταν χθες προδότες σήμερα είναι πατριώτες και το αντίστροφο;… Πώς γίνεται αυτός ο ανάδελφος και ευκολόπιστος λαός, να πάει ποτέ μπροστά, όταν μόνιμα και σε κάθε ευκαιρία, με το φτυάρι ανά χείρας, σκάβει το λάκκο το δικό του; Πώς μπορούν άραγε, να χαρακτηριστούν εκείνοι που εν γνώσει τους επιλέγουν προδότες ή ανίκανους, για τα πηδάλια της χώρας; Μην κουράζεστε άδικα! Η ίδια η ιστορία και τα γεγονότα, τους χαρακτηρίζουν, εξ' ίσου "προδότες" ή έστω "ηλίθιους"...

Κανένας δεν μπορεί να ισχυριστεί πως στο παρελθόν, και πολύ πριν από τους "ανεκδιήγητους", δεν έγιναν τραγικές παραλείψεις και λάθη! Ποιος ξεχνά το 1977, όταν η τότε ελληνική κυβέρνηση δεν φρόντισε να στείλει μια επιστολή σε ένα συνέδριο του ΟΗΕ για τα τοπωνύμια, όπου κάπου μέσα σε χιλιάδες έγγραφα πεταμένο, είχε υπάρξει ένα έγγραφο... μια απλή αναφορά για "μακεδονική" γλώσσα, στην τότε Γιουγκοσλαβική Ομοσπονδία…

Εκεί μάλλον, τότε, χάθηκε η γλώσσα, είχαν πει κάποιοι! Στην ουσία όμως, ακόμα τίποτα δεν είχε χαθεί, παρά το γεγονός ότι μόνοι μας είχαμε ανοίξει μια γκρίζα σελίδα στην Ιστορία!

Σήμερα στο σημείο που μας έφτασαν οι Τσίπρες και οι Κοτζιάδες, με τον άλλον αρχηγό της συγκυβέρνησης να εμμένει στο να παίζει με τα κουβαδάκια του... δεν μιλάμε πλέον για μία μόνο ασήμαντη αναφορά, μέσα σε χιλιάδες σελίδες, αλλά για μια επίσημη συμφωνία μεταξύ δύο κυρίαρχων κρατών, όπου κάποιες υπογραφές έπεσαν, εν μέσω τυμπανοκρουσιών, χορών και τραγουδιών, που σφράγισε - επίσης επίσημα - την ελληνική εξωτερική πολιτική για το ζήτημα της Μακεδονίας για τις επόμενες γενιές…


Ο συμβιβασμός, δεν είναι το απλό ποντάρισμα στο "μαύρο-κόκκινο" της ρουλέτας, ελπίζοντας να δικαιώσει η μπίλια την επιλογή μας, αλλά πρέπει να στέκει σε πολύ γερές βάσεις, για να μπορεί να καταστεί βιώσιμος και δυστυχώς για τη Μακεδονία και την Ελλάδα, η Συμφωνία των Πρεσπών δεν έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Και η ανησυχία είναι ακόμη μεγαλύτερη όταν γνωρίζει κανείς ότι στην σειρά των εκκρεμοτήτων δεν είναι μόνο οι ελληνοαλβανικές σχέσεις, αλλά το Κυπριακό και τα ακανθώδη θέματα με την γείτονά μας, Τουρκία.

Ο Νίκος ο Κοτζιάς ανέλαβε μεγάλο ιστορικό βάρος επιλέγοντας να λύσει με κάθε τρόπο το θέμα της ονομασίας. Η σπουδή του Μαξίμου και του ίδιου του πρωθυπουργού να οδηγηθεί σε λύση το πρόβλημα με την ονομασία του ασήμαντου στην κυριολεξία κρατιδίου των Σκοπίων, αποτέλεσε λάθος τακτική, καθώς, και σε κάθε περίπτωση, ο πρωθυπουργός των Σκοπίων Ζάεφ ήταν ο παίκτης που βιαζόταν, διότι σε τελευταία ανάλυση, αυτός ήταν που η πολιτική του υπόσταση κρινόταν από το αν θα πετύχει η όχι τη λύση στο πρόβλημα. Για την Ελλάδα, το μόνο που θα μπορούσε να συμβεί ήταν απλώς η συνέχιση της εκκρεμότητας, με τις γνωστές πιέσεις και γκρίνιες που ήδη γνωρίζαμε καλά και είχαμε συνηθίσει!

Η σκληρή κριτική σε όλα τα μέτωπα από όλα τα κοινοβουλευτικά κόμματα της αντιπολίτευσης, αλλά και απ' όσους γνωρίζουν ιστορία, ασκείται όχι γιατί δόθηκε το σύνθετο όνομα, αλλά γιατί η κυβέρνηση Τσίπρα αποδέχθηκε λανθασμένα και ίσως με δόλο, ελπίζοντας σε στήριξη απ' έξω για τη διατήρηση της καρέκλας, να αναγνωρίσει ως Ελληνική κυβέρνηση - άρα επίσημα και με τη βούλα - την ψευτο-μακεδονική γλώσσα ως "Μακεδονική", καθώς και τη "μακεδονική ταυτότητα" και μάλιστα η ίδια να αναγνωρίσει το δικαίωμα γενικευμένης χρήσης του όρου "Μακεδονία" -"Μακεδονικός", με την επεξήγηση που περιλαμβάνεται μεταξύ άλλων στο εγκληματικό άρθρο 7 της Συμφωνίας των Πρεσπών, ότι δεν αφορά στον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό και την βόρεια ελληνική περιοχή!

Δηλαδή για να κερδηθεί το "Δένδρο" παραδόθηκε το "Δάσος" ολόκληρο στους σφετεριστές της ιστορίας και όλο αυτό δεν ήταν τίποτε άλλο παρά το εποικοδόμημα πάνω στο οποίο κτίστηκε ο ψεύτο-μακεδονισμός και η διεκδίκηση αναγνώρισης μιας δήθεν "μακεδονικής" ταυτότητας.

Και αυτό δεν έχει καμιά απολύτως σχέση με το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού που είναι αναγνωρισμένο και στο οποίο προφανώς δεν μπορεί να υπάρχει καμιά έξωθεν παρέμβαση: ο καθένας μπορεί να ονομάζει τον εαυτό του όπως θέλει και κανένας δεν μπορεί να τον εμποδίσει... Όμως είναι εντελώς εγκληματικό η Ελλάδα, μέσω μιας εκλεγμένης κυβέρνησής της, να αναγνωρίζει... ανύπαρκτους "Μακεδόνες" οι οποίοι ομιλούν την "Μακεδονική" γλώσσα.

Ο Τσίπρας και το διπλωματικό αστέρι της Κουμουνδούρου ευελπιστούν πως το κοινό εντός του ΝΑΤΟ μέλλον θα οδηγήσει στην άμβλυνση των σοβαρών προβλημάτων που δημιουργεί αυτή η θεσμική αναγνώριση της "μακεδονικής" ταυτότητας... και οι Σκοπιανοί με τη νέα τους, επίσημη πλέον, ονομασία θα κατακλύσουν την Ελλάδα ως τουρίστες, ξοδεύοντας τα ευρώ και τα δολάριά τους...

Μακάρι να διαψευσθούν όλοι αυτοί που επισημαίνουν και προειδοποιούν για τις ανοικτές πληγές που αφήνει ορθάνοιχτες, να χάσκουν, αυτή η περίφημη "Συμφωνία των Πρεσπών" και να δικαιωθεί η κυβέρνηση της "Πρώτης Φοράς Αριστερά", αλλά σε τέτοιου είδους θέματα που αφορούν σε μείζονες εθνικές πολιτικές, που σφραγίζουν ανεξίτηλα την πορεία της χώρας, είναι εγκληματικό οι όποιες επιλογές να πραγματοποιούνται στην βάση των πολλών "εάν" και "εφ' όσον"...

Capital


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση