Τοπικισμοί και άλλες ύπουλες γελοιότητες

Το επικίνδυνο φαινόμενο και η αναβίωσή του μέσω της οικονομικής κρίσης και της παγκοσμιοποίησης

Από τον Γιώργο Κ. Στράτο

Οι θλιβερές συμπεριφορές μεμονωμένων ανδρών των Σωμάτων ασφαλείας εις βάρος όσων συμμετείχαν στο μεγαλειώδες συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης, κυρίως όσα φέρεται ότι εκστομίστηκαν από αυτούς προς τους διαδηλωτές, φέρνουν στην επιφάνεια το μεγάλο ζήτημα των τοπικισμών.

• Η αλήθεια είναι ότι στην πατρίδα μας έχουμε μια ζηλευτή εσωτερική ομοιογένεια. Σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει σε πάρα πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Πολλοί λόγοι της απώτερης αλλά και της πρόσφατης Ιστορίας μας έπαιξαν τον θετικό τους ρόλο γι’ αυτό. Ο Ελληνισμός είχε ανέκαθεν μακρά παράδοση στις μετακινήσεις. Από τον μυθικό Αθάμα, τον πατέρα του Φρίξου και της Ελλης, που από βασιλιάς του Ορχομενού κατέφυγε στα… Τζουμέρκα, μέχρι τον Αιακό, τον βασιλιά της Αίγινας, πατέρα του Πηλέα και του Τελαμώνα, που εξόρισε τους γιους του στη Φθία και τη Σαλαμίνα, για να γεννήσουν τους εγγονούς του, τους ήρωες των ομηρικών επών, τον Αχιλλέα και τον Αίαντα.

• Αλλά και πιο ταπεινοί λόγοι μάς ανάγκασαν στο διάβα των αιώνων να πηγαίνουμε πάνω κάτω. Από τις μετακινήσεις των νομάδων κτηνοτρόφων, Βλάχων και Σαρακατσαναίων, μέχρι τις διά νόμου τοποθετήσεις των Κρητικών χωροφυλάκων στις «νέες χώρες» μας, Μακεδονία και Θράκη, που απελευθερώσαμε με την επέλαση των πολέμων του 1912-13. Στα πιο πρόσφατα χρόνια τον ρόλο αυτό ανέλαβαν τόσο η στρατιωτική θητεία όσο και τα χρόνια των σπουδών. Για πολλές δεκαετίες υπηρετούσαμε σε τόπους διαφορετικούς από την καταγωγή μας. Αυτή η σπουδαία σύλληψη, να στέλνουμε τους νέους μας από τη μία άκρη στην άλλη, εκτός του ότι τους βοηθούσε να γνωρίσουν την πατρίδα τους από κοντά, άφηνε και αρκετούς από αυτούς επί τόπου, ευτυχώς «θύματα» στα πεδία… ερωτικών μαχών!


• Η διασπορά των προσφύγων μετά τη Μικρασιατική Καταστροφή αποτέλεσε επίσης μια μεγάλη συγκολλητική ουσία, καθώς η μερακλού και συνθετική κουλτούρα τους λειτούργησε αποτελεσματικά για τη δημιουργία ενός κοινωνικού όλου και ανάγκασε μέχρι και τους αρχικούς «διώκτες» τους να υποκλιθούν στην υπεροχή των «τουρκόσπορων».

• Τα τελευταία χρόνια, όμως, κάτι η φτώχεια και η γκρίνια που φέρνει, κάτι η επελαύνουσα αμορφωσιά, κάτι η περιρρέουσα διεθνής ατμόσφαιρα της παγκοσμιοποίησης, η οποία αρέσκεται να ανακαλύπτει και να αναδεικνύει υπάρχουσες ή κατασκευασμένες διαφορές, στο όνομα πάντα του «διαίρει και βασίλευε», βιώνουμε μια τάση αναβίωσης των τοπικισμών. Χυδαία στην εκφορά, όπως χυδαίοι και οι φορείς της.

• Με τους γείτονες που συνορεύουμε δεν χρειάζονται πρόσθετη ανάλυση και επιχειρηματολογία επ’ αυτού, κάθε σχετική συζήτηση ή συμπεριφορά συνιστά παιχνίδι με τη φωτιά. Ευτυχώς η συντριπτική πλειονότητα του λαού μας δείχνει να το έχει κατανοήσει απολύτως. Και αυτό είναι ένα από τα πιο παρήγορα και σπουδαία μηνύματα που έστειλαν οι κινητοποιήσεις για τη Μακεδονία. Μια ματιά στον τόπο καταγωγής των ηρώων που αναγράφονται στα μνημεία των τόπων όπου θυσιάστηκαν φτάνει για να επιβεβαιώσει πόσο Πανέλληνες υπήρξαν εκείνοι και πόσο πρέπει να μείνουμε και εμείς και οι επόμενοι, και στον αιώνα τον άπαντα.

• Οι «διαφορές» ανάμεσα στην Καισαριανή και στο Περιστέρι ή στην Κοκκινιά και στον Κορυδαλλό, όπως και αυτές ανάμεσα στα Τρίκαλα και στην Καρδίτσα, στον Πύργο και στην Καλαμάτα ή στα Χανιά και στο Ηράκλειο, αποτελούν θαυμάσια τροφή για κοινωνιολογίζουσες προσεγγίσεις προς συμπλήρωση κυριακάτικου ούζου. Αλλά μέχρις εκεί. Παραπέρα τα πράγματα σοβαρεύουν. Και ήδη είναι πάρα πολύ σοβαρά για να παίζουμε εν ου παικτοίς.

Δημοκρατία


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση