Η ανάδυση του ανατολίτη Ισλαμιστή ηγέτη Ερντογάν στην καρδιά της mitteleuropa (μεσ-ευρώπης)

Γράφει ο Νικόλαος Μπαγιαρτάκης

Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση ανέδειξε τον Ερντογάν νικητή απ' τον α' γύρο των εκλογών παρά την αντίθετη πρόβλεψη διάφορων Ελλήνων κι ξένων ειδικών όπου διέβλεπαν ότι θα πάει σε δεύτερο γύρο κι εκεί θα δοκιμαστεί με τον Ιντσέ, οι ευσεβείς πόθοι που για άλλη μία φορά έγιναν οι αναλύσεις τους.

Η φιλελεύθερη πολιτική ελίτ η οποία εκφράζεται τόσο από τα δεξιά όσο δε και από τα αριστερά κόμματα οδηγεί τον δυτικό κόσμο στο τέλος της ιστορίας του και στον τελευταίο άνθρωπο και δη τον δυτικό. Η ιδεοληψία του φιλελευθερισμού που εμφορείται η πολιτική κι η οικονομική δυτική ελίτ οδήγησαν τους λαούς σε δημογραφική κάθοδο ενώ παράλληλα αναπτυσσόταν δημογραφικά η Κίνα και ο Ισλαμικός κόσμος. Σ' αυτές τις τυφλώσεις υπεύθυνοι είναι κυρίως άνθρωποι του πνευματικού δυτικού κόσμου με προεξέχοντα τον γνωστό Μπερνάρντ Λιούις όπου θεώρησαν ότι η κυριαρχία της λεγόμενης "φιλελεύθερης δημοκρατίας" είναι εφικτή να υπάρξει στον Ανατολικό κόσμο, όπως στο Ιράκ εξ ου κι ο πόλεμος εναντίον του Σαντάμ κι ως παράδειγμα έφεραν κάποτε αντίστοιχα την δημοκρατία της Τουρκίας του Ερντογάν περί της όποιας άρνησης όποιων εκδήλωναν την άρνηση τους επί του κατά πόσον είναι εφικτή να υπάρξει στην Ανατολή μία "φιλελεύθερη δημοκρατία".

Ο Ερντογάν ακολουθώντας την πολιτική του Οζάλ δια να επιλύσει το κουρδικό εσωτερικό πρόβλημα στο εσωτερικό της Τουρκίας, υιοθέτησε την πολιτική του ακραίου ισλαμισμού στην πολιτική ζωή της χώρας του ούτως ώστε να εργαλοποιήσει ως συνδετικό κρίκο μεταξύ του τούρκικου πληθυσμού και του κουρδικού δια αποφυγή του διαμελισμού της Τουρκίας εξ αιτίας ενός ανεξάρτητου κράτους του. Η διαφορά του Οζάλ με τον Ερντογάν ήταν η εξής ότι ενώ πολιτικοποίησαν τον ισλαμισμό εν τούτοις ο μεν ένας δεν είχε προβάλλει τον αντι-αμερικανισμό αντίθετα με τον νυν Πρόεδρο της Τουρκίας, όπου αναφέρεται στον κίνδυνο των Σταυροφόρων. Πλέον ο Ερντογάν είναι μέλος της μουσουλμανικής αδελφότητας όπου επιθυμεί να γίνει ο ηγέτης ενός ισλαμικού τόξου που αγγίζει την Μέση Ανατολή, την Αφρική αλλά και τα Βαλκάνια. Οι άλλοτε ακραίες ισλαμικές ομάδες που ήταν επιθυμητές στην δύση καθώς δεν επέτρεπαν στην Ρωσσία να επεκταθεί εξ αιτίας της ισλαμικής θρησκείας σε χώρες που άλλοτε άνηκαν στην σοβιετική σφαίρα επιρροής, όπως στο Αφγανιστάν (βλέπε Μπρζεζίνσκι) λειτουργώντας ως ένα ανάχωμα θρησκευτικό απέναντι στην ρωσσική επέκταση. Πλέον το ισλάμ επέστρεψε ως κίνδυνος κι από την αραβική άνοιξη ζούμε τον χειμώνα της στην Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα που έγινε εις βάρος του Ερντογάν οι μεταξύ σχέσεις των ανεπτυγμένων δυτικών χωρών κι της Τουρκίας κλονίστηκαν και πλέον οδηγούνται σε τροχιά πλήρης ρήξεως. Ο Ερντογάν βλέποντας στην κυριολεξία τον χάρο με τα μάτια του εκείνη την νύκτα αποφάσισε ότι θα απλώσει το χέρι του προς την Ρωσσία. Κάτι το οποίο σαφώς δεν άρεσε στους δυτικούς συμμάχους του αυτό. Η έως τώρα πορεία της νέας εποχής της πολιτικής του Ερντογάν έφερε την έξοδο της Γερμανίας απ' το Ιντσιρλίκ κι ενός μεγάλου μέρους αμερικανικών όπλων σε γύρω χώρες της Τουρκίας (όπως η Ελλάδα κι αξίζει να σταθούμε ότι οι Η.Π.Α. μετά το τουρκικό κάζο αποφάσισαν ότι δεν θα στραφούν εξ ολοκλήρου σ' άλλη μία χώρα ώστε να είναι πλήρως εξαρτημένες άρα και ευάλωτες σε εκβιασμούς της απ' αυτήν κι έτσι έκαναν διασπορά του οπλισμού της σε πολλές χώρες αντί μίας).

Η φιλελεύθερη ελίτ που έφερε την τύφλωση στον δυτικό κόσμο με την ανοικτή κοινωνία, την ανοικτή οικονομία συρρίκνωσε δημογραφικά τους δυτικούς λαούς ούτως ώστε να παραμείνει ο πλούτος των εθνών σε λίγα χέρια μέσω της δυνατότητας της κληρονομιάς του. Ο τρόπος ήταν και μέσω των ανθρωπίνων δικαιωμάτων όπου η κοινωνία κι οι όποιες αξίες είχαν διατηρηθεί στον χρόνο ήταν ξεπερασμένες κι ως δείγμα προόδου ήταν το άτομο κι η προσωπική του ελευθερία με εχθρό την ελευθερία της κοινωνίας κι ό,τι αποτελεί ως στοιχείο της εν γένει ταυτότητας της (η Χάννα Άρρεντ, όντας φιλελεύθερη ήταν κατά αυτής της προσεγγίσεως καθώς προέβαλλε ότι το άτομο δεν είναι δυνατόν να 'ναι ελεύθερο δίχως την συλλογική ελευθερία, βλέπε περισσότερα στο βιβλίο της "Για την Επανάσταση"). Η ταυτότητα των λαών όπου είχαν τις παραδόσεις, την οικογένεια, την ιστορία, την εθνική καταγωγή τους κι ούτω καθ' εξής για τον φιλελεύθερο κόσμο της δεξιάς αλλά και της αριστεράς ήταν εχθρός. Αξίζει να δούμε το πώς χρησιμοποιήθηκε ο αμερικανικός κινηματογράφος, όπου στις προηγούμενες δεκαετίες αναδείκνυε ως πρότυπο τον λευκό άνθρωπο, την οικογένεια του, την ιστορία του (βλέπε κλασσικά γουέστερν), πλέον η φιλελεύθερη ελίτ στράφηκε κατά των δυτικών λαών κι στράφηκε σε νέα πρότυπα κατά αυτών (βλέπε Brokeback mountain, Κοντσίτα κ.λπ.). Στα πλαίσια της προστασίας του πλούτου του 1% (κατά τον Πικεττύ αλλά και πρόσφατων ερευνών προσμετράται μικρότερο κι από 1% του παγκόσμιου πληθυσμού όπου κατέχουν περί του μισού παγκόσμιου πλούτου) είχαν στην Ευρωπαϊκή Ένωση της Mitteleuropa (Μεσ-Ευρώπης) ότι ο φθηνός τρόπος να ανανεώσουν τα εργατικά χέρια είναι δια μέσου της μεταναστεύσεως κι έτσι αντικαθιστούν τα γηρασμένα "άλογα" προς χάριν νεαρότερων οδηγώντας τα παλιά στο σφαγείο της εξαθλίωσης τους. Οι φιλελεύθεροι άνευ αξιών πολιτισμικών κι όχι μόνο δεν αντιλαμβανόντουσαν τον κίνδυνο του ισλαμισμού και το τι δεινά θα επιφέρει στον δυτικό κόσμο. Φυσικά ταυτόχρονα με το οικονομικό τους επίτευγμα όπου οι φτηνοί μετανάστες θα προσφέρουν εργασία σε δυτικές βιομηχανίες ταυτόχρονα κατάφεραν να αυξήσουν τον πληθυσμό, όπου οι δυτικοί λαοί υφίστανται την δημογραφική συρρίκνωση τους.

Το Ισλάμ στον 21ο αιώνα δεν έχει να δείξει μία χώρα στον δικό του κόσμο όπου να 'ναι όχι μόνο τύποις αλλά κι επί της ουσίας ως ανεπτυγμένη δυτική δημοκρατία, ούτε μία ως παράδειγμα στον παγκόσμιο χάρτη. Κι αυτό δεν είναι διόλου τυχαίο όπου φυσικά ευθύνεται η θρησκεία αυτή καθώς δεν κάνει την διάκριση ανάμεσα στους θεσμούς της θρησκείας με την πολιτεία. Ο Κεμάλ στην τελευταία του περίοδο προσπάθησε να κάνει την διαφορά σ' αυτό το ζήτημα στην Τουρκία αλλά ακόμη κι αυτός πολλοί ξεχνούν ότι αρχικά δημιούργησε το κίνημα των Νεότουρκων μέσω της θρησκείας του ισλάμ κι κατάφερε να ενώσει τους τότε Κούρδους με τους Τούρκους αλλά και μ' άλλα ισλαμικά φύλα τότε. Αξίζει να θυμηθούμε ότι όταν αναδείχθηκε ο ΙΣΙΣ εκτός του ότι εντάχθηκαν σ' αυτό το ισλαμικό χαλιφάτο κόσμος από τις ανατολικές χώρες· εντάχθηκαν επίσης κι ισλαμιστές προερχόμενοι από τον δυτικό κόσμο και μάλιστα από τις πλέον αναπτυσσόμενες χώρες του, όπως η Γαλλία, η Αγγλία, η Γερμανία κι ούτω καθ' εξής. Ο ισλαμικός κόσμος δεν ξεπέρασε τον σκοταδισμό του που άλλοτε έφερε η δύση μέσω της Καθολικής εκκλησίας του Μεσαίωνα και δεν έφερε την επανάσταση του ώστε να κάνει βήματα προόδου, όπως η Γαλλική επανάσταση, ή με την διακήρυξη του Λούθηρου κι ούτω καθ' εξής κατά συνέπεια δεν μπορεί έως ότου εξελιχθεί το ισλάμ να συμβαδίσει μαζί με τον δυτικό κόσμο. Κάτι το οποίο είχε διαγνώσει ορθά ο Σάμιουελ Π. Χάντιγκτον στο γνωστό του βιβλίο την "Σύγκρουση των Πολιτισμών".

Τα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα αναδεικνύουν για όσους δεν πάσχουν από την τύφλωση των δεξιών και των αριστερών Ευρωπαίων φιλελεύθερων ότι οι ισλαμικοί πληθυσμοί δεν εντάχθηκαν στον δυτικό κόσμο ακόμη και αν είναι τρίτης ή τέταρτης γενιάς σε μία δυτική χώρα. Καθώς όταν ο Ερντογάν σηκώνει ως σημαία του το Ισλάμ στην πολιτική του ούτως ώστε να στοιχίσει τα μουσουλμανικά πλήθη πίσω του (Μέση Ανατολή, Αφρική, Βαλκάνια αλλά και μέσα στην mitteleuropa) έχοντας ισχυρή δημοφιλία στο εσωτερικό της Τουρκίας αλλά και στην Ευρώπη κι μάλιστα στον πυρήνα αυτής. Καθώς στα τελευταία εκλογικά αποτελέσματα αναδείχθηκε με Τούρκους του εξωτερικού που διαμένουν συγκεκριμένα στην Αυστρία όπου οι τρεις στους τέσσερις ψήφισαν τον Ερντογάν, στην Γερμανία το 65,8% ψήφισε τον Ερντογάν επίσης τον ίδιο για εκπρόσωπο του ως πολιτικό ηγέτη του και στο Βέλγιο το 74,8% επίσης (μάλιστα στις Βρυξέλλες στην καρδιά της Ευρωπαϊκής Ενώσεως όπου είναι το Ευρωκοινοβούλιο οι εκεί Τούρκοι υπερψήφισαν τον ισλαμιστή ηγέτη τους κατά 69,7%!).

Η τύφλωση που διακατέχει την ευρωπαϊκή πολιτική ηγεσία είναι άκρως επικίνδυνη με προεξέχουσα την νυν καγκελάριο Μέρκελ όπου δεν αντιλαμβάνεται ότι διαλύει με την παρούσα μεταναστευτική της πολιτική που ακολουθεί την Ευρωπαϊκή Ένωση στο τέλος της ιστορίας της και στον τελευταίο άνθρωπο της και δη τον Ευρωπαίο. Μάλιστα αυτοί οι πληθυσμοί οι ισλαμικοί μπορούν να αλώσουν το κάστρο από μέσα καθώς παρότι υπάρχουν νεαρότερες γενιές ισλαμικές που ανατρέφονται με δυτικά πρότυπα εν τούτοις δεν αφομοιώνονται κι αυτό δεν είναι η άποψη κάποιου αλλά η ίδια η πραγματικότητα που το έδειξε τόσο με την ένταξη κάποιων εξ αυτών στον ΙΣΙΣ που άφησαν τον πολιτισμένο κόσμο ώστε να τρέχουν στην έρημο για να σκοτώσουν στο όνομα του Αλλάχ τους λευκούς δυτικούς άπιστους του όσο δε και με την τελευταία εκλογή του Ερντογάν από "Ευρωπαίους" Τούρκους ψηφοφόρους παρότι χρησιμοποιεί σε εκτεταμένη βάση του μία ακραίως αντιδυτική ρητορική.

Εν κατακλείδι θα κλείσω με δύο αποσπάσματα του Χάντιγκτον και του γνωστού συμπεριφοριστή του Λε Μπόν. Στις σελίδες της "Σύγκρουσης των Πολιτισμών και ο Ανασχηματισμός της Παγκόσμιας Τάξης", εκδόσεις Τέρζο στις σελίδες 73-74:

"Τρίτον, ο όρος "παγκόσμιος πολιτισμός" μπορεί να αναφέρεται στις αντιλήψεις, τις αξίες και τις θεωρίες που πολλοί άνθρωποι έχουν σήμερα στο δυτικό πολιτισμό και μερικοί άλλοι σε άλλους πολιτισμούς. Αυτό θα μπορούσε να ονοματιστεί "Κουλτούρα του Νταβός¨. Κάθε χρόνο περίπου χίλιοι επιχειρηματίες, τραπεζίτες, κυβερνητικοί αξιωματούχοι, διανοούμενοι και δημοσιογράφοι από όλες τις χώρες του κόσμου συναντώνται στο Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ στο Νταβός της Ελβετίας. Σχεδόν όλοι αυτοί οι άνθρωποι έχουν σπουδάσει φυσικές και κοινωνικές επιστήμες, διοίκηση επιχειρήσεων ή νομικά, ασχολούνται με τις λέξεις ή τους αριθμούς, διαθέτουν ευχέρεια λόγου στα αγγλικά, εργάζονται σε κυβερνήσεις, επιχειρήσεις και σε πανεπιστήμια με εκτεταμένες διεθνείς επαφές και ταξιδεύουν συχνά έξω από τη χώρα τους. Αυτοί οι άνθρωποι έχουν κοινή πίστη στον ατομικισμό, στην οικονομία της αγοράς και την πολιτική δημοκρατία, που είναι άλλωστε και τα κοινά πιστεύω πολλών ανθρώπων στο δυτικό πολιτισμό. Οι άνθρωποι του Νταβός ελέγχουν σχεδόν όλα τα διεθνή ιδρύματα, πολλές από τις κυβερνήσεις του κόσμου καθώς και το μεγαλύτερο τμήμα της παγκόσμιας οικονομίας και στρατιωτικής δύναμης. Επομένως, η "Κουλτούρα του Νταβός" είναι τρομερά σημαντική. Παγκοσμίως, όμως, πόσοι άνθρωποι έχουν την ίδια κουλτούρα; Εκτός της Δύσης, λιγότεροι από 50 εκατομμύρια άνθρωποι έχουν την ίδια κουλτούρα ή 1% του παγκοσμίου πληθυσμού και ίσως το ένα δέκατο του 1% του παγκόσμιου πληθυσμού. Η "Κουλτούρα του Νταβός" απέχει πολύ από το να είναι παγκόσμια κουλτούρα, ενώ οι ηγέτες που την αποδέχονται δεν είναι απαραίτητο ότι έχουν σίγουρη τη θέση τους στην εξουσία των κοινωνιών τους. Αυτή "η κοινή πνευματική κουλτούρα υπάρχει", όπως τόνισε ο Χέντλεϋ Μπουλ, "μόνο στην κοινωνική ελίτ: σε πολλές κοινωνίες οι ρίζες της είναι πολύ ρηχές... [και] είναι αμφίβολο αν, ακόμα και στο διπλωματικό επίπεδο, περιλαμβάνει αυτό που ονομάζεται κοινή ηθική κουλτούρα ή σύνολο κοινών αξιών, διακριτών από την κοινή πνευματική κουλτούρα."

Και στο βιβλίο του ο Λε Μπόν στην "Ψυχολογία των Επαναστάσεων", εκδόσεων Δαμιανός στις σελίδες 62-63, έγραψε τα εξής:

"Στην Τουρκία έγινε κάτι ανάλογο. Κι εκεί, ορισμένοι διανοούμενοι με υψηλές ιδέες, ξεσηκώθηκαν εναντίον του τυραννικού καθεστώτος του Σουλτάνου. Οι ισχυρές λατινικές πεποιθήσεις που είχαν ριζωθεί μέσα τους με τη δύναμη της πειστικής διατύπωσης και η βοήθεια ενός ικανού αριθμού αξιωματικών, τους έπεισαν ότι θα εγκαθιστούσαν ένα δημοκρατικό πολίτευμα σε μια ημιβάρβαρη χώρα που σπαραζόταν από φυλετικά και θρησκευτικά πάθη. Και όπως ήταν επόμενο, ο φιλελεύθερος μεταρρυθμισμός τους κατέληξε στην ίδια τακτική της παλιάς τάξης, δηλαδή στην τυραννική διακυβέρνηση. Και πως θα μπορούσε να γίνει διαφορετικά, αφού οι μουσουλμάνοι, έστω και αν ήταν η μειοψηφία, απαιτούσαν να κυβερνήσουν αυτοί στην πόλη τους στο όνομα της ιερής τους πίστης; Οι αξιώσεις τους είχαν κάθε νομιμότητα, αφού ο Ισλαμισμός παρέμενε ακόμη η επίσημη θρησκεία και αφού το θρησκευτικό δίκαιο δεν είχε διαχωριστεί από το αστικό. Μέσα από την πίστη τους στο Κοράνιο, διατηρούσαν το αίσθημα του πατριωτισμού και γι' αυτό, ήταν πολύ δύσκολο να μετατραπεί σε μια τέτοια κατάσταση. Αργά ή γρήγορα λοιπόν, θα δούμε ξανά στην Τουρκία ένα πολίτευμα που θα μοιάζει πολύ με την παλιά μοναρχία, παρόλο που φαινομενικά θα είναι συνταγματικό. Αυτά τα δύο παραδείγματα μας βοηθούν να κατανοήσουμε ότι αν οι λαοί δεν έχουν μεταμορφώσει την ψυχή τους, δεν είναι σε θέση να μεταβάλουν τους θεσμούς τους."

Νικόλαος Μπαγιαρτάκης

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση