Ποια είναι η ερμηνεία του “ειρηνικού ξεσπάσματος” του Ερντογάν;

Εντύπωση φαίνεται πως προκαλεί στην Ελλάδα η υποτιθέμενη αλλαγή ρητορικής από την πλευρά του προέδρου της Τουρκίας, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος ξαφνικά, κατά τη διάρκεια της χθεσινής του τηλεοπτικής συνέντευξης στο NTV, δήλωσε πως επιθυμεί ειρήνη με την Ελλάδα και την αποφυγή περαιτέρω εντάσεων στο Αιγαίο και στην Μεσόγειο. Πρόσθεσε δε, ότι «η ειρήνη με την Ελλάδα αξίζει όσο καμία άλλη».

Γράφει ο Μιχαήλ Βασιλείου

Αν και είμαστε γνωστά αγύριστα κεφάλια και έχουμε μια φυσική καχυποψία απέναντι στους καλούς μας γείτονες καθώς διαχρονικά ΄παρουσιάζουν ένα ζήτημα συμπεριφοράς γενικότερα, αυτό το αξίζει, εμείς στην Ελλάδα το πιστεύουμε.

Του έχουμε διαμηνύσει ως χώρα, αν και επί τη βάση μιας ανάλυσης αν μη τι άλλο αμφιλεγόμενης, ότι πολύ θα θέλαμε να ενταχθεί η Τουρκία στην Ευρωπαϊκή Ένωση, επειδή κάπως αυθαίρετα αποφασίσαμε ότι αυτό θα επιλύσει τα «διμερή ζητήματα», για την ακρίβεια δηλαδή τις μονομερείς διεκδικήσεις ελληνικών κυριαρχικών δικαιωμάτων.

Βέβαια, αν επιχειρήσουμε να προσεγγίσουμε το θέμα πιο συστηματικά, η ίδια ακριβώς λέξη, το «αξίζει», στα ελληνικά τουλάχιστον που τα… κουτσομιλάμε, μεταφράζεται και με όρους «οικονομικής αξίας». Θέλει ειρήνη διότι ο πλούτος υδρογονανθράκων στις περιοχές αυτές είναι πολύ μεγάλος;

Η ερμηνεία έχει όμως και δυνητικό γεωστρατηγικό περιεχόμενο. Θέλει να «κοιμίσει» τους Έλληνες και με την υπόσχεση ηρεμίας να καταφέρει να επιφέρει πλήγμα στην εταιρική σχέση που δημιουργείται με την Αίγυπτο και το Ισραήλ (η Κύπρος είναι αυτονόητη); Ή μήπως οφείλεται στην πάγια ψύχωση ότι «κάποιοι άλλοι» τους οποίους βλέπει ολοένα και περισσότερο στη γειτονιά, θα χρησιμοποιήσουν την Ελλάδα για να πλήξουν θανάσιμα την Τουρκία;

Όσον αφορά δε τον «νεαρό και δυναμικό πρωθυπουργό της Ελλάδας», ο οποίος «θέλει να κάνει ένα καινούργιο βήμα», σύμφωνα με όσα μεταδίδει το Anadolu, κάτι το οποίο διαπίστωσε και από τον Έλληνα Πρόεδρο της Δημοκρατίας, θεωρητικά θα έπρεπε να τον έχει κινητοποιήσει νωρίτερα και όχι να αφήνει τη συμπεριφορά του να εκθέτει όσους στην Ελλάδα επιθυμούν ειρήνη και όχι πολεμικές περιπέτειες.

Δεν επιτρέπεται να συμπεριφέρεται με τρομερή υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα κατηγορώντας την για μη συνεργασία στην αντιμετώπιση των Γκιουλενιστών λόγω της ομάδας των οχτώ στρατιωτικών, ενώ οργιάζει η φημολογία ότι η Ελλάδα επέστρεψε στο σχετικά πρόσφατο παρελθόν, με συνοπτικές διαδικασίες, πολλούς περισσότερους από τους οχτώ.

Εάν αυτό ισχύει, η συμπεριφορά που εισπράττει ως ευχαριστώ η Ελλάδα είναι παντελώς αποθαρρυντική για οτιδήποτε, αφού η συνεισφορά της είναι σαν να μην υπάρχει, αφού δεν αναγνωρίζεται βολικά, επειδή δεν υφίσταται επισήμως καθώς δε βλέπει τα φώτα της δημοσιότητας. Έτσι όμως καταστρέφεις, δε χτίζεις εμπιστοσύνη.

Δεν μπορεί να μη γνωρίζει επίσης, ότι από τη στιγμή που το θέμα έλαβε δημοσιότητα η χώρα μας δεν είχε την παραμικρή δυνατότητα να «παρακάμψει» το ευρωπαϊκό και το διεθνές δίκαιο.

Κι ας μην κάνει «την τρίχα τριχιά» με αυτό το θέμα, διότι πιθανώς να αντιλαμβάνεται ότι στην «άπιστη Ελλάδα» πάντα θα βρίσκει ανοιχτή πόρτα τη δύσκολη στιγμή, διότι εάν κάτι αποδεικνύει η υπόθεση των «οχτώ» είναι ακριβώς αυτό. Σήμερα οι Γκιουλενιστές, αύριο οι ισλαμιστές, μεθαύριο οι κεμαλικοί… ακόμα και ο ίδιος.

Δεν αντιλαμβάνεται ότι πρόκειται για δημόσια θέση αρχής; Ή το αντιλαμβάνεται και παρά τις κατά καιρούς απειλές περί Ευρασιατικής Ένωσης και Συμφώνου της Σαγκάης, αντιλαμβάνεται πως πραγματική «θαλπωρή» με κανόνες και αρχές, όχι συνεχείς εκβιασμούς του ισχυρού προς τον ανίσχυρο θα βρει μόνο στην Ευρώπη;

Όχι ότι δεν έχουμε κι εδώ στη Γηραιά Ήπειρο τα δικά μας θέματα και φυσικά την προσπάθεια επιβολής ή/και κηδεμονίας του λιγότερο ισχυρού, όμως ίσως αντιλαμβάνεται ο Ταΐπ, ότι αυτό το θέμα της «κουλτούρας» που θέτουμε κατά καιρούς είναι πραγματικό.

Θέτει κάποια όρια, ένα πλαίσιο συμπεριφοράς στους ευρωπαϊκούς λαούς, τα οποία δεν υπάρχουν αλλού. Ακόμα και στο θανάσιμο πρόβλημα για την ενότητα της σύγχρονης Τουρκίας, το Κουρδικό, η επίπτωση θα μπορούσε να είναι καταλυτική.

Στα ελληνοτουρκικά, παρά την ατελείωτη γκρίνια στην Ελλάδα, υποπτευόμαστε πως αν η κατάσταση ειδωθεί από τις ακτές της Μικράς Ασίας, ο ρόλος της ΕΕ μοιάζει πολύ μεγαλύτερο εμπόδιο για τους Τούρκους από αυτό που αντιλαμβάνεται η Αθήνα και όχι μόνο λόγω της ένταξης της Κύπρου.

Αν όμως αυτό ισχύει, είναι προφανές ότι οι Τούρκοι επιθυμούν να προσεγγίσουν, όμως δεν έχουν κατορθώσει να συνειδητοποιήσουν ότι αυτό θα γίνει όχι με αποδοχή δικών τους εξαιρέσεων από το «κεκτημένο», αλλά με τη γνήσια προσπάθεια να το αντιληφθούν και να δουν «το ποτήρι μισογεμάτο» στο ζήτημα της προσαρμογής τους.

Μια πρώτη όμως ενέργεια που θα αποδείκνυε την καλή πίστη σε όσα ανέφερε στην τηλεοπτική συνέντευξη, θα ήταν να βρει τον τρόπο να τερματίσει την τόσο άδικη και ανήθικη ταλαιπωρία των δυο Ελλήνων αξιωματικών. Την ορθότητα των ανωτέρω χαρακτηρισμών, ο κύριος πρόεδρος της Τουρκίας τη γνωρίζει καλύτερα από κάθε άλλον…

Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση