Η μύγα και το… σπαθί!

Του Ιωάννη Σ. Θεοδωράτου

Η τουρκική μύγα φαίνεται πως αρέσκεται πλέον να απολαμβάνει την παραμονή της επί του ελληνικού ξίφους, παρά τις κατά καιρούς επανειλημμένες προειδοποιήσεις των ελληνικών αρχών ότι δεν θα την ανεχθούν. Θα μπορούσε μάλιστα η συγκεκριμένη ιστορία-παρωδία να αποτελούσε μέρος των μύθων του Αισώπου – ο οποίος θα δίδασκε την ειρωνική πλευρά της «στρατηγικής ψυχραιμίας» – εάν δεν συνδεόταν με κεφαλαιώδη όσο και ζωτικής σημασίας ζητήματα εθνικής αμύνης και κυριαρχίας, για τα οποία ωστόσο οι πρόγονοί μας είχαν εντελώς διαφορετική οπτική και αντιμετώπιση.

Η νεότερη έκδοσις της ενοχλητικής μύγας ανήκει στον Erdogan και συμβολίζει την ωμή πρόκληση των τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων (συν της υπαγομένης στο Υπουργείο Εσωτερικών Διοικήσεως Ασφαλείας Ακτών), οι οποίες εργαλειοποιούνται βάσει σχεδιασμών, που έχουν εκπορευθεί από το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας της Τουρκίας και στοχεύουν στην κλιμάκωση της εντάσεως με την χώρα μας. Από το 1974, έως την κρίση των Ιμίων το 1996 και μέχρι την άνοδο του Erdogan στην ηγεσία της Τουρκίας, το ελληνικό ξίφος που συμβολίζει την ισχύ των Ενόπλων Δυνάμεων της πατρίδος μας, ακονιζόταν σε τακτά διαστήματα και ήταν έτοιμο να κόψει ακόμη και τα πτερά οιουδήποτε «εντόμου» προερχομένου εκ της άλλης πλευράς του Αιγαίου. Σήμερα το ξίφος παρουσιάζει φαινόμενα στομώσεως αφενός λόγω των σοβαρών περικοπών των αμυντικών δαπανών, για τον δραστικό περιορισμό του οποίου κοπιάζουν αόκνως τα στελέχη του στρατεύματος.

Αφετέρου το ουσιαστικό πρόβλημα εντοπίζεται στην αγκύλωση του πολιτικού βραχίονος που το χειρίζεται, ακριβώς λόγω της ελλείψεως πολιτικής βουλήσεως αλλά κυρίως στη μη δέσμευση της πολιτικής ηγεσίας υπέρ της αναγκαιότητος χρήσεως του ξίφους, όποτε αυτή απαιτηθεί! Η μη έκδοση νέας Πολιτικής Εθνικής Αμύνης (ΠΕΑ) μετά από συνεδρίαση του ΚΥΣΕΑ (Κυβερνητικό Συμβούλιο Εξωτερικών και Αμύνης) επιβεβαιώνει «την αδιαφορία ή την αδυναμία» της πολιτικής ηγεσίας να προβάλλει την επικαιροποιημένη Εθνική Στρατηγική, υποδεικνύοντας τον τρόπο χρησιμοποιήσεως των Ενόπλων Δυνάμεων (σ.σ. Υπενθυμίζεται ότι η ισχύουσα ΠΕΑ εγκρίθηκε τον Μάρτιο του 2011). Αυτό συνιστά αρνητικό μήνυμα προς εχθρούς και φίλους, επιτρέποντας στις νέο-οθωμανικές μύγες να υιοθετούν περισσότερο επιθετικές συμπεριφορές.

Πέραν του όποιου συμβολισμού της προκλητικότητος της άλλης πλευράς η τουρκική στρατιωτική ισχύς αυξήθηκε σταδιακώς μετά από το 2003 (σ.σ. 14/03/2003 επίσημη ανάληψη πρωθυπουργικών καθηκόντων) με προσωπικό ενδιαφέρον του Tayyip Erdogan και ενισχύθηκε τόσο ποιοτικώς όσο και ποσοτικώς έναντι της αντιστοίχου ελληνικής, δημιουργώντας μάλιστα διαφορά ιδιαιτέρως στους τομείς εγχωρίου αναπτύξεως οπλικών συστημάτων και αναλωσίμων πυρομαχικών για όλους τους κλάδους των Ενόπλων Δυνάμεων. Με αυτόν τον τρόπο η νέο-οθωμανικής εμπνεύσεως και σχεδιάσεως τουρκική στρατιωτική μηχανή έφερε σε πέρας την επιχείρηση «Ασπίδα του Ευφράτου» (24/08/2016 – 29/03/2017 διαρκείας επτά μηνών) και ήδη εκτελεί την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» (Από 20/01/2018), αμφότερες υλοποιήθηκαν εντός διαστήματος 18 μηνών. Η αναγεννημένη αυτή στρατιωτική ισχύς δεν μπορεί και δεν πρέπει να συγκρίνεται με εκείνην την οποίαν διέθετε η Τουρκία το 1974 (Κύπρος) και το 1996 (Ίμια), καθώς εκτιμάται πως θα οδηγήσει στην εξαγωγή εσφαλμένων συμπερασμάτων σε τακτικό και στρατηγικό επίπεδο αναφοράς.

Η Τουρκία απέδειξε επί του πεδίου ότι μπορεί να διεξάγει παρατεταμένες διακλαδικές επιχειρήσεις συγκροτώντας ανάλογα με τις απαιτήσεις και εμπλέκοντας επιχειρησιακούς σχηματισμούς διαφόρων τακτικών επιπέδων. Οι σχηματισμοί αυτοί υποστηρίχθηκαν από μαχητικά αεροσκάφη και ελικόπτερα καθώς και από μη επανδρωμένα αεροσκάφη, οπλισμένα (σ.σ. Πρόκειται για τα τουρκικής σχεδιάσεως Bayraktar TB2) και μη (UCAV, UAV), καθώς και νέα φονικά drones για την εξουδετέρωση επιλεγμένων στόχων. Στην Συρία πέραν των γεωστρατηγικών επιδιώξεων, η Τουρκία δοκιμάζει επίσης σε πραγματικές επιχειρησιακές συνθήκες οπλικά συστήματα εγχωρίου αναπτύξεως και κατασκευής (ΠΕΠ, πυροβόλα, πύραυλοι, κατευθυνόμενα όπλα, ρουκέτες, βόμβες, ειδικά πυρομαχικά), επιθετικά ελικόπτερα (Τ-129) και άλλα μέσα, τα οποία πλέον προωθούνται στη διεθνή αγορά με την επίζηλη σφραγίδα combat proven (σ.σ. Δοκιμασμένα επί του πεδίου της μάχης). Το γεγονός της εκτελέσεως παρατεταμένων χρονικώς στρατιωτικών επιχειρήσεων αυξομειουμένης εντάσεως με υψηλή κατανάλωση πάσης φύσεως πυρομαχικών από τις τουρκικές διακλαδικές δυνάμεις, δεν πρέπει να διαλάθει της προσοχής των οικείων γενικών επιτελείων.

Η τουρκική μύγα ως απειλή μπορεί να λάβει επίσης διάφορες μορφές χρήσεως όπως συμβατική, υβριδική, μη επανδρωμένη, κυβερνοπολέμου. Ωστόσο η ενοχλητική της παρουσία γίνεται ακόμη πιο έντονη χάρη στην ικανότητα εκτελέσεως εντολών, τις οποίες αποφασίζει το Συμβούλιο Εθνικής Ασφαλείας και εντάσσονται στην υλοποίηση των απαιτουμένων ενεργειών για την προώθηση των τουρκικών εθνικών συμφερόντων, όπως ορίζουν τα αρμόδια θεσμικά κείμενα της γείτονος, υπό την πλήρη κάλυψη της πολιτικοστρατιωτικής ηγεσίας. Με αυτόν τον τρόπο προσδίδεται ισχυρή ευελιξία στους στρατιωτικούς, οι οποίοι μπορούν να προχωρούν στην εκπόνηση των αντιστοίχων εθνικών χερσαίων, ναυτικών και αεροπορικών στρατηγικών κειμένων, σχεδιάζοντας όλα τα βήματα που πρέπει να γίνουν προκειμένου να γίνουν εγκαίρως αντιληπτά και κατανοητά τα τουρκικά «θέλω», εν αντιθέσει με τα διεθνή «πρέπει». Οι πρόσφατες εξελίξεις στην κυπριακή ΑΟΖ (Τεμάχιο 3) και στα Ίμια (εμβολισμός σκάφους ΛΣ) επιβεβαιώνουν τα προαναφερόμενα.

Η αντενέργειά μας δεν μπορεί να συνεχίζει να περιορίζεται σε βαρύγδουπες ανέξοδες δηλώσεις, ούτε σε αποφάσεις ήσσονος σημασίας επί των εξοπλισμών. Η ενεργοποίησις των προβλεπομένων διαδικασιών χειρισμού κρίσεως δεν κοστίζει στον εθνικό προϋπολογισμό και η λεπτομερής εφαρμογή τους δεν συνιστά μνημονιακή υποχρέωση, απλώς απαιτεί την φυσική παρουσία των εμπλεκομένων στον κατάλληλο τόπο και χρόνο. Επίσης η εκπόνησις της νέας ΠΕΑ θα επέτρεπε στην κυβέρνηση να αποκτήσει ένα θεσμικό εργαλείο μέσα από το οποίο θα δρομολογούντο και θα προβάλλονταν προς τα έξω η θέλησις του κράτους συν την απόφαση χρησιμοποιήσεως της ισχύος των Ενόπλων Δυνάμεων. Αυτό συνιστά αποτροπή και ένδειξη σθεναρούς υπερασπίσεως των εθνικών συμφερόντων, έστω και σε θεσμικό επίπεδο. Η εθνική στρατηγική εκπονείται στην Αθήνα, όχι στις Βρυξέλλες και πολλώ δε μάλλον ούτε στην έδρα του ΟΗΕ.

Οι Τούρκοι μελετώντας τις ελληνικές δυνατότητες όπως αυτές εκδηλώθηκαν με την μορφή θέσεων και αποφάσεων στους τομείς της αμύνης, ιδιαιτέρως μετά από την εκδήλωση της κρίσεως, φέρονται πλέον να καταλήγουν στην παραμονή της μύγας επί του ξίφους. Μια στάση που δεν είναι η τελική καθώς – ειλικρινώς ελπίζω να σφάλλω – το ξίφος με εμφανή τα σημάδια των περιττωμάτων του νέο-οθωμανικού παρασίτου, δείχνει να αδρανεί, καθώς έχει συνηθίσει (σ.σ. Οι πολυετείς παραβιάσεις, οι υπερπτήσεις, οι διελεύσεις, οι ΝΟΤΑΜ, οι NAVTEX και οι κάθε είδους προκλήσεις έχουν λάβει «εθιμικό χαρακτήρα») την ενοχλητική παρουσία της. Το πλέον επικίνδυνο όλων είναι η διαπίστωσις πως ο πολιτικός χειριστής του ξίφους, μάλλον έχει αποφασίσει να «ρισκάρει» ανεχόμενος την παραμονή της μύγας, απειλώντας την ότι θα την εκδιώξουν άλλοι...

Liberal


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση