Κυπριακό: 16 καυτά ερωτήματα για την ελληνική στρατηγική

Το Σάββατο, 1η Ιουλίου, έλαβε χώρα στην Πάφο, Κύπρο, η Β΄ Διασκεπτική Συνάντηση της Ομάδας των Δέκα για το Κυπριακό. Η Ομάδα των Δέκα αποτελείται από Πρέσβεις, Στρατηγούς και Πανεπιστημιακούς, που έχουν μακρά γνώση και πείρα του Κυπριακού. Στη Β΄ Διασκεπτική Συνάντηση έλαβαν μέρος ή κατέθεσαν εισήγηση:

➧ Ο Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής και Πρόεδρος του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννης Μάζης
➧ Ο Πρέσβυς ε.τ. Περικλής Νεάρχου
➧ Ο Καθηγητής Διεθνών και Στρατηγικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Πειραιώς Παναγιώτης Ήφαιστος
➧ Ο πρώην Πρέσβυς της Ελλάδος στην Κύπρο Θέμος Στοφορόπουλος
➧ Ο Ομότιμος Καθηγητής Κοινωνιολογίας και πρώην Πρύτανης του Παντείου Πανεπιστημίου Βασίλης Φίλιας
➧ Ο Ομότιμος Καθηγητής Συνταγματικού Δικαίου της Νομικής Σχολής Αθηνών Γιώργος Κασιμάτης
➧ Ο Δρ. του Πανεπιστημίου Αθηνών, συγγραφέας και εκδότης (εκδόσεις «Στοχαστής») και του Περιοδικού «Τετράδια» Λουκάς Αξελός
➧ Ο Αντιστράτηγος ε.α. της Εθνικής Φρουράς Φοίβος Κλόκκαρης
➧ Ο Αντιστράτηγος ε.α. και υπερασπιστής της Λευκωσίας το 1974 Δημήτρης Αλευρομάγειρος
➧ Ο Καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων Κων/νος Γρίβας

Μετά την περάτωση των εργασιών της Β΄ Συνδιασκέψεως, η Ομάδα των Δέκα έδωσε στη δημοσιότητα την παρακάτω Διακήρυξη.

Δ Ι Α Κ Η Ρ Υ Ξ Η – Η ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΜΕΝΗ ΕΝΔΟΤΙΚΗ ΚΑΙ ΑΥΤΟΚΑΤΑΣΤΡΟΦΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ ΣΕ ΕΣΧΑΤΟ ΚΙΝΔΥΝΟ.

1. Γιατί ο Κύπριος Πρόεδρος έσπευσε να συμφωνήσει για μία δεύτερη Πενταμερή Διάσκεψη, αποσύροντας τις προϋποθέσεις που ο ίδιος έθεσε; Γιατί οι ηγεσίες των κομμάτων του ΔΗΣΥ και του ΑΚΕΛ τον υπεστήριξαν; Γιατί η Αθήνα δέχθηκε να συμπλεύσει; Τι αναμένει η Ελληνική πλευρά από μία διαδικασία, που μοιάζει με σημαδεμένη τράπουλα και υποβαθμίζει το Κυπριακό από διεθνές θέμα εισβολής και κατοχής σε θέμα Εγγυητριών Δυνάμεων των Συμφωνιών Ζυρίχης – Λονδίνου και υπονομεύει τη διεθνή υπόσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας, με την εκπροσώπηση της Κύπρου από τους ηγέτες των δύο κοινοτήτων;
Από πού αντλούν οι λεγόμενες εγγυήτριες δυνάμεις τη νομιμότητα και την αξιοπιστία τους, όταν η Τουρκία, παραβιάζοντας την ίδια τη Συνθήκη Εγγυήσεως που επικαλείται, εισέβαλε στην Κύπρο και κατέλαβε το 40% σχεδόν του εδάφους της, αρνούμενη να συμμορφωθεί με τους όρους της Συνθήκης, που προνοεί την αποκατάσταση της συνταγματικής τάξεως και του status quo ante;
Όταν η Μ. Βρετανία ουδέν έπραξε για να προστατεύσει την ανεξαρτησία και την κυριαρχία της Κύπρου, την οποία εγγυήθηκε, και, αντιθέτως, βυσσοδομεί στο παρασκήνιο για την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την επιβολή απαράδεκτης «λύσεως», που προνοεί την υποκατάσταση της Κυπριακής Δημοκρατίας από ένα δικέφαλο μόρφωμα, χωρίς καμία πραγματική ανεξαρτησία, κυριαρχία, δημοκρατική οργάνωση και σεβασμό των βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων;

2. Γιατί η ηγεσία της Ελληνικής πλευράς έσπευσε να επαναβεβαιώσει το πλαίσιο της Πενταμερούς, όταν είναι κατάφωρα εναντίον της και όταν η τελευταία είχε πάντα, ορθώς, ως διαχρονική θέση, τη σύγκληση Διεθνούς Διασκέψεως, με τη συμμετοχή των μονίμων μελών του Συμβουλίου Ασφαλείας και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως, που παρίσταται στην Πενταμερή Διάσκεψη μόνον ως παρατηρητής;

3. Τι μεσολάβησε από το φιάσκο της πρώτης Γενεύης μέχρι τη σύγκληση της δεύτερης Γενεύης στο Κραν Μοντάνα; Υπήρξε οποιαδήποτε αλλαγή στις αδιάλλακτες τουρκικές θέσεις ή αναμένονται από την Τουρκική πλευρά και τον ξένο Άγγλο – Αμερικανικό παράγοντα νέες υποχωρήσεις από την Ελληνική πλευρά, προς την οποία στρέφονται οι πιέσεις, αλλά και η προπαγάνδα για δήθεν «ευκαιρία» που δεν πρέπει να χαθεί; Ποια είναι αυτή η περιβόητη «ευκαιρία»;
Η Ελληνική πλευρά προέβη ήδη σε δύο σημαντικές υποχωρήσεις στο στάδιο της προετοιμασίας της Διασκέψεως. Δέχθηκε, πρώτον, τη σύνταξη «κοινού» εγγράφου για τα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων από τον Έσπεν Μπαρθ Άϊντα και, δεύτερον, την παράλληλη συζήτηση στη Διάσκεψη θεμάτων της εξωτερικής αλλά και της εσωτερικής πτυχής, όπως ζητούσε πάντα η τουρκική πλευρά.
Το υποτιθέμενο «κοινό» έγγραφο του Έσπεν Μπάρθ Άϊντα απεδείχθη, όπως θα έπρεπε να αναμένεται, πλήρως φιλοτουρκικό και η Λευκωσία και η Αθήνα απαίτησαν την απόσυρσή του. Δεν υπάρχει όμως καμία αμφιβολία ότι οι ιδέες και οι απόψεις που εξέφρασε, είναι παρούσες στη Διάσκεψη. Ποιος θα ασκήσει πιέσεις στην Τουρκική πλευρά μέσα σ’ ένα τέτοιο πλαίσιο, όταν είναι γνωστή η διαχρονική Βρετανο-Τουρκική συνεργασία και σύμπραξη στο Κυπριακό;

4. Η Τουρκική πλευρά επαναβεβαίωσε τις θέσεις που υπεστήριξε και στην πρώτη Γενεύη, καλώντας την Ελληνική πλευρά να «ξυπνήσει από το όνειρό της» ότι η Τουρκία θα δεχθεί λύση χωρίς εγγυήσεις και Τουρκικά στρατεύματα στην Κύπρο.
Ο Τουρκοκύπριος ηγέτης ανέλαβε από την πλευρά του να προβάλει, με πλήρως αδιάλλακτους όρους, την προκλητική τουρκική αξίωση για παραχώρηση, στο πλαίσιο της «λύσεως», των λεγομένων τεσσάρων Ευρωπαϊκών Ελευθεριών σ’ όλους τους Τούρκους υπηκόους, στα 73 δηλαδή εκατομμύρια κατοίκων της Τουρκίας.
Παραλλήλως διεκδικεί ανυποχώρητα αριθμητική ισότητα ή βέτο στην ομοσπονδιακή διακυβέρνηση, με μοιρασμό κατά 50% με 50% της εξουσίας, όπως επίσης εκ περιτροπής Προεδρία, παραμονή όλων των εποίκων και εξίσωση του χρήστη των κατεχομένων περιουσιών με τον ιδιοκτήτη. Αφήνει επίσης στην ομίχλη τις τουρκικές θέσεις για το εδαφικό, επιδιώκοντας να το χρησιμοποιήσει, για μια ακόμη φορά, ως δέλεαρ για την απόσπαση παραχωρήσεων στα θέματα ασφάλειας και εγγυήσεων.

5. Οι διαπραγματεύσεις στο Γκραν Μοντάνα διεξάγονται επίσης υπό τη σκιά των Τουρκικών προκλήσεων στην Κυπριακή ΑΟΖ, που έχουν ως στόχο να προβάλουν τις τουρκικές διεκδικήσεις και απειλές ότι η Άγκυρα δεν θα επιτρέψει την αξιοποίηση του φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της ελεύθερης Κύπρου, εάν δεν ληφθούν υπόψιν οι αξιώσεις και οι διεκδικήσεις της για ίδιο λογαριασμό αλλά και για λογαριασμό των «ισοτίμων» Τουρκοκυπρίων, στο πλαίσιο μας «λύσεως» του Κυπριακού.

6. Ποια είναι λοιπόν αυτή η δήθεν «λύση» του Κυπριακού, που συζητείται τώρα στο Γκραν Μοντάνα και για την οποία γίνονται συνεχώς και νέες παραχωρήσεις από την ελληνική πλευρά; Είναι «λύση» του Κυπριακού η κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και η υποκατάστασή της από ένα δικέφαλο μόρφωμα, με βάση τη λεγόμενη διζωνική ομοσπονδία με πολιτική ισότητα, που καταλύει κάθε έννοια δημοκρατικής αρχής αλλά και ουσιαστικής ανεξαρτησίας και κυριαρχίας και υποτάσσει την Ελληνοκυπριακή πλειοψηφία στην Τουρκοκυπριακή μειοψηφία και μέσω αυτής στην Άγκυρα;
Η επιβολή ενός τέτοιου καθεστώτος, που δεν θα επέτρεπε να γίνει οτιδήποτε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Άγκυρας, θα αρκούσε από μόνη της για την πλήρη υποδούλωση της Κύπρου και τη μετατροπή της σε Τουρκικό προτεκτοράτο. Η Άγκυρα όμως ζητά εκ περισσού και την παραμονή Τουρκικών στρατευμάτων μετά τη «λύση» και Τουρκικών εγγυήσεων, γιατί επιδιώκει να μετατρέψει την Κύπρο σε στρατηγικό της προπύργιο στην Ανατολική Μεσόγειο.

7. Δεν πρέπει επομένως να υπάρχει καμία αμφιβολία και καμία αυταπάτη για το πού θα οδηγούσε την Κύπρο μια τέτοια «λύση», την οποία οι ανεπιφύλακτοι και άκριτοι θιασώτες της παρουσιάζουν παραπλανητικά ως δήθεν αποτροπή της διχοτομήσεως και επανένωση του νησιού!
Η αναγνώριση και νομιμοποίηση των τετελεσμένων γεγονότων της Τουρκικής κατοχής, η υποταγή της πλειοψηφίας στη μειοψηφία, μέσω μιας δήθεν ομοσπονδίας που δεν υπάρχει πουθενά αλλού στον κόσμο και η υπαγωγή ολόκληρης της Κύπρου στον Τουρκικό στρατηγικό έλεγχο, ισοδυναμεί με παράδοση της Κύπρου στην Άγκυρα και με καταστροφή, σε προοπτική, του Κυπριακού Ελληνισμού.
Ποιοι είναι αυτοί που νομίζουν ότι έχουν το δικαίωμα να διαπραγματεύονται την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας με ψευδεπίγραφα συνθήματα και στόχους; Η Τουρκική πλευρά, σε συνεργασία με τον Βρετανικό παράγοντα, επεδίωξαν επανειλημμένα να καταλύσουν την Κυπριακή Δημοκρατία.
Το 1963 – 64, το 1974 και προσφάτως το 2004, με το σχέδιο Ανάν. Ο Κυπριακός λαός διαισθάνθηκε τον κίνδυνο και συσπειρώθηκε, πέρα από κόμματα, γύρω από το ΟΧΙ και τον αείμνηστο Πρόεδρο Τάσσο Παπαδόπουλο που το εξέφρασε.

8. Επιχειρείται τώρα μια νέα έφοδος, με τα ίδια παραπλανητικά και ψευδεπίγραφα συνθήματα. Η απάντηση του Κυπριακού λαού πρέπει να είναι η ίδια. Μεθοδεύεται όμως, μέσα από το πλαίσιο της Πενταμερούς και με την εκπροσώπηση της Κύπρου από τους δύο «ισότιμους» ηγέτες των δύο κοινοτήτων, να προκαταληφθεί η θέληση του Κυπριακού λαού και να γίνει άνευ πραγματικού περιεχομένου το δημοψήφισμα για την επικύρωση της συμφωνίας και του σχεδίου «λύσεως».
Ήδη, μέσα από την ακολουθούμενη πολιτική και διαδικασία, έχει γίνει τεράστια ζημιά στο εθνικό πρόβλημα, με την προβολή του ψευδοκράτους και την κατάφωρη παραβίαση ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας, που καταδικάζουν την ανακήρυξή του και ζητούν από όλες τις χώρες – μέλη του ΟΗΕ να μη το αναγνωρίσουν και να μην έχουν μ’ αυτό καμιά σχέση ή συνεργασία.

9. Αυτοί που διαπραγματεύονται μια καταστροφική «λύση του Κυπριακού, με το επιχείρημα ότι η διαρροή του χρόνου κάνει τα πράγματα χειρότερα, με την παγίωση των τετελεσμένων γεγονότων, παραγνωρίζουν ότι η χειροτέρευση των όρων του εθνικού προβλήματος, δεν συντελείται απλώς με τη διαρροή του χρόνου, αλλά με τις συνεχείς απαράδεκτες υποχωρήσεις και την εγκατάλειψη βασικών αρχών.
Με ποια λογική συμπράττει η Ελληνική πλευρά στην προβολή του Κυπριακού ως δήθεν διακοινοτικής διαμάχης ενώ η πραγματική ουσία του είναι η Τουρκική εισβολή και κατοχή; Γιατί αποδέχθηκε και εξακολουθεί να υποστηρίζει η επίσημη Ελληνική πλευρά «αρχές» που αντιμάχονται κάθε έννοια δικαίου, κυριαρχίας του κράτους και βασικών ανθρωπίνων δικαιωμάτων, όπως η περιβόητη διζωνική ομοσπονδία, με πολιτική ισότητα, που είναι όργανο της Τουρκικής πολιτικής για την προαγωγή του Τουρκικού γεωπολιτικού ελέγχου στην Κύπρο;
Τι νόημα έχει μια δήθεν «λύση» που είναι χειρότερη ακόμη και από το status quo και περικλείει τον κίνδυνο της πλήρους τουρκοποιήσεως ολόκληρης της Κύπρου; Οι σημερινοί ιθύνοντες, που ενεργούν ως εκλεγμένοι ηγέτες, δεν έχουν κανένα ελαφρυντικό, εάν επιφέρουν μια νέα καταστροφή στην Κύπρο, αγόμενοι από πολιτικούς παραλογισμούς, αυταπάτες και ξένες πιέσεις.
Το 1974 η καταστροφή επερρίφθη στο άφρον πραξικόπημα και στην προδοσία της χούντας του Ιωαννίδη, πίσω από τον οποίο ενήργησαν στο παρασκήνιο κραταιές ξένες δυνάμεις. Το σκηνικό αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί, με άλλο σενάριο και άλλους πρωταγωνιστές.

10. Η Κύπρος δεν έχει κανένα λόγο να επισπεύδει για μια δήθεν «λύση» όταν δεν υπάρχουν οι αναγκαίες προϋποθέσεις και συνθήκες, που να εγγυώνται μια στοιχειωδώς δίκαιη και αποδεκτή λύση, στο πλαίσιο της υπάρχουσας Κυπριακής Δημοκρατίας.

11. Η Κύπρος δεν είναι τόσο ανίσχυρη όσο θέλουν να την παρουσιάζουν αυτοί που επισπεύδουν, για μια οποιαδήποτε «λύση», κινδυνολογώντας για το μέλλον και διεκτραγωδώντας τη δύσκολη θέση της Κύπρου.
Η Κύπρος, παρά την τουρκική κατοχή, είναι διεθνώς αναγνωρισμένο κράτος και χώρα μέλος του ΟΗΕ και της Ευρωπαϊκής Ενώσεως. Είναι χώρα που έχει στην προοπτική της ένα λαμπρό ενεργειακό μέλλον, τόσο ως χώρα παραγωγός φυσικού αερίου όσο και ως ενεργειακός κόμβος μεταφοράς, μ’ επίκεντρο τον στρατηγικής σημασίας αγωγό φυσικού αερίου προς την Ευρώπη East – Med.
Η ενέργεια αποτελεί ένα νέο στρατηγικό χαρτί της Κύπρου, η αξία, η γεωστρατηγική σημασία και η δυναμική του οποίου έχει ήδη διαφανεί με την παρουσία στην Κυπριακή ΑΟΖ διεθνών ενεργειακών κολοσσών αλλά και με την ανάπτυξη στρατηγικών περιφερειακών συμμαχιών, με χώρες όπως το Ισραήλ και η Αίγυπτος, αλλά, σε προοπτική, και με άλλες χώρες της περιοχής.
Η Άγκυρα θέλει να διεμβολίσει και να τορπιλλίσει αυτές τις συμμαχίες της Κύπρου και της Ελλάδος και να αρπάξει το φυσικό αέριο της Κύπρου, μέσα από μια «λύση» του Κυπριακού, που θα κατέλυε την Κυπριακή Δημοκρατία και θα καθιστούσε ολόκληρη την Κύπρο Τουρκικό προτεκτοράτο.

12. Πώς είναι δυνατόν η Κύπρος να αναπτύσσει αφ’ ενός στρατηγικές συμμαχίες στην περιοχή και να διαπραγματεύεται αφ’ ετέρου την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας και την παράδοση ολόκληρης της Κύπρου στον τουρκικό στρατηγικό έλεγχο;

13. Η Πενταμερής Διάσκεψη στο Γκραν Μοντάνα αντιπροσωπεύει το άκρον άωτον μιας χρεωκοπημένης ενδοτικής και αυτοκαταστροφικής πολιτικής. Ο καθένας διαισθάνεται, με ανατριχίλα, τι θα σήμαινε μια ενδεχόμενη «επιτυχία» της Διασκέψεως, με δεδομένες τις θέσεις της Τουρκικής πλευράς.
Η πολιτική αυτή έχει εκμετρήσει το ζην και έχει επισωρεύσει ένα μεγάλο αρνητικό κεκτημένο σε βάρος της Ελληνικής πλευράς, η οποία, μετά από τόσες υποχωρήσεις, κινδυνεύει επιπλέον να εισπράξει και καταγγελτική προπαγάνδα ότι είναι δήθεν «αδιάλλακτη».

14. Είναι τραγικό, ενώ η Ισλαμική Τουρκία του Ερντογάν δοκιμάζει ήττες στην ταραγμένη Μέση Ανατολή, που βρίσκεται σε πρωτόγνωρη γεωπολιτική διέγερση και αναδιάταξη, με μέγα θέμα στην ημερήσια διάταξη τη δημιουργία Κουρδικού κράτους, οι ιθύνοντες του Ελληνικού χώρου να ακολουθούν αυτοκαταστροφικές πολιτικές, που αντιφάσκουν με τη γεωπολιτική συγκυρία στην περιοχή και δημιουργούν κίνδυνο μεγάλης τουρκική στρατηγικής νίκης σε βάρος του Ελληνισμού της Κύπρου και της Ελλάδος.

15. Η συνέχιση της πολιτικής αυτής δεν έχει καμία δικαιολογία και καμία λογική. Είναι επιτακτική πλέον η επιστροφή στο αυτονόητο. Στη χάραξη μιας νέας στρατηγικής, που θα επανατοποθετήσει το Κυπριακό στην πραγματική βάση, που απορρέει από την ουσία του ως προβλήματος εισβολής και κατοχής και όχι διακοινοτικής διαμάχης.
Η απόρριψη του σχεδίου Ανάν το 2004 και η ένταξη της Κύπρου στην Ευρωπαϊκή Ένωση, δημιούργησε μια στρατηγική ευκαιρία, που έμεινε, δυστυχώς, ανεκμετάλλευτη για τη χάραξη μιας νέας στρατηγικής. Η στρατηγική αυτή είναι επιβεβλημένη σήμερα όσο ποτέ άλλοτε και πρέπει να έχει δύο βασικούς πυλώνες: ο πρώτος να αναφέρεται στο Ευρωπαϊκό κεκτημένο ως βάσεως για την επίλυση της εσωτερικής πτυχής.
Εάν όλοι οι Ευρωπαίοι βολεύονται με το κεκτημένο αυτό, γιατί να μη βολευτούν και οι Τουρκοκύπριοι, εκτός και εάν ενεργούν ως στρατηγική μειονότητα της Άγκυρας. Ο δεύτερος πυλώνας αφορά την υπεράσπιση της κυριαρχίας της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον αγώνα αποκαταστάσεώς της σ’ ολόκληρο το έδαφός της, με την πλήρη αποχώρηση των Τουρκικών κατοχικών δυνάμεων.

16. Η Κύπρος πέρασε μέσα από πολλές δοκιμασίες και θύελλες στη μακραίωνη ιστορία της. Κατόρθωσε να φτάσει στον 21ο αιώνα με σχετικά ακέραιη την εθνική και πολιτιστική της ταυτότητα. Η Τουρκική εισβολή και κατοχή και οι Τουρκικοί στρατηγικοί σχεδιασμοί και επιδιώξεις στην περιοχή, στο πλαίσιο ιδιαίτερα της εξάρσεως του Ισλαμισμού στην Τουρκία και της ηγεμονικής μεγαλομανίας του Τούρκου Προέδρου Ταγίπ Ερντογάν, είναι άμεση υπαρξιακή απειλή για την Κύπρο.

Η Ελληνική πλευρά δεν πρέπει να συμπράξει αφελώς και ανοήτως για την αυτοκαταστροφή της, με Δούρειο Ίππο μια δήθεν «λύση», που θα παρέδιδε ολόκληρη την Κύπρο στον Τουρκικό στρατηγικό έλεγχο.

Πηγή Defence-Point


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση