Ρετζέπ Ερντογάν, ο “διωκόμενος διώκτης”
Ποιος θα σώσει τη Δημοκρατία στην Τουρκία;
Tου Νεντίμ Γκιουρσέλ
Βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 15 χρόνια, πανταχού παρών και παντοδύναμος. Μπαίνει στα σπίτια όλη την ημέρα μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες. Άλλοτε, μας έλεγε τι έπρεπε να τρώμε και να πίνουμε, μας συμβούλευε να πίνουμε χυμό σταφυλιού αντί για κρασί, να κάνουμε τρία παιδιά και όχι δύο και να είμαστε υπερήφανοι για τους Οθωμανούς προγόνους μας που δεν κατέβαιναν ποτέ από το άλογο και είχαν πολιορκήσει δύο φορές τη Βιέννη.
Όπως, βέβαια, δεν δίσταζαν και να σκοτώσουν τον πατέρα τους ή τον γιο τους για να κρατήσουν την εξουσία.
Εξακολουθεί και τώρα να κάνει το ίδιο, γιατί έχει συνεχώς ανάγκη από έναν εχθρό. Εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό, μικρή σημασία έχει, έναν εχθρό πάντως για να εδραιώνει την εξουσία του. Μαζί με τη χορωδία των δημοσιογράφων που έχουν γίνει εκπρόσωποί του, αποκαλεί αυτόν τον εχθρό «υπέρτατη ευφυΐα». Μόλις χθες περπατούσε χέρι-χέρι με τον ιμάμη Γκιουλέν, του οποίου σήμερα ζητά το κεφάλι. Και είναι έτοιμος να επιβάλει εκ νέου την ποινή του θανάτου και να γυρίσει την ευρωπαϊκή σελίδα.
Κανείς δεν τολμά να του πει ότι καλά θα έκανε να αποκαταστήσει το κράτος δικαίου και να απελευθερώσει τους κρατούμενους συγγραφείς και δημοσιογράφους. Αντί γι αυτό, τους αποκαλεί «δολοφόνους», «διαρρήκτες», «παιδεραστές» και «απατεώνες». «Κατασκόπους», επίσης, όπως αποκάλεσε τον Τζαν Ντουντάρ, πρώην διευθυντή της Τζουμχουριέτ που ζει εξόριστος στο Βερολίνο, και τον Ντενίζ Γιουτζέλ, ανταποκριτή της Ντι Βελτ στην Τουρκία, που είναι κλεισμένος στην απομόνωση σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Το μίσος αυτό με εξοργίζει, γιατί ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι κλεισμένοι στη φυλακή βρίσκονται οι φίλοι μου.
Ο εξωτερικός εχθρός είναι τον τελευταίο καιρό η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία επιτίθεται καθημερινά χαρακτηρίζοντας τους ηγέτες της «ναζί». Κι όμως, δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο για τον ναζισμό. Αγνοεί τι σημαίνει και πόσο μεγάλη προσβολή αποτελεί αυτός ο χαρακτηρισμός για την Αγγελα Μέρκελ. Ούτε το Ημερολόγιο της Αννα Φρανκ έχει διαβάσει, ώστε να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο χαρακτηρισμός για τους ηγέτες της Ολλανδίας. Τους κατηγορεί ότι απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις του, αλλά δεν μιλά για τις απαγορεύσεις που επιβάλλει ο ίδιος στη χώρα του.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια βρίσκεται στην εξουσία και υποδύεται το θύμα. Ισχυρίζεται ότι τον καταδιώκουν (η «υπέρτατη ευφυΐα», η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διανοούμενοι, οι διπλωμάτες), ενώ είναι ο απόλυτος άρχων της χώρας.
Κι όμως, όλα αυτά δεν του φτάνουν, θέλει ακόμη περισσότερη εξουσία, ακόμη περισσότερες διώξεις και συλλήψεις. Θέλει να «καθαρίσει» μια για πάντα. Αντί να καθαρίσει μπροστά στην πόρτα του, τα βάζει με τους ηγέτες των δημοκρατικών χωρών, που σέβονται την ελευθερία της έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν φυλακίζουν τους δημοσιογράφους.
Ο διωκόμενος διώκτης δεν έχει λόγους να παραπονείται. Ας τον αφήσουν να μιλήσει, να πει ό, τι θέλει, όπου θέλει. Στη Γαλλία, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επέτρεψε στον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να μιλήσει στο Μετς, και καλά έκανε. Δεν αντέδρασε όμως σε μια ανοιχτή επιστολή που του έστειλα μέσω του Τύπου και του ζητούσα να σώσει τη δημοκρατία στην Τουρκία.
Το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου θα κρίνει την τύχη του καθεστώτος.
Μέχρι τώρα μιλούσαμε για μια αυταρχική παρέκκλιση.
Αν νικήσει το ΝΑΙ, θα πρέπει να μιλήσουμε για τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού.
Liberation
* Ο Νεντίμ Γκιουρσέλ είναι Τούρκος συγγραφέας που ζει στο Παρίσι.
Βρίσκεται στην εξουσία εδώ και 15 χρόνια, πανταχού παρών και παντοδύναμος. Μπαίνει στα σπίτια όλη την ημέρα μέσα από τις τηλεοπτικές οθόνες. Άλλοτε, μας έλεγε τι έπρεπε να τρώμε και να πίνουμε, μας συμβούλευε να πίνουμε χυμό σταφυλιού αντί για κρασί, να κάνουμε τρία παιδιά και όχι δύο και να είμαστε υπερήφανοι για τους Οθωμανούς προγόνους μας που δεν κατέβαιναν ποτέ από το άλογο και είχαν πολιορκήσει δύο φορές τη Βιέννη.
Όπως, βέβαια, δεν δίσταζαν και να σκοτώσουν τον πατέρα τους ή τον γιο τους για να κρατήσουν την εξουσία.
Εξακολουθεί και τώρα να κάνει το ίδιο, γιατί έχει συνεχώς ανάγκη από έναν εχθρό. Εσωτερικό ή εξωτερικό εχθρό, μικρή σημασία έχει, έναν εχθρό πάντως για να εδραιώνει την εξουσία του. Μαζί με τη χορωδία των δημοσιογράφων που έχουν γίνει εκπρόσωποί του, αποκαλεί αυτόν τον εχθρό «υπέρτατη ευφυΐα». Μόλις χθες περπατούσε χέρι-χέρι με τον ιμάμη Γκιουλέν, του οποίου σήμερα ζητά το κεφάλι. Και είναι έτοιμος να επιβάλει εκ νέου την ποινή του θανάτου και να γυρίσει την ευρωπαϊκή σελίδα.
Κανείς δεν τολμά να του πει ότι καλά θα έκανε να αποκαταστήσει το κράτος δικαίου και να απελευθερώσει τους κρατούμενους συγγραφείς και δημοσιογράφους. Αντί γι αυτό, τους αποκαλεί «δολοφόνους», «διαρρήκτες», «παιδεραστές» και «απατεώνες». «Κατασκόπους», επίσης, όπως αποκάλεσε τον Τζαν Ντουντάρ, πρώην διευθυντή της Τζουμχουριέτ που ζει εξόριστος στο Βερολίνο, και τον Ντενίζ Γιουτζέλ, ανταποκριτή της Ντι Βελτ στην Τουρκία, που είναι κλεισμένος στην απομόνωση σε φυλακή υψίστης ασφαλείας. Το μίσος αυτό με εξοργίζει, γιατί ανάμεσα στους ανθρώπους που είναι κλεισμένοι στη φυλακή βρίσκονται οι φίλοι μου.
Ο εξωτερικός εχθρός είναι τον τελευταίο καιρό η Ευρωπαϊκή Ένωση, στην οποία επιτίθεται καθημερινά χαρακτηρίζοντας τους ηγέτες της «ναζί». Κι όμως, δεν έχει διαβάσει ούτε ένα βιβλίο για τον ναζισμό. Αγνοεί τι σημαίνει και πόσο μεγάλη προσβολή αποτελεί αυτός ο χαρακτηρισμός για την Αγγελα Μέρκελ. Ούτε το Ημερολόγιο της Αννα Φρανκ έχει διαβάσει, ώστε να καταλάβει τι σημαίνει αυτός ο χαρακτηρισμός για τους ηγέτες της Ολλανδίας. Τους κατηγορεί ότι απαγορεύουν τις συγκεντρώσεις του, αλλά δεν μιλά για τις απαγορεύσεις που επιβάλλει ο ίδιος στη χώρα του.
Εδώ και δεκαπέντε χρόνια βρίσκεται στην εξουσία και υποδύεται το θύμα. Ισχυρίζεται ότι τον καταδιώκουν (η «υπέρτατη ευφυΐα», η Ευρωπαϊκή Ένωση, οι διανοούμενοι, οι διπλωμάτες), ενώ είναι ο απόλυτος άρχων της χώρας.
Κι όμως, όλα αυτά δεν του φτάνουν, θέλει ακόμη περισσότερη εξουσία, ακόμη περισσότερες διώξεις και συλλήψεις. Θέλει να «καθαρίσει» μια για πάντα. Αντί να καθαρίσει μπροστά στην πόρτα του, τα βάζει με τους ηγέτες των δημοκρατικών χωρών, που σέβονται την ελευθερία της έκφρασης και τα ανθρώπινα δικαιώματα και δεν φυλακίζουν τους δημοσιογράφους.
Ο διωκόμενος διώκτης δεν έχει λόγους να παραπονείται. Ας τον αφήσουν να μιλήσει, να πει ό, τι θέλει, όπου θέλει. Στη Γαλλία, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας επέτρεψε στον Τούρκο υπουργό Εξωτερικών να μιλήσει στο Μετς, και καλά έκανε. Δεν αντέδρασε όμως σε μια ανοιχτή επιστολή που του έστειλα μέσω του Τύπου και του ζητούσα να σώσει τη δημοκρατία στην Τουρκία.
Το δημοψήφισμα της 16ης Απριλίου θα κρίνει την τύχη του καθεστώτος.
Μέχρι τώρα μιλούσαμε για μια αυταρχική παρέκκλιση.
Αν νικήσει το ΝΑΙ, θα πρέπει να μιλήσουμε για τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού.
Liberation
* Ο Νεντίμ Γκιουρσέλ είναι Τούρκος συγγραφέας που ζει στο Παρίσι.
Αναρτήσεις
Γράψτε τα δικά σας σχόλια
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Θα σας παρακαλούσα να είστε κόσμιοι στους χαρακτηρισμούς σας, επειδή είναι δυνατόν επισκέπτες του ιστολογίου να είναι και ανήλικοι.
Τα σχόλια στα blogs υπάρχουν για να συνεισφέρουν οι αναγνώστες στο διάλογο. Η ευθύνη των σχολίων (αστική και ποινική) βαρύνει τους σχολιαστές.
Τα σχόλια θα εγκρίνονται μόνο όταν είναι σχετικά με το θέμα, δεν αναφέρουν προσωπικούς, προσβλητικούς χαρακτηρισμούς, καθώς επίσης και τα σχόλια που δεν περιέχουν συνδέσμους.
Επίσης, όταν μας αποστέλλονται κείμενα (μέσω σχολίων ή ηλεκτρονικού ταχυδρομείου), παρακαλείσθε να αναγράφετε τυχούσα πηγή τους σε περίπτωση που δεν είναι δικά σας. Ευχαριστούμε για την κατανόησή σας...