Clinton εναντίον Trump ή "νοθεία" εναντίον "κατασκοπείας"

Του Κώστα Ράπτη

Η τρίτη και τελευταία τηλεμαχία των δύο κυριότερων υποψήφιων για την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών, που διοργανώθηκε στο Πανεπιστήμιο του Λας Βέγκας τρεις εβδομάδες πριν από την ημέρα της ψηφοφορίας, υπήρξε μια σκληρή ρητορική μάχη που μπορεί να συνοψισθεί σε δύο κορυφαίες στιγμές: την κατηγορία της Hillary Clinton ότι ο αντίπαλός της, Ντόναλντ Τραμπ αποτελεί "μαριονέτα” του Ρώσου προέδρου, Vladimir Putin και την άρνηση του υποψηφίου των Ρεπουμπλικανών να δεσμευθεί προκαταβολικά ότι θα αναγνωρίσει το εκλογικό αποτέλεσμα, όποιο και αν είναι αυτό.

Τα δύο αυτά σημεία συνδέονται, καθώς αναδεικνύουν την κρίση νομιμοποίησης που αποτελεί το κυριότερο γνώρισμα των φετινών αμερικανικών εκλογών. Για την Clinton και τους υποστηρικτές της, ο Trump δεν είναι απλώς ένας υποψήφιος με λανθασμένες πολιτικές θέσεις ή έστω προσωπικότητα ακατάλληλη για το αξίωμα που διεκδικεί, είναι ένα είδος "εσωτερικού εχθρού" παραδομένου στις υπαγορεύσεις μιας ξένης δύναμης εκ προοιμίου και ανεξήγητα εχθρικής. Για τον δε Trump και το "λαό" του, η διαφαινόμενη επικράτηση της Clinton δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν νοθείας και απάτης από ένα σύστημα που διαρκώς συνωμοτεί για να καταπνίξει τη φωνή της "πραγματικής Αμερικής".

Με αυτή την έννοια, η κατάκτηση του χρίσματος των Ρεπουμπλικανών από τον Trump δεν αποτελεί "ατύχημα", καθώς κατάγεται ευθέως από την πολωτική γραμμή ενός κόμματος που αντιμετώπισε την εκλογή του Barack Obama ως άνομη και αθέμιτη, για αυτό και αρνήθηκε οποιαδήποτε διακομματική συνεργασία ακόμη και αν το τίμημα ήταν να μην μπορεί να πληρωθεί η ένατη κενή έδρα του Ανώτατου Δικαστηρίου ή να οδηγούνται οι ομοσπονδιακές υπηρεσίες σε δημοσιονομικό shutdown.

Το ότι o Trump υπήρξε τόσο επιτυχημένος στην εποχή του Twitter, διακρινόμενος στην εκπομπή σύντομων, επιθετικών, αποσπασματικών μηνυμάτων (και αντίστοιχα, δεν είναι προφανώς άσχετο με το γεγονός ότι ο "αντιδιανοουμενισμός" και οι "παραδοσιακές αξίες" των Ρεπουμπλικανών έχουν εκπαιδεύσει ένα ολόκληρο τμήμα του αμερικανικού λαού στη ρηχότητα, τον ανορθολογισμό και την συνωμοσιολογία. Και που αισθάνονται ότι η χώρα απομακρύνεται από τον έλεγχο των "φυσικών ιδιοκτητών" της -εξέλιξη που δεν μπορεί παρά να είναι προϊόν "απάτης" και "προδοσίας των ελίτ".

Είναι αυτό το στοιχείο που κατεξοχήν φέρνει τους εν λόγω ψηφοφόρους κοντά στον Trump, καθώς βέβαια ο νεοϋορκέζος μεγιστάνας ούτε πειστικός μπορεί να ακουστεί ως προς την υπεράσπιση των "παραδοσιακών αξιών" (χαρακτηριστικά, το θέμα των αμβλώσεων τον δυσκόλεψε στο ντιμπέιτ), ούτε βέβαια είναι σε θέση να αντέξει μια διαδικασία ανταλλαγής επιχειρημάτων με διάρκεια άνω της μισής ώρας.

Με αυτή την έννοια, είναι αξιοθαύμαστο το γεγονός ότι ο Trump εξακολουθεί να αγγίζει ποσοστά περί το 39%, μολονότι έχει δεχθεί τις τελευταίες δύο εβδομάδες έναν ορυμαγδό καταγγελιών (για σεξουαλικές επιθέσεις, για φοροδιαφυγή κ.ο.κ.), ενώ η αντίπαλός του στηρίζεται από κάθε πτέρυγα του κρατικού μηχανισμού και του οικονομικού και μιντιακού κατεστημένου. Όπως άλλωστε, είναι αξιοθαύμαστο ακριβώς ότι αυτό το κατεστημένο δεν εξασφάλισε στον εαυτό του περισσότερες της μιας επιλογές.

Ο λόγος της Hillary Clinton και των πολυάριθμων υποστηρικτών της εντυπωσιάζει για την επικίνδυνη ευκολία με την οποία μετατρέπει την εσωτερική πολιτική αναμέτρηση σε αντικείμενο νεοψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης. Αντιμέτωπη με την κατηγορία του Trump ότι το Ίδρυμα Clinton αποτελούσε "εγκληματική οργάνωση", η υποψήφια των Δημοκρατικών απάντησε ότι οι ισχυρισμοί αυτοί προέρχονται από τα Wikileaks τα οποία τρέφονται από προϊόντα ρωσικής "κατασκοπείας" εις βάρος Αμερικανών πολιτών. Επαναλαμβάνοντας δε επίμονα ότι η χώρα διαθέτει "17 μυστικές υπηρεσίες" υποστήριξε ότι τα ανώτερα κλιμάκια του Κρεμλίνου είναι αποφασισμένα να επηρεάσουν, υπέρ του Trump, προφανώς τις επικείμενες αμερικανικές εκλογές.

Αναρωτιέται κανείς αν η επίκληση του "ρωσικού δακτύλου”, κάθε φορά που οι αποκαλύψεις των Wikileaks φέρνουν την Hillary Clinton αντιμέτωπη με κατηγορίες που θα είχαν τερματίσει άλλες πολιτικές καριέρες, αποτελεί απλώς μιαν αμυντική μανιέρα, που όμως προορίζεται να αφήσει αποτύπωμα στις διεθνείς σχέσεις και μετεκλογικά, ή μια επιλογή περισσότερο στρατηγική.

Ανάμεσα πάντως στις κατηγορίες εναντίον της που η υποψήφια των Δημοκρατικών χαρακτηριστικά επέλεξε να προσπεράσει, χωρίς καν αυτό να γίνει αντιληπτό, στο ντιμπέιτ του Λας Βέγκας ειπώθηκε κάτι πολύ σημαντικό για την εξωτερική πολιτική. Συγκεκριμένα, η Hillary Clinton δεσμεύθηκε να επιδιώξει στη Συρία τη δημιουργία "ζωνών απαγόρευσης πτήσεων” (δηλ. την άμεση αναμέτρηση με τη ρωσική αεροπορία και αεράμυνα) προκειμένου "να δοθεί καταφύγιο στους πρόσφυγες”, αλλά και να αποκτήσει η Ουάσιγκτον μεγαλύτερη "μόχλευση” έναντι της Μόσχας και της Δαμασκού στις διαπραγματεύσεις που ενδεχομένως υπάρξουν για την αναγκαία πολιτική λύση της κρίσης...

Πηγή Capital

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση