Το τέλος των ψευδαισθήσεων, το τέλος της πρώτης φοράς αριστερά

Γράφει ο Χρήστος Μπουσιούτας

 Ένας υποστηρικτής του, φώναξε κάποτε στον Αντλάι Στήβενσον*
«Κυβερνήτη Στήβενσον, όλοι οι σκεπτόμενοι άνθρωποι είναι μαζί σου!»
Και ο Στήβενσον απάντησε:
«Αυτό δεν αρκεί. Χρειάζομαι την πλειοψηφία»

Αυτή την πλειοψηφία που έχουν ανάγκη τα κόμματα για να αποτελέσει τον κομματικό στρατό τους.
Σε αυτήν ακριβώς την πλειοψηφία στηρίζουν την παρουσία τους και την ύπαρξή τους.

Πολιτικοί τσαρλατάνοι που ανέδειξαν ως υπέρτατη αξία την ΑΠΑΤΗ και το ΨΕΜΑ και στηρίζουν την παρουσία τους στον φανατισμό και στον διχασμό της κοινωνίας μας.

Ανόητα κοντόφθαλμα ανθρωπάκια, χωρίς όραμα, σχέδιο και φαντασία.
Δημαγωγοί που καπηλεύονται την ανάγκη και την ελπίδα του κόσμου για ένα καλύτερο αύριο.

Και αν τους προηγούμενους τους τιμώρησε ο χρόνος, ο λαός και η ιστορία, βάζοντας το «Βλαμμένο» στο «χρονοντούλαπο» της ιστορίας όπως έλεγε ο πατέρας του και στέλνοντας στο σπίτι του τον ακροδεξιό Σα(χλα)μαρά, με αυτούς εδώ ζούμε μια πολιτική παράνοια.

Να θεωρούμε σαν κάτι φυσιολογικό, ένα κατ’ επίφαση αριστερό αντιμνημονιακό κόμμα, να ψηφίζει το πιο σκληρό μνημόνιο και να στηρίζεται στις μνημονιακές ψήφους της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού.

Έναν Τσίπρα να δηλώνει, αν και είναι ουσιαστικά πρωθυπουργός «εθνικής ενότητας», ότι δεν είναι πρωθυπουργός «παντός καιρού».
Και όχι μόνο αυτό.

Έναν πρωθυπουργό να εισηγείται το πιο επαχθές μνημόνιο, αν και θεωρεί ότι είναι καταστροφή για τον τόπο, η πλειοψηφία των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ να το ψηφίζουν αν και δεν το πιστεύουν και η αριστερή πλατφόρμα μαζί με τους διαφωνούντες του ΣΥΡΙΖΑ, να κάνουν αντιπολίτευση, παραμένοντας όμως στο κόμμα.

Προτείνει ένα δυσβάστακτο μνημόνιο, με το οποίο δεν συμφωνεί και συγχρόνως μας δηλώνει ότι δεν υπάρχει άλλη λύση. Παράνοια, τραγέλαφος, κωμικοτραγικό ή ένδειξη των πολιτικών και προσωπικών του αδιεξόδων.

Ιδεοληψίες και ανικανότητα συγκεντρωμένες σε έναν ατάλαντο θίασο που το μόνο που ήξερε μέχρι χθες να κάνει, είναι να χαϊδεύει αυτιά.

Διαβεβαίωναν σε όλους τους τόνους ότι θα επέβαλαν τους όρους τους στους δανειστές, είχαν δεδομένα τα χρήματα και αυτοί σαν καλοί Σαμαρείτες θα τα μοίραζαν στην φτωχολογιά.

Αλμπάνηδες πολιτικοί με ερασιτεχνικούς τακτικισμούς, χωρίς όραμα και στρατηγική, ένα κόμμα αποκομμένο από το διεθνές περιβάλλον, με ανόητες τριτοκοσμικές ιδέες, οδήγησε την χώρα σε μια πανωλεθρία που το κόστος της θα το πληρώσουν πολλές γενιές.

Χρειάστηκαν έξι μήνες ανέξοδης «μπουρδολογίας», «περήφανης» διαπραγμάτευσης, ένα «μεγαλειώδες» ΟΧΙ σε δημοψήφισμα παρωδία, για να διαπιστώσει το αυτάρεσκο σχολιαρόπαιδο, ότι είναι πιο ασφαλές να είσαι στα τέσσερα παρά όρθιος.

Κατάφεραν μέσα σε αυτό το διάστημα κάτι ανεκδιήγητοι τύποι, με την αλλοπρόσαλλη πολιτική τους, να ζημιώσουν ανεπανόρθωτα την χώρα, να ολοκληρώσουν την φτωχοποίηση της, και η κυβέρνηση αντί να κάνει την αυτοκριτική της, να πετά την μπάλα στην εξέδρα.

Γιατί, εκείνο που τους ενδιαφέρει αυτή την στιγμή δεν είναι η χώρα, αλλά ποιος θα χρεωθεί την ρήξη στο κόμμα. Ο Αλέξης ή ο Παναγιώτης.

Πότε συμφέρει το κόμμα να πάει σε εκλογές, αμέσως μετά την ψήφιση της συμφωνίας που δεν θα έχουν φανεί ακόμα τα προβλήματα από τα μέτρα και που δεν θα είναι έτοιμος εκλογικά ο  Λαφαζάνης, τον Σεπτέμβρη η αργότερα;
Γιατί στον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να μην τα πηγαίνουν καλά με την πραγματική οικονομία, ξέρουν όμως πολύ καλά τις πολιτικές θεωρίες και τα πολιτικά παιχνίδια.

Και τι έμεινε από τον παλιό «επαναστάτη»;
Έμεινε το «παλιό» που δήθεν και τάχα μου θα το πολεμούσε.
Και από κάτω εμείς…

Οι προσωπολάτρες. Που συγκινούμαστε από το σπυράκι στα χείλη και μαγευόμαστε από το θλιμμένο χαμόγελό του.

Εμείς που δεν καταλαβαίνουμε από δίκαιο και ηθική, έχουμε οπαδοποιήσει την πολιτική ζωή και παίζουμε το πρόστυχο παιχνίδι της.

Εμείς που βλέπουμε να έρχεται ντυμένο νέο, αρκετές φορές το χθες και το καλοδεχόμαστε σαν τέτοιο.

Εμείς που ουσιαστικά επιλέγουμε τον νέο ΑΦΕΝΤΗ, όχι βάσει της δικής του αξιοπιστίας, αλλά βάσει της δικής μας επιθυμίας και ανάγκης να είναι αληθινά όλα αυτά τα μεγαλόστομα που λέει.

Εμείς που έχουμε εθιστεί στην πολιτική ανηθικότητα, έχουμε αποδεχτεί να εκλέγουμε το λιγότερο κακό και έχουμε συμβιβαστεί με την απόλυτη μετριότητα . Μας Έχουν φτάσει στο σημείο την τιμιότητα να την θεωρούμε προσόν και όχι αυτονόητο.

Αναδείξαμε σε σουλτάνο ένα ανόητο παιδαρέλι, που το μοναδικό του προσόν ήταν, να περιγράφει καλά την δυστυχία μας.

Στις 25/1 προκάλεσε εκλογές για να «σκίσει» τα μνημόνια και έξι μήνες αργότερα ψήφισε το πιο επαχθές.

Στις 5/7 έστειλε τον λαό πάλι στις κάλπες σε ένα δημοψήφισμα παρωδία, δεσμευόμενος ότι όχι μόνο θα τηρήσει την εντολή του, αλλά η απόφασή του θα γίνει νόμος του κράτους και την επομένη το «μεγαλειώδες» ΟΧΙ, έγινε ένα ταπεινωτικό ΝΑΙ.

Στις 29/6 έκλεισε τις τράπεζες και επέβαλε τα capital controls, που έδωσαν το τελειωτικό χτύπημα στην ετοιμοθάνατη οικονομία.

Έναν υπερφλύαρο και φιλόδοξο άνθρωπο που σχεδιάζει να στείλει για τρίτη φορά μέσα σε επτά μήνες τον λαό στην κάλπη, με ένα ανύπαρκτο πάλι δίλημμα.
Γιατί η χώρα έχει κυβερνητική φιλομνημονιακή πλειοψηφία με πρωθυπουργό τον Αλέξη Τσίπρα και δεν χρειάζεται εκλογές.

Την μεγαλύτερη κυβερνητική πλειοψηφία που γνώρισε ποτέ ο τόπος. Διακοσίων τριάντα βουλευτών.

Να καθίσει να στηρίξει ένα μνημόνιο που πρότεινε, ψήφισε και φόρτωσε στις πλάτες του Ελληνικού λαού, σαν υπεύθυνος πρωθυπουργός και να μην γίνει λιποτάχτης.

Με τούτα και με κείνα φτάσαμε στο τέλος  των ψευδαισθήσεων, στο τέλος των ανέξοδων υποσχέσεων και παροχών, στο τέλος του ψεύτικου διλήμματος μνημόνιο-αντιμνημόνιο που δίχασε την κοινωνία, στο τέλος της πρώτης φοράς αριστερά.

* Αμερικανός πολιτικός των Δημοκρατικών και υποψήφιος Πρόεδρος της δεκαετίας του '50.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση