Mε ελπίδα, ρεαλισμό και φρόνηση

Άρθρο του Νίκου Ε. Σκουλά

Δεν ψήφισα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και διετύπωσα τις επιφυλάξεις μου δημόσια.Εξελέγη όμως και σήμερα είναι η νέα κυβέρνηση της χώρας η οποία βρίσκεται σε τρομακτικά οικονομικά και κοινωνικά αδιέξοδα με υπέρογκο δημόσιο και ιδιωτικό χρέος και τα λαϊκά στρώματα και τη μεσαία τάξη να σφαδάζουν υπό το βάρος των απάνθρωπων μέτρων λιτότητας.

Η Ελλάδα, από το 2008, τελεί σε κατάσταση ελεγχόμενης χρεοκοπίας και διατρέχει, άμεσα τον κίνδυνο άτακτης χρεοκοπίας πέφτοντας στο κενό. Σε όσους, ελαφρά τη καρδία, υποστηρίζουν πως «τι να κάνουμε; ας χρεοκοπήσουμε.» αντιπαραθέτω την πικρή εμπειρία μου, έχοντας βιώσει τη χρεοκοπία στο τέλος του πολέμου. Δεν ξέρουν τι λένε και τι μας περιμένει.
Έχουμε λοιπόν κυβέρνηση που καλείται να διαχειριστεί μια κατάσταση πρωτόγνωρης έκτακτης εθνικής ανάγκης. Δεν συμφωνώ με το ακοστολόγητο ακόμα πρόγραμμα και τη μεθοδολογία που ακολουθεί η κυβέρνηση αλλά έχει την έγκριση και την εντολή του εκλογικού σώματος να το εφαρμόσει.

Εύχομαι, πάντως, ειλικρινά να πετύχει για το συμφέρον της χώρας και του λαού και, σ’ αυτό το πνεύμα, προσφέρω και τις εξής παρατηρήσεις ως ένας πολίτης (τίποτε περισσότερο αλλά και τίποτε λιγότερο):

Προς Κυβέρνηση και πολίτες: Να πάψουμε να θριαμβολογούμε. Αν και χρειαζόμαστε μια ανακούφιση από την κατάθλιψη και μια ανύψωση του φρονήματός μας, τα προβλήματά μας δεν λύθηκαν. Αντίθετα, παραμένουν και γίνονται πιο απειλητικά και πιο επείγοντα. Πρέπει να τα αντιμετωπίσουμε όχι με αδικαιολόγητη ευφορία άλλα με ελπίδα και ρεαλισμό.

Τα πιο δύσκολα έρχονται και μάλιστα πολύ σύντομα. Οι πιστωτές μας απαιτούν τα πολλά λεφτά που δανειστήκαμε και σπαταλήσαμε. Μεταξύ αλληλεγγύης και είσπραξης των οφειλόμενων με κάθε τρόπο, προτιμούν το δεύτερο. Αξιοποιούν μάλιστα τις όποιες εσωτερικές αντιπαλότητες διαπιστώνουν σε μας, προς δικό τους όφελος. Ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις.

Οι ηγέτες της Ευρωζώνης (Μέρκελ, Σόημπλε, Σούλτς, Ντάϊσελμπλουμ κ.λπ.) έχουν ήδη εκφράσει τη σθεναρή άρνησή τους στις προτάσεις μας και μάλιστα με επιτιμητικό ύφος. Ακόμα και κυβερνήσεις του Νότου (Ισπανία, Πορτογαλία) έχουν δημόσια αρνηθεί να συμπλεύσουν μαζί μας. Γι’ αυτό, ας αφήσουμε τις τυμπανοκρουσίες. Ας βάλουμε νερό στο κρασί μας και ας κρατήσουμε μικρό καλάθι. Θα χρειαστούμε σύνεση, σοβαρότητα και μεθοδικότητα. Ο δρόμος θα είναι κακοτράχαλος. Ας είμαστε προετοιμασμένοι.

Προς την κοινοβουλευτική αντιπολίτευση και τις άλλες πολιτικές δυνάμεις: Οι συνθήκες διεθνώς και εντός Ελλάδος, άλλαξαν ριζικά. Ύφεση παντού (σε μας βαθιά ύφεση και ανεργία). Είναι ανάγκη να αλλάξουμε τον τρόπο με τον οποίο συνηθίσαμε να ασκούμε το λειτούργημα της αντιπολίτευσης.

Να τελειώνει το «ΟΧΙ ΣΕ ΟΛΑ». Σκοπός μας δεν μπορεί να είναι πλέον να ανατρέψουμε αυτούς κυβερνούν για να πάρουμε εμείς την εξουσία – λάφυρο. Όποιοι δεν το συνειδητοποιούν αυτό και συνεχίζουν την πεπατημένη της στείρας άρνησης, προσφέρουν χείριστη υπηρεσία στην πατρίδα.

Η άσκηση αντιπολίτευσης είναι βεβαίως θεσμικά επιβαλλόμενο καθήκον. Αλλά αντιπολίτευση με σύνεση, ακόμα και με βελτιωτικές προτάσεις και με γνώμονα το εθνικό συμφέρον. Στη δραματική κατάσταση που έχουμε περιέλθει, ΚΑΝΕΝΑ ΚΟΜΜΑ μόνο του, ακόμα και αν έχει ισχυρή αυτοδυναμία δεν μπορεί να έχει αποτελεσματικότητα, πολλώ δε μάλλον, όταν η Κυβέρνηση του 36% με εσωκομματικές διαφοροποιήσεις, στηρίζεται σε ένα κόμμα με εντελώς διαφορετική ιδεολογία και πρόγραμμα.

Το νέο μεγάλο ζητούμενο είναι ευρύτατες συναινέσεις και δεσμεύσεις και κοινή στάση για την επιτυχή έξοδο από τη στενωπό της κρίσης. Στην επικίνδυνη αυτή φάση που διακυβεύεται η επιβίωσή μας, χρειαζόμαστε μια ΕΘΝΙΚΗ ΠΑΝΣΤΡΑΤΙΑ και συμπαράταξη των πολιτικών δυνάμεων και των πολιτών.

Προς τον Πρωθυπουργό και το Οικονομικό Επιτελείο: Είναι προς τιμήν του Αλέξη Τσίπρα που «πρωτοτυπεί» όπως λέει, επιμένοντας να εφαρμόσει τις προεκλογικές του δεσμεύσεις με προτεραιότητα εκείνες που αφορούν στην ελάφρυνση των βαρών των αδύναμων λαϊκών στρωμάτων, αν και μου φαίνονται υπερβολικές. Εύχομαι και ελπίζω να βρει τα χρήματα να τις πραγματοποιήσει.

Μαζί με τον σοβαρό και πεπειραμένο Γιάννη Δραγασάκη, προσπαθεί να είναι συνεπής στη λαϊκή εντολή αναζητώντας μια νέα συμφωνία που θα εξασφαλίσει την επιβίωση της ελληνικής οικονομίας επικαλούμενος και το παράλληλο συμφέρον της Ευρωζώνης και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Και, παρά το νεαρό της ηλικίας του, το κάνει αυτό με τρόπο συνετό που δεν προκαλεί ιδιαίτερα τους σκληρούς Ευρωπαίους εταίρους, αξιοποιώντας και το ευνοϊκότερο κλίμα που έχει διαμορφωθεί τελευταία εν όψει και της επαπειλούμενης ύφεσης. Διέγνωσε, προφανώς, σωστά την τάση, εκ μέρους πολλών Ευρωπαίων, να θέλουν να δώσουν προτεραιότητα στην ανάπτυξη, χαλαρώνοντας την αποπνικτική λιτότητα.

Για τον Υπουργό Οικονομικών, έχω διαφορετική άποψη. Πρέπει να καταλάβει πως δεν αρκεί η γνώση της οικονομικής θεωρίας που δίδασκε στους φοιτητές του. Η οικονομική διπλωματία και η διαπραγμάτευση, όταν μάλιστα βρίσκεσαι σε αδύναμη θέση, έχει άλλες απαιτήσεις. Μπορείς να μένεις σταθερός στις διαπραγματευτικές σου θέσεις (έχοντας όμως προκαθορίσει τα δευτερεύοντα που μπορείς να παραχωρήσεις για να κερδίσεις τα μείζονα).

Δεν ωφελούν όμως οι στεντόρειες δημόσιες κορώνες που εντυπωσιάζουν και ικανοποιούν την εθνική υπερηφάνεια των πληγωμένων Ελλήνων. Αυτά πληρώνονται ακριβά. Η δημόσια προσβολή του συνομιλητή με τον οποίο προτίθεσαι να διαπραγματευτείς για να κερδίσεις παραχωρήσεις, φέρνει πάντα αρνητικά αποτελέσματα. Δεν χρειάζεται να δημιουργούμε πολλά μέτωπα, χωρίς αποχρώντα λόγο, απλά και μόνο για να αποδείξουμε ότι είμαστε «περήφανοι Ελληνάρες».

Καλύτερη, κατά τη γνώμη μου και κατά τη γνώμη των πιο σοφών και έμπειρων, τακτική είναι η επιμονή στις διεκδικήσεις σου χωρίς “grandstanding”, αλλά με αξιοπρέπεια, σεβασμό και ευγένεια, όπως δηλαδή έκανε ο Ανδρέας Παπανδρέου. Κοντολογίς, δεν χρειαζόμαστε άλλους εθνικούς σταρ. Χρειαζόμαστε σεμνούς αλλά αποτελεσματικούς πολιτικούς που θα διαχειριστούν τις τύχες μας στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο περιβάλλον.

Για τα λοιπά μέλη του Υπουργικού Συμβουλίου: Συνεπαρμένοι προφανώς από τις προεκλογικές τους ομιλίες, βιάστηκαν να ανακοινώσουν τα καθ’ αυτούς, χωρίς συνεννόηση και χωρίς συντονισμό προτεραιοτήτων σημαντικότητας και χρονικής εφαρμογής αλλά και κόστους. Πριν καν προλάβουν να ορκιστούν, είδαμε σκηνές απείρου κάλλους με ένα συναγωνισμό δηλώσεων (ο καθένας για πάρτη του) σαν τάχα το Υπουργείο του καθενός να ήταν όλη η Ελλάδα.

Κατανοητό, αν μάλιστα ληφθεί υπόψη ότι, με εξαίρεση δύο Υπουργούς με μικρή πρότερη θητεία, όλοι ήταν εντελώς άπειροι. Το μυστικό της επιτυχίας, πάντα, αλλά τώρα πολύ περισσότερο είναι η αλληλοενημέρωση, η συνεννόηση, η διαμόρφωση κοινών στόχων και κοινής στρατηγική. Η συνέργεια, δυστυχώς, δεν ήταν ποτέ ελληνική αρετή και αυτή ίσως είναι ένα από τα μεγάλα αίτια της κακοδαιμονίας μας. Ήρθε ο καιρός να συνέλθουμε. Κυρίως γιατί δεν έχουμε άλλη επιλογή.

Σημείωση: Γνωρίζω ότι αυτό το άρθρο αυτό. πιθανότατα θα ξενίσει, θα εκνευρίσει και ίσως εξοργίσει κάποιους. Ας είναι. Αυτό νιώθω ότι είναι το πατριωτικό μου καθήκον και το κάνω για ό,τι αξίζει.


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση