«Διαχειρίσιμη» ήττα, να γελάνε και οι μαϊμούδες

Γράφει ο Γιώργος Χαρβαλιάς 


Κατ' αρχάς, για να είναι μια ήττα διαχειρίσιμη, πρέπει αυτοί που την υπέστησαν να είναι σε θέση να τη διαχειριστούν. Και, πρώτα απ' όλα, να συμβιβαστούν με την ιδέα ότι έχασαν, αναζητώντας γρήγορα τις αιτίες και τους υπαιτίους.

Ο κ. Σαμαράς και το επιτελείο του απέδειξαν ότι όχι μόνο δεν μπορούν να συμβιβαστούν με αυτό που τους συνέβη, αλλά κάνουν ό,τι είναι δυνατόν για να μεγαλώσουν το εις βάρος τους «σκορ»... Και μέσα τους προσεύχονται να τα «θαλασσώσει» ο Τσίπρας μια ώρα αρχύτερα. Με άλλα λόγια, να πάει η χώρα στα βράχια, για να βγουν από πάνω κουνώντας το δάχτυλο. Εστω και από το μπαλκόνι του σπιτιού τους...

«Δεν είναι κακό να μισείς τον εχθρό σου, αλλά η τακτική υπαγορεύει να τον παίρνεις στα σοβαρά» έλεγε κάποτε ο μεγάλος Μάο.
Δυστυχώς, ο τέως πρωθυπουργός παγιδεύτηκε σε παιδικές ιδεοληψίες του τύπου «εγώ δεν χάνω απ' αυτόν» και στο αμφιλεγόμενο πολιτικό αισθητήριό του, που του έλεγε ότι «η κοινωνία δεν θέλει εκλογές» και ότι η ατμόσφαιρα... μυρίζει νίκη της Νέας Δημοκρατίας.

Μόνο και μόνο γι' αυτές τις προβλέψεις, έπρεπε το ίδιο βράδυ των εκλογών να έχει αναλάβει προσωπικά την ευθύνη της ήττας και να θέσει εαυτόν στη κρίση της παράταξης, ανοίγοντας άμεσα τις διαδικασίες για την εκλογή νέου προέδρου. Ταυτόχρονα, έπρεπε να έχει απαλλαγεί από τους μυστακοφόρους με τις... λαμπρές ιδέες που τον περιτριγυρίζουν.
Αυτή θα ήταν η μοναδική πιθανότητα να μην υποστεί το μαρτύριο μιας ατιμωτικής αμφισβήτησης και ενός σταδιακού κατασπαράγματος από τα συστημικά συμφέροντα, τα οποία μέχρι προχθές τον βάφτιζαν «καλύτερο πρωθυπουργό της Μεταπολίτευσης».

Αν είχε αυτή τη στοιχειώδη πολιτική πρόνοια ο κ. Σαμαράς, θα είχε και την ελπίδα να επανέλθει, σε περίπτωση που πράγματι ο Τσίπρας αποδειχθεί η πιο σύντομη παρένθεση της Μεταπολίτευσης. Γιατί, όπως έχω ξαναπεί, οι επίδοξοι «δελφίνοι», με την εξαίρεση Καραμανλή και Αβραμόπουλου -που, κατά τα φαινόμενα, μένουν έξω από το παιχνίδι της διαδοχής- ανήκουν σε υποδεέστερη πολιτική κατηγορία.

Το γιατί ο Σαμαράς δεν έπραξε το αυτονόητο μόνο ο ίδιος το ξέρει. Ασφαλώς ευθύνεται και το περιβάλλον του, που λειτουργεί με νοοτροπία αυλής και του λέει μόνο όσα θέλει να ακούσει. Ομως, η Ιστορία δεν πρόκειται να ρίξει τις ευθύνες στον κάθε Χρύσανθο ή Σταμάτη. Αυτό πρέπει να καταστεί σαφές...

Πάμε τώρα στις βαθύτερες αιτίες της λαϊκής αποδοκιμασίας. Βγήκαν κάποιοι πονηροί και είπαν ότι η Ν.Δ. έχασε, επειδή απέτυχε να προσελκύσει τους ψηφοφόρους του Κέντρου. Ουδέν αναληθέστερον. Για ποιο Κέντρο μιλάμε; Αυτό του 10%, που θα μπορούσαν να συγκροτούν -ως νεοφιλελεύθερο κόμμα της αγοράς- ο Κυριάκος, ο Χατζηδάκης, το Ποτάμι και οι Λυκούδηδες; Αντε και με τον Παπαμιμίκο σε συσκευασία δώρου...

Κακά τα ψέματα... Η Νέα Δημοκρατία έχασε, διότι πρόδωσε τις πατριωτικές αξίες της και τη σημαία της. Εχασε, διότι γύρισε την πλάτη στη λαϊκή Δεξιά, αυτήν που βλέπει σήμερα τον Τσίπρα να «βγάζει γλώσσα» στους Γερμανούς και τρίβει τα μάτια της!

Δεν λέω, έχει πολύ δρόμο ακόμα ο νέος πρωθυπουργός και, στον βαθμό που θα κινηθεί μόνο με κριτήρια εσωτερικής κατανάλωσης, μπορεί να μας πάει «σφαίρα» στον γκρεμό. Τουλάχιστον, όμως, θα έχει χαρίσει στη χώρα μια προσωρινή ψευδαίσθηση εθνικής ανάτασης και αξιοπρέπειας, αυτήν που είχε τόσο ανάγκη ο κόσμος, διερωτώμενος αν ο Σαμαράς και ο Βενιζέλος ήταν απλοί εντολοδόχοι της Μέρκελ.

Οι τρεις εβδομάδες του προεκλογικού αγώνα, που προκάλεσαν τεράστια ρήγματα, ανησυχίες, αλλά και αναδιπλώσεις στους κόλπους των δανειστών, απέδειξαν ότι υπήρχε περιθώριο δυναμικότερης διεκδίκησης των ελληνικών αιτημάτων. Είναι πιθανότατο ότι ο Τσίπρας, λόγω της απειρίας του, ενδεχομένως και του δογματισμού του, δεν θα καταφέρει να κεφαλαιοποιήσει αυτή την ευκαιρία.

Ομως, αυτό ακριβώς το «παράθυρο» που άνοιξε συνιστά τη μεγάλη ήττα της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά. Ηττα διαχειρίσιμη, όσο ακριβώς και το σημερινό...βιώσιμο ελληνικό χρέος.

Πηγή "Κυριακάτικη Δημοκρατία"


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση