Ζητείται ηγεσία υπεράσπισης Ελλάδος και Κύπρου

Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος

Που κρύφτηκε το ελληνικό πολεμικό ναυτικό και η αεροπορία; Σε τι ακριβώς χρησιμεύουν τα πολεμικά μας σκάφη και αεροπλάνα, πιο ακριβά από το βάρος τους σε χρυσάφι, αν, τη στιγμή που η Τουρκία προκαλεί στην Κύπρο, εξαφανίζονται από προσώπου Γης; Μόνο για «μίζες» και εξάρτηση χρειαζόμαστε αυτή την τεράστια, πανάκριβη στρατιωτική μηχανή, που δεν θέλουμε όχι να χρησιμοποιήσουμε, αν ό μη γένοιτο χρειαστεί, αλλά ούτε καν να επιδείξουμε; Δεν εννοούμε ότι οι ένοπλες δυνάμεις πρέπει να αναλάβουν, σε αυτή την φάση, τη manu military ανακοπή των τουρκικών «δραστηριοτήτων» στις κυπριακές θάλασσες. Εννοούμε ότι, για να μη χρειαστεί να το κάνουν αύριο, θάπρεπε σήμερα να «δείχνουν τη σημαία» τους στην Κύπρο και να συντηρούν ένα βαθμό αβεβαιότητας στον αντίπαλο. Ισραηλινοί, Ρώσοι, Βρετανοί αλωνίζουν στις κυπριακές θάλασσες, Γερμανοί και Γάλλοι χρησιμοποιούν το αεροδρόμιο «Ανδρέας Παπανδρέου» (θα τρίζουν τα κόκκαλα του μακαρίτη), μόνον οι ‘Ελληνες απουσιάζουν από την περιοχή.

Τα βλέπει αυτά η ‘Αγκυρα και έτσι που πάμε θα στείλει αλεξιπτωτιστές στο Σύνταγμα.

Η παθητικότητα έναντι της τουρκικής επιθετικότητας και της παρασκηνιακής αμερικανικής ανοχής αν όχι παρότρυνσης προς την ‘Αγκυρα, θα αυξήσει, δεν θα μειώσει τα προβλήματα Αθήνας και Λευκωσίας και, πολύ φυσιολογικά, θα αποθρασύνει την Τουρκία. Μακροχρόνια συνιστά στρατηγική αναδίπλωση από την ανατολική Μεσόγειο, είδος «γεωπολιτικής αυτοκτονίας» του Ελληνισμού. Η Αθήνα παραιτείται από τα τεράστια πλεονεκτήματα που της δίνει η στρατηγική θέση της Κύπρου για την δική της άμυνα, όχι όμως από τα προβλήματα που αναπόφευκτα της δημιουργεί η κυπριακή άμυνα!

Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ από την Τουρκία συνιστά τη σοβαρότερη έμπρακτη επιβουλή κατά της κυπριακής κυριαρχίας μετά την εισβολή του 1974. Η μη ουσιαστική αντίδραση του ελλαδικού και κυπριακού πολιτικού προσωπικού όπως και των δύο κρατών – και της ΕΕ – διευκολύνει την περαιτέρω κλιμάκωση της εξωτερικής πίεσης που θα μπορούσε να συνδυαστεί και με οικονομικές επιθέσεις κατά της Ελλάδας και της Κύπρου, αλλά και να χρησιμοποιηθεί αύριο για να εκβιασθεί μια τυχόν «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση σε Αθήνα ή Λευκωσία, αν υπάρξει. Γι’ αυτό και τα συμβαίνοντα συνιστούν έμμεση πλην σαφή προειδοποίηση και στην Κουμουνδούρου. Για να μπορέσει να αναλάβει κυβερνητικά καθήκοντα και μάλιστα στις σημερινές τραγικές συνθήκες, αμφισβητώντας τους νεοαποιακούς δεσμούς των Μνημονίων, ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να διαθέτει πολύ επεξεργασμένη εξωτερική και διεθνή πολιτική και σε βάθος αίσθηση του διεθνούς περιβάλλοντος. Αλλοιώς δεν θέλουμε ούτε να φανταστούμε τι μπορεί να συμβεί.

Η παραβίαση της κυπριακής ΑΟΖ είναι η τέταρτη μείζων επίθεση στην ανεξαρτησία, κυριαρχία και κρατική του υπόσταση που δέχεται ο ελληνικός λαός μετά το 2010. Πρώτη ήταν η Δανειακή και το Μνημόνιο, δεύτερη το PSI και το αγγλικό δίκαιο, τρίτη η επίθεση κατά των κυπριακών τραπεζών και το κυπριακό Μνημόνιο. Με τα πρώτα τρία «χτυπήματα» ο ελληνικός λαός παραιτήθηκε του μεγαλύτερου μέρους των δικαιωμάτων που διαθέτουν τα σύγχρονα κράτη εισερχόμενος ταυτόχρονα σε κοινωνικο-οικονομική «σπείρα θανάτου» και διαδικασία υποδούλωσης/αποικιοποίησης. Η επίθεση στην κυπριακή ΑΟΖ σηματοδοτεί το πέρασμα από την καθαρά οικονομική στη γεωπολιτική επίθεση κατά του ελληνικού χώρου, του ελληνικού έθνους-κράτους και του πολλαπλώς αλληλεξαρτώμενου με αυτό κυπριακού κράτους.

Από τις αντιδράσεις Ουάσιγκτων-Λονδίνου και των εντεταλμένων δορυφόρων τους στη «Νέα Ευρώπη» (Φινλανδία, Σουηδία, Ουγγαρία) έγινε τελείως φανερό ότι η ‘Αγκυρα δεν κινείται μόνη της – ενθαρρύνεται από τον άξονα των «ναυτικών δυνάμεων» (με την ανοχή τουλάχιστο της «Αυτοκρατορίας του Χρήματος»). Αυτό πια δεν μπορεί να το αρνηθεί κανείς, εντούτοις αρκετοί αναλυτές του «πατριωτικού χώρου» το αποδίδουν αποκλειστικά στις τακτικές ανάγκες των ΗΠΑ να εξασφαλίσουν την τουρκική συμμαχία κατά του Ισλαμικού Κράτους, και όχι στις αμερικανικές επιδιώξεις στην Κύπρο. Μια τέτοια ερμηνεία θέλει να αποσιωπήσει το γεγονός ότι, πολύ προτού υπάρξει οποιοδήποτε «Ισλαμικό κράτος», ΗΠΑ και Βρετανία ενθάρρυναν διαχρονικά την ‘Αγκυρα προκειμένου να αποκτήσουν αυτοί και όχι βέβαια να δώσουν στην Τουρκία τον έλεγχο της Κύπρου. Αυτή την επιδίωξη εξυπηρέτησε άλλωστε το οργανωμένο από τις ΗΠΑ πραξικόπημα και η εισβολή του 1974, μετά η αποικιακή παγίδα του Κίσσινγκερ («διζωνική-δικοινοτική ομοσπονδία») που κατάπιαν αμάσητη αν όχι με ενθουσιασμό Αθήνα και Λευκωσία, όπως οι τρομερές πιέσεις να περάσει το σχέδιο Ανάν το 2004. Δυστυχώς δεν είναι καθόλου εύκολο να είσαι ταυτόχρονα ‘Ελληνας πατριώτης και φίλος των Ηνωμένων Πολιτειών. Να θυμίσουμε τώρα ότι προ μερικών εβδομάδων η κυβέρνηση του Νίκου Αναστασιάδη χαρακτήριζε την Αμερική «στρατηγικό εταίρο»;

Η επιδίωξη όσων ενθαρρύνουν την Τουρκία στην κυπριακή ΑΟΖ είναι να επαναφέρουν μια παραλλαγή του σχεδίου Ανάν και αυτό ακριβώς το αποτέλεσμα θα έχουν οι διακοπείσες διαπραγματεύσεις Αναστασιάδη ‘Ερογλου αν ευοδοωθούν (γι’ αυτό και δεν καταλαβαίνουμε από πού συμπεραίνει ο ΣΥΡΙΖΑ ότι σκοπός της Τουρκίας είναι να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις!). Φυσικά, η παραμένουσα αντίδραση των Κυπρίων πολιτών στην κατάλυση του κράτους τους ενδέχεται να ενεργοποιήσει και το plan B του διεθνούς παράγοντα που είναι η προτιμώμενη λύση της Άγκυρας: τα «δύο κράτη» που ανέφερε ο Νταβούτογλου. Με μια σημαντική βέβαια διευκρίνιση. Ότι δεν θα επιτραπεί ποτέ στο ελληνικό κράτος που θα προκύψει να ασκήσει τα δικαιώματα πλήρως ανεξάρτητου κράτους.

Η διχοτόμηση («ταξίμ») δεν ήταν ποτέ κεντρική επιδίωξη του αγγλοαμερικανικού παράγοντα στην Κύπρο. Χρησιμοποιήθηκε διαχρονικά από Λονδίνο και Ουάσιγκτων όχι για να πραγματοποιηθεί η ίδια, αλλά για να ματαιωθούν δι’ αυτής τα δικαιώματα της συντριπτικής ελληνικής πλειοψηφίας του κυπριακού πληθυσμού. Η προτιμητέα λύση του «διεθνούς παράγοντα» ήταν πάντα και παραμένει ο «ζουρλομανδύας» (διζωνική δικοινοτική ομοσπονδία), μια λύση που θα ακυρώνει την πλήρη ελληνική ή τουρκική κυριαρχία και θα ξανακάνει την Κύπρο αποικία της Αγγλίας, της Αμερικής και των διεθνών τραπεζών (που, σημειωτέον, αποκτούν ήδη τον έλεγχο του κυπριακού τραπεζικού τομέα). Αν τυχόν πηγαίναμε τελικά σε διχοτόμηση υπό τις παρούσες συνθήκες και αγγλοαμερικανική εποπτεία η διχοτόμηση αυτή δεν θα ήταν πλήρης, δεν θα απέδιδε δηλαδή «κανονικό» ελληνικό κράτος στην Κύπρο χωρίς δουλείες και περιορισμούς. Θα είχαμε όλα τα μειονεκτήματα, χωρίς κανένα από τα πλεονεκτήματα της διχοτόμησης.

Το καταπληκτικό με την πολιτική των κυβερνώντων σε Ελλάδα και Κύπρο είναι ότι ευθυγραμμίζονται σε όλα τα θέματα με τα desiderata των οικονομικών και γεωπολιτικών «προστατών» παίρνοντας, σε αντάλλαγμα, μόνο οικονομικές και γεωπολιτικές καρπαζιές από αυτούς. Να πάρουμε πυραύλους εδάφους-θαλάσσης από τη Ρωσία προτείνει αίφνης η συμπαθής «Κερυνειώτικη Ηχώ». Πως όμως μπορούμε να το κάνουμε αυτό, όταν εμείς οι ίδιοι επιβάλαμε εμπάργκο στον εαυτό μας δεσμευόμενοι δια των κυρώσεων να μην αγοράσουμε όπλα που χρειαζόμαστε από τη Μόσχα; Αυτό είναι ένα μόνο από τα πολλά παραδείγματα της αδυναμίας στοιχειώδους οικονομικής και γεωπολιτικής άμυνας του ελληνικού έθνους ως αποτέλεσμα της ξένης εξάρτησης και της πολιτικής διαρκούς υποτέλειας. Μόνο μια πολιτική που θα ανέτρεπε αυτό το καθεστώς θα μπορούσε να διακόψει την πορεία καταστροφής/αποικιοποίησης του ελληνικού λαού. Ζητείται πολιτική δύναμη να κάνει κάτι τέτοιο.

Για να επανέλθουμε στο ζήτημα που θέσαμε παραπάνω, τυχόν αμφισβήτηση της μννημονιακής πορείας από τον ΣΥΡΙΖΑ προϋποθέτει διασαφήνιση των βασικών παραμέτρων της εξωτερικής-αμυντικής πολιτικής αυτού του κόμματος. Ποια είναι η θέση του στο κυπριακό; Θέλει επαναφορά σχεδίου Ανάν ή την απορρίπτει; Χρειάζεται επίσης μετάβαση από την «ευέλικτη ανταπόδοση» σε ένα αμυντικό δόγμα πλήρους αβεβαιότητας για την ελληνική απάντηση σε τυχόν τουρκική πρόκληση, συνοδευόμενο από εκείνες τις συμπεριφορές που θα το καθιστούσαν πειστικό, όπως και πλήρης αναβαθμισμένη επαναφορά του ενιαίου αμυντικού δόγματος. Χρειάζεται επίσης ο ΣΥΡΙΖΑ να ξεχάσει ενδεχόμενες ψευδαισθήσεις για τον πιθανό ρόλο ΔΝΤ και ΗΠΑ.

Το «δόγμα» Ελλάδας και Κύπρου σήμερα είναι το «δώστα όλα στους ξένους», «κάνε ότι σου λένε οι Δυτικοί», «σφάξε με Αγά μου να αγιάσω». Ελλάδα και Κύπρος διαλύονται μπροστά στα μάτια μας υπό την συνδυασμένη πίεση «Αγορών», ΕΕ, ΝΑΤΟ, Γερμανίας και ΗΠΑ. Τα δύο κράτη μοιάζουν να στερούνται πολιτικού προσωπικού στοιχειωδώς ικανού να κυβερνήσει, υπερασπιζόμενο τα πιο αυτονότητα δικαιώματα του ελληνικού λαού. Υπάρχει πολιτική δύναμη να αμφισβητήσει τέτοια πορεία, να αποτρέψει περαιτέρω καταστροφές;

Πηγή


Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου
 

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση