Η Οθωμανική αυτοκρατορία του Ερντογάν απέναντι στην Ρωσία του Πούτιν

Τουρκία: Η προσπάθεια δημιουργίας μιας νέας Οθωμανικής αυτοκρατορίας

Μετάφραση – Απόδοση Γ. Μοτσάκος
Ειδικός σε Θέματα Άμυνας και Ασφάλειας Πληροφοριών
Πηγή: “Ας Μιλήσουμε Επιτέλους!”

Το Στρατηγικό Σχέδιο της Ουάσιγκτον, ενάντια στην Ευρώπη και την Ρωσία, λόγω των τελευταίων γεγονότων στην Ουκρανία ευρίσκεται κοντά σε ένα λογικό τέλος. Στην Ευρώπη, τα οικονομικά και εμπορικά συμφέροντα υπερισχύουν της αλληλεγγύης, προς την άλλη πλευρά του Ατλαντικού, αναφέρει γεωστρατηγική έκθεση που κυκλοφορεί στον ρωσικό τύπο.

Με άλλα λόγια, οι Ευρωπαίοι δεν είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν τα πάντα για να αγωνιστούν για τα συμφέροντα «άλλων» στην διαμάχη Δύσης - Ρωσίας. Μιλώντας για την "Ευρώπη", εννοούμε κυρίως την παλιά Ευρώπη, την οικονομική και πολιτική «μηχανή» της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Οι νεωφώτιστες χώρες της ΕΕ, το μόνο που κάνουν είναι να «κλαψουρίζουν» για αυτά που χάνουν, όχι όμως, πολύ δυνατά.

Το σχέδιο Α έχει ολοκληρωθεί. Σταδιακά, είναι καιρός να προγραμματιστεί η εφαρμογή του σχεδίου B. Η «μπάλα» βρίσκεται στα χέρια της Ουάσιγκτον, χωρίς αμφιβολία. Πέρα του Ατλαντικού ωκεανού, σταδιακά συνειδητοποιούν όλοι ότι η Ρωσία κάνει «κράτει τις μηχανές» επιβραδύνοντας τις επεκτατικές της κινήσεις.

Από τέτοιου είδους κινήσεις σημειώνεται ότι αποκομίζει οφέλη μόνο ο Ρώσος πρόεδρος Β.Πούτιν, διότι τέτοιου είδους ηγέτες δεν υπάρχουν στην σύγχρονη Ευρώπη. Η ΕΕ στην δοκιμαστική περίοδο που διανύθηκε διαπίστωσε ότι, δεν μπορεί να μεταλλαχθεί σε «αυτοκρατορία», αλλά μάλλον το αντίθετο. Ο Πούτιν εκμεταλλευόμενος την ευκαιρία υλοποίησε ένα λαμπρό βήμα με τα αντίποινα-κυρώσεις προς την ΕΕ, που ευρίσκεται στα πρόθυρα του «σχίσματος». Μέσα σε όλα αυτά έχουμε τη αυγή μιας νέας αυτοκρατορίας

Τουρκία: Το θαύμα μιας νέας αυτοκρατορίας και οι ιδιότητες του νέου Σουλτάνου:
- Να είναι σχετικά νέος
- Να κρατά την χώρα ενωμένη
- Να διαθέτει αυτοκρατορικές φιλοδοξίες
- Να είναι αυστηρός, χαρισματικός, ισχυρογνώμων.

Αυτή είναι η Τουρκία και ο νέος Πρόεδρος της Ρ. Ερντογάν.

Πρώτα απ 'όλα, η Νέα Οθωμανική Αυτοκρατορία θα πρέπει να αποστασιοποιηθεί από το αποτυχημένο σήριαλ του έργου "Ουκρανία". Αυτό ενόχλησε πολύ εκ των προτέρων. Επιστρέφοντας τον Φεβρουάριο του 2014, όταν η Ουκρανία ευρίσκονταν στην αρχή εξέλιξης των γεγονότων, η τουρκική ηγεσία είχε δηλώσει «Σε περίπτωση εμφύλιου πολέμου στην Ουκρανία θα κατηγορηθεί η Ευρώπη, διότι οι ευρωπαίοι έχουν εμμονή με τον κομμουνισμό».

"Η Ρωσία είναι μια πολιτισμένη χώρα με τους δικούς της νόμους", δήλωσε ο επικεφαλής διαπραγματευτής με την ΕΕ, Μεβλούτ Τσαβούσογλου.
Με αυτόν τον ανατολίτικο τρόπο απάντησε εν κατακλείδι, ο Τούρκος διπλωμάτης, στις συνεχείς επιθέσεις στην Ρωσία από τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Δύση, κατηγορώντας παράλληλα την ΕΕ, για υπόθαλψη εμφυλίου πολέμου στην Ουκρανία.
Σύμφωνα με τους Τούρκους διπλωμάτες, στην πραγματικότητα, ο κύριος υποκινητής στην ουκρανική κρίση ήταν η ίδια η Ευρώπη. Ο Τσαβούσογλου είπε ότι ελπίζει η Ουκρανία να παραμείνει αδιαίρετο κράτος, παρά το γεγονός ότι σήμερα η χώρα είναι ήδη επικίνδυνα διχασμένη. Η Ευρωπαϊκή Ένωση από την άλλη πλευρά έθεσε στην Ουκρανία ένα ωμό τελεσίγραφο: «Είτε είστε μαζί μας, ή μην αναμένετε από μας καμία υποστήριξη».
Ο Τούρκος διπλωμάτης δήλωσε ότι, παρά το γεγονός ότι η Τουρκία θέλει να συνεργαστεί με την Ευρώπη, σε μια τέτοια κατάσταση, είναι αδύνατο να υπάρξει παραγωγική αλληλεπίδραση, και μοιραία η Ευρώπη θα πρέπει να επανεξετάσει την πολιτική της.

Σημειώνεται ότι η κύρια κριτική της Τουρκίας αποσκοπεί στην Ευρώπη και όχι στις Ηνωμένες Πολιτείες, αν και είναι απολύτως σαφές ποιος είναι πραγματικά πίσω από τα γεγονότα στην Ουκρανία. Στην ίδια την Τουρκία όμως υπάρχει μια ισχυρή γνώμη, η οποία αντιτίθεται σε μια αδύναμη και κατακερματισμένη Ευρώπη. Το επόμενο βήμα ήταν η εξεύρεση του κατάλληλου Τούρκου ηγέτη για τον ρόλο του «Σουλτάνου», όπως είναι ο Β. Πούτιν στην Ρωσία. Και αυτό ήδη υλοποιήθηκε. Πρόεδρος έγινε ο χαρισματικός και αποφασιστικός Ρ.Ν. Ερντογάν, ο οποίος επανειλημμένως έχει δηλώσει ότι βασικός στόχος του είναι, να καταστεί η Τουρκία εν αρχή μια προεδρική δημοκρατία, και δεύτερον «αυτοκρατορία».

Υπήρξε μια ενδιαφέρουσα αντίδραση από την έγκυρη βρετανική εφημερίδα The Independent.
Σε άρθρο της η εφημερίδα με τίτλο «Ο νέος σουλτάνος», θρίαμβος του Ερντογάν, που σηματοδοτεί «στροφή» της χώρας προς τον αυταρχισμό από την 11 Αυγούστου 2014, υπάρχουν μερικά πολύ ενδιαφέροντα αποσπάσματα.

Η δημοσίευση αναφέρει ότι η «νέα Τουρκία», η οποία πρόκειται να δημιουργήσει ο Ερντογάν, θα πρέπει να "προσομοιάζει" με την νυν ρωσικού τύπου δημοκρατία, με τον εγγενή αυταρχισμό της. Αυτό αποδεικνύεται από μια σειρά από προειδοποιητικά σημάδια, αναφέρει ο βρετανός δημοσιογράφος.

Για παράδειγμα, ο Ερντογάν και ο Ρώσος Πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν χρησιμοποιούν πολύ συχνά την ρητορική του "εμείς και αυτοί". Αυτό αφήνει «ορθάνοικτο παράθυρο» για την χρησιμοποίηση του προσχήματος καταπολέμησης ενός «ξένου εχθρού» που θα ενεργεί επιθετικά, ο οποίος στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι το Ισραήλ και ο σουνίτης ιεροκήρυκας Fethullah Gulen μαζί με τους υποστηρικτές του στις ΗΠΑ, υλοποιώντας έτσι μια σειρά από σημαντικές θεσμικές αλλαγές στους νόμους για τον τουρκικό στρατό και αστυνομία.

Σύμφωνα με το δημοσίευμα πάντα, αυτό επέτρεψε στον Τούρκο πρόεδρο να πραγματοποιήσει αντίποινα κατά των πολιτικών αντιπάλων του. Στο τέλος, η μόνη μεγάλη δύναμη που μπόρεσε να σταθεί όρθια στον Ερντογάν, ήταν η τουρκική δικαιοσύνη, μέσω ενός ανώτατου δικαστή, ο οποίος δεν επέτρεψε το κλείσιμο των κοινωνικών δικτύων με δική του και μόνο πρωτοβουλία. Αλλά και η αντοχή της δικαιοσύνης θα εξαντληθεί, διότι τώρα, ως πρόεδρος ο Ερντογάν διαθέτει από τον νόμο το δικαίωμα να επιλέγει αυτός την ανώτατη ηγεσία της τουρκικής δικαιοσύνης, καταλήγει ο αρθρογράφος.

Πριν από αυτό, ο πρόεδρος της Τουρκίας βάση του νόμου διαθέτει σε μεγάλο βαθμό το εθιμοτυπικό σχήμα της θέσης του ως προέδρου, πράγμα που σκοπεύει να εκμεταλλευτεί ο Ερντογάν για να επιτύχει τον ηγετικό του ρόλο στην πολιτεία, έχοντας την εξουσία να διορίζει υπουργούς και να διαλύει το κοινοβούλιο. Και όλα αυτά, συνεχίζει ο συγγραφέας, μπορεί να «τραβήξουν επί μακρόν», επειδή υπάρχει μια ασυναγώνιστη οικονομική ανάπτυξη της χώρας, η οποία «επέστρεψε» την Τουρκία, την ισλαμική της ταυτότητα.

Στο εξωτερικό ο ίδιος Τούρκος πρόεδρος συγχωρεί την εκκεντρική συμπεριφορά, γιατί όταν αναπτύσσεται η περιοχή, αυτό αποτελεί παράλληλα ένα πλεονέκτημα στα μάτια της Ουάσιγκτον. Αρκετά χρόνια πριν, η Βρετανία υποστήριξε ενεργά την ένταξη της Τουρκίας στην ΕΕ, επικαλούμενη το γεγονός ότι ο Ερντογάν έχει επιδείξει μια ιδιαίτερη δεξιοτεχνία «ισορροπίας», μεταξύ του Ισλάμ και των ευρωπαϊκών δημοκρατικών αξιών. Αλλά τώρα, σύμφωνα με τον συγγραφέα, αυτό κανείς δεν μπορεί να το πει κανείς.

Απόηχος των άρθρων της independet και της γερμανικής Die Welt
Σε άρθρο «Ο Ερντογάν έχει εμμονή με την Οθωμανική Αυτοκρατορία», η γερμανική εφημερίδα έγραψε ότι ο Τούρκος ηγέτης Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν είναι «θερμός υποστηρικτής » ή διαθέτει τουλάχιστον μια στενή σχέση με την προηγούμενη ισχύ της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

«Ως εκ τούτου, δεν αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι ορισμένα άρθρα του δυτικού τύπου, με τίτλο «Η νεο-οθωμανική εξωτερική πολιτική», αναφέρουν ότι ο Ερντογάν επανειλημμένα δηλώνει ότι, «η Τουρκία θα πρέπει να έχει ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τους γείτονές της, επειδή κάποτε αυτοί αποτελούσαν μέρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας».

Αυτό αποτελεί σίγουρα μια προσπάθεια αναβίωσης της πρώην οθωμανικής εξουσίας με τα βιλαέτια, αναφέρουν πολλοί δυτικοί συντάκτες. Μετά από όλα αυτά, και σύμφωνα με το «πνεύμα των υποκινητών της ίδρυσης της νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας», ο Τούρκος πρωθυπουργός δηλώνει με περίσσεια περηφάνια ότι, «η χώρα θα πρέπει να είναι παρούσα όπου κυματίζουν οι τουρκικές σημαίες, από την Σερβία έως την Κασπία Θάλασσα και την Αλγερία έως την Λωρίδα της Γάζας».

Αυτό μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πρόκειται για μια δεξιά, και πολύ παράξενη αντίληψη της νέας τουρκικής εξωτερικής πολιτικής, η οποία δεν κυριαρχείται από υλικά συμφέροντα, αλλά από πίστη στους «Οθωμανούς προγόνους», καταλήγει το άρθρο.

Δηλαδή, από την άποψη της Δύσης, ο Ερντογάν αποτελεί την ανατολίτικη «μετενσάρκωση» του Β. Πούτιν. Και αν η Τουρκία εύστοχα διαφυλαχθεί μακριά από τις ευρωπαϊκές υποθέσεις και την ΕΕ, με υποσχέσεις παροχής επισιτιστικής βοήθειας σε αδύναμες χώρες, θα γίνει το νέο κέντρο εξουσίας στην ευρασιατική περιοχή.

Στις 23 Ιανουαρίου του 2013, στο ιδρυτικό συνέδριο του Συνδέσμου των χωρών της Ευρασίας, η Τουρκία υπέγραψε μνημόνιο συνεργασίας, με το Αζερμπαϊτζάν, την Κιργιζία και την Μογγολία. Χώρες που έχουν θεσπίσει κοινές ένοπλες δυνάμεις.

Φυσικά, παρά τη δήλωση από την τουρκική πλευρά ότι η πρωτοβουλία αυτή δεν στρέφεται εναντίον οποιουδήποτε κράτους ή οποιασδήποτε οργανισμού, το γεγονός αυτό έχει επηρεάσει αρκετά τις διαδικασίες, όχι μόνο στο Νότιο Καύκασο, αλλά και σε μεγάλα τμήματα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης.

Αν κοιτάξουμε τον χάρτη, η ένωση των χωρών αυτών δημιουργεί για την Τουρκία την καλύτερη στρατηγική γραμμή που διαπερνά μέσα από την Κασπία Θάλασσα, επηρεάζει τις σχέσεις του τριγώνου Ουζμπεκιστάν - Τατζικιστάν - Κιργιστάν, και «κατευθύνεται» προς το Ιράν και το Αφγανιστάν...
Η δημιουργία ενός τέτοιου μπλοκ των δυνάμεων δεν είναι μόνο θεωρητικά αλλά και πρακτικά, ικανή να πλήξει τα συμφέροντα της Ρωσίας στην περιοχή, ενισχύοντας την μορφή της διακίνησης ναρκωτικών, των εδαφικών διαφορών στο Νότιο Καύκασο (κυρίως σχετικά με τη διένεξη για το Ναγκόρνο-Καραμπάχ), επηρεάζοντας παράλληλα τις διαπραγματεύσεις για την Κασπία Θάλασσα, καθώς και μια σειρά από εκκρεμή ζητήματα στην Κεντρική Ασία.

Επιπλέον, λαμβάνοντας υπόψη τις σχέσεις μεταξύ της Γεωργίας και της Τουρκίας, καθώς και το γεγονός ότι η Τιφλίδα διαθέτει επαρκή χρόνο για να οικοδομήσει μια καλύτερη σχέση με τους παροικούντες ισλαμιστές στον Βόρειο Καύκασο, ειδικά στο Νταγκεστάν, μπορεί να υποτεθεί ότι η νέα οργάνωση των τουρκικών βλέψεων, θα έχει μεγαλύτερη επιρροή στον ασταθή Βόρειο Καύκασο.

Έτσι, στον μετασοβιετικό χώρο γενικότερα, και ειδικά στον Νότιο Καύκασο, η κατάσταση ασφαλείας θα γίνει ακόμη πιο «έντονη». Οι σχέσεις μεταξύ της Ρωσίας και της Τουρκίας, με τα δύο κράτη της περιοχής να επιδιώκουν τη δημιουργία του δικού τους έργου ολοκλήρωσης, καταλήγουν στην υλοποίηση δύο κύριων σεναρίων: 
α. της ανοικτής αντιπαράθεσης, ή 
β. της διανομής των σφαιρών επιρροής.

Αν προστεθεί σε αυτό και η επιθυμία της Τουρκίας να επηρεάσει το τουρκικής επιρροής Ταταρστάν και Μπασκορτοστάν, αναδύεται αυτόματα για την Ρωσία μια πολύ δυσάρεστη προοπτική. Ενώ η Ρωσία είναι απασχολημένη με την Ουκρανία, κοντά στα ρωσικά σύνορα αναδύεται ένα φιλόδοξο ισχυρό κράτος, ικανό όχι μόνο να ανταγωνιστεί την ρωσική ομοσπονδία, αλλά και να ρυθμίσει σοβαρά τον τρόπο ανάπτυξής της ίδια της Ρωσίας.

Μια ανοιχτή αντιπαράθεση, ή διαχωρισμός των σφαιρών επιρροής;

Λόγω των πολύπλοκων σχέσεων μεταξύ της Τουρκίας και των σουνιτών αράβων αλλά και όλου του σουνιτικού κόσμου, και κυρίως του σιιτικού Αζερμπαϊτζάν και Ιράν, οι Σουνιτικές δημοκρατίες και λαοί της πρώην ΕΣΣΔ και της Κεντρικής Ασίας, θα αποτελέσουν «στόχο» της τουρκικής επεκτατικής πολιτικής στην περιοχή διότι η Τουρκία επιδιώκει:
- Να «διεισδύσει» στην Γεωργία, το Αζερμπαϊτζάν, το Καζακστάν και την Κεντρική Ασία με δεδομένη την ουδετερότητα του Ιράν
- Μέσα από την Κριμαία και τον Καύκασο στο Ρωσικό Βόρειο Καύκασο και πέρα από το Ταταρστάν και το Μπασκορτοστάν
- Μέσω της Συρίας στο Ισραήλ και προς την Αίγυπτο
- Μέσω του Κουρδιστάν σε περιοχές των σουνιτών του Ιράκ
Παντού σε αυτές τις γεωπολιτικές διόδους υπάρχει η Ρωσία. Κανένα σημείο συμβιβασμού δεν υπάρχει. Εξ ου και το συμπέρασμα:

Αργά ή γρήγορα, θα υπάρξει μια ανοιχτή αντιπαράθεση ή πόλεμος. Σε αυτό συντείνει και η Ουάσιγκτον, η οποία «παίζει» με τα «αυτοκρατορικά συναισθήματα παντουρκισμού του Ερντογάν.

Παρά τον κοσμικό χαρακτήρα του κράτους, στην Τουρκία, ο θρησκευτικός παράγοντας παίζει τεράστιο ρόλο. Ο Ερντογάν έχει τοποθετηθεί ο ίδιος ως διάδοχος των Νεοτούρκων και των Οθωμανών σουλτάνων συγχρόνως. Η θρησκεία στην Τουρκία βρίσκεται σε άνοδο, και ο Ερντογάν είναι έτοιμος να ικανοποιήσει την επιθυμία, της πλειοψηφίας της τουρκικής κοινωνίας. Θέλει να γίνει ο ηγέτης των Τούρκων, για να αναβιώσει την Οθωμανική αυτοκρατορία. Αυτό δεν είναι δυνατό χωρίς μια ανοιχτή σύγκρουση με το νέο Βυζάντιο, ή την Τρίτη Ρώμη την Ρωσία ( Έτσι θωρούν η Ρώσοι την χώρα τους μετά την πτώση της κων/πολης). Παλαιότερα στον αγώνα κατά της Ορθοδοξίας και της Ορθόδοξης Αυτοκρατορίας ( Βυζάντιο), οι Τούρκοι ήταν σε θέση να λύσουν αυτό το πρόβλημα. Τώρα όμως;

Τι περιμένει τους Τούρκους σε αυτό το κατήφορο;
Αφήνοντας κατά μέρος τις παλαιότερες πολυάριθμες νικηφόρες μάχες της Ρωσίας έναντι της Τουρκίας, όπου η ισορροπία των δυνάμεων ήταν 1:5 1:10 για την ρωσική πλευρά, μπορούμε να πούμε ότι όλα τα σημάδια «δείχνουν» ότι έρχεται σύγκρουση μεταξύ Ρωσίας και Τουρκίας πράγμα που θα είναι καταστροφικό. Και δεν είναι οι επιμέρους μάχες και διαπραγματεύσεις και εκεχειρίες. Διότι η Ρωσία χρησιμοποιώντας την δεδομένη κατάσταση, μπορεί να λύσει ένα από τα κύρια προβλήματα και επιδιώξεις της με την επιστροφή της ιερή πόλης του βυζαντινού αυτοκράτορα Κωνσταντίνου, της Αγίας Σοφίας.

Πράγματι, τώρα είναι ακριβώς αυτό που συμβαίνει, όταν η λογική και το παράλογο συμφωνούν σε ένα πράγμα. Τόσο η Ρωσία όσο και όλοι οι Ρώσοι θα πρέπει να είναι έτοιμοι να ανταποκριθούν σε αυτές τις νέες απειλές και νέες προκλήσεις για μια νέα πραγματικότητα που «αναμένεται στο εγγύς μέλλον», καταλήγει το ρωσικό δημοσίευμα.


Σχόλιο ιστολογίου: Ενδεχομένως, η Τουρκία να αποτελεί και το "ύστατο χαρτί" των ΗΠΑ απέναντι στην Ρωσία. Και πιθανότατα ο Ερντογάν θα αποδεχθεί να παίξει τον ρόλο του "λαγού - νταή" απέναντι στον Πούτιν, γνωρίζοντας πως ενώ ο ίδιος θα προκαλεί την Μόσχα, ο πραγματικός αντίπαλος της Ρωσίας θα είναι το ΝΑΤΟ. Μέσα στο εκρηκτικό αναδιατασσόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, ο Ερντογάν θέλει να πάψει να είναι η Τουρκία ο χωροφύλακας και να αποκτήσει ρόλο ηγεμόνα. Αυτή του επιλογή, να παίξει δηλαδή με την ήδη "θυμωμένη ρωσική αρκούδα", ίσως να αποτελέσει και την θρυαλλίδα καταστροφικών εξελίξεων για την Τουρκία...

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση