Μέρκελ, Πούτιν, Ερντογάν: Οι σύγχρονοι Μακιαβέλι της Ευρώπης

Για όσους δεν γνωρίζουν, ο Μακιαβέλι ήταν ένας Ιταλός διπλωμάτης τον 15ο και 16ο αιώνα. Γνωστός για το συγγραφικό του έργο και κυρίως για το βιβλίο του «Ο Ηγεμών», αλλά και για την κυνικότητα που τον διέκρινε, είχε γράψει αυτό το βιβλίο ως ένα χρήσιμο εγχειρίδιο γεμάτο συμβουλές για το τι έπρεπε να κάνει ένας ηγεμόνας προκειμένου να κατακτήσει αλλά και να δατηρήσει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο την εξουσία. Το εγχειρίδιο αυτό προοριζόταν για έναν νέο, εκείνη την εποχή ηγεμόνα στην Ιταλία, τον Λαυρέντιο των Μεδίκων.

Τί σχέση έχουν όμως με τον Μακιαβέλι η Μέρκελ, ο Πούτιν και ο Ερντογάν;

Ακολουθούν οι παραπάνω ηγέτες τακτικές που θα ενέκρινε ή θα πρότινε ο ίδιος ο Μακιαβέλι;

Είναι κι αυτοί, όπως κι εκείνος αμοραλιστές, αδίστακτοι και αιμοσταγείς;

Παίζουν τα βρώμικα παιχνίδια δολοπλοκίας και συνομωσίας που τόσο πολύ αγαπούσε και ο ίδιος ο Μακιαβέλι, σε βαθμό μάλιστα που υποστήριζε πως ένας ηγεμόνας μόνο μέσω αυτών των παιγνίων μπορούσε να κατακτήσει αλλά και να διατηρήσει την εξουσία;

Ας τους εξετάσουμε λοιπόν έναν προς έναν και ας προσπαθήσουμε να τους κρίνουμε (σε όποιο βαθμο είναι αυτό δυνατό) με αντικειμενικά κριτήρια, ασχέτως απ’ το αν τους συμπαθούμε ως πολιτικές προσωπικότητες ή όχι.

Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν

Ο Μακιαβέλι στον ηγεμόνα είχε γράψει πως είναι πολύ πιο οικονομικό σε μία κτήση σου να εγκατασταθεί ένας μόνιμος πληθυσμός που θα προέρχεται απ’ το λαό σου ώστε να έχεις επιρροή στην περιοχή εκείνη, παρά να στείλεις οργανωμένο στρατό ο οποίος για τη συντήρηση και τον εξοπλισμό του απαιτεί πολλά έξοδα.

Ο σημερινός πρωθυπουργός της Τουρκίας λοιπόν φένεται πως συμφωνεί με αυτή την άποψη, καθώς αυτή τη στιγμή η Τουρκία φένεται να επωφελείται από αυτού του είδους την πολιτική.

Η μισή Κύπρος κατοικείται από τους τουρκοκύπριους και κάθε προσπάθεια του κυπριακού ζητήματος από την ελληνοκυπριακή πλευρά είναι λες και προσκρούει σε τόιχο, καθώς η ανυποχώρητη τουρκική κυβέρνηση βασίζεται στη δυναμική του τουρκικού πληθυσμού που κατοικεί στο νησί.

Επίσης, «λαμπρό» παράδειγμα αυτής της στρατηγικής από μέρους του τούρκου ηγέτη μπορεί να χαρακτηριστεί και η περίπτωση της Θράκης. Οι εκεί μουσουλμανικοί πληθυσμοί βέβαια δεν μπορούν να χαρακτηριστούν ακόμη Τούρκοι... ακόμη όμως.

Δώστε προσοχή σ’ αυτό το «ακόμη»!!!Οι άνθρωποι αυτοί συναισθηματικά βρίσκονται κοντά με την γείτονα χώρα λόγω θρησκείας, αλλά και γλώσσας.

Φανταστείτε λοιπόν πόσο πιο κοντά θα βρεθούν με την Τουρκία και πόσο πιο πατρίδα τους θα τη νιώσουν μέσα στα επόμενα χρόνια, μιας και η ίδια η τουρκική κυβέρνηση έχει φροντίσει να βρίσκεται κοντά τους, να τους υποστηρίζει, ακόμη και να τους χρηματοδοτεί με ευνοικούς όρους όποτε αυτό κριθεί αναγκαίο!!!

Φανταστείτε ακόμη τι προβλήματα θα δημιουργηθούν σ΄εμάς από αυτή την πολιτική της Τουρκίας αναφορικά με τους μουσουλμάνους της Θράκης, ειδικά αν αυτή η πολιτική συνδυαστεί με την ανυπαρξία της δικής μας πολιτικής σχετικά με αυτο το ζήτημα!!!

Το συμπέρασμα είναι πως σίγουρα στην περίπτωση του Ερντογάν πολλές μακιαβελικές θεωρίες εφαρμόζονται και μάλιστα αποτελεσματικά!!!

Άσχετα λοιπόν απ΄το αν μας αρέσει ή όχι ο Ερντογάν φένεται να είναι ένας άνθρωπος που ξέρει τι κάνει και πώς να το κάνει, δίχως μάλιστα ιδιαίτερους συναισθηματισμούς ή ηθικούς φραγμούς.

Αυτό που τον απασχολεί είναι το αποτέλεσμα να είναι ευνοϊκό γι αυτον και την χώρα του, ώστε να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός μίας ισχυρής Τουρκίας, μέλλους της G-20, που θα κάθεται στο ίδιο τραπέζι με τους υπόλοιπους μεγάλους και θα συναποφασίζει το μέλλον του κόσμου, παραμένοντας πάντα μία υπολογίσιμη δύναμη ακόμα και για τους πιο ισχυρούς.

Βλαντιμίρ Πουτίν

O Πούτιν είναι άλλο ένα παράδειγμα ηγέτη ο οποίος χρησιμοποίησε υπέρ του την μόνιμη εγκατάσταση συμπατριωτών του σε γειτονική χώρα.

Αυτό όπως όλοι γνωρίζουμε συνέβη στην γειτονική του Ουκρανία, όπου ζούσαν ήδη από εποχής σταλινικού καθεστώτως Ρώσοι.

Μπορεί λοιπόν αυτά τα εκατομμύρια Ρώσων να ζούνε εδώ και σχεδόν 80 χρόνια στην Ουκρανία, όμως οι Ουκρανοί ποτέ δεν ξέχασαν τι τράβηξαν απ’ τους Ρώσους, ούτε το πόσο βάρβαρα ήταν τα γεγονότα που εν τέλει οδήγησαν στην μόνιμη εγκατάσταση των Ρώσων στην ανατολική Ουκρανία.

Έτσι, όταν η κυβέρνηση της χώρας βρέθηκε στο δίλλημα να διαλέξει ανάμεσα στην ένταξή της στην Ε.Ε. ή στην Ευρασιατική Συμμαχία του Πούτιν και στο τέλος διάλεξε Πούτιν, οι εθνικιστές της Ουκρανίας αφηνίασαν και προκάλεσαν μία χαοτική κατάσταση στη χώρα που έδωσε στον Βλαδίμηρο την αφορμή να εισβάλει.

Κάπως έτσι λοιπόν, εκμεταλεύτηκε κι αυτος την παρουσία των συμπατριωτών του στην Ουκρανία, φτάνοντας στο σημείο σήμερα να διεκδικεί ξεκάθαρα το ανατολικό τμήμα της χώρας και δημιουργόντας έτσι ένα ψυχροπολεμικό κλίμα με την πάντα «ανθρωπιστική» και «ειρηνική» Αμερική, αλλά και γενικότερα με τη Δύση.

Κανείς δεν ξέρει ποιες θα είναι οι συνέπειες αυτής της ιστορίας, αλλά και ποιοι θα τις υποστούν.

Το βέβαιο είναι πως ο Πούτιν, ώντας ένας μεγάλος ηγέτης της σύγχρονης Ευρώπης, έχει βαλθεί να αλλάξει το ρου της ιστορίας, αλλά και τις ισσοροπίες ανάμεσα σε Δύση και Ανατολή, παραδοσιακές δυνάμεις και αναδυόμενες.

Άγκελα Μέρκελ

Η σημερινή Καγκελάριος της Γερμανίας είναι η μόνη γυναίκα πολιτικός που εδώ και δεκαετίες κατάφερε να συγκριθεί όσο κανένας άλλος με τη «σιδηρά κυρία» Μ. Θάτσερ.

Ηγεμονική, αυταρχική, πολλές φορές αδίστακτη, προσπαθεί να εξασφαλίσει την ευημερία της Γερμανίας πατώντας στα συντρίμια του διαλυμένου και φτωχοποιημένου πλέον ευρωπαικού νότου.

Οι Γερμανοί την συμπαθούν και την εμπιστεύονται.

Οι νοτιοευρωπαίοι την μισούν θανάσιμα.

Όπως και να ΄χει η Μέρκελ είναι απ΄τα πιο πολυσυζητημένα πολιτικά πρόσωπα της τελευταίας δεκαετίας, καταφέρνοντας (προς το παρόν τουλάχιστον) να κρατήσει όρθια τη Γερμανία, βάζοντας την μάλιστα σε θέση ισχύος σε τέτοιο βαθμό ώστε σε πολλές περιπτώσεις να είναι το ίδιο το γερμανικό κράτος που πίεζει τις φτωχές χώρες της Ευρώπης να εφαρμόσουν αυτά τα σκληρά μέτρα λιτότητας, τα οποία μόνο προς όφελός του λειτουργούν, καθώς δεν είναι τυχαίο το ότι αν γνωρίζει κάποιος στοιχειώδη οικονομικά θα καταλάβει πως αυτά τα μέτρα μας επιβάλουν να κάνουμε πράγματα ακριβώς αντίθετα απ΄αυτά που θα έπρεπε πραγματικά να γίνουν. Πράγματα που παρουσιάζονται ως «αναγκαίο κακό» ώστε να βγούμε απ΄την κρίση και αντ΄αυτού μας βυθίζουν ολοένα και πιο βαθιά σ΄αυτήν με το γερμανικό κράτος να παρουσιάζεται ο μεγάλος κερδισμένος όλης αυτής της αρρωστημένης κατάστασης.

Βέβαια, όλα αυτά δεν είναι απλώς τα κατορθόματα μίας Μέρκελ που μόνη της σκέφτεται και δρα, όμως κι αυτή είναι ένας απ΄τους βασικούς παράγοντες, και είναι αυτή που έχει βγει μπροστά κουνόντας σαν αυστηρός ηγεμόνας το δάχτυλο σε όλους εμάς τους «κακούς» νότιους και κανακεύοντας σαν καλή καγκελάριος τους συμπατριώτες της...

Παρ΄όλα αυτά κανείς μας όμως δεν μπορεί να αρνηθεί πως σε αντίθεση με τους δικούς μας πολιτικούς η Μέρκελ είναι χρήσιμη για την χώρα της και πως πρόκειται για τη μεγαλύτερη και δυναμικότερη πολιτική προσωπικότητα της Ε.Ε. αλλά και της ευρωζώνης.

Καλά θα κάνει όμως η κυρία Μέρκελ αλλά και οι υποστηρικτές της να θυμούνται πως δεν είναι καθόλου σοφό να επαναλαμβάνει λάθη του παρελθόντος.

Ιστορικά λάθη που γεννήθηκαν 2 φορές στις αρχές του προηγούμενου αιώνα στην ηγεμονική και αλλαζονική Γερμανία, οδήγησαν τον πλανήτη και τις δύο φορές σε παγκόσμιο πόλεμο, και ήταν και τις δύο φορές καταστροφικά ΚΑΙ για την ίδια τη Γερμανία.

Οπότε για να μην επαναλάβει βλακωδώς τα ιστορικά λάθη που εγκληματικά διέπραξαν στο παρελθόν άλλοι καγκελάριοι της Γερμανίας, συνετό θα ήταν να μαλακώσει λίγο και να κάνει βήματα πίσω, ώστε να επανέρθει η ομαλότητα στην ήδη διαταραγμένη Ευρωπαϊκή ήπειρο.

Χρήστος Τ.

Οι απόψεις του ιστολογίου μπορεί να μην συμπίπτουν με τα περιεχόμενα του άρθρου

Νεότερη ανάρτηση Παλαιότερη Ανάρτηση